บทที่5 ปราบเด็ก

“...”

“หันมา”

“…”

“หันมาหน่อย”

มือใหญ่ที่ทั้งสองมือมีถุงต่างๆ ติดมือในทีแรกนั้นขณะนี้เหลือแค่สองมือเปล่ามีกลิ่นหอมโชยมาจากมือขาวคู่นี้ ที่บัดนี้ใช้แรงบังคับใบหน้าฉันให้หันไปยังทิศทางเขา ผลสรุปศึกครั้งนี้ฉันก็พ่ายให้กับอีกคนที่แรงเยอะกว่าตัวเองหลายเท่าตัว คนๆ นี้

เขามีชื่อว่าสายฟ้า

สายฟ้า...

สายฟ้าที่นานๆ ทีจะปรากฏตอนพายุกระหน่ำลมกรรโชกแรงทั่วทุกสารทิศปกคลุมไปด้วยความมืดมัว ระดับความปั่นป่วนของท้องฟ้ามักจะสร้างสายฟ้ามาเยือนเสมอถึงแม้ในบางครั้งจะสามารถปรากฏตัวได้ไม่กี่วินาทีก็ตามทว่าทุกครั้งที่สายฟ้ามักปรากฏออกมาเสมือนกับเป็นความโกรธเสมอ มีทั้งเสียงคำรามมีทั้งแสงแบบนี้ไม่มีใครชอบท้าทายหรอกแม้กระทั่งตัวฉันเอง

ผู้ชายรูปร่างสูงโปร่งร้อยแปดสิบกว่าทั้งจมูกและสันกรามเด่นยกใบหน้าขาวเรียวกระแทกสายตาคนอื่นเสมอยามเจอะเจอ สีผิวขาวสว่างสะท้อนกับเรือนผมสีน้ำเงินอ่อนอีกทั้งใบหูข้างซ้ายนั้นรูแรกมีจิวสีน้ำเงินเด่นถัดมาอีกรูก็เป็นห่วงสีเงินประดับอยู่ ทุกอย่างล้วนแล้วแต่เป็นที่ถูกใจของผู้หญิงหลายคนในสมัยนี้

วันนี้สายฟ้าอยู่ในลุคเสื้อเชิ้ตสีขาวเรียบปลดกระดุมถึงหน้าอกโชว์รอยสักนิดๆ หน่อยๆ ในยามเคลื่อนไหวตัวส่วนด้านล่างนั้นเป็นกางเกงสีฟ้าอ่อนสวมทับชายเสื้อเชิ้ตอยู่โดยที่แขนด้านซ้ายมีโรแลกซ์ประดับเข้ากับแหวนเพชรในนิ้วชี้ข้างขวาเป็นลักษณะคล้ายปีกนางฟ้า

“อื้อเจ็บ!”

“แล้วทำไมไม่หันมาดีๆ ตาแดงจริงๆ นะลูกหมา”

“ไม่ใช่ลูกหมา”

“ไม่เหมือนนางฟ้านะจะบอกให้ นางฟ้าน่ารักกว่า”

ยิ่งได้ยินแบบนี้คิดเหรอว่าฉันจะหยุดตัวเองนิ่งได้รีบปัดป้องมือใหญ่ออกจากตัวเองด้วยความบ้าคลั่ง นางฟ้าใช่สิใครจะไปน่ารักทำให้สายฟ้าหลงได้ขนาดนั้นกัน นางฟ้าคือหมาพันธุ์ปั๊กตัวอวบอ้วนตักยิ่งกว่าหมูทั้งที่อายุสองขวบ นางฟ้าเป็นหมาของฉันที่ถูกสายฟ้าตามใจโคตรๆ

รักมากถึงขนาดพาเข้าสปาหมาทุกวันอาทิตย์

รักมาถึงขนาดใครแตะไม่ได้เลย

“ไม่ต้องมาแตะ”

“งอนอีกนะลูกหมา”

“ก็บอกว่าไม่ใช่ไงโว้ย!”

“น้ำตาล” ทุกอย่างหยุดชะงักค้างตึงไว้แบบนั้นเมื่อน้ำเสียงจากคนตรงหน้าฉันเข้มขึ้น นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มของสายฟ้าบ่งบอกว่าไม่พอใจมาก “เคยบอกว่าไง”

“ไม่ใช่ลูกหมา”

ฉันแก้ประโยคด้านบนเพราะไม่เคยขัดใจอีกฝ่ายได้อีกอย่างหนึ่งก็ไม่อยากมีปัญหา ในเมื่อตัวเองยังไม่พร้อมต่อกรกับอีกคนเอามากๆ เลยในตอนนี้

สายฟ้าไม่ชอบเอามากๆ สำหรับการพูดไม่เพราะออกมาให้เขาได้ยินไม่ว่าจะตอนไหนก็ตามและไม่ใช่แค่กันฉันเท่านั้น หลายคนก็เคยถูกดุและโดนมองด้วยความไม่พอใจ

“แล้วเคยหยุดเรียกมั้ยก็ไม่ อย่าปฏิเสธเลยลูกหมา... มันน่ารักนะ”

“ไม่ ไม่ๆๆ” ไม่รู้แหละฉันไม่ฟังอะไรทั้งนั้นกระหน่ำตีสายฟ้าจนไม่ลืมหูลืมตาขึ้นมาท้ายสุดแล้วก็ถูกมือใหญ่บังคับเอาไว้หน้าตักจากนั้นตาของฉันก็เบิกกว้างขึ้นหลายเท่าเมื่อเลือดสีแดงสดไหลย้อนเลอะเทอะออกมาจากหลังมือข้างที่ถูกเจาะสายน้ำเกลือ “ฟ้า...”

รู้ไหมว่าฉันแทบไม่ขยับตัวนั่งนิ่งราวกับเป็นหุ่นยนต์ปล่อยแขนอีกข้างกอดร่างใหญ่แน่น แน่นชนิดที่เรียกว่าไม่ยอมปล่อยจนสายฟ้าต้องหย่อนตัวลงมานั่งบนเตียงกับฉันด้วย

กลัว...

กลัวมาก

“ดื้อไม่เข้าเรื่อง อยู่นิ่งๆ”

เป็นอีกครั้งที่พอสายฟ้าเรียกพยาบาลมาดูปรากฏว่าต้องเจาะใหม่แทบทำให้ฉันร้องไห้โฮออกมาต่อหน้าทั้งสายฟ้าแล้วก็พยาบาลต่อให้จะฮึบแล้วฮึบอีกแค่ไหนก็ไม่สามารถทำได้หรอก

ฉันกลัวเข็ม ฉันกลัวโดนเจาะหรือฉีดยาทุกชนิด ฉันกลัวเครื่องมือแพทย์ต่างๆ แล้วก็ไม่ค่อยชอบกลิ่นของยา ไม่ไหว... แล้วทว่าเสียงประตูกับถูกเปิดออกมาอีกครั้งคราวนี้มีทั้งแม่ ผู้ชายคนนั้น อีกานดาแล้วก็อีมีนพ่วงตบท้ายอีเนียร์เพื่อนรักมันอีกคน

มาครบจบในรอบเดียว

“น้ำตาลลูก” แม่รีบเข้ามาใกล้ฉันอีกฟากหนึ่งของเตียงจากนั้นก็หันไปพูดกับสายฟ้า “เกิดอะไรขึ้นฟ้า”

“คือตาลต้องเจาะสายน้ำเกลือใหม่ครับแม่”

“สายฟ้าหลีกให้พยาบาลเร็วค่ะ” แล้วเสียงอีมีนก็ดังขึ้น

“นั่นสิตาฟ้าลุกมาเร็วลูก” ตบท้ายด้วยอีกานดาแม่อีมีน

“สวัสดีครับพ่อ” สายฟ้าไม่ได้ลุกไปเพียงแค่หันใบหน้าไปทางผู้ชายคนนั้นประจวบกับฉันขยับตัวเข้าไปซุกใบหน้ากับอกแกร่งทันที ทุกอย่างในห้องนี้จึงเงียบเพิ่มขึ้นอีก “สวัสดีครับคุณกานดา”