งานแรก พร้อมคำขู่

เสียงรองเท้าส้นสูง’ตึก ๆ ตึก ๆ’ ถูกกระแทกดังขึ้น ๆ เมื่อลิลินหันกลับไปมองเข้าไปในร้านที่เธอเปิดประตูออกมาเมื่อครู่ แล้วเห็นติณห์ยังนั่งอยู่ที่เดิม

ให้ตายสิ เขาไม่เคยเป็นแบบนี้ ปกติเขาต้องตามออกมาแล้วขอไปส่ง!

เมื่อรู้แบบนั้นลิลินก็โมโหมากขึ้น เธอรีบโทรหาคนขับรถของบริษัทและเดินดุ่ม ๆ ออกจากบริเวณร้านทันที

ก่อนที่ปลายฝนที่นั่งแท็กซี่ผ่าน เธอจะบังเอิญเห็นเข้า

“พี่คะ จอดค่ะ ๆ ๆ”

ปลายฝนเห็นลิลินเดินดุ่ม ๆ ปาดน้ำตาริมถนน เธอก็รีบกวักมือบอกโชเฟอร์จอดรถทันที ถึงแม้ในใจลึก ๆ ตอนนี้จะแอบกลัวว่าตัวเองก้าวก่ายก็ตาม

แต่สัญชาตญาณผู้หญิงของเธอมันตัดสินให้ทำแบบนั้น

ผู้หญิงสวย ๆ อย่างลิลินเดินร้องไห้ข้างถนนแดดเปรี้ยง ๆ แบบนี้ มันไม่ปกติแล้ว

“คุณลิลินคะ”

เมื่อรถแท็กซี่จอดสนิท ปลายฝนก็รีบลงจากรถเดินไปทักลิลินทันที จนร่างเล็กที่เดินอยู่หยุดชะงักค่อย ๆ หันมา และปาดน้ำตาลวก ๆ

“มะ มีธุระอะไร?”

“ฉันเซ็นสัญญาเป็นเลขาคุณแล้วค่ะ ขอถามได้ไหมคะ? คือ... ไม่ทราบว่าจะไปไหน ให้ฉันไปส่งมั้ย?”

ลิลินได้ยินแบบนั้น เธอก็ไล่สายตาเฉี่ยว ๆ มองปลายฝนอย่างชั่งใจ ก่อนจะมองไปที่ปากทางร้านอาหาร ที่มีรถลัมโบร์กินีของติณห์กำลังบึ่งออกมาด้วย

‘บรื้น’

แน่ล่ะ เสียงท่อดัง ๆ นั้นทำเธอทั้งเสียใจและโมโห เพราะติณห์เขาขับรถออกมาโดยไม่ชะลอหรือหันมองเธอเลย

เขาขับไปอย่างเร็วราวกับเห็นลิลินเป็นธาตุอากาศ และนั่นมันก็ทำให้คนที่รอง้ออยู่น้ำตาไหลพรากออกมาไม่ขาดสาย

“ฮึก ฮือ... นี่ฉันคือคู่รักกำลังจะแต่งงานจริง ๆ เหรอ?”

“คุณลิลิน ขึ้นรถก่อนค่ะ” ปลายฝนพยายามปลอบและเปิดประตูรถแท็กซี่ให้ เพราะเธอเริ่มเกรงใจโชเฟอร์กับราคาที่เพิ่มขึ้น ๆ นั้นแล้ว

ง่าย ๆ คือทั้งห่วงคนอื่นและขี้งกนั่นแหละ

“ฮึก ๆ ไม่เป็นไร ขอบใจ” ปลายฝนถึงกับถอนหายใจ เมื่อลิลินยังยืนกรานที่จะประชดประชันแฟนของเธออยู่

แต่เมื่อปลายฝนมองตามสายตาของลิลิน ก็เห็นแฟนเธอขับรถถึงไปนู่น! และติณห์ไม่มีทีท่าจะเปิดไฟเลี้ยวกลับรถมาเลย

“ขึ้นรถก่อนค่ะ แดดร้อนนะคะ สงสัยคุณติณห์ขับรถไปรอที่บริษัทแล้ว”

ได้ผล ลิลินหยุดร้องไห้แล้วมองหน้าปลายฝนทันที

“จริงเหรอ? เออใช่ อาจจะเป็นไปได้ พี่ติณห์อาจจะไปรอง้อฉันที่นั่น ไม่ก็ไปซื้อดอกกุหลาบนำเข้ากลับมาง้อ แต่ฉันว่าเธอจ่ายเงินค่าแท็กซี่ไปเถอะฉันไม่ชอบนั่งแท็กซี่เท่าไหร่ และฉันก็เรียกรถที่บริษัทมารับแล้ว”

“เอ่อ...” ปลายฝนอึกอัก เพราะเกรงใจคนขับแท็กซี่ที่อุตส่าห์จอดรอ

“ทำไม? หรือเธอไม่มีตังค์? โอเคฉันจ่ายให้” ปลายฝนไม่ทันตอบ และเจ้าแม่ลิลินก็ไม่ได้ก้มมองราคาที่โชว์หลาที่มิตเตอร์เลย

เธอรีบหยิบเงินแบงค์พันจากกระเป๋าตังค์แอร์เมสสีส้ม และส่งให้คนขับรถทันที

ก่อนที่จะบอกว่า ไม่ต้องทอนเสียเวลา!

บริษัท LiLiN GAM

“พี่ติณห์ไม่มา พี่ติณห์ไปไหน!”

“เอ่อ...”

“เธอรู้ไหมว่าเขาไม่โทรหาฉันด้วย แถมฉันแกล้งอัพสเตตัสเขาก็ยังไม่กดไลค์หรือคอมเมนท์เลย ฮึก ๆ แย่มาก ทำไมฉันต้องพร่ำเพ้อตั้งแต่วันแรกที่รับเธอเข้าทำงานด้วย”

ลิลินบ่นพึมพำ ขณะที่ก้มหน้ากุมขมับอยู่ที่โต๊ะทำงานตัวเอง และนั่นก็ทำให้ปลายฝนที่เป็นคนนอกสุด ๆ เธอทำตัวไม่ถูก

เธอเพิ่งรู้จักลิลินวันนี้ และเซ็นสัญญาไม่ถึงชั่วโมง แต่เธอก็มารับรู้ปัญหา ดราม่าของเจ้านายเรื่องเยอะซะแล้ว

“คือ... ใจเย็น ๆ นะคะ เพิ่งทะเลาะกันอาจจะอารมณ์ร้อน ๆ กันทั้งคู่ แยกกันสักพักให้ต่างฝ่ายต่างเย็นเถอะค่ะ”

“แยกกันงั้นเหรอ! ไม่มีทาง! มันไม่มีอะไรดีขึ้นหรอก เพราะมันไม่เคยเป็นแบบนี้ไง เธอจะทำงานกับฉันเธอรู้ไว้ด้วยนะ ว่าทุกครั้งที่ทะเลาะกันพี่ติณห์จะเป็นคนมาง้อ และแคร์ฉันที่สุด แต่เขาเป็นแบบนี้ฉันว่ามันไม่ปกติ ถ้าฉันห่าง ๆ แยก ๆ กันอย่างที่เธอว่า ผู้หญิงคนอื่นจะไม่คาบแฟนฉันไปเหรอ? ยิ่งมีคนจ้องพี่ติณห์เยอะอยู่ด้วย”

น้ำไหลไฟดับ ลิลินบ่นยาวจนปลายฝนอ้าปากค้างฟังไม่ทัน และคิดอยู่ในหัวซ้ำ ๆ ว่าเธอเอาแต่ใจที่หนึ่งแบบนี้คุณติณห์เขาทนได้ยังไง

“ถ้าอย่างนั้น คุณลิลินก็ต้องทำตัวให้น่ารัก ๆ สิคะ ปัญหานี้จะไม่เกิดและคุณติณห์จะได้ไม่สนใจผู้หญิงคนอื่นด้วย”

“เหอะ! พี่ติณห์ไม่สนใจพวกรากหญ้านั้นหรอก ก็แค่ผู้หญิงหัวสูงอยากมีผัวรวย ๆ เท่านั้นล่ะ และที่ฉันทำฉันไม่น่ารักตรงไหน? เอ่อ... เธอชื่ออะไรนะ?”

“ปลายฝนค่ะ”

“อืมปลายฝน ถ้ามันไม่น่ารักเขาก็น่าจะบอกฉันตั้งแต่ปีมะโว้แล้ว! ทำไมมาทนไม่ได้เอาป่านนี้”

พูดไม่ทันจบอยู่ ๆ ลิลินก็ชะงักไปซะดื้อ ๆ ก่อนที่เธอจะหันมองปลายฝนที่นั่งอยู่ แล้วค่อย ๆ ตาเบิกกว้างตกใจ

“หรือ พี่ติณห์จะมีคนอื่น?”

“เฮ้อ...” เสียงถอนหายใจนี้เป็นของปลายฝน ที่เริ่มสุดจะทน กับความคิดไปเองของผู้หญิงตรงหน้า

“เธอถอนหายใจทำไม เธอคอนเฟิร์มให้ฉันสิ!”

ตาย ๆ ยัยเจ๊นี่!

ปลายฝนเริ่มกลอกตามองบน ราวกับคนหมดสิ้นหนทาง เธอพึ่งรู้จักลิลินวันนี้! และคุณติณห์เธอก็ไม่เคยสนทนาหรือพบปะเขาเป็นการส่วนตัวด้วยซ้ำ

เธอจะไปตัดสินใจอะไรได้

และตอนนี้เข้าใจแจ่มแจ้งแล้วว่าทำไม เลขาของเจ้าแม่ลิลินถึงได้หนีหายตายจากไปทุกคน

“ฉันไม่รู้หรอกค่ะ เพราะยังไม่รู้จักคุณติณห์”

‘พรึบ’

พูดยังไม่จบ เอกสารแฟ้มนึงก็ถูกโยนลงโต๊ะจนปลายฝนสะดุ้งโหย่ง ซึ่งคนที่โยนก็คือเจ้านายสุดแสบผัวใกล้ทิ้งของเธอนั่นแหละ!!

“อะไรคะ?”

“ฉันสั่งคนสืบเรื่องเธอได้แค่เอ่ยปาก จนรู้ว่าครอบครัวเธอ เก็บเธอมาเลี้ยง”

“คะ?”

“และบังเอิญสุด ๆ คือครอบครัวเธอ มีคนดองกับครอบครัวพี่ติณห์ เป็นไปได้เหรอที่เธอจะไม่รู้จักเขา?”

ปลายฝนส่ายหน้ารัว ๆ แล้วรีบเปิดแฟ้มดูข้อมูลข้างในทันที และในนั้น ก็มีข้อมูลของเธอทั้งหมดอย่างที่ลิลินพูดเมื่อกี้เป๊ะ ๆ

“คุณสืบเรื่องครอบครัวฉันได้ยังไง มันไม่ดีเลยนะ!”

“เธออ่านสัญญาไม่เข้าใจเหรอ? ว่าฉันมีสิทธิตรวจสอบทุกอย่างเกี่ยวกับตัวเธอ รวมถึงคู่รักที่เป็นหมอนั่นด้วย แต่เอาเถอะฉันไม่ได้ประสงค์ร้ายหรอก ฉันแค่จำเป็นต้องรู้ไว้ เพราะฉันจะได้มั่นใจว่าเธอไม่หักหลังฉัน”

ให้ตายสิ ให้ตาย! ปลายฝนแทบอยากจะลุกขึ้นเดินหนีออกไปให้พ้น ๆ เธอสับสนและกลัว ไม่รู้ว่าตัวเองมาพบเจอกับเจ้านายประเภทไหน

หนึ่งกลัวผัวหาย สองกลัวคนนู้นคนนี้หักหลังอยู่ได้! บ้าไปแล้ว!

“...”

“เงียบ? เหอะ ๆ งั้นเริ่มงานเลยแล้วกัน ฉันสงสัยว่าแฟนฉันมีคนอื่น เธอช่วยสืบให้หน่อยสิ ว่าเขามีคนอื่นจริงมั้ย ถ้ามีก็ไปสืบมาว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร ฉันจะได้สั่งลูกน้องเก็บมัน”

ช็อกกว่าคำสั่ง คือประโยคปิดท้ายที่ลิลินพูดออกมาเรียบ ๆ แบบนั้น นั่นคนนะ ไม่ใช่ยุง! ที่จะฆ่ากันง่าย ๆ ตบเพียะก็ตาย!

ปลายฝนได้แต่คิดในใจกลัว ๆ เพราะเธอตั้งใจมาเป็นแค่เลขาหน้าห้อง ไม่ได้อยากมาเป็นนักสืบตามผัวของใคร! และสัญญางานของเธอก็ตั้งหนึ่งปี! จะลาออกก็ไม่ได้

เธอไม่น่าเชื่อหมอณภัทรเลย

“เอ่อ... คือฉัน”

“เธอต้องทำ ถ้าไม่เข้าใจก็ไปอ่านสัญญาใหม่ด้วยนะ เอาล่ะส่วนอีกแฟ้มเป็นข้อมูลแฟนฉัน เธอเอาไปอ่านและทำความเข้าใจ ถ้าเกิดมีเหตุการณ์ฉุกเฉินเธอจะได้จัดการแทนฉันได้ เช่นประสานงานกับลูกน้องของพ่อฉัน ไม่ก็ไปถ่ายรูปหลักฐานมา ว่าแฟนฉันไปกับใครรึเปล่า”

“นี่คืองานที่ฉันต้องทำเหรอคะ? ฉันสมัครเป็นเลขาคุณนะ ไม่ใช่”

ปลายฝนรีบแย้ง เพราะว่างานที่ลิลินให้ทำ ไม่ตรงกับประกาศที่ลงไว้เลยสักนิด!

“ใช่! อยากได้เท่าไหร่บอกมาฉันไม่เกี่ยงเรื่องเงิน และไม่ต้องห่วงค่าส่วนต่างทั้งหมดที่เธอไปสืบเรื่องแฟนฉัน ฉันจะจ่ายให้สิบเท่า บอกเลยว่าเรื่องผู้ชายฉันจ่ายไม่อั้น!”

เข้าใจว่ารักแฟน แต่ปลายฝนเธอไม่ได้มีปัญหาเรื่องเงินเลย เธอมีปัญหาเรื่่องงานที่ไร้สาระนี่ต่างหาก

แต่เธอก็ไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธอะไรทั้งนั้น ได้แต่รับคำอย่างจำใจและหอบแฟ้มเอกสารกลับบ้าน

“ติณห์ หล่อรวยสาว ๆ หมายปอง ทายาทโรงพยาบาล ทายาทสายการบิน นิสัยเป็นคนง่าย ๆ เฟรนลี่ มีเพื่อนสนิทชื่อเซอร์และอลัน เพื่อนเขาเป็นฝาแฝดทายาทเซอร์พวกห้างโรงแรมบลา ๆ โอ้ย! ทำไมฉันต้องมาจำเรื่องพวกนี้ด้วย!”

ร่างเล็กที่นอนอ่านแฟ้มบนเตียง ถึงกับฟุบหน้าลงหมอนและทุบเตียง ‘ตุบ ๆ’ เพราะเธอหัวเสียมาก และตอนนี้ก็ไม่รู้ว่าตัวเองจะทนกับอีงานบ้า ๆ ได้ถึงวันไหน

‘ตึ้ง’ LINE (LILIN ได้เพิ่มคุณเป็นเพื่อนผ่านหมายเลขโทรศัพท์)

LINE | LILIN

[LILIN: อ่านเข้าใจรึยังจะได้ทำงานให้ฉันสักที! ปล.ห้ามคิดลาออกเด็ดขาด ไม่งั้นคนสวย ๆ อย่างฉันจะแย่งแฟนเธอ]

ปลายฝนกะพริบตาปริบ ๆ อ่านข้อความของเจ้านายนางมารร้ายอย่างงุนงง มันมีคนแบบนี้อยู่บนโลกด้วยเหรอเนี่ย!