ตอนที่ 3 แฟนยิ้มหวาน(2)

“รู้จักมากกว่านี้หมายความว่าไง” ก็พอจะเข้าใจนะว่าเขากำลังสารภาพรัก เอาจริงโดมก็หล่อ ดูดีด้วยจะเรียนหมออีกต่างหาก ถ้าเขาทำได้ถือว่าเขาเป็นคนที่เก่งและอดทนมาก

ไม่ว่าเขาจะดีขนาดไหน แต่ก็ยิ้มมีคนที่ชอบแล้วอะดิ ยิ้มไม่คิดเปลี่ยนใจไปชอบคนอื่นด้วย

“คือว่าเรา...”

“ยิ้มหวาน” เสียงที่สามแทรกมาทางด้านหลัง น้ำเสียงที่คุ้นเคยนี้ยิ้มได้ยินเพราะยิ้มคิดถึงเขามากเกินไปหรือเปล่านะ กำลังจะบอกตัวเองว่าต้องฟังผิดแน่ ๆ ไม่ใช่หรอกน่า ทว่าเสียงนั้นดังขึ้นอีกครั้ง “ยิ้มหวาน”

“...” ด้วยความอยากรู้ว่าหูแว่วไปเองหรือเปล่า ยิ้มหวานจึงหันกลับไปมอง

เคยดูหนังปะ แบบหน้าเหวอ ๆ ค่อย ๆ หันหลังกลับไปมองเจ้าของเสียง ยิ้มกำลังทำแบบนั้นเลย แล้วพอเห็นว่าเขาคือคนที่ไม่คิดไม่ฝันว่าจะมายืนอยู่ตรงนี้มือซ้ายของยิ้มก็ยกขึ้นมาขยี้ตาเพื่อมองให้ชัด เพราะไม่อยากเชื่อหูและสายตาของตัวเอง

“จะยืนอึ้งอีกนานไหม” พี่ไทน์ก้าวเท้าเข้ามาหา ในมือเขาถือดอกไม้หนึ่งช่อใหญ่ เขาสูงขึ้นกว่าเดิม เขาหล่อมากหล่อจนยิ้มหายใจไม่ออก ก็จะหายใจออกได้ยังไงยิ้มลืมหายใจไปชั่วขณะเพราะตกตะลึง

“...” ตอนนี้หัวใจยิ้มเต้นแรงจนไม่รู้จะอธิบายมาเป็นคำพูดยังไงถึงจะสื่อสารออกมาหมด

เมื่อพี่ไทน์เดินมาหยุดตรงหน้ายิ้ม มือขวาของเขายื่นมาจับผมยิ้มทัดที่ใบหู ยิ้มยังอึ้ง ยังใจเต้นอยู่เลย นี่เขาจริง ๆ ใช่ไหม ไม่ใช่ภาพลวงตาหรือความฝันใช่ไหม

แล้วยิ้มก็ได้คำตอบว่ามันคือเรื่องจริง เป็นเขาจริง ๆ เนื่องจากเขาพูดว่า “ไหนบอกว่าถ้าเจอจะกระโดดกอด ทำไมยืนอึ้งแบบนี้ ไม่เห็นเป็นแบบที่โม้ไว้เลย”

ยิ้มหวานตั้งสติ สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ แล้วเอ่ยกับเขา “...พี่มาได้ยังไงคะ”

“เซอร์ไพรส์หนูไง”

เท่านั้นแหละ แค่เพียงเขาตอบพร้อมกับโปรยยิ้มหล่อกระชากใจ ยิ้มก็โผเข้ากอดเขาทันที เป็นเขาจริง ๆ พี่ไทน์ตัวเป็น ๆ เขาคนที่ยิ้มแอบรักมาเนิ่นนาน

หลังจากที่กอดพี่ไทน์อยู่นานพอสมควรยิ้มก็ผละตัวออกห่างเล็กน้อยเพื่อมองหน้าเขาให้ชัด ๆ ในกล้องก็ว่าหล่อแล้ว แต่ตัวจริงหล่อกว่าตั้งเยอะ เนี่ย อะไรเขาก็อวยเขาไปหมด หลงเขาเหลือเกิน แล้วจะให้หัวใจเปลี่ยนไปชอบคนอื่นได้ยังไง

“งื้อ มาทำไมไม่บอกยิ้มก่อน”

“ถ้าบอกจะเรียกเซอร์ไพรส์ได้ไงครับ” พี่ไทน์ยิ้มละมุนอีกแล้ว ทุกครั้งที่เขาส่งรอยยิ้มหัวใจของยิ้มมันตู้มตู้ม จะระเบิดเมื่อไหร่ก็ไม่รู้เนี่ย

“พี่อะ” ดีใจอะ ดีใจจนออกนอกหน้าแล้วเนี่ย คิดไปไกล หลงตัวเองจนดึงความรู้สึกกลับมาไม่ได้แล้ว“มาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ”

“ลงเครื่องตอนบ่ายโมง แม่พี่ไปรับที่สนามบิน เอาของไปเก็บบ้านแล้วก็รีบออกมาหาเด็กแถวนี้เลยครับ” พี่ไทน์ยื่นดอกไม้ในมือมาให้อีกครั้ง

“ยิ้มก็นึกว่าเป็นอะไรหรือเปล่า ไม่โทรมาหายิ้มเลย” พูดพลางรับดอกไม้มากอดไว้ ดอกไม้ช่อนี้ยิ้มจะเอาไปวางแทนหมอนข้าง จะนอนกอดนอนดมทั้งคืน

“ขอโทษครับ พี่กลัวว่าถ้าโทรแล้วจะหลุดพูดอะดิ ก็เลยตัดสินใจไม่โทร รอเซอร์ไพรส์ทีเดียวเลย”

“อ่อ” ที่พูดมาก็เข้าใจได้ แต่ปล่อยให้ยิ้มเพ้อไปเยอะเลยนะ นึกว่าพี่ไทน์กลับไปคืนดีกลับแฟนเก่าอีกแล้ว

แต่เดี๋ยว... ยิ้มหวานคะมึงกับเขาไม่ได้เป็นแฟนกันนะจะเพ้ออะไร จะเจ็บอะไร บอกรักเขาสักครั้งก็ไม่เคย มีแต่คิดไปเองทั้งนั้นเลย

“อยากกลับบ้านเลยไหม กลับด้วยกัน”

“อื้ม กลับสิ ยิ้มเหนื่อยแล้ว” ตอนแรกก็ว่าจะอยู่ต่ออีกสักหน่อย แต่พี่ไทน์กลับมาขนาดนี้ยิ้มไม่อยู่แล้วค่า กลับบ้านพร้อมพี่ไทน์เลยแล้วกัน

“จะกลับพร้อมพี่ แต่ข้างหลังอะยังไง”

ทันทีที่พี่ไทน์พูดยิ้มก็หันไปมอง โดมยืนมองเงียบ ๆ “เอ่อ โดม”

“ใครเหรอยิ้ม แฟนยิ้มเหรอ”

แฟนก็ดีสิ ยิ้มอยากเป็นใจจะขาด “เขาเป็น...”

“ใช่ แฟนยิ้มหวานครับ พี่ชื่อไทน์จบจากที่นี่เหมือนกัน จบได้สามปีแล้วนะ”

“อ้าว ยิ้มหวานมีแฟนแล้วเหรอ”

“...” อยากจะมีเหมือนกัน อยากมีเขาคนนี้เป็นแฟน แต่มีไม่ได้อะสิ เขาไม่มาเป็นแฟนยิ้มสักที ถ้าพูดความรู้สึกออกไปก็กลัวเขาจะเตลิด แม้แต่ความเป็นพี่แถวบ้านก็ไม่มี