บทที่ 4 เด็กดื้อ

แม่ ฉันมาก่อนคนพวกนั้นแล้วพอผู้ชายคนนั้นต้องการเป็นลูกที่ดี ต้องการดูดีในสายตาพ่อแม่ ต้องทำตามเส้นทางที่พ่อแม่ขีดไว้แล้วละทิ้งทุกอย่างกองเอาไว้ให้เป็นไปตามเวรกรรมแทน ก็เลยไปแต่งงานกับแม่อีมีน แต่งพร้อมจดทะเบียนออกหน้าออกตา

เป็นเพราะความเกรงใจหรือการยอมเกินไปของแม่

สภาพเหี้ยๆ แบบนี้จึงเกิดขึ้นมา

สภาพที่ไม่มีใครรับได้ ไม่เว้นแม้แต่ฉัน

~ติ้ง!~

Application Line

รักกูอย่าพูดมึงมัน (6)

______________________________________________

SAY (R):@NAM.MM เป็นไงบ้างพี่สะใภ้

SAY (R):@NAM.MM ไส้ทะลุไปแล้วหรือยัง

(read 6)

SAY (R): อ้าวกวนตีนละ อ่านครบเสือกไม่ตอบกัน

NAM.MM: อยากกินปูไข่ดอง กรรเชียงปู ปูดอง กุ้งแช่น้ำปลาตบท้ายด้วยตำปูปลาร้านัวๆ

อยากมีชีน: จะทะลุจริงก็คราวนี้แหละ

S.S: มึงพักก่อนมั้ยอีตาล แขนยังคาสายน้ำเกลือขนาดนั้น

NAM.MM: ร่างกายต้องการปะทะ

SAY (R): เดี๋ยวจะการให้น้า

จะแตงอะไรก็ได้: กูไม่เกี่ยวแล้วหนึ่ง

อยากมีชีน: +1

S.S: +1

NAM.MM: อีขิมๆ ช่วยเพื่อนด้วย

Khim.G: ไม่เกี่ยวเช่นกัน

แค่นี้ก็รู้แล้วว่าเพื่อนรักกลุ่มนี้รักฉันมากขนาดไหน ‘สายรุ้ง’ หายไปด้วยประโยคที่ว่าเดี๋ยวจัดการให้น้า เน้นคำว่า น้า ที่แสนกวนแต่ผลมันไม่ได้เป็นแบบนั้นอีกแล้วเมื่อชื่อไลน์หนึ่งเด้งขึ้นหน้าจอ

~ติ้ง!~

คนเลี้ยงหมา CHAT

S.FN: ฝันอยู่เหรอ?

S.FN: ง้างปากรอยาเลย

(read )

หน้าจอโทรศัพท์ตัวเองเปิดค้างแชตนี้เอาไว้โดยที่ลมหายใจถอดถอนออกมาเอง นาทีต่อมาสมองก็พร่ำบอกคิดว่าไม่น่ากดอ่านด้วยซ้ำ อยากตีมือตัวเองซ้ำๆ กับความรวดเร็วเมื่อในเวลาได้ยินเสียงไลน์ก็ชอบเอามาเปิดโดยไม่นึก

สายรุ้งนะสายรุ้งทำเรื่องขึ้นอีกจนได้ สายรุ้งเอาไปฟ้องพี่ชายตัวเองอีกแล้วให้ตายเถอะ สองประโยคของอีกคนทำเอาฉันคิดหนักเหมือนทุกครั้งทว่าครั้งนี้ค่อนข้างมีอิทธิพลเนื่องจากได้รับรู้รูปประโยคพวกนี้ว่าถ้ามันมีเสียงออกมาได้จะทรงพลังมากขนาดไหนไม่อยากจะคิด

‘สายฟ้า รัตติกาล อักษรสิทธิ’ นี่คือชื่อเต็มของเจ้าของประโยคนี้ ชื่อนี้แหละคนใกล้ตัวมักเอ่ยขึ้นมาเมื่อฉันแสดงอาการดื้อดึงหรือว่าบ้าพลังไม่ฟังใคร

คนเดียวเท่านั้นที่จะกำจัดความรั้นจากฉันได้คือเขา

‘คุณตาลให้คุณสายฟ้ามาดูนะคะ’

‘เดี๋ยวครูบอกสายฟ้าให้นะพิมมาดา’

‘อีตาลไม่ฟังกูอีกแล้ว ดื้อนะกูบอกสายฟ้าแน่’

‘ถ้าตาลยังไม่ฟังแม่คราวนี้ถ้าแม่บอกสายฟ้า ก็ไม่รู้ด้วยนะ’

ทุกคนรอบตัวฉันไม่ว่าใครก็มักเอ่ยชื่อนี้ออกมาให้ได้ยินเสมอยิงยาวจากแม่บ้าน คุณครูในโรงเรียน เพื่อนและไม่เว้นแม้กระทั่งแม่ ทุกอย่างที่เกิดขึ้นล้วนแล้วแต่สายฟ้าทั้งนั้น ทุกคนทำราวกับว่าสายฟ้าคือผู้กุมชะตาชีวิตของฉัน ไม่มีชื่ออื่นเข้ามาหรอกขนาดผู้ชายคนนั้นยังบอกแล้วแต่สายฟ้าจัดการเลย

แบบนี้ฉันจะหันหลังให้ได้ยังไงกัน

ยิ่งห่างยิ่งหนีก็ทำให้ยิ่งเจอ

แล้วฉันจะทำอะไรได้เมื่อเป็นแบบนั้นจึงกดปรับเตียงให้นั่งได้เสร็จแล้วก็โยนโทรศัพท์ไปไกลจากตัวเองอีกทั้งเคลื่อนสายตามองไปอีกด้านหนึ่งจะเห็นวิวจากชั้นนี้เป็นมุมกว้าง เมืองใหญ่ในช่วงกลางวันที่ไม่ได้สวยเด่นเท่ากับตอนกลางคืน มีแต่ความเบื่อหน่ายวุ่นวายไม่รู้จักจบจักสิ้น

แกร็ก...

เสียงประตูดังขึ้นทำให้ฉันหันไปมองก็พบว่าเป็นแม่เองนึกว่าไปแล้ว แม่หอบหิ้วถุงผ้าในมือขึ้นมาวางไว้บนตักของฉันในนั้นมีแต่ขนมต่างๆ ที่ไม่ใช่ขนมกรุบกรอบแบบที่ฉันชอบเลยสักชิ้นเดียว

“หรือว่าจะกินส้มแม่จะแกะให้”

“…”

“งั้นกินส้มนะ”

“นึกว่าไปแล้วเสียอีก” ก็รู้สึกผิดนิดหนึ่งอ่ะแต่ในเวลาต่อมาฉันก็ต้องเบือนหน้าไปอีกทางเมื่อเห็นหน้าจอโทรศัพท์ของแม่ที่วางไว้บนเตียงตั้งแต่เมื่อกี้ก่อนหน้าแสดงขึ้นชื่อถึงผู้ติดต่อมา ณ เวลานี้ ผู้ติดต่อที่ฉันรู้ดีว่าเป็นใครมีไม่กี่คนหรอกที่จะติดต่อมาหาแม่ในเวลาแบบนี้ แบบที่ว่าเขาไม่ห่วงอะไรใคร เอาแต่ใจตัวเองซึ่งนั่นก็คือเขาคนนั้นเอง “เบื่อ”

“พ่อคงโทรมาถามหาตาลแน่ลูก” แม่โทรศัพท์ต่อหน้าฉัน รอยยิ้มที่ก่อนหน้ามีบัดนี้มันจืดจางลงจากใบหน้าของแม่ไปแล้วฉันก็รับรู้ดีว่ามันเกิดอะไรขึ้น ก็เป็นแบบนี้ทุกครั้งเป็นลูกมาก่อนแล้วยังไง ป่าวประกาศว่าพ่อมีฉันก่อนมีแม่อีมีนแล้วยังไงในเมื่อเขาเชิดชูคนนั้นไม่ใช่ฉันกับแม่ที่ต้องหลบซ่อนมา 20 กว่าปี “ตาล...”

“แม่ไปเถอะ ตาลอยู่คนเดียวได้ อยู่ได้เก่งและก็อยู่ได้ดี” แล้วนี่ก็เป็นประโยคครั้งที่ล้านสำหรับฉันที่พูดให้แม่พูดตั้งแต่เด็กเล็กจนโต พูดมันแบบนี้ออกมาเสมอ ฝ่ามืออุ่นของแม่เอื้อมเข้ามาแตะพร้อมลูบศีรษะของฉันอย่างแผ่วเบาแต่มันแผ่ความอบอุ่นเข้าไปสุดขั้วหัวใจ ความนุ่มนวลของฝ่ามือแม่ที่ทำแบบนี้ทีไหร่ฉันมักรู้สึกจุกเสมอ อัดอั้นไปหมดยิ่งสบสายตากับแม่ฝ่ามืออีกข้างที่ซ่อนอยู่ภายใต้ผ้าห่มก็บีบกระชับกำแน่นเข้าหากันทันทีไปโดยปริยาย “ตาลรักแม่ ตาลไม่เป็นอะไรหรอกอย่าห่วงและก็กังวนเลย ”

“ตาล... สุขสันวันเกิดนะลูก”

“แม่”

“น้ำตาลคนสวย น้ำตาลคนเก่ง น้ำตาลที่แม่รักที่สุด” แล้วน้ำตาของฉันก็เอ่อล้นออกมาเมื่อแม่ค่อยๆ เอาสร้อยข้อมือสีทองเด่นออกมาจากตลับทรงกลมมีป้ายชื่อว่าเป็นร้านทองแห่งหนึ่ง สร้อยเส้นเล็กในมือแม่ค่อยบรรจงมาสวมใส่ไว้ตรงข้อมือของฉัน สร้อยเส้นนี้มีจี้สีทองรูปเหมือนสายฟ้า “ขอให้ลูกแม่โชคดีในทุกๆ เรื่อง ขอให้ลูกเจอแต่สิ่งดีๆ ขอให้พระคุ้มครองลูกและขอให้ศัตรูแพ้พ่ายให้กับลูกของแม่นะ”

“แม่... ครั้งนี้ตาลขอของขวัญอีกอย่างได้มั้ย”

“ตาล...”

“ออกจากบ้านหลังนั้นนะแม่ ออกมากัน มาอยู่ที่มีแค่ตาลกับแม่”

“...”

“ทำไมอ่ะ ทำไมต้องทนอยู่ในบ้านหลังนั้นอีก”

“แม่รักตาลนะ รักตาลมากกว่าใครทั้งนั้น”

แล้วฉันก็ได้ยินประโยคแบบนี้อีกครั้งจากแม่

แกร๊ก...

แต่แล้วเมื่อได้ยินเสียงประตูเปิดออกจากใบหน้าที่เอ่อล้นด้วยน้ำตาของฉันก็เบนมองไปทางอื่นพร้อมกับใช้มือเกลี่ยอย่างรวดเร็ว ไม่อยากให้ผู้มาใหม่ได้เห็นแต่มันคงไม่ทันหรอก

แม่กุมมือด้ายซ้ายของฉันเอาไว้แบบนั้นไม่ปล่อยแต่แม่หันหน้าไปมองอีกคนที่กำลังเดินเข้ามาใกล้แล้วหยุดตรงนั้น

“แม่กลับก่อนนะตาล” และมันก็ไร้เสียงตอบจากฉันเช่นกัน ไม่รู้สิไม่ใช่ไม่อยากตอบแต่มันจุกไปหมดเหมือนโดนล้อเล่นกับความรู้สึกให้ดีขึ้นจากนั้นไม่นานนักก็โดนฉุดลงมาที่เดิมอีกครั้ง รู้ไหมว่าที่ยิ่งไปกว่านั้นคือตลอดเวลา 20 ปี ฉันได้รับคำอวดพรจากแม่คนเดียวไร้ซึ่งผู้ที่ได้ชื่อว่าพ่อ “ฝากตาลด้วยนะฟ้า”

“ครับแม่”

“...”

“ไหนดูหน้าดิ ดื้อจนได้น้ำตาอีกแล้วเหรอลูกหมา”