ตอนที่ 4

ว่าแล้วทุกคนก็เข้าไปในเรือยอร์ชลำหรูก่อนกัปตันจะบังคับเรือออกจากฝั่ง ภัทราและทัดเทพล่วงหน้าขึ้นไปบนดาดฟ้าเรือขณะที่ภูวดลจูงมือพาเลขาของเขาไปที่ห้องพัก พอเข้าไปในห้องเขาก็ปิดประตูและหันมาถอนใจโล่งพลางบอกหญิงสาว

“โอเค...ปิ๊ก...เราผ่านด่านแรกได้แล้วนะ คิดว่าจะยากซะแล้ว กลัวแต่พ่อกับแม่จะสงสัยว่าเราเป็นแฟนกันจริงหรือเปล่า”

“ปิ๊กว่าพ่อกับแม่ของท่านประธานก็น่ารักดีนะคะ ท่าทางท่านทั้งสองเป็นกันเอง โดยเฉพาะพ่อของท่านประธานก็ยังดูแข็งแรงและสมาร์ทอยู่เลย”

“ดูอย่างนั้นพ่อของฉันดุมากเลยนะปิ๊ก ทั้งดุทั้งเจ้าระเบียบ ไม่อย่างนั้นจะเลือกแม่ของฉันที่เป็นนักบัญชีเป็นเมียเหรอ”

“ท่านประธานกลัวเหรอคะ ท่าทางเหมือนท่านประธานยังเป็นกังวล”

“ฉันกลัวว่าพวกท่านไม่เชื่อ นี่ถ้าพวกท่านรู้ความจริงล่ะเรื่องใหญ่แน่ๆ ว่าแต่...ปิ๊กไม่ว่าใช่ไหมเวลาที่ฉัน...เอ้อ...กอดหรือว่าจับมือปิ๊กน่ะ”

ภูวดลภาม ขณะตั้งคำถามเขาก็จ้องหน้าเลขาสาวแน่วนิ่งทำให้หล่อนต้องรีบหรุบตามองต่ำ จะว่าเขินก็ใช่ ถึงตอนนี้หล่อนเองชักไม่แน่ใจว่านี่มันคือการแสดงหรือว่าเป็นเรื่องจริงกันแน่

“ว่าไงล่ะปิ๊ก...หืมม์?”

ภูวดลถามย้ำพร้องมั้งทั้งดึงมือหญิงสาวไปกุมไว้ ไม่ใช่แต่หญิงสาวที่รู้สึกแปลก ๆ แม้แต่เขาเองซึ่งเป็นคนต้นคิดแผนการณ์ทั้งหมดก็ยังรู้สึกแปลกเวลาอยู่ใกล้หญิงสาว ที่จริงเขาก็เจอหล่อนทุกวัน ปนัดดาเป็นเลขาหน้าห้องที่ทำงานให้เขาโดยที่แทบทุกวันเขากับลูกน้องมีปฏิสัมพันธ์กันน้อยมาก พอมาอยู่กันสองคนแบบนี้มันทำให้เขารู้สึกแปลกประหลาดขึ้นมาเสียอย่างนั้น ไม่ใช่นจะรังเกียจหรือไม่ชอบหล่อน แต่ตัวเขาเองกำลังเริ่มไม่แน่ใจตัวเองตงิดๆ สักครู่ปนัดดาก็พยักหน้า

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะท่านประธาน มันก็แค่การแสดงเท่านั้นนี่คะ เราสองคนก็รู้ดี”

“เนี่ย...ฉันต้องขอโทษปิ๊กด้วยนะ แล้วมาเที่ยวกับฉันแบบนี้ได้บอกแฟนหรือยัง”

“เอ้อ...ปิ๊กยังไม่มีแฟนค่ะท่านประธาน”