ปั๊ปปี้เลิฟ(1)

เคยได้ยินประโยคหนึ่งบ่อยครั้ง แอบรักมักง่ายกว่าสารภาพความรู้สึกให้อีกฝ่ายรับรู้

การแอบรักสวยงามเสมอ แต่การแอบรักมักไม่ได้ครอบครอง ก็มัวแต่แอบ พวกที่พร้อมพุ่งชนเอาไปแดกหมดจ้า

แต่ก็นะ... แอบรักความรู้สึกดี ๆ จะคงอยู่ ทว่าเมื่อไหร่ที่สารภาพความรู้สึก บางอย่างมักจะหายไป

ยิ้มหวานเคยคิดสารภาพความรู้สึกดี ๆ ที่มีให้เขาคนนั้น ดีที่ครั้งนั้นทำไม่สำเร็จความรู้สึกดี ๆ จึงยังคงอยู่ มิตรภาพระหว่างเรายังคงทน แม้เป็นแค่การแอบรัก ไม่ได้ครอบครอง ไม่ได้ความรักกลับมาในแบบที่เราต้องการ แต่ว่ายิ้มหวานยังสามารถรักเขาได้ พูดคุยกับเขาได้ ยังมีความสุขที่เห็นเขามีความสุข แค่นี้ก็พอแล้วเนอะ

ตริ๊ง! เสียงจากโทรศัพท์มือถือของยิ้มหวานดัง เธอหยิบขึ้นมากดดู

(ไทน์สิครับ: ยิ้มหวานเป็นยังไงบ้าง สบายดีใช่ไหม วันนี้ไปเรียนหรือเปล่า)

“แชตกับใครยิ้มหวาน” เพื่อนสาวคนสวยชื่อเสียงเรียงนามว่า หลิง ยื่นหน้าเข้ามาเพื่อส่องหน้าจอมือถือของอีกฝ่าย ยิ้มหวานจึงกดปิดอย่างไว

“ไม่เผือกสิ” แสร้งทำท่ามีความลับ

“เดี๋ยวนี้มีความลับกับเพื่อนเหรอคะ”

“ความลับอะไร”

“มีฟงมีแฟนร้ายกาจน้า”

“แฟนอะไร ไม่ใช่แฟน” ถ้าเป็นแฟนของเธอก็ดีน่ะสิ ยิ้มคนนี้จะดูแลอย่างดีเลย จะทำให้เขารู้สึกว่าเขาโชคดีที่ได้เธอเป็นแฟน

“ไม่ใช่แฟนแล้วยังไง ฉันเห็นแกลับ ๆ ล่อ ๆ ตลอดเลยน้า บอกเพื่อนหน่อยสิเพื่อนอยากรู้ หรือว่าแกคบกับพี่นนท์จริงอะ นี่แกตกลงคบกับเขาแล้วใช่ไหม กรี๊ดมากอะยิ้มหวานได้พี่นนท์เป็นแฟน”

“ไม่ใช่”

“…” หลิงเหล่มองพลางอมยิ้ม เธอไม่เชื่อ และต้องได้คำตอบไม่งั้นก็จะเออออเองว่าเป็นพี่นนท์ จากนั้นจะแซวเวลาเจอพี่นนท์ ซึ่งคนที่ยิ้มคุยไม่ใช่พี่นนท์จริง ๆ อะ บอกก่อนว่าพี่นนท์คือรุ่นพี่ที่เคยมาจีบ และยิ้มไม่ได้ชอบเขา แต่เพื่อนคิดว่ายิ้มอาจจะเปลี่ยนใจแล้วก็เปิดใจให้พี่นนท์ เนื่องจากพี่นนท์เขาหล่อ แล้วก็ฮอตในหมู่สาว ๆ

แต่ไม่ใช่คนที่ยิ้มชอบ ยิ้มก็เลยไม่เล่นด้วยไง

“โอเค เขาเป็นพี่แถวบ้าน แค่คุยกันถามกันเป็นเรื่องปกติ” สุดท้ายก้ต้องเล่า แต่จะไม่ขอลงดีเทลมากนัก เดี๋ยวหลิงจะรู้ว่าเขาคนนั้นเป็นใคร

“พี่แถวบ้าน แค่คุย? มีแบบนี้ด้วยเหรอ”

“อือ มีสิ แค่คุย”

“ไม่มีอะไรทำไมหน้าดูมีความสุข แค่มองโทรศัพท์ก็ดูมีความสุขแล้ว พิรุธไม่ไหวจ้า”

“...” จี้เก่ง จี้เก่งมากค่า

“สารภาพมาให้หมดเลย”

“เออ... ก็แค่ฉันชอบเขา แต่ว่าเขาไม่ได้ชอบฉัน ตอนนี้เขาก็ไปเรียนต่อต่างประเทศ แค่นั้นค่ะเพื่อน พอใจยังคะเพื่อน”

“สวย ๆ แบบนี้มีคนไม่ชอบด้วยเหรอ”

“อืม มีสิ ก็เขาไง เขาไม่ชอบฉันอย่างที่ฉันชอบเขา”

“งั้นก็อย่าเสียเวลาจ้า ชีวิตเรายังต้องเจอคนอีกเยอะ มองหาคนใหม่นะมึง มึงสวย โอกาสมึงเยอะ”

“อืม” คนที่ไม่ได้อยู่ในความรู้สึกนั้น ๆ มักพูดง่ายและคิดว่าการเลิกรักใครสักคนมันง่าย ซึ่งความจริงคนที่ตกอยู่ในความรู้สึกแบบนั้นมักหาข้ออ้างให้ตัวเองรู้สึกแบบนั้นไปเรื่อย ๆ

“วันนี้พอแค่นี้นะ อย่าลืมงานที่อาจารย์สั่ง กฎเดิม เลทได้ถึงอาทิตย์หน้าเท่านั้น หลังจากนั้นไม่รับ โอเคตกลงกันรู้เรื่อง กลับบ้านดี ๆ นะนักเรียน” ในที่สุดอาจารย์คาบสุดท้ายก็ปล่อยสักที

“นักเรียนเคารพ” หัวหน้าห้องเอ่ย

“ขอบคุณค่ะ/ขอบคุณครับ” นักเรียนทั้งห้องรวมถึงยิ้มหวานลุกขึ้นทำความเคารพอาจารย์วิทยาศาสตร์ก่อนจะพากันเก็บของเดินออกจากห้องวิทยาศาสตร์

“เย็นนี้ไปกินชาบูเปิดใหม่กันปะ” อุ้ยอ้ายเพื่อนอีกคนถามขณะที่กำลังเดินออกจากห้องเรียน

“วันนี้ขอบายนะ ใกล้วันนั้นของเดือนร่างกายมันรวนไปหมด เมื่อวานหลังจากถึงบ้านฉันก็จัดน้ำแข็งใสที่ขายแถวบ้านอีกถ้วยใหญ่ทั้งที่เราเพิ่งไปจัดบุพเฟ่ต์ลูกชิ้นกันมา เมนส์จะมาทีไรกินไม่เลือกสักอย่าง” เบื่อการเป็นรอบเดือนมาก มันหงุดหงิดไปหมดเห็นอะไรก็ขวางหูขวางตา อารมณ์ไม่ดีก็หาของกินอร่อย ๆ ใส่ปาก หลังจากกินไปแล้วก็มารู้สึกผิดกับร่างกาย

“เค ฉันไปกันสามคน แกกลับบ้านดี ๆ นะ”

“อื้ม บายนะแก”

“จ้า”

เด็กสาวอายุ 18 ปีในชุดมัธยมปลาย ผมยาวสลวยถูกมัดรวบและติดโบว์สีน้ำเงิน ในมือถือกระเป๋านักเรียนแบบถือหนังสีดำ เด็กสาวน่ารักคนนี้ชื่อ ยิ้มหวาน ยิ้มหวานสมชื่อนะเธอเป็นคนสวยไหมไม่รู้สิ เธอเป็นคนไม่มั่นใจในตัวเอง พ่อของยิ้มหวานเป็นคนใต้ทำให้ได้ใบหน้าคมเข้มมาจากพ่อ ได้สีผิวขาวสวยมาจากแม่ ยิ้มหวานคิ้วเข้ม ขนตายาวงอนงาม ดวงตากลมโต ที่แก้มมีลักยิ้มมาตั้งแต่เกิด แต่ว่าวัยเด็กมันเคยหายไปเพราะว่าเธออ้วน ในวัยเด็กยิ้มหวานจึงเคยโดนบูลลี่จากเพื่อน ๆ ยัยอ้วน หมูตอน ช้างยิ้ม คนพูดอะมักไม่จำ ต่างจากคนฟังที่จำฝังใจ เออ ช่างเรื่องบูลลี่มันเถอะ พูดไปก็เสียสุขภาพจิตเปล่า ๆ เรื่องแบบนี้มันแก้ไม่ได้นอกจากตัวบุคคลจะคิดได้ว่าไม่ควรสร้างปมให้ใคร ซึ่งเราจะเปลี่ยนคนอื่นไม่ได้ ห้ามปากคนอื่นไม่ได้ ทว่าเราเปลี่ยนตัวเองได้ ยิ้มหวานจึงเริ่มเปลี่ยนตัวเองอย่างจริงจังตอนอยู่ม.ต้น หลังจากที่ทนมาหลายปี

เอาเป็นว่าตอนนี้ยิ้มไม่อ้วนแล้ว แต่กว่าจะลดได้ก็ลากเลือดเลยนะ การลดความอ้วนไม่ใช่เรื่องง่าย การกินให้อ้วนนั้นง่ายมากค่า โคตรอิจฉาคนที่เกิดมากินเท่าไหร่ก็ไม่อ้วน ยิ้มกินเท่าแมวดมก็อ้วนละ และเพราะเหตุนี้การมีรอบเดือนแต่ละครั้งทำให้ยิ้มเซ็งไงล่ะ รอบเดือนทำให้ห้ามปากห้ามอารมณ์ไม่ได้ เราสามารถซื้อทุกอย่างที่นึกอยากกินมาวางตรงหน้าแล้วก็เขมือบลงท้องด้วยเวลาอันสั้น การกินเร็วทำให้ระบบร่างกายเราเสีย

รู้ทั้งรู้แต่ก็ปฏิบัติไม่ได้

ว่าไปแล้วตอนนั้นยิ้มหวานตั้งใจลดหุ่นเพราะอยากให้ใครบางคนภูมิใจในตัวเธอ ตั้งใจไว้ว่าทำสำเร็จเมื่อไหร่จะสารภาพรักกับเขา แต่ไม่ทันได้สำเร็จทุกอย่างก็พังไม่เป็นท่า