1 ผลของการเดิมพัน

"กูไม่เคยกลัวแพ้"

"งั้นก็แข่งสิ!" ปกรณ์เหยียดยิ้ม

"ได้ ถ้ามึงชนะ เงินเดิมพันสิบเท่า กับรถของมึง มึงเอาไปเลย แต่ถ้ามึงแพ้..." คลาวด์ยิ้มร้ายมองปกรณ์ด้วยแววตาดุดัน สีหน้าจริงจังทำเอาเด็กหนุ่มต้องลอบกลืนน้ำลาย "กูฆ่ามึงแน่!"

"ด..ได้ครับ" ปกรณ์รับคำในหัวคิดไปต่าง ๆ นา ๆ แต่ก็ต้องข่มความรู้สึกตื่นกลัวเอาไว้ เขาต้องการใช้เงิน เขาต้องชนะ

ถ้าเกิดว่าชนะ พี่สาวกับเขาจะต้องมีชีวิตที่ดีกว่าเดิม เงินมากมายขนาดนี้ ต่อให้หาทั้งชีวิตเขาก็คงหามันไม่ได้

เขามีเป้าหมาย มีสิ่งที่อยากได้ เขาจึงเลือกที่จะเเข่งรถหาเงิน ที่ผ่านมาเขาชนะมาหลายคน ได้เงินเดิมพันมาก็หลายครั้ง เพิ่งจะแพ้ให้กับทายาทตระกูลดังวันนี้

คลาวด์ชนะเขาเข้าเส้นชัยอย่างฉิวเฉียด ปกรณ์พลาดไปนิดเดียวมันจึงอยากทำให้เขาแก้มือ ครั้งนี้เขาก็ต้องทำให้ดีกว่าเดิมแน่นอน

"งั้นมาแข่งกันเลย" รถสองคันเคลื่อนไปจอดที่จุดเริ่มต้น ปกรณ์มือสั่นพยายามตั้งสติ สาวสวยแต่งกายด้วยชั้นในเพียงสองชิ้นเต้นยั่วไปมา

หล่อนยั่วยวนสุดฤทธิ์ก่อนจะถอดเสื้อชั้นในโยนพร้อมกับรถทั้งสองคันวิ่งออกจากจุดสตาร์ท ขับเคี่ยวกันอย่างรวดเร็ว ปกรณ์เหยียบคันเร่งจนสุด ในขณะที่คลาวด์เร่งความเร็วรถจนมันพุ่งทะยาน

ทว่าก็ไม่ได้เหนือความคาดหมายอะไร รถที่มีสมรรถนะดีเยี่ยมของคลาวด์ก็พุ่งเข้าเส้นชัยอย่างรวดเร็ว ทิ้งห่างรถคู่แข่งไปหลายกิโล

ปกรณ์เห็นท่าไม่ดีรีบเลี้ยวรถขับหลบหนีไปอย่างรวดเร็ว เขาแพ้และรู้ชะตากรรม หากยังอยู่เขาตายแน่

"ฮ่า ๆ" คลาวด์หัวเราะพอใจก่อนแสยะยิ้มร้ายกาจ เลื่อนกระจกรถคุยกับลูกน้องหนุ่ม "ไอ้มังกร"

"ครับนาย"

"ฆ่ามัน!"

****

"เพล๊ง! โคร๊ม!"

เสียงข้าวของถูกทำลายดังขึ้นจากชั้นล่างของบ้านทำให้มนัสนันท์ต้องสะดุ้งตื่นจากการห้วงนิทรา ขาเรียวเล็กตวัดลงพื้นไม้หยัดกายยืนขึ้น คว้าไม้เบสบอลเอาไว้ในมือ

ดึกดื่นยามวิกาลแบบนี้คงเป็นใครไม่ได้นอกจากขโมย หรือไม่ก็พ่อเลี้ยงขี้เมา ปกติจะอยู่บ้านเช่าอีกหลังแต่ถ้าเมาก็จะมาที่บ้าน มาก่อกวนสร้างความรำคาญ ส่วนน้องชายของเธอคงไปเที่ยว หรือไม่ก็ไปขับรถที่เป็นสมบัติชิ้นสุดท้ายของพ่อ หางานทำเหมือนอย่างเคย

ชีวิตที่ผ่านมาไม่ได้ดีนัก หล่อนมีพ่อเลี้ยงชีกอชอบลวนลาม แม่ก็ไม่เคยรู้เรื่องอะไรของลูก เธอกับน้องต้องต่อสู้ดิ้นรนมาตลอด เพื่อให้ตัวเองเรียนจบมีงานดี ๆ ทำงานเลี้ยงดูตัวเอง

ถึงกระนั้นชีวิตที่ยากลำบากกลับไม่ได้ลดทอนความเข้มแข็งในหัวใจของมนัสนันท์ได้ หล่อนดิ้นรนปากกัดตีนถีบเรื่องมา เพื่อที่ตัวเองจะได้หลุดพ้นจากความลำบาก โดยมีน้องชายเป็นแรงผลักดัน ต่อสู้มาด้วยกันตั้งแต่เล็กจนโต

"เพล๊ง!" เสียงทุบทำลายข้าวของดังขึ้นไม่หยุด

"ไอ้เวร! มึงตายแน่!" มนัสนันท์เปิดประตูแล้วก้าวเท้ายาวๆลงบันได วันนี้เธอจะตีมันหัวแบะไอ้โจร หรือไอ้พ่อเลี้ยงลามก ที่มันมาบุกรุกทำลายข้าวของ

เท้าเล็กที่กำลังวิ่งหยุดชะงัก ก่อนจะเบิกตาโพลงอย่างตกใจ เมื่อได้เจอร่างสูงใหญ่ของชายฉกรรจ์นับสิบรายกำลังพังข้าวของในบ้าน แต่ล่ะคนก็หน้าตาทมึงถึงน่ากลัว

"พะ...พวกแกทำบ้าอะไร พวกแกเป็นใครถึงได้มาทำลายข้าวของคนอื่นแบบนี้?" หล่อนปากคอสั่นพยายามใจสู้ คนพวกนี้บุกรุกบ้านทำลายข้าวของ ไม่มีทางที่เจ้าของบ้านอย่างเธอจะยอม

"ไอ้ปกรณ์อยู่ไหน?" ชายที่ยืนอยู่หลังสุดเอ่ยขึ้น มนัสนันท์จ้องหน้าอย่างถือดี ไอ้เวรหัวปลวกนี่ต้องเป็นเจ้านายของไอ้อันธพาลพวกนี้เป็นแน่

"ไม่อยู่"

"ไอ้เวรปกรณ์มันไปไหน?" น้ำเสียงเข้มถามอย่างไร้มารยาท

"ไม่รู้ หรือต่อให้รู้ฉันก็ไม่บอกแก ไอ้พวกเวร พวกแกมีสิทธิ์อะไรมาทำลายข้าวของในบ้านฉัน ฉันอยากจะทุบหัวพวกแกจริง ๆ รูปพ่อฉันก็แตกไอ้พวกเวร!" น้ำเสียงก่นด่าบ่งบอกว่าไม่พอใจขั้นสุด รูปบิดาถูกคนเลวทรามทำลายจนกรอบรูปแตกกระจาย

"หึ!" คลาวด์แสยะยิ้มชั่วร้าย

"ออกไป! พวกแกชั่วมาก มีสิทธิ์อะไรมาทำลายข้าวของบ้านฉัน!"

"หึ! ฉันมีสิทธิ์มากกว่าที่เธอคิด!"

"ออกไปก่อนที่ฉันโทรเรียกตำรวจ!" มนัสนันท์ใช้ไม้เบสบอลชี้หน้าแล้วแกว่งไปมา พอชายชุดดำพุ่งเข้ามาเธอก็ฟาดหัวชายคนนั้นจนเลือดอาบ "ถ้าเข้ามาหัวแกแยกแน่ ออกไปจากบ้านฉันก่อนที่ฉันจะแจ้งตำรวจ"

"หึหึ! แจ้งสิ!"

"อย่าท้าฉันนะ!"

"เธออยู่ในชุดนอนไม่มีโทรศัพท์ลงมาด้วย แล้วที่สำคัญต่อให้เธอโทรแจ้งตำรวจ เธอคิดเหรอว่าฉันจะกลัว ไอ้พวกตำรวจพวกนั้นไม่กล้าทำอะไรพวกฉันหรอก ยิ่งถ้ามันรู้ว่าฉันเป็นใครมันก็กลัวจนหัวหดแล้ว" คลาวด์แค่นหัวเราะแล้วเข้าล็อคคอหญิงสาวอย่างรวดเร็ว สร้างความตกใจให้กับมนัสนันท์เป็นอย่างมาก

"กรี๊ด!"

"บอกฉันมาว่าไอ้ปกรณ์อยู่ไหน?" คลาวด์เอ่ยด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราด ล็อคคอมนัสนันท์แน่นกว่าเดิม

"ฉ...ฉันไม่รู้"

"โคร้ม!" เท้าใหญ่ถีบโต๊ะล้มลงเสียงดัง

"บอกมา!"

"ฉันไม่รู้จริงๆ"

"ถ้าฉันเจอมัน ฉันฆ่ามันตายแน่!"