บทที่ 2

“เพอร์เดียมเหลือใช้หรือไงยะ ไม่รีบใช้มันก็ไม่ขึ้นราหรอกนะ” มิเกลมองหน้าพีชญาที่ยิ้มร่าก้มหน้าก้มตาค้นหาแหล่งท่องเที่ยวยามค่ำคืนในมือถือ

“เปล่าซะหน่อย เธอก็รู้ว่าฉันแทบจะไม่ได้สนเพอร์เดียมด้วยซ้ำแต่พวกเขาจัดตารางบินให้ฉันเอง และตอนนี้ฉันแค่อยากเที่ยวอยากจะกรี๊ดดังๆ ให้สุดเสียงฉันเหนื่อยและฉันก็เครียดมากมิเกล ถ้าเธอไม่ไปก็ไม่เป็นไรนะฉันไปเองก็ได้”

ทำไมเธอจะไม่รู้ว่าพีชญาไม่ได้สนเพอร์เดียมที่แอร์โฮสเตสทุกคนอยากจะได้กันหนักหนา ในเมื่อเธอเคยใช้ชีวิตอยู่กับพีชญามาตั้งแต่เริ่มต้นเข้าทำงานกับสายการบินโฮเมอร์ พีชญาไม่ใช่ผู้หญิงที่บ้าตามพวกเครื่องสำอางและแฟชั่นที่แห่ซื้อมาเก็บไว้โดยไม่จำเป็นจนต้องทำงานเก็บเพอร์เดียมจ่ายหนี้จนหัวโต ความจริงเธอแทบจะไม่ต้องทำอะไรก็มีเงินเหลือกินเหลือใช้ไปจนตายโดยไม่ต้องทำงานเพราะกิจการmk’[hkoของเธอคือไร่องุ่นขนาดใหญ่ที่มีชื่อเสียงเป็นอันดับหนึ่งของอเมริกาไม่ต้องพูดถึงผลผลิตแปรรูป แค่ไวน์ขวดเดียวก็มีกินมีใช้ไปทั้งปี

“โอ๋ๆๆ...อย่าเพิ่งงอนสิจ๊ะไปด้วยอยู่แล้ว แต่ไปกันสองคนจะไปสนุกอะไรต้องไปกันหลายๆ คนสิใช่ไหม”

“ชวนใครละ ลูน่าก็มีธุระ วารีก้าก็ติดบินด่วนส่วนคาลสันไม่ต้องพูดถึง ถ้าวารีก้าไม่มารายนั้นไม่มีทางมาแน่ติดเมียซะขนาดนั้น ไม่งั้นฉันจะบินมาหาเธอคนเดียวทำไมถ้าพวกนั้นว่าง”

มิเกลยิ้มไม่ตอบรับหรือปฏิเสธปล่อยให้พีชญาค้นหาแหล่งท่องเที่ยวคืนนี้ให้พอใจระหว่างทางที่เดินทางไปยังเพนเฮาส์ของเธอที่คืนนี้มันจะกลายเป็นเพนเฮาส์ของทุกคน พีชญามัวแต่กดๆ ก้มๆ อยู่กับหน้าจอมือถือจนไม่รู้ว่าตอนนี้รถคันเล็กได้เดินทางมาถึงที่พักเรียบร้อยแล้ว แต่เธอก็ยังหาสถานที่ที่จะออกไปคลายเครียดคืนนี้ไม่ได้สักทีจึงยังก้มหน้าก้มตาจ้องมือถือแล้วเดินตามการจับจูงของมิเกลไปจนถึงประตู

"นี่ยัยพีช เงยหน้าขึ้นมาดูรอบข้างบ้างได้ไหมฉันจูงเธอลงจากรถมาจนถึงประตูห้องแล้วนะ”

“คนนะไม่ใช่หมาถึงจะจูงลงจากรถมิเกล”

“อ้าวเหรอ แต่ฉันรู้สึกเหมือนเดินจูงหมายังไงไม่รู้” นี่หากไม่ใช่เพื่อนรักที่รู้ใจคงมีวางมวยกันบ้างละ “ฮ่าๆๆ งอนอีกแล้ว อย่าเพิ่งงอนสิเข้าไปข้างในได้แล้ว”

ปัง!

ทันทีที่พีชญาเดินผ่านประตูเข้าไปในห้องเสียงพลุกระดาษหลากสีก็ดังขึ้นเรียกเสียงกรี๊ดด้วยความตกใจของพีชญาให้ดังลั่นห้องก่อนจะวิ่งเข้าไปสวมกอดเพื่อนรักอีกสามคนที่ยืนรอต้อนรับด้วยความดีใจ

“มาได้ยังไง ไหนบอกฉันว่าไม่ว่างทุกคนวางแผนแกล้งฉันใช่ไหม” พีชญาต่อว่าแต่ละคนด้วยน้ำเสียงไม่จริงจัง

“ก็นิดหน่อย ที่จริงฉันว่าจะชวนกัปตันมาร์ตินมาด้วยนะแต่กลัวเธอจะด่าฉันเปิงเลยไม่ชวนมา” ลูน่าเอ่ยล้อพีชญาจนได้รับสีหน้าเลี่ยนๆ เป็นการตอบแทน

“อย่าชวนมาเชียวนะถือว่าช่วยให้ฉันได้พักผ่อน” พีชญาบอกลูน่าที่หวังดีคิดอยากจะจับคู่ให้เธอกับกัปตันสุดหล่อถึงแม้บางครั้งเธอก็แอบคิดว่าสักวันอาจจะใจอ่อนยอมคบกับเขาแต่ตอนนี้เธอยังไม่พร้อมจะรับศึกหนักจากเหล่านางฟ้าไปมากกว่านี้ “ว่าแต่คืนนี้เราไปที่นี่กันไหม”

“นี่เธอจะไปคืนนี้จริงๆ หรอพีช”

“จริงสิมิเกล หรือว่าคืนนี้เธอมีนัดกับปีเตอร์ ไม่ต้องห่วงพวกเราไปกันสี่คนก็ได้”

“บ้า ฉันจะทิ้งพวกเธอได้ยังไงฉันต้องไปด้วยอยู่แล้วนานๆ ได้ออกไปเที่ยวพร้อมกันสักที”

“งั้นฉันอาสาขับรถเอง” คาลสันเอ่ยอาสาในฐานะที่เป็นผู้ชายเพียงคนเดียวในกลุ่ม

“ไม่ต้อง คืนนี้พีชญาคนนี้จะดูแลทุกคนเอง”