2 มันตายแน่

"เธอไม่รู้ จริงเหรอ?"

"ใช่"

"หึ!" ชายหนุ่มแค่นหัวเราะ

"ฉันไม่รู้จริงๆ แล้วน้องชายฉันไปทำอะไรให้คุณ คุณถึงได้ตามล่าเขาแบบนี้" มนัสนันท์เสียงสั่น พยายามรวบรวมสติที่กำลังกระจิดกระเจิงของตัวเองให้กลับมา

คนอันธพาลพวกนี้มาตามหาน้องชายของเธอทำไม หรือว่าน้องชายจะก่อเรื่องเอาไว้ ปกติปกรณ์ไม่ใช่คนที่ชอบหาเรื่อง หรือมีนิสัยเลวร้าย หล่อนไม่เข้าใจว่าคนพวกนี้มาตามหาน้องชายของหล่อนเพื่ออะไร

"เธอรู้ไหมว่าไอ้ปกรณ์มันไปแข่งรถกับฉัน?"

"ไม่รู้" ทำได้เพียงส่ายหน้าไปมา แต่ก็ต้องหยุดนิ่งเมื่อเขาล็อคคอเธอแน่น ล็อคแน่นมาก จนมนัสนันท์เริ่มหายใจไม่ออก

"มันแข่งรถแพ้ แล้วเดิมพันด้วยชีวิต"

"...." นัยน์ตากลมโตเบิกโพลงทันที น้องชายของเธอกล้าทำแบบนั้นจริงเหรอ

"ฉันจะบอกให้เธอรู้เอาไว้" เขากระซิบข้างหูของเธอด้วยท่าทางโรคจิต กระจกบานใหญ่ของตู้ส่องสะท้อนร่างของเธอและเขา ทำให้เห็นสายตาที่ซุกซ่อนความโหดร้ายเอาไว้ภายใน "ถ้าฉันเจอมัน ฉันฆ่ามันตายแน่"

"ละ...แล้วทำไมน้องชายฉันถึงเดิมพันด้วยชีวิต"

"เพราะมันไม่มีเงินเดิมพันไงล่ะ มันต้องการเงินเพิ่มสิบเท่า ถ้าฉันชนะฉันได้ชีวิตมัน แต่ถ้าเกิดว่ามันชนะมันได้เงินไป"

“ฉันจะเชื่อคำพูดของนายได้ไง ว่าเป็นเรื่องจริง”

“หน้าฉันมันเหมือนคนพูดเล่นหรือยังไง?” เขากัดฟันกรอด เหมือนกำลังระงับอารมณ์ของตัวเอง

"ถ้าฉันจะจ่ายเงินให้แทนการฆ่าน้องชายฉัน มันต้องจ่ายเป็นเงินเท่าไหร่?" น้ำเสียงสั่นเครือนั้นทำให้คลาวด์ต้องมองหน้าคนตัวเล็กที่เขาล็อคตัวผ่านกระจก เขารู้ว่าเธอกำลังกลัว กลัวจนไม่อาจจะเก็บกลั้นอาการเอาไว้ได้อีกต่อไป

ต่อให้เธอพยายามแสดงว่าเข้มแข็งให้เขาเห็นมากแค่ไหน แต่ผู้หญิงก็คือผู้หญิงอยู่วันยังค่ำ ไม่มีทางที่จะชนะผู้ชายอย่างเขา

"มีปัญญาเหรอ?" เขาเอ่ยแล้วแค่นหัวเราะในลำคออย่างหยามหยัน

"ละ...แล้ว มันเป็นเงินเท่าไหร่ล่ะ?"

"หนึ่งล้าน ไม่สิ ดอกเพิ่มเป็นสามสี่ล้าน หามาสิ หามาให้ฉัน" คลาวด์ยิ้มอย่างชั่วร้าย มองร่างระหงในกระจก เธอไม่ใช่คนขี้ริ้วขี้เหร่อะไร เป็นคนที่สวยมากคนหนึ่งด้วยซ้ำ แต่ความสวยของเธอเขาไม่ได้หลงใหลได้ปลื้มอะไร ก็แค่หน้าตาพอไปวัดไปวามีอยู่ดาษดื่นทั่วไป

"ฉ...ฉัน"

"ฉันอะไร อย่าชักช้า เวลาของฉันเป็นเงินเป็นทอง"

"ฉันจะหามาให้"

"ฉันต้องการเดี๋ยวนี้"

"ฉันไม่มี"

"หึ! ไอ้มังกร!"

"ครับนาย"

"ไปตามล่าไอ้เวรปกรณ์! ต่อให้มุดแผ่นดิน หรือขุดรูอยู่แบบหนู มึงก็ต้องตามล่ามันให้ได้"

"อย่าทำน้องฉันนะ!"

"หึ! ทำไมฉันต้องสนคำพูดของเธอ ในเมื่อน้องชายของเธอเดิมพันด้วยชีวิต ชีวิตของมันก็เป็นของฉันแล้ว ฉันกำลังอยากหากิจกรรมยามว่างทำอยู่พอดี ฉันจะฆ่ามันด้วยมือของฉันเอง”

“อย่าฆ่าน้องฉัน”

“ฉันไม่สน!”

"ฉันจะพยายามหาเงินให้ ใช่สิ เรามีรถของพ่อ นายเอาไปก่อนได้ไหม ให้เวลาฉันหาหน่อย" เธอพยายามพูดให้เขาใจเย็น

"รถนั่นเป็นของฉันตั้งแต่แข่งรอบแรกแล้ว ไม่เกี่ยวกับการแข่งรอบหลัง เงินเดิมพันหนึ่งแสนเธอคิดเหรอว่าน้องของเธอจะมีปัญญา นอกจากเงินน้อยนิดแล้วก็เอารถยนต์เดิมพัน"

"..."

"ตอนนี้ชีวิตของมันเป็นของฉัน ตอนแรกไม่คิดจะฆ่าแบบทรมาน ให้โอกาสมันได้ตายดีๆ แต่พอมันหนี มันไม่สมควรมีชีวิตอยู่ต่อไป"

"นายมีสิทธิ์อะไรฆ่าคนเป็นผักปลา"

"ก็บอกอยู่ว่าฉันชนะเดิมพันแล้วได้ชีวิตของมัน เพราะฉะนั้นฉันมีสิทธิ์" คลาวด์ผลักร่างเล็กล้มชุนไปกับพื้น "ไปลากคอไอ้เวรนั่น หาข้อมูล ดูกล้องวงจรปิด กูต้องเจอมันภายในยี่สิบสี่ชั่วโมง"

"ครับนาย" ลูกน้องนับสิบโค้งอย่างสำรวม ทำตามคำสั่งของเจ้านาย

"อย่าทำน้องฉันนะ" มนัสนันท์ลุกขึ้นแล้วกระหน่ำทุบที่อกของชายหนุ่มแรง ๆ หล่อนจะไม่ยอมให้คนพวกนี้ทำร้ายน้องชายแน่นอน

"น้องเธอมันรนหาที่ตายเอง ถ้าจับได้ ฉันจะเอาขวานจามมันทีล่ะชิ้น ล่ะชิ้น ทรมานด้วยวิธีของฉัน ให้มันค่อย ๆ ตาย" น้ำเสียงไร้ซึ่งความเห็นใจเอ่ยออกมาจากริมฝีปากหนาได้รูป ในขณะที่มนัสนันท์ตัวสั่นอย่างตกใจกลัว

ผู้ชายคนนั้นจากไปแล้วเธอก็รีบโทรแจ้งตำรวจ ตำรวจรับเรื่องพร้อมกับเก็บหลักฐาน ตำรวจสอบถามสองสามคำก็ขอตัวกลับ สร้างความมึนงงให้กับหญิงสาวเป็นอย่างมาก

"ไม่เก็บหลังฐานต่อแล้วเหรอคะ?"

"เราได้หลักฐานเพียงพอแล้วครับ"

"แล้วจะจับผู้ชายคนนั้นได้ไหมคะ?"

"ถ้าได้เรื่องอย่างไร เดี๋ยวเราจะโทรบอกนะครับ" ตำรวจพูดแล้วเดินจากไป มนัสนันท์ยืนมองเศษซากที่คนเลวกับลูกน้องทำเอาไว้แล้วเม้มปากเบาๆ มันพังยับเยินไม่เหลือชิ้นดี

ผ่านไปอีกหนึ่งวัน

มนัสนันท์ไม่ได้ไปเรียน เธอพยายามโทรติดต่อน้องชาย แต่ก็ไม่สามารถติดต่อได้ ปกรณ์เงียบไปแบบนี้มันยิ่งทำให้เธอกลัว กลัวว่าจะโดนฆ่าตายเหมือนที่ผู้ชายคนนั้นประกาศกร้าวเอาไว้

แต่ล่ะนาทีมันช่างยาวนาน ความกลัวกัดกินหัวใจ ทำให้มนัสนันท์ไม่อาจจะอยู่เฉยได้

"อีนันท์" พ่อเลี้ยงของเธออยู่หน้าประตูในมือถือขวดสุรา ยืนโงนเงนเพราะเมาหนัก มองเธอด้วยสายตาโลมเลีย ร่างหนาพุ่งเข้าหาจนเธอตั้งตัวไม่ทัน ร่างเล็กล้มชุนไปกับพื้นทันที

"กรี๊ด!"

****