บทที่ 8

"ว่างๆอบรมคู่ขาของคุณบ้างก็ดีนะ" พูดจบร่างบางที่อยู่ชุดเกาะอกรัดรูปสุดวาบหวิวก็เดินไป แต่ก่อนจะก้าวขาพ้นเธอก็ต้องชะงักไปก่อน เมื่อถูกมือเล็กๆของหญิงสาวข้างตัวเขากระชากผมยาวสลวยเอาไว้

"หล่อนยังไปไหนไม่ได้"

"..." อ้ายหลินหันมาปรายตามองคนที่ดึงผมของเธออย่างเอาเรื่อง แต่ไม่ปริปากพูดอะไรสักคำ

"ขอโทษฉันเดี๋ยวนี้ !!!"

"ใจเย็นเถอะน่า เรื่องเล็กน้อย" สเตฟบอกหญิงสาวข้างตัว

"แต่มันเดินชนฉันนะคะเซฟ"

"ก็แค่เดินชน" นายแบบหนุ่มบอกอย่างไม่ใส่ใจนัก เพราะสิ่งที่กำลังอยู่ความสนใจของเขา คือเดินออกที่โผล่พ้นเกาะอกสีดำของไอลีนต่างหากล่ะ

"หมายความว่าไงคะ ?"

"ผมก็หมายความว่าคุณไม่ควรทำแบบนั้นกับเพื่อนของผมนะ" สเตฟพูดขึ้นนิ่งๆ

"เพื่อนของคุณหรอคะ ?" มือเล็กปล่อยมือออกจากผมยาวสลวยของไอลีนทันที เพราะเธอไม่อยากมีปัญหากับเขา

"..." อ้ายหลินที่ตั้งใจจะมาดื่มคลายเครียด ยังคงตีหน้านิ่งเฉย ทั้งที่เธอรู้สึกอารมณ์เสียสุดๆ เมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อตอนบ่าย ยอมรับว่าเธอเป็นคนมาที่ผับของเขาเอง แต่ปกติเจ้าของผับมักจะหิ้วสาวๆสวยๆกลับไปตั้งแต่หัวค่ำ และนี่มันก็เกือบจะเที่ยงคืนอยู่แล้ว ทำไมเขาพึ่งคิดจะมาหิ้วสาวกลับคอนโดตอนนี้

"ขอโทษนะคะ ดิฉันไม่รู้ว่าเป็นเพื่อนเซฟ"

"สตรอ..." เลขาสาวพูดขึ้นเสียงเรียบ แต่ปรายตามองหญิงสาวคู่กรณีแวบนึง

"เอ๊ะ ! เมื่อกี้หล่อนว่าไงนะ ?" คนพึ่งถูกด่าถามขึ้นเสียงเขียว

"เปล่านี่"

"แต่ฉันได้ยิน !!" สเตฟกรอกตา เพราะเขารู้ดีว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นต่อจากนี้

"จัดการผู้หญิงของคุณด้วย" ร่างบางระหงของเลขาสาวพูดจบ ก็ตั้งท่าจะเดินหนีไปดื้อๆ

"เดี๋ยว..." เขาเรียกเธอไว้ ก่อนจะเอื้อมไปคว้าข้อมือเล็กเอาไว้

"อะไร ?" คนถูกรั้งข้อมือไว้อย่างถือวิสาสะหันมาชักสีหน้าใส่เขาอย่างเอาเรื่อง เพราะมันทำให้นึกถึงเรื่องเมื่อตอนบ่ายขึ้นมาอีกหน

"ขอคุยอะไรด้วยหน่อยสิ" ร่าสูงเอ่ยขึ้น ทั้งที่เขาไม่ได้ต้องการจะคุยอะไรนักหรอก

"เราไม่มีอะไรต้องคุยกัน" อ้ายหลินพูดขึ้นทันควัน

"แต่เราต้องไปต่อกันนะคะเซฟ" หญิงสาวที่ถูกลืมทักท้วงขึ้นอย่างขัดใจ

"ผมขอยกเลิกนัด" เขาหันไปบอกเธอ แล้วพยายามฉุดข้อมือที่เกาะกุมอยู่เข้าหาตัว แต่ถูกสะบัดออก

"ไอลีน" เขาเรียกชื่อเธอเสียงเข้ม เพราะนอกจากเหมี่ยวเจินแล้ว ก้มีแต่เธอที่ชอบขัดใจเขาอยู่ตลอดเวลา และคนแบบสเตฟที่แค่ชี้นิ้วสั่งทุกอย่างก็แทบมากองอยู่ตรงหน้าอย่างเขา จะรู้สึกเสียหน้าอีกเป็นครั้งที่สามไม่ได้

คนถูกเรียกสะบัดใบหน้าสวยเฉี่ยวไปทางอื่นอย่างไม่แยแสเลยสักนิด ก่อนที่เธอจะย่างเท้ากรีดกายออกไปที่อื่น ก็ถูกลำแขนแข็งแกร่งเข้ามาล็อกเอวเธออย่างรวดเร็ว จนคนที่ไม่ทันตั้งตัวเซถลาไปตามแรงดึงของเขา

"อย่าทำอะไรบ้าๆนะ" ริมฝีปากบางพูดขึ้น

"บ้าๆที่คุณว่ามันหมายถึงอะไรล่ะ" เขาพูดขึ้น แล้วยกร่างบางออกจากผับไปทันที เพราะทั้งคู่อยู่ห่างจากประตูไม่มาก แม้คนในอ้อมแขนจะดิ้นขนาดไหน เธอก้สู้แรงของเขาไม่ได้อยู่ดี แถมการล็อกตัวจากข้างหลังแบบนี้ ทำให้เธอขัดขืนเขาลำบากกว่าเมื่อตอนบ่ายเป็นไหนๆ

"ปล่อยฉัน !!!" อ้ายหลินตะโกนบอกร่างสูงที่กำลังอุ้มเธอพาดบ่า

"คุณสั่งผิดคนแล้วล่ะ" บอกแล้วไง คนอย่างเขาอยากได้อะไร ...ก็ต้องได้