ลวงรัก 7 ทวนท่าไหนดี?

นะ…นี่มันอะไรกัน

สรุปแล้วผู้ชายที่ฉันจะต้องมาสวมรอยแต่งงานด้วยคือคุณธนินอย่างงั้นเหรอ ถ้าอย่างนั้นก็แสดงว่าผู้หญิงที่เขาประกาศจะแต่งงานด้วยก็คือพี่นกอย่างนั้นสินะ

ถึงว่าทำไมตอนเจอกันที่ห้างเขาถึงได้ทำเหมือนเรารู้จักและคุ้นเคยกันดี เพราะแบบนี้นี่เอง

เฮ้อ…ทำไมโลกมันถึงได้กลมขนาดนี้ อุตส่าห์หลบหน้าเขาแทบตาย แต่สุดท้ายก็หนีไม่พ้นจริงๆ สินะ

“ทำไมต้องทำท่าทางกลัวผมขนาดนั้น? มีอะไรปิดบังผมอยู่อย่างงั้นเหรอ?” คุณธนินเลิกคิ้วถาม สายตาที่เขามองมาเหมือนกำลังพยายามจับผิดฉันอยู่

หรือว่าเขาจะรู้เรื่องที่ฉันมาสวมรอยแทนพี่นกแล้ว…

แต่คงไม่หรอก…เพราะถ้าเขารู้เขาคงโวยวายไปแล้ว…

“ปะ…เปล่าค่ะ กะ…ก็อยู่ๆ คุณเข้ามาเงียบๆ ฉะ…ฉันก็ต้องตกใจสิคะ” ฉันพยายามจะควบคุมน้ำเสียงไม่ให้สั่นแล้วนะ แต่ท่าทางของคุณธนินดูน่ากลัวมากจริงๆ

“แล้วคุณไปไหนมา? วันนั้นผมบอกให้ไปเจอกันที่รถของผมไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมถึงไม่ไป”

เสียงทุ้มต่ำนั้นทำเอาหัวใจดวงน้อยของฉันมันเต้นระรัวด้วยความหวาดกลัว

กลัวคุณธนินจะจับได้ว่าฉันกำลังโกหกเขาอยู่

“คะ…คือเนตรมีธุระที่ต้องจัดการน่ะค่ะ” คำตอบพวกนี้แม่เป็นคนเตี๊ยมไว้ให้ฉันเอง เผื่อตอนที่สลับตัวคืนแล้วคุณธนินเขาจะได้ไม่เกิดความสงสัย

“ธุระอะไร?”

คุณธนินไม่ถามเปล่าแต่ยังยื่นใบหน้ามาใกล้ๆ มิหนำซ้ำยังไล่ต้อนให้ฉันถอยหนีเขาเรื่อยๆ จนหลังติดกับกำแพง ก่อนที่ท่อนแขนทั้งสองข้างจะยกขึ้นกักขังตัวฉันเอาไว้

“ธะ…ธุระส่วนตัวค่ะ…” ฉันก้มหน้าตอบโดยที่ไม่ได้สบตากับเขา มันทำใจมองไม่ไหวจริงๆ สายตาของคุณธนินน่ากลัวเอามากๆ

“แล้วมันเรื่องอะไรล่ะ? หรือบอกไม่ได้?”

“ค่ะ…บะ…บอกไม่ได้” พอฉันตอบแบบนั้นคุณธนินก็พ่นลมหายใจออกมาแรงๆ ราวกับหงุดหงิดที่ฉันไม่ยอมบอก “นะ…ไหนบอกว่าจะให้ความเป็นส่วนตัวกับเนตรไงคะ”

ประโยคนี้แม่บอกให้เอาไว้ใช้เวลาที่ถูกคุณธนินไล่ต้อนจับผิดจนทนรับมือไม่ไหว ซึ่งมันก็ดูเหมือนว่าจะได้ผลด้วยนะ

คุณธนินเบือนหน้าไปทางอื่นพร้อมกับหลับตาลงคล้ายกำลังข่มอารมณ์บางอย่าง จากนั้นเขาก็พยักหน้าเบาๆ เพียงไม่นานนัยน์ตาสีนิลก็เปิดขึ้นแล้วจ้องหน้าฉันอีกครั้ง

“คุณดูแปลกไปนะ” เขาพึมพำแล้วโน้มใบหน้ามาใกล้ๆ ซอกหูของฉัน ได้ยินเสียงสูดลมหายใจเข้าแรงๆ เหมือนเขากำลังดมอะไรฉันอยู่ “กลิ่นก็แปลกไปด้วย…”

เฮือก!!

หัวใจฉันเต้นตุ้มๆ ต่อมๆ ก่อนจะกระตุกตุ้บๆ อย่างรุนแรงและถี่รัว น้ำเสียงของคุณธนินที่พูดเมื่อกี้มันกระเส่าและแหบพร่าแปลกๆ

ยอมรับว่าตอนนี้ฉันกลัวเหลือเกิน กลัวเขาจะรู้ว่าฉันสลับตัวกับพี่นก…

“ตกใจอะไรขนาดนั้น…ทำเหมือนกับว่าเราไม่เคย…ใกล้กันไปได้” คุณธนินเอ่ยบอกอย่างช้าๆ ด้วยน้ำเสียงอ้อยอิ่ง จากนั้นใบหน้าคมคายก็เลื่อนลงซุกไซ้ซอกคอของฉัน

“อ๊ะ!” และด้วยความตกใจฉันจึงรีบผลักเขาออก ทำเอาคุณธนินขมวดคิ้วอย่างไม่สบอารมณ์

“ตั้งแต่หายไปคุณหวงเนื้อหวงตัวขึ้นเยอะเลยนะ เกิดรักนวลสงวนตัวอะไรขึ้นมาเอาตอนนี้?” ร่างสูงกวาดสายตามองฉันตั้งแต่ศีรษะจรดเท้าราวกำลังดูถูก

แสดงว่าก่อนหน้านี้เขากับพี่นกคงจะมีอะไรกันจนชินแล้วสินะ…

“ฉะ…ฉันขอตัวไปพักผ่อนก่อนนะคะ” พูดจบฉันก็เดินเลี่ยงขึ้นไปบนชั้นสอง แต่ก็เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าฉันเพิ่งมาที่บ้านของเขาเป็นครั้งแรก ห้องนอนอยู่ที่ไหนก็ยังไม่รู้

ให้ตายสิ ทำยังไงดีล่ะ ขืนเดินไปถามคุณธนินเขาต้องรู้แน่ๆ ว่าฉันไม่ใช่พี่นก

“เป็นอะไรไป ไหนบอกจะมาพัก?” เสียงคุณธนินดังมาจากทางด้านหลัง ฉันได้แต่ยืนนิ่งไม่กล้าหันไปมอง

นี่เขาตามฉันขึ้นมาด้วยเหรอเนี่ย…

“คะ…คือ…”

“อ้อ ลืมไปว่าผมให้คนเปลี่ยนห้องนอนให้คุณ คุณคงจะยังไม่รู้สินะ ถ้างั้นตามผมมา” คุณธนินเดินนำหน้าฉันไป ก่อนจะหยุดยืนอยู่ที่หน้าประตูห้องห้องหนึ่ง ซึ่งอยู่ถัดจากห้องที่ฉันยืนประมานสามห้อง

“เข้ามาสิ” คุณธนินพยักเพยิดหน้าเป็นการบอกให้ฉันเข้าไปข้างใน ซึ่งฉันก็ยอมเดินตามคุณธนินเข้าไปอย่างว่าง่าย

ไม่อยากเชื่อเลยจริงๆ ว่านี่จะเป็นห้องนอน มันทั้งกว้างและใหญ่กว่าห้องพักที่ฉันอยู่ไม่รู้ตั้งกี่เท่า จะว่าไปพี่นกก็โชคดีเหมือนกันนะที่ได้สามีรวยๆ แบบนี้

หมับ!

“ทะ…ทำอะไรคะ!” ฉันร้องถามด้วยความตกใจ เมื่ออยู่ๆ คุณธนินก็สวมกอดฉันจากทางด้านหลัง พร้อมทั้งเอาคางขึ้นมาเกยบนไหล่ มือหนาของเขาลูบวนที่หน้าท้องของฉันไปมา บอกตรงๆ ว่านาทีนั้นฉันเกือบจะลืมหายใจไปเลยล่ะ

“แค่อยากสัมผัสลูก ไม่ได้เหรอ?” คุณธนินตอบเสียงอ้อนๆ ซึ่งผิดกับตอนแรกที่เขาเอาแต่ดุดันใส่ฉันอย่างลิบลับ

แล้วเดี๋ยวนะ! เมื่อกี้เขาพูดว่าอยากสัมผัสใช่หรือเปล่า!

มะ…หมายความว่ายังไง! นะ…นี่พี่นกท้องอย่างงั้นเหรอ…

“ละ…ลูกเหรอคะ?”

“ก็ลูกของเราที่อยู่ในท้องคุณไง ดูเหมือนว่ากลับมาครั้งนี้คุณจะลืมอะไรไปเยอะเลยนะ อยากให้ผมช่วยทบทวนความจำให้ไหม?”

ผลั่ก!

พูดจบคุณธนินก็ดันร่างฉันให้นอนราบไปกับเตียง ก่อนที่เขาจะตามขึ้นมาคร่อมร่างฉันเอาไว้ ใบหน้าคมคายโน้มลงมาใกล้ๆ จนฉันต้องหลับตาปี๋ด้วยความกลัว

“ว่าแต่เราจะเริ่มทบทวนท่าไหนกันก่อนดี?”