บทที่ 9

พลั่ก !!!

"เซฟจะให้ยัยนี่แซงหน้าลูน่าไม่ได้นะคะ" หญิงสาวคนเดิมวิ่งกระหืดกระหอบตามมาอย่างไม่ลดละ พร้อมกับตะโกนประโยคเดิมซ้ำไปซ้ำมาไม่หยุด

"โอ๊ย!!! ฉันไม่อยากแซงหน้าหล่อนเลย มาเอาไอ้บ้ากามนี่ไปเดี๋ยวนี้" อ้ายหลินตะโกนสวนขึ้นอย่างรวดเร็ว

"หุบปากน่าไอลีน" สเตฟบ่นขึ้น เมื่อหญิงสาวที่เขายกเธอขึ้นพาดบ่าตัวเองกำลังตะโกนตอบกลับอย่างหัวเสีย แทบเอาแต่ทุบตีเขาราวกับกระสอบทรายอีกต่างหาก

"นายก็ปล่อยฉันลงซะสิ !" เสียงหวานที่ตะโกนแว๊ดๆอยู่ข้างหู ทำให้เขานึกอยากจะโยนเธอลงไปที่พื้นจริงๆ ถ้าไม่ติดว่าเขามีเรื่องอยากจะคุยกับเธอน่ะนะ

"เอาที่อยู่แองจี้มา" เขาตัดสินใจพูดขึ้น

"ไม่ !!" เลขาสาวตอบสั้นๆ แต่ตรงไปตรงมา

"งั้นก็ไม่ปล่อย"

"ประสาท !" มือเล็กทุบตีเขาหนักกว่าเดิมอย่างหัวเสีย เพราะเขากำลังวิ่งไปที่รถของตัวเองในโซนจอดรถวีไอพี

"เซฟทำแบบนี้กับลูน่าไม่ได้นะคะ!" ร่างบางของสาวเปรี้ยวจี๊ดเข็ดฟันตะโกนอย่างไม่ลดละ

"รำคราญจริงโว้ย !" คนถูกเรียกโวยวาย

"ลูน่ายอมค่ะ!" เสียงแหลมยังตะโกนต่อ ทั้งที่อยู่ห่างไกลจากเขาตั้งเกือบกิโล แต่เธอก็ไม่มีทีท่าจะยอมเลิกลาง่ายๆ

"ยอมบ้าอะไรของเธอ !?" นายแบบหนุ่มตะโกนถามกลับ

"ยอมให้ยัยนั่นร่วมแจมกับเราคืนนี้ด้วยไงคะ" หญิงสาวตะโกนเสียงดัง ราวกับมันเป็นเรื่องปกติ จนหลายๆคนหันมามองที่เธอเป็นตาเดียว

"ชิบหาย !" ร่างสูงสถบเสียงดัง เพราะเขากำลังถูกนักท่องเที่ยวมองด้วยสายตาแปลกๆ และหลายๆคนก็ดูเหมือนว่าจะจำเขาได้ซะด้วย

"วางฉันลงเดี๋ยวนี้ !" อ้ายหลินตะโกนสั่ง เพราะเธอไม่อยากจะโดนหางเลขไปด้วย

"เอาที่อยู่แองจี้มาก่อนสิ แลกกับอิสรภาพของเธอ" เขายื่นข้อเสนอ ขืนปล่อยเธอไปง่ายๆตอนนี้ เลขาน้ำแข็งคงตามจับตัวไม่ได้ง่ายๆอีกแน่

"งั้นก็ขึ้นรถไปกับผม" พูดจบเขาก็กระชากประตูรถออกอย่างแรง แล้วพยายามยัดร่างบางเข้าไปในรถอย่างทุลักทุเล

"ไม่ !! ปล่อยฉัน โอ๊ย! ใครก็ได้ช่วยด้วย" หญิงสาวร้องขอความช่วยเหลือ พร้อมทั้งเตะและถีบชายหนุ่มตรงหน้าไปหลายที

"นี่มันผับผม ใครเขาจะฟังคุณ"

"อย่าพึ่งไปค่ะ รอลูน่าด้วย" ร่างบางของเจ้าของเสียงวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาอย่างรวดเร็ว และถ้าหากเธอเหาะได้ล่ะก็ คงได้เหาะไปนอนรอเขาที่คอนโดแล้ว

"จะมาทำไมวะเนี่ย !!!" ร่างสูงสถบอีกหน แล้วยัดตัวเองเข้าไปในรถฝั่งข้างคนขับที่มีเลขาสาวนั่งอยู่ก่อนแล้วอย่างรวดเร็ว

"อ๊าย !!! ลุกออกไปเดี๋ยวนี้นะ !" เสียงโวยวายของอ้ายหลินดังขึ้นทันทีที่เขาพยายามยัดตัวเองเข้ามาอยู่ในรถ แล้วยังนั่งอยู่บนตักเธออีกด้วย

"เลิกโวยวายสักสิบนาทีไม่ได้หรือไง" คนผิดลอยหน้าลอยตาพูดอย่างไม่รู้สึกรู้สา

"มันหนัก !" มือเล็กยังคงทุบตีเขาไม่เลิก แม้ว่าร่างสูงจะเอี้ยวตัวไปล็อกประตูรถเอาไว้ แล้วเธอพยายามจะปลดล็อกมัน เพื่อให้ลูน่าขึ้นมาก็ตาม

"อย่าขยับ" เขาดึงมือเล็กที่กำลังล็อกเอาไว้ได้ทัน ก่อนจะพูดขึ้นด้วยเสียงเย็น เพราะต้องระงับอารมณ์พลุกพล่านของตัวเองที่เลือกเกิดได้แบบไม่รู้จักเวลาเวล่ำ

"ก็ปล่อยฉันสิ !" คนที่ถูกเขานั่งทับพยายามดิ้นไปดิ้นมาเพื่อให้เขาลุกไปจากตัวเธอ แต่มันไม่ได้ผลเลยสักนิด

"นมคุณมันถูหลังผมอยู่นะไอลีน" สเตฟพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงแหบพร่า เพราะเขาเริ่มมีอารมณ์ขึ้นมาอีกครั้ง

"อ๊าย !!! ไอ้ทุเรศ"

"เออ งั้นก็เลิกขยับสักที" เขาตะโกนแข่งกับเสียงเธอ แล้วเอี้ยวตัวไปสตาร์ทรถ อย่างน้อยความเย็นของเครื่องปรับอากาศน่าจะช่วยลดอาการร้อนรุ่มของเขาได้บ้าง

"ทำไมชีวิตฉันมันถึงได้ซวยขนาดนี้" หญิงสาวบ่นขึ้นเป็นภาษาจีน แล้วเสยผมยาวสลวยของตัวเอง

"บอกว่าอย่าขยับไง อยากโดนปล้ำบนรถก็ไม่บอก" ผู้ชายหื่นกามตรงหน้าพูดขึ้นอีกหน ก่อนจะค่อยๆขยับไปนั่งที่เบาะคนขับ และนั่นก็สบโอกาสที่เธอจะหนี

แกร๊ก!

"เซฟ !!!" เสียงลูน่าที่เปิดประตูออกทันทีที่อ้ายหลินปลดล็อกดังขึ้น

"โอ๊ย ! บ้าเอ๊ย" พูดจบเขาก็เหยียบคันเร่งจนมิด แบบไม่แยแสร่างบางที่กำลังเกาะประตูอยู่สักนิด แถมหญิงสาวที่เกือบจะก้าวขาลงจากรถ ยังต้องรีบชักขาเรียวกลับขึ้นมาอย่างรวดเร็วด้วยความสยองอีกต่างหาก

"กรี๊ดดด !!!" ลูน่าล้มทันที เนื่องจากเธอไม่สามารถเกาะประตูรถของเขาได้อีกต่อไป

"สมน้ำน่า !" คนขับใจไม้ไส้ระกำพูดขึ้น

"คุณนี่มันชั่วจริงๆ" หญิงสาวที่นั่งอยู่เบาะข้างคนขับพูดขึ้น แล้วมองหญิงสาวที่ล้มหัวคะมำที่พื้นอย่างเห็นใจ

"อย่าพูดมาก แล้วก็ปิดประตูด้วย" เขาบอก แล้วชี้นิ้วไปที่ประตู แต่เลขาน้ำแข็งกลับเหยียดยิ้มที่มุมปาก แล้วทำท่าจะกระโดดลงไป

เอี๊ยดดดดด !!!!!

เสียงล้อบดขยี้กับพื้นอย่างกระทันหัน ทำให้หญิงสาวเอนไปตามแรงเหวี่ยงพอดี แต่แทนที่หัวของเธอจะกระแทกเข้ากับหน้ารถของเขา กลายเป็นว่าถูกลำแขนแข็งแรงรั้งเอวเอาไว้ซะก่อน แต่นั่นก็ทำให้ซาตานที่ใช้แขนช่วยเธอไว้ หัวโขกเข้ากับกระจกหน้ารถเต็ม จนมันเกิดรอยร้าวขึ้นมา

"ทำบ้าอะไรของคุณ !" อ้ายหลินถามขึ้นอย่างหัวเสีย เมื่อเธอเริ่มได้สติขึ้นมา

"ก็ช่วยคุณน่ะสิ ตาแหกหรอ ?" เขาถามด้วยใบหน้าเหยเก เพราะเริ่มเจ็บแผลที่หัว

"แบบนี้เขาไม่เรียกว่าช่วยหรอกนะ" มือเล็กแกะมือ้ขาที่รั้งเอวเธอออกด้วยความหงุดหงิด

"ถ้าคิดจะก้าวลงจากรถ..." เขาพูดขึ้น แต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่มีผลอะไรกับเธอเลย "โอ๊ย!" เลือดสดๆที่ไหลออกจากบาดแผล ทำให้เขารู้สึกเจ็บขึ้นมา

"สมน้ำน่า" เธอพูดคำเดียวกัน กับที่เขาบอกลูน่า แล้วเดินออกจากรถไป

"ฮึย!" เขาได้แต่ส่งเสียงไม่พอใจตามหลัง เพราะความเจ็บปวดแล่นเข้ามาเป็นทวีคูณ

"คุณนี่มันมารผจญจริงๆ" เสียงบ่นของเลขาน้ำแข็งดังขึ้นอีกหน

"พาผมไปโรงพยาบาลที"

"เหอะ!" อ้ายหลินไม่ได้ตอบรับ แต่เดืนอ้อมไปเคาะประตูฝั่งคนขับเพื่อที่จะขึ้นไปนั่งแทน

...และเธอไม่ทันสังเกตุ ว่าคนเจ็บกำลังระบายรอยยิ้มชั่วร้ายที่มุมปากเล็กน้อย ก่อนจะกลับมาร้องราวกับจะเป็นจะตายตามเดิม