บทที่สอง(ท้อง/ไม่ได้เกิดจากความรัก)

ฉันนั่งมองสิ่งที่อยู่ในกำมือของฉันอย่างใจสลายและรู้สึกถึงความประหม่าที่มีในใจ ทุกอย่างมันมืดไปหมด ฉันถือที่ตรวจครรภ์ที่พึ่งตรวจมาเมื่อไม่กี่สิบนาทีที่ผ่านมา ฉันโทรบอกไนท์แล้วเรื่องท้องเขาไม่ได้ว่าอะไรไม่ดีใจไม่ตื่นเต้นอะไรเลย ฉันแทบจะบ้าตายเรามีอะไรกับเขาแค่ครั้งสองครั้งเมื่อสามสี่เดือนก่อนนั้นเอง ไม่คิดว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นวันนี้ไนท์จะมารับไปที่บ้านของเขาซึ่งฉันไม่เคยรู้จักบ้านของเขาเลย ถามเขาเขาก็จะปัดตอบตลอด จนวันนี้เขายอมพาไปเจอแม่เขา

"แม่คะ ฝ้ายขอโทษนะคะ" ฉันกุมมือแม่ที่นอนแน่นิ่งไว้แน่น แม่เป็นแบบนี้ด้วยโรคมะเร็ง และเกิดจากการช็อกกับสิ่งที่ไปเจอซึ่งฉันเองก็ไม่รู้ว่าแม่ไปเจออะไรมา รู้แค่แม่ไปเจอพ่ออยู่กับผู้หญิงคนอื่น แถมแม่ยังฆ่าลูกชายเขา แม่ฆ่าลูกชายของพ่อที่มีศักดิ์เป็นพี่ชายต่างแม่ของฉัน

"แม่คะ ตื่นมาได้แล้วนะคะ ฝ้ายรอแม่อยู่นะคะ แม่ตื่นมาเจอหลานนะคะ ฝ้ายกำลังจะมีหลานให้แม่นะคะ"

นานหลายเดือนแล้วที่แม่หลับไปไม่ยอมตื่นมาคุยกับฉันสักที ตั้งแต่ที่พ่อจากไป ชีวิตฉันกับแม่ก็ต้องต่อสู้ดิ้นรนกันสองแม่ลูก ฉันต้องเจอกับสิ่งที่เป็นตราบาปในตัวหัวใจฉันคือการขับรถชนคนตาย ซึ่งคนนั้นก็เป็นเพื่อนคนสนิทของพ่อซึ่งฉันไม่รู้เลยสักนิดว่าเขานอนอยู่กลางถนนวันนั้นฝนมันตกหนักมาก ที่รถเสียหลักเพราะมีรถมอเตอร์ไซค์ขับรถตัดหน้าทำให้รถฉันเสียหลักพุ่งชนกับเสาไฟฟ้าแล้วภาพทุกอย่างก็ตัดไป ตื่นมาอีกทีก็เป็นฆาตกรในสายตาของน้าปรางแล้ว น้าปรางเกลียดฉันมาก น้าปรางทั้งตบทั้งตีฉันในตอนที่ฟื้นที่โรงพยาบาล แต่ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าขับรถชนใครไป

ย้อนไปวันนั้นคำพูดของน้าปราง

"อีตัวซวย เสนียดจัญไร แกทำให้ชีวิตครอบครัวฉันพัง" พอตื่นขึ้นมาก็เจอน้าปรางโวยวายยืนชี้หน้าด่าทอฉันโดยที่ฉันไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น

"นี่มันเกิดอะไรขึ้นคะ?" ฉันเหลือบมองทุกอย่างอย่างงงๆเพราะจำไม่ได้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นแล้วมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง

"มึงขับรถชนผัวกูตาย มึงมันเลว"

"ขับรถชนคนตาย?"

"ใช่"

//เพียะ// หน้าของฉันหันไปตามแรงมือที่ตบเข้าที่หน้าของฉันจนมีรอยแดงฝ่ามือที่หน้า

"เธอมันตัวซวยในชีวิตครอบครัวฉัน ถ้าไม่มีเธอชีวิตฉันมันคงดีกว่านี้ เข้าใจไหมฝ้าย" น้าปรางบีบเข้าที่ต้นแขนอย่างแรงสีหน้าแววตาของน้าปรางมันน่ากลัวมาก

"ฝ้าเจ็บค่ะ หนูไม่รู้จริง ๆค่ะว่ามันเกิดอะไรขึ้น น้าปรางฟังฝ้ายอธิบายก่อนนะคะ ฝ้ายไม่ได้ทำนะคะ"

"จำไว้นะ ว่าชีวิตเธอกับแม่ต้องเจ็บกว่าฉัน เจ็บกว่าสิ่งที่ฉันเสียไป เธอกับแม่เธอมันตัวปัญหาในชีวิตของฉัน"

"ฝ้ายเจ็บค่ะ น้าปราง" ฉันร้องท้วงขึ้นมาทันทีเพราะน้าปรางบีบเข้าที่ใบหน้าของฉัน

"จำไว้นะฝ้าย เธอกับแม่ต้องชดใช้ในสิ่งที่ฉันเสียไป"

ผมนั่งกับแม่ที่แม่นั่งยิ้มอย่างมีความสุข ผมพึ่งเห็นรอยยิ้มของแม่อีกครั้งก็วันนี้ แม่มีความสุขที่ผมบอกว่าฝ้ายท้อง ผมเองก็ตกใจ ปนดีใจที่รู้ว่าเธอกำลังท้องลูกของผม

"ท้อง มันก็ดีนะ นับว่าเป็นเรื่องดีที่สุด5555" แม่เอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบก่อนจะแค่นหัวเราะออกมาอย่างชอบใจ

"แม่ครับ ผมพอแล้วนะครับผมจะไม่หลอกลวงอะไรฝ้ายอีกแล้ว ผมอยากจะดูแลเมียกับลูกผมให้ดีที่สุดครับแม่"

"หึ! อย่าลืมสิไนท์ เด็กนั่นมันไม่ได้เกิดมาจากความรักนะ มันเกิดมาจากการแก้แค้นต่างหาก จำไม่ได้เหรอไนท์เคยสัญญาอะไรกับแม่หน้าศพพ่อ"

"…" ผมนั่งเงียบและนึกย้อนถึงคำสัญญาที่ให้กับแม่ต่อหน้าศพพ่อ

"เอาเธอมาอยู่ที่บ้านเราด้วยสิ แม่จะช่วยเลี้ยงหลานแม่เอง และแม่จะจัดงานแต่งลูกกับ

หมวยให้เร็วที่สุด และให้หมวยเป็นแม่ของลูกแก"

"แม่หมายความว่าไงครับ?" ผมเอ่ยถามอย่างงงๆผมเริ่มจะไม่เข้าใจในสิ่งที่แม่ผมต้องการแล้ว

"ก็หมายความอย่างที่พูดนั้นล่ะ วันนี้แม่จะบอกเธอทุกอย่างเอง แม่จะบอกให้เธอรู้ว่าลูกกำลังจะแต่งงาน เธอมันก็แค่ของเล่นของลูกเท่านั้น หรือเรียกสั่นๆง่ายๆว่านางบำเรอ!"

"เธอกำลังท้องนะครับแม่"

"เชื่อแม่สิ คนอย่างเธอถ้ารู้ว่าไนท์เป็นลูกชายแม่เธออาจจะไม่เก็บเด็กไว้แน่นอน เราก็เอาเธอมาดูแลให้อยู่ในสายตาพวกเราไงลูก เด็กนั้นแม่จะเลี้ยงเองเพราะยังไงก็หลานแม่ ส่วนยัยนั่นแม่จะให้ผมเมียบำเรอลูก ส่วนหนูหมวยก็จะเป็นเมียถูกต้องตามกฎหมาย"

"ผมขอตัวไปรับฝ้ายก่อน" ผมเดินออกมาก่อนจะหันกลับไปมองแม่ ท่านกำลังมีความสุข แต่ผมเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าฝ้ายจะรู้สึกยังไงจะเกลียดผมรึเปล่า จะฆ่าลูกผมไหม ถ้ารู้ว่าลูกเกิดจากความแก้แค้นไม่ใช่ความรัก