ปั๊ปปี้เลิฟ(2)

ในช่วงที่ยิ้มหวานอายุ 15 ปี เรียนมัธยมศึกษาปีที่ 3 วันนั้นเป็นวันจบการศึกษาของรุ่นพี่ม.6 เย็นวันนั้นพี่แถวบ้านที่เป็นลูกชายเจ้าของบ้านไร่อุ่นรัก เขาคู่ปรับของพี่ชายและตอนนี้เขาแอบมาหาเธอที่บ้าน

“พี่ไทน์เข้ามาก่อนค่ะ” ยิ้มหวานรีบจับมือพี่ไทน์ที่ปีนมาทางหน้าต่างเข้ามาในห้องนอนด้วยกลัวว่าพี่ชายจะกลับมาเห็น “ไม่ไปฉลองกับเพื่อนพี่เหรอ”

“ไป”

“แล้วมาหายิ้มมีอะไรหรือเปล่า”

“แวะมาหาก่อน พี่เรื่องจะบอกยิ้ม”

“อะ อะไรคะ” ไอ้บ้าพี่ไทน์จะบอกชอบยิ้มหรือเปล่า ไม่นะอย่าเพิ่งบอกตอนนี้ รอยิ้มผอมก่อน ยิ้มอยากเป็นแฟนที่เหมาะกับพี่ โอ๊ย ไม่ไหว ยิ่งมองหน้าพี่ไทน์หัวใจยิ้มก็ไม่อยู่สุข มันเต้นตุบตุบตุบ ยิ้มว่าถ้าเขาพูดคำว่ารักออกมายิ้มอาจจะเป็นลมหรือไม่ก็ความดันพุ่งสูงแน่ ๆ

“ตรงที่พี่ติวให้ยิ้มหวาน ยิ้มหวานจำได้แม่นแล้วใช่ไหม”

“ค่ะ” อะไรกัน มาพูดเรื่องติวเหรอ โถ่ ไอ้เราก็หวังว่าจะได้ยินคำอื่น คิดฟุ้งไปตั้งไกล ดับฝันยิ้มอีกแล้ว

“จากนี้เป็นต้นไปพี่จะไม่ได้มาติวให้ยิ้ม ต่อไปต้องตั้งใจเรียนให้มาก ๆ นะยิ้มหวาน”

“ค่ะ ยิ้มเข้าใจพี่ไทน์ต้องเข้ามหาวิทยาลัยต้องปรับตัว ไม่ต้องห่วงนะคะยิ้มจะตั้งใจเรียน จะเข้าที่เดียวกับพี่ไทน์ให้ได้ ลูกศิษย์คนนี้ไม่ทำให้อาจารย์ไทน์ผิดหวังแน่ค่ะ”

“ได้ยินแบบนี้พี่ก็ดีใจ” พี่ไทน์ยิ้มและพูดว่า “แต่ว่ายิ้มคงตามพี่ไปเรียนไม่ได้”

“ทำไมคะ ยิ้มบอกแล้วไงว่าจะตั้งใจเรียน เชื่อใจยิ้มนะ”

“พี่เชื่อใจยิ้ม ที่พี่พูดพี่หมายความว่าพี่ตัดสินใจไปเรียนต่ออเมริกา พี่จะไปเรียนกับขนมผิงที่ต่างประเทศ จริง ๆ พี่ตัดสินใจและยื่นเรื่องทุกอย่างไว้เรียบร้อยเหลือแค่ตัวพี่ไปถึงที่นู่น พี่ไม่ได้บอกยิ้มตั้งแต่เนิ่น ๆ เพราะพี่กลัวยิ้มจะร้องไห้เสียใจ”

“...” อะไร เขาพูดอะไรของเขา

“ถึงพี่จะไม่อยู่แต่ยิ้มต้องตั้งใจเรียนนะ”

“ไหนว่ากลับจากแลกเปลี่ยนก็จะไม่ไปไหนแล้ว ไหนว่าจะอยู่ช่วยติวช่วยสอนหนูไปเรื่อย ๆ”

“พี่ขอโทษที่ผิดคำพูด ขนมผิงอยากไปเรียนที่นู่น พี่ไปแลกเปลี่ยนเกือบปีก็ชอบที่นู่นเหมือนกัน ครั้งนี้ก็เลยไม่ใช่เรื่องยากในการตัดสินใจ”

“...”

“ต่อไปนี้ยิ้มดูแลตัวเองให้ดี พี่ไม่ได้อยู่ปกป้องยิ้มอีกแล้วนะ ถ้ามีคนรังแกก็บอกไอ้ยักษ์มันบ้างอย่าเก็บไว้คนเดียว ไอ้ยักษ์มันชกต่อยเก่ง ถึงมันจะละเลยยิ้มไปบ้างแต่ถ้ามันรู้ว่ายิ้มโดนคนรังแกมันจะดูแลอย่างดี” พี่ไทน์พูดพลางยื่นมือมาลูบหัวยิ้ม

“ไม่ใช่ ไม่สิ ไม่ใช่แบบนี้” ยิ้มหวานขยับถอยหลังหลบมือใหญ่ที่กำลังลูบหัวเอ็นดู “ไหนว่าเลิกกันแล้วไม่ใช่เหรอคะ มันยังไง พี่กับพี่ผิงกลับมาคบกันเหรอ”

“ยิ้มหวานครับ พี่กับผิงไม่เคยเลิกกัน เราแค่ทะเลาะกัน งอนกัน ห่างกัน พี่รักผิง เราสองคนอยากอยู่ด้วยกัน สร้างอนาคตด้วยกัน พี่คงต้องทิ้งน้องสาวไว้ที่นี่ก่อน ดูแลตัวเองนะ ที่ผ่านมาขอบคุณมากนะยิ้ม ยิ้มหวานเป็นน้องสาวที่น่ารักมาก นอกจากริกะก็มียิ้มหวานนี่แหละที่พี่รักและเป็นห่วง”

“...” น้องสาวเหรอ ยิ้มไม่ได้อยากเป็นน้องสาวพี่ไทน์ พี่ชายมีพี่ยักษ์คนเดียวก็พอแล้ว ไม่ได้อยากมีพี่ชายเพิ่มสักหน่อย

“อีกสามวันพี่จะเดินทาง เราน่าจะหาโอกาสเจอกันยาก พี่มาวันนี้เพราะอยากจะบอกลายิ้มก่อน เอาไว้ว่าง ๆ ทุกอย่างเข้าที่เข้าทาง พี่จะทักมาหา เช็กดูว่าดื้อหรือเปล่า ตั้งใจเรียนไหม โอเคปะ”

“...ค่ะ” เขาจะไปอยู่แล้วไม่โอเคได้เหรอ

“งั้นพี่ไปนะ” พี่ไทน์กำลังหันหลังกลับไปทางหน้าต่าง เขามาทางนี้และมักกลับทางนี้ มาหายิ้มทางนี้ปลอดภัยจากพี่ยักษ์ที่สุด แม้พวกเขาไม่ถูกกัน แต่ว่าพี่ไทน์หวังดีกับยิ้มมาตั้งแต่เด็ก เขาช่วยยิ้มหลายอย่าง ทั้งเรื่องโดนเพื่อนรังแก ทั้งช่วยติวเรื่องเรียน มีอีกหลายอย่างเอาเป็นว่าเขาเป็นคนที่ใช่ของยิ้ม แต่ดูเหมือนว่ายิ้มไม่ใช่คนที่ใช่ของเขา

“...” ไม่สิ เขาจะไปแล้วนะยิ้ม จะมัวอึ้งแบบนี้ได้ยังไง จะเจอกันอีกเมื่อไหร่ไม่รู้เลย “เดี๋ยวค่ะพี่ไทน์”

รู้ตัวอีกครั้งสองเท้าก็วิ่งไปแล้วโผกอดเขาจากทางด้านหลัง พี่ไทน์จับมือยิ้มหวานออก เขาหันกลับมา ดึงยิ้มหวานเข้าสู่อ้อมกอด “พี่ไม่ได้จะหายไปเลย เดี๋ยวพี่ก็กลับมา พี่มีเวลาจะโทรหาบ่อย ๆ ฉะนั้นอย่าร้องไห้นะ”

“พี่จะโทรหายิ้มจริงนะ” ยิ้มพูดเสียงสั่น

“ครับ พี่สัญญา” พี่ไทน์ยิ้มเอ็นดูน้องสาวที่น่ารัก ยิ้มหวานในสายตาของเขาน่ารักมาก ยิ่งอ้อนยิ่งน่ารัก

“พี่ไทน์ไปนานหรือเปล่า” ยิ้มหวานถามพลางกอดพี่ไทน์ไว้แน่น

“สองปี สามปี สี่ปีพี่ยังไม่แน่ใจ ต้องดูว่าเรียนจบแล้วขนมผิงจะอยู่ที่นั่นต่อไหม”

“นานจัง”

“ไม่งอแงนะน้องสาวของพี่” ย้ำก็เก่ง

“พี่ไทน์อยู่ที่นู่นดูแลตัวเองดี ๆ จะได้ไม่ป่วย กินข้าวให้ตรงเวลา อย่าโหมเรียนหนักเกินไปนะพี่ ยิ้มเป็นห่วงพี่ไทน์นะ”

“ครับ” ยิ้มหวานเงยหน้ามองเขาที่ตัวสูงกว่า เธอชอบเขา ชอบเขามาก ๆ เขาเป็นคนดีเป็นคนที่คอยช่วยเหลือเธออยู่เสมอ แต่ว่าหัวใจของเขาเป็นของคนอื่น เขารักคนอื่น เขาเห็นเธอเป็นแค่น้องสาวเท่านั้น เป็นสถานะที่ยิ้มไม่อยากยอมรับมันเลย

“...”

หัวใจดวงน้อยเริ่มเต้นแรงอีกครั้งเพราะจ้องดวงตาคู่คมนานเกินไป ใบหน้าเขาใกล้เข้ามา ใกล้เข้ามา แรงดึงดูดบางอย่างทำให้ยิ้มหวานไม่ถอยหนี เธอเพียงกะพริบตา เม้มปากเข้าหากัน พี่ไทน์ยิ้มก่อนจะเอียงใบหน้าเล็กน้อย ขณะที่เลือดในกายหญิงสาวสูบฉีดรุนแรงริมฝีปากของเขาก็แนบที่แก้มข้างซ้ายของยิ้มหวาน เขากลับไปยืนตรงยื่นมือมาไล้แก้มแดงระเรื่อสองสามทีแล้วพูดว่า “ดูแลตัวเองให้ดีนะครับน้องสาวของพี่”

จากนั้นเขาก็โดดออกทางหน้าต่าง ปล่อยยิ้มหวานยืนเคว้งด้วยความสับสน เธอไม่เข้าใจความรู้สึกตัวเองว่าควรจะดีใจหรือเสียใจก่อนดี ไม่คิดว่าสองความรู้สึกจะเข้ามาในเวลาไล่เลี่ยกัน

ทว่าสิ่งที่แน่นอนคือเธอเป็นได้แค่น้องสาว เป็นได้แค่คนแอบรักเพราะว่าเขามีคนที่รักอยู่แล้ว ปั๊ปปี้เลิฟของยิ้มจบตั้งแต่ไม่ทันได้เริ่ม