บทที่ 7

โครม !!!

"เฮ้ย !! วางเบาๆก็ได้มั้งครับ แก้วแต่ละใบมันไม่ใช่ถูกๆเลยนะ" เวกัสตะโกนบอกร่างสูงข้างตัว แข่งกับเสียงเพลงดังกระหึ่มภายในผับชื่อดัง

"ฉันเป็นเจ้าของผับ" คนเป็นเจ้าของผับตอบอย่างหัวเสีย เพราะเขาพึ่งโดนไล่ตะเพิดออกมาเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน

"แล้วพี่จะบอกผมได้หรือยัง สรุปพี่เป็นไรกันแน่เนี่ย ?"

"อารมณ์เสีย" สเตฟตอบ

"คนอารมณ์ดีที่ไหนเขาเป็นแบบพี่กันล่ะเซฟ โดนแองจี้ด่ามาอีกแล้วหรือไง ?" ชายหนุ่มถามเจ้านาย เพราะเขารู้ดีว่าคนตรงหน้าตามจีบเจ้าของโรงแรมและรีสอร์ทแองเจล่ามาพักใหญ่ แต่จนแล้วจนรอดก็ยังไม่มีท่าทีว่าจะจีบติดง่ายๆ

"เปล่า" นายแบบหนุ่มไม่ได้เล่าเรื่องที่เหมี่ยวเจินไปอเมริกาให้ลูกน้องคนสนิทฟัง เพราะขืนเล่าไป เขาก็จะถูกล้อเลียนให้เสียฟอร์มน่ะสิ

"อ้าว...แล้วอะไรทำให้พี่เป็นแบบนี้ล่ะ ?" เวกัสถามด้วยความสงสัย

"ก็...ช่างมันเหอะ ขี้เกียจจะเล่า" ชายหนุ่มพูดตัดบท

"บางทีผมอาจจะช่วยพี่ได้นะ"

"แกเนี่ยนะ" เขาไล่สายตามองชายหนุ่มข้างตัวอย่างพิจารณา เพราะตั้งแต่รู้จักกันมา จนกระทั่งตอนนี้ ไอ้คนที่บอกว่าจะช่วยเขาได้ มันไม่เคยช่วยอะไรเขาได้เลยสักนิด นอกจากเรื่องหาสาวสวยหมวยเอ็กซ์อึ๋มมาประเคนให้น่ะนะ

"มองแบบนี้หมายความว่าไง ?" คนถูกมองถามขึ้น

"แกเคยติดใจรสจูบใครบ้างป่ะวะ ?" สเตฟตัดสินใจถามออกไป เพราะเด็กหนุ่มข้างตัวก็มีประสบการณ์โชกโชนในเรื่องอย่างว่าไม่ต่างจากเขาเลยสักนิด

"มีสิพี่ ก็น้องเดซี่ที่มาหาพี่วันนั้นไง ขอบคุณนะครับที่พี่ไม่มีอารมณ์ เด็ดเป็นบ้า" เวกัสที่นอกจากจะช่วยอะไรเขาไม่ได้อย่างที่คิดไว้แล้ว ทำให้คนฟังส่ายหน้าอย่างระอาใจอีกหน

"ไปละ" นายแบบหนุ่มเอ่ยลา แล้วลุกขึ้นยืนเต็มความสูง

"จะไปไหนอะ ?"

"ไปหาคำตอบด้วยตัวเอง" เขาว่าจบก็เดินออกไปจากเคาน์เตอร์บาร์ทันที

นายแบบรูปหล่อที่มีความสูงถึงหนึ่งร้อยแปดสิบเก้าเซนติเมตร กำลังเดินอยู่ท่ามกลางนักท่องเที่ยวที่หลั่งไหลเข้ามาภายในผับราวกับหนอน เพราะวันนี้เขาประกาศออกไปว่าจะมาทำหน้าที่ดีเจด้วยตัวเอง ถ้าไม่ติดเรื่องเมื่อตอนกลางวันนั่น เขาก็คงไม่หัวเสียถึงขนาดนี้

"นั่นเซฟหรือเปล่าน่ะ ?" สาวสวยหุ่นสะบึ้มในชุดวาบหวิวสุดพูดกับเพื่อนของเธอ

"แน่นอนสิยะ หล่อๆแบบนี้ หน้าไม่ซ้ำหรอก"

"สวัสดีครับ กำลังพูดถึงผมอยู่หรือเปล่า ?" สเตฟหันไปทักทาสองสาวที่กำลังพูดถึงเขาอยู่ และเขาตั้งใจจะใช้พวกเธอเพื่อหาคำตอบ

"อ่า...ถ้าบอกว่าใช่ล่ะคะ ?" หญิงสาวคนแรกถามเขากลับ ทำให้ร่างสูงยิ้มแพรวพราว ก่อนจะเดินเข้ามาประชิดตัวเธออย่างรวดเร็ว แล้วประกบริมฝีปากของเขาเข้ากับริมฝีปากบางเพื่อค้นหาคำตอบ

อุ๊บ !

"โทษที" เขาผละออกจากเธอ เมื่อรับรู้ได้ถึงรสชาติของแอลกอฮอร์แทนที่จะเป็นรสชาติหวานละมุนละไม เหมือนอย่างที่เขาได้รับจากอ้ายหลิน นั่นทำให้เขายิ่งหงุดหงิดไปกันใหญ่

"อีกรอบได้ไหมคะ ?" หญิงสาวที่เขาพึ่งผละออกจากเธอ ถามขึ้นด้วยสายตาหวานเยิ้ม

"ผม..." ชายหนุ่มครุ่นคิดแวบนึง ก่อนจะหันไปส่งสัญญาณให้ลูกน้องคนสนิทเฝ้าผับแทน แล้วยกลำแขนแข็งแกร่งโอบรอบเอวเธอ เพื่อพาไปทำตามความต้องการของหญิงสาว

"ว่าไงคะ ยังไม่ได้ตอบเลยนะ ?" ร่างบางถามซ้ำ

"ไปต่อกันที่ห้องดีกว่าไหมครับ ?" สเตฟถามกลับด้วยรอยยิ้มกรุ้มกริ้ม ที่ใครได้เห็นเป็นต้องลุ่มหลงจนหัวปักหัวปำ จะมีไม่หลงก็แค่เหมี่ยวเจิน กับเลขาตัวแสบที่ยิงปืนขู่เขาเมื่อตอนบ่ายนั่นแหละ

แค่นึกถึงสัมผัสที่เขาได้รับเมื่อตอนบ่าย ริมฝีปากกับมือหนาที่พึ่งเค้นคลึงหน้าอกของเธอก็ร้อนวูบวาบขึ้นมาอีกหน ราวกับมันเรียกร้องหาสัมผัสนั่นอีกครั้ง เขายอมรับว่าเขาหื่น แต่เขาไม่คิดว่าตัวเองจะเป็นหนักถึงขั้นนี้ ทั้งหมดเป็นเพราะเธอคนเธอคนเดียวเลย เขาได้แต่โทษหญิงสาวในใจอย่างหัวเสีย

พลั่ก !

หญิงสาวข้างตัวเขาเซไปเล็กน้อย เมื่อเธอชนเข้ากับใครบางคนที่เดินสวนเข้ามา แต่เขาไม่ได้สนใจมากนัก เพราะตอนนี้เขากำลังนึกถึงยัยเลขาคู่กัดของเขาอยู่

"เดินไม่ดูตาม้าตาเรือ" คู่ควงที่เขากำลังจะพาเธอไปต่อที่ห้องพูดขึ้น

"ใครกันแน่ที่ไม่ดู" น้ำเสียงเย็นยะเยือก ที่สวนทางกับการแต่งตัวตอกกลับด้วยใบหน้าเรียบเฉย

"แก !!"

"ไอลีน..." สเตฟครางชื่อคู่กรณีของคู่ขาออกมา เพราะเธอกำลังอยู่ในความคิดของเขาพอดี