-2- ตราบาปติดตัว (DANTHEP)

DANTHEP TALK

“เพียงฟ้า พี่กลับมาแล้ว กลับมาพร้อมกับของขวัญของเด็กดีด้วยนะ” ผมตะโกนเรียกน้องสาวของตัวเองที่อยู่ชั้นบน เมื่อเพิ่งกลับมาถึงบ้านในรอบครึ่งเดือน

ปกติผมอยู่หอจะกลับมาบ้านแค่เสาร์-อาทิตย์เท่านั้น แต่ช่วงหลัง ๆ มีงานเยอะมากจนผมแทบไม่มีเวลาได้กลับบ้านเลย

วันนี้เป็นวันเกิดของเพียงฟ้า ผมเลยขออนุญาตอาจารย์เลื่อนส่งโปรเจคออกไปก่อน เพื่อที่จะได้กลับมาฉลองวันเกิดและให้ของขวัญกับน้องสาวสุดที่รักของผม กว่าผมจะขออาจารย์ได้เล่นเอาสะเกือบแย่เหมือนกัน

“พี่แดนนน!” ยัยตัวแสบโผล่หน้าลงมาพอเห็นผมก็ทำท่าดีใจใหญ่ ก่อนจะรีบวิ่งลงมาที่ชั้นล่างอย่างรวดเร็ว

“ค่อย ๆ วิ่ง ถ้าล้มขึ้นมาพี่ไม่ให้ของขวัญนะ” ผมพูดเชิงขู่น้องสาวตัวเอง เพราะเธอวิ่งเร็วและเสียงดังมาก ผมกลัวเธอจะล้มเอาน่ะ ร่างกายยิ่งไม่ค่อยจะแข็งแรงกับเขาอยู่

“มาแล้ว ๆ นี่ตั้งใจวิ่งช้า ๆ เพื่อรอรับของขวัญจากพี่แดนเลยน้า” เพียงฟ้าฉีกยิ้มสดใสให้ผมพร้อมกับเอาศรีษะทุยเล็กของตัวเองมาซบที่ไหล่แกร่งของผมอย่างอ้อน ๆ

น้องสาวใครเนี่ยน่ารักจริง ๆ เลย

“แหม่ นาน ๆ พี่จะกลับมาที เราห่วงของขวัญกว่าพี่อีกเหรอ” ผมใช้นิ้วชี้จิ้มที่หน้าผากมนของน้องสาวตัวเองเบา ๆ ด้วยความเอ็นดู

“งือ ฟ้าก็ห่วงพี่แดนทุกครั้งนะคะ เพียงแต่ครั้งนี้ห่วงของขวัญมากกว่าอิอิ แล้วไหนของขวัญหนูล่ะคะ” เพียงฟ้าถามพลางหันซ้ายขวามองหาของขวัญ

“นี่ สุขสันต์วันเกิดนะ” ผมล้วงมือเข้าไปหยิบกล่องเล็ก ๆ ที่อยู่ในกระเป๋าของตัวเองออกมา แล้วยื่นมันไปไว้ตรงหน้าของเธอ

“ว้าว ตื่นเต้นจังเลย ฟ้าเปิดดูเลยได้ไหมคะ”

“อื้อ เปิดสิ”

เพียงฟ้าค่อย ๆ แกะกระดาษห่อของขวัญออกอย่างระมัดระวัง เมื่อแกะออกหมดแล้วเธอก็รีบเปิดกล่องนั้นขึ้นพร้อมกับดวงตากลมโตที่เบิกกว้างขึ้นด้วยความดีใจ

“นี่มันสร้อยที่ฟ้าอยากได้นิ...” เธอพึมพำออกมาเบา ๆ อย่างเหลือเชื่อ เธอคงคิดไม่ถึงว่าผมจะซื้ออะไรแบบนี้ให้ล่ะมั้ง

“ชอบไหม”

“อื้อ ชอบค่ะ ชอบมากเลย ขอบคุณพี่แดนเทพมาก ๆ เลยนะคะ” เพียงฟ้ากระโดดเต้นดีใจ ก่อนจะเข้ามากอดผมแน่น ผมกอดเธอตอบด้วยความดีใจเช่นกัน ดีใจ..ที่เธอชอบของขวัญชิ้นนี้

“อึ้ก! อื้อ! แค่ก แค่ก!”

ตุบบ!

อยู่ ๆ เพียงฟ้าก็ไอออกมาอย่างแรง ก่อนที่ร่างบางของเธอจะล้มลงกับพื้น

“เพียงฟ้า!! เพียงฟ้า!!!” ผมตกใจมากจนทำอะไรไม่ถูก เมื่อเห็นน้องสาวของตัวเองล้มลง แถมที่ตา หู จมูกและปากของเธอมีเลือดไหลออกมาจำนวนมากจนมันท่วมหน้าท่วมตาเธอไปหมด

“พะ..พี่แดนเทพ ชะ..ช่วยเพียงฟ้าด้วย อึ้ก! เฮือก!!”

“เพียงฟ้า!!! เพียงฟ้า!!!”

“เพียงฟ้า ไม่นะ เพียงฟ้า!!!” ผมลุกพรวดขึ้นมาสะดุ้งตัวตกใจตื่นจากฝันร้ายเมื่อกี้นี้ ผมหายใจหอบถี่ ๆ ตามบริเวณหน้าผากมีเหงื่อเม็ดเล็ก ๆ ผุดขึ้นมาเต็มไปหมด..

สวัสดีผมชื่อแดนเทพนะ อายุปัจจุบัน26ปีแล้ว ผมเป็นคนตัวสูง ร่างกายไม่ได้มีกล้ามเนื้ออะไรมากมาย แต่ก็พอให้เห็นเป็นก้อนเป็นเนื้อกับเขาบ้าง ส่วนหน้าตาก็ไม่รู้จะบอกว่ายังไงเอาจากที่ที่ผมเคยได้ยินคนพูดละกันนะ หล่อ หล่อมาก หล่อราวกับเทพบุตร ผมไม่ได้พูดเองเออเองนะ คำพวกนี้ผมฟังมาจากคนอื่นอีกที

บ้านผมน่ะฐานะร่ำรวยมหาศาล ชีวิตดีทุกอย่าง มีเงินใช้ตลอดไม่เคยขาด พ่อแม่รักกันดีไม่เคยตบตีกันหรือพาเมียน้อยเข้าบ้านเลย ผมมีแฟนคนนึงที่คบกันมานาน8ปีได้แล้วมั้ง เธอเป็นรักแรกและรักเดียวของผม เธอไม่เคยทำให้ผมผิดหวัง ตลอด8ปีผมมีความสุขและรู้สึกเป็นผู้ชายที่โชคที่สุดในโลก..

แต่..ชีวิตผมมันคงจะสมบูรณ์และโชคดีกว่านี้..ถ้าผมไม่ต้องมาสูญเสียน้องสาวสุดที่รักของผมไป!!

“เพียงฟ้า..พี่ขอโทษนะ” ผมเอื้อมมือไปหยิบรูปถ่ายของเพียงฟ้าน้องสาวของผมขึ้นมาดู ก่อนจะเอามันมากอดแนบอกเอาไว้แน่นด้วยความรู้สึกผิด..

เพียงฟ้าเป็นน้องสาวของผมถ้าเธอยังอยู่ป่านนี้คงอายุราว ๆ ได้18ปีแล้วล่ะ เธอคงจะดูสวยสมวัยน่าดูเลยนะ เสียดายจังที่ผมไม่มีโอกาสได้เห็นมัน...

น้องสาวของผมเสียชีวิตไปเมื่อสองปีก่อนด้วยอาการหัวใจล้มเหลวเฉียบพลัน เพียงฟ้าเป็นคนที่ร่างกายไม่ค่อยแข็งแรงตั้งแต่เกิดแล้วล่ะเธอเป็นโรคหัวใจอ่อนแอ.. แต่จริง ๆ แล้วเรื่องวันนั้นน่ะมันเป็นความผิดของผมเองแหละ

เพียงฟ้าเสียชีวิตในวันเกิดของเธอเมื่อ2ปีก่อน วันนั้นผมไม่ได้กลับบ้านเพราะติดแก้โปรเจคครั้งสำคัญที่จะคอยชี้อนาคตผม ผมเลยไม่สามารถที่จะกลับมางานวันเกิดเธอได้

แม่เล่าให้ฟังว่ามีช่วงนึงที่เพียงฟ้าออกไปเดินวนไปมาที่หน้าบ้านเพราะรอผม พอดีกับตอนนั้นมีงูตัวใหญ่เลื้อยออกมาจากบ้าน เพียงฟ้าตกใจมากตะโกนเรียกให้ใครช่วยก็ไม่มีใครได้ยิน เพราะพ่อกับแม่เตรียมงานอยู่ข้างใน

สุดท้ายเธอต้องจำใจวิ่งหนีออกไปข้างนอก ความกลัวทำให้เธอเผลอวิ่งเร็วสุดชีวิต..สุดท้ายโรคหัวใจเธอก็กำเริบ..เพียงฟ้านอนพะงาบ ๆ อยู่ริมถนนไร้ซึ่งผู้คนเดินผ่านไปมา ไม่มีใครรู้หรือตามหาเธอเพราะไม่คิดว่าเธอจะวิ่งออกมาแบบนี้

เพียงฟ้านอนรอแล้วรอเล่าก็ไม่มีใครมาช่วยเธอ จนสุดท้ายเธอก็สิ้นใจลงท่ามกลางความมืดสลัวที่โดดเดี่ยวเดียวดาย..

ผมผิดเองแหละ ถ้าผมกลับบ้าน เพียงฟ้าคงไม่ต้องออกมาหน้าบ้านแบบนั้น ผมผิดเอง..

ตั้งแต่นั้นมามันก็กลายเป็นเหมือนบาดแผลในใจของผม ผมมักฝันอยู่บ่อยครั้งว่าผมได้กลับจากหอพักมางานวันเกิดของเพียงฟ้า แถมยังได้ให้ของขวัญที่เธออยากได้กับมืออีกด้วย แต่แล้วทุก ๆ ครั้งที่ผมฝันในตอนสุดท้ายผมจะเห็นเพียงฟ้าล้มลงนอนหายใจติด ๆ ขัด ๆ อยู่ตรงหน้าผมเสมอ..

มันคงเป็นตราบาปที่ไม่มีวันลบล้างได้ติดตัวผมไปตลอดชีวิต..