บทที่3

* * * ภายในห้องเรียน * * *

ที่...อึดอัด...เสียงดัง..น่ารำคาญ...โมโห...หงุดหงิด...และอีกมากมายหลายอารมณ์ ฉันอยู่ ม.5 ห้อง6 ซึ่งเป็นห้องโหล่ ห้องบ๊วยที่สุด นักเรียนบางคนในห้องเรียนของฉันเผลอๆ โง่กว่าควายบางตัวที่กินหญ้าอยู่กลางทุ่งนาซะอีก เพราะทันทีที่ฉันย่างกายเข้ามาในห้องทุกๆ สิ่งมีชีวิตในห้องเรียนก็เงียบเสียงลงไปในทันทีชนิดที่ว่าถ้าฉันเผลอตดออกมาคงได้ยินได้กลิ่นกันทั่วห้องก็เป็นแน่

ฉันเดินตรงไปที่โต๊ะเรียนริมหน้าต่างหลังห้องสุดทันทีที่ย่างกายเข้ามาในห้อง จุดชมวิวเลยนะจะบอกให้!

วันแรกที่เข้ามาในห้องนี้นักเรียนทั้งห้องเกือบฆ่ากันตายเพราะอยากนั่งที่ตรงนี้ แต่พอฉันเดินเข้ามานั่งปุ๊บ ทุกคนกลับเงียบแถมยังใจดียกที่ให้ฉันนั่งอย่างง่ายดายทั้งๆ ที่ก่อนหน้านั้นเกือบจะฆ่ากันตายซะด้วยซ้ำไป

พอฉันหย่อนก้นงามๆ ลงไปยังโต๊ะเรียนไม้สัก เสียงที่เงียบก็ค่อยๆ ดังขึ้นอีกครั้ง จนในที่สุดก็กลับเข้าสู่โหมดปกติสุขเหมือนเดิม ฉันได้แต่นั่งส่ายหัวไปมาด้วยความเบื่อหน่ายกับพฤติกรรมของเพื่อนร่วมชั้น ก่อนจะหยิบนิยายในกระเป๋าออกมาอ่านดั่งเชกเช่นที่เคยทำเป็นประจำของทุกวัน

“นี่ๆ ฉันได้ข่าวมาว่าปีนี้โรงเรียนของเราจะมีการประกวดอะไรแปลกๆ ด้วยล่ะ” เสียงยัยเอโกะ นักข่าวหัวเห็ดประจำห้องวิ่งทะเล่อทะล่าเข้ามาในห้องขณะที่ฉันกำลังง่วนอยู่อ่านหนังสือนวนิยายเยาวชนชื่อดัง INKHEART (หัวใจน้ำหมึก) อยู่ที่โต๊ะเรียนอย่างใจจดใจจ่อ

ฉันอยากเป็นอย่างเม็กกี้ในนิยายเรื่องนี้จัง ที่สามารถเรียกสิ่งมหัศจรรย์ในนิยายให้ออกมาโลดแล่นบนโลกมนุษย์ได้โดยการอ่านออกเสียง และถ้าฉันสามารถทำอย่างเม็กกี้ได้จริงๆ ล่ะก็..หนังสือเล่มแรกที่ฉันจะอ่านก็คือ...’โดราเอมอน’ (คงไม่ต้องบอกนะ ว่าเพราะอะไร?)

กลับมาสู่โลกแห่งความเป็นจริงกันต่อ...

“แปลก...มันแปลกยังไงเหรอ?” ยัยเครุหนอนหนังสือประจำห้องโพล่งขึ้น ยัย 2 คนนี้น่ะสอดรู้สอดเห็นเป็นที่1 พูดมากเป็นที่ 2 น่ารำคาญเป็นที่ 3 และอีกมากมายที่ถ้าจะให้สาธยาย 3 วันก็คงไม่หมดไม่สิ้น ด้วยเหตุนี้ฉันถึงตั้งฉายาให้กับยัยจอมสอดทั้ง 2 เอาไว้ว่า...'สองสาวสุดสอด ยอดมนุษย์นักเสือก!'

“ก็ปีนี้น่ะสิ ประธานนักเรียนคนใหม่ของเราเพิ่งย้ายมาจากประเทศไทยล่ะ แถมเขายังเป็นคนออกกฎเองด้วยตัวเองด้วย ว่าทุกห้องจะต้องส่งตัวแทนเข้าประกวดประจำโรงเรียน แล้วค่อยมาคัดเลือกตัวแทนทั้งห้ากันอีกที ทั้งๆ ที่แต่ก่อนเราส่งแค่ชั้นปีละ1คนเท่านั้นน่ะสิ” เรื่องไอ้การประกวดบ้าบออะไรนี่อีกแล้ว น่ารำคาญชะมัด! ฉันส่ายหัวไปมาด้วยความเบื่อหน่ายก่อนจะตั้งใจอ่านนิยายในมือต่อไป

“แล้วอะไรที่แก..บอกว่าแปลกน่ะ”

“ก็มันแปลกตรงที่ว่า ตั้งแต่ฉันลืมตาดูโลกได้ 17 ปีเต็มๆ ยังไม่เคยพบเคยเห็นใครจะหล่อลาก น่ากระชากมาจูบขนาดนี้มาก่อนเลยนะแก จะมองสักกี่ทีก็ดูดีไปซะหมด นี่ขนาดฉันอยู่บนตึกเขาอยู่ชั้นล่างนะ รังสีความหล่อเนี่ย พุ่งเข้าสองเบ้าตาฉันอย่างแรงเลยล่ะจะบอกให้!” แปลกจริงๆ แต่ยัยพวกนี้นะที่แปลก? พอพูดถึงเรื่องผู้ชายก็หูผึ่งตาวาวเป็นประกายทันที นี่น่ะหรือ? อนาคตของชาติ เพราะยัยพวกนี้นั่นแหละโลกเราถึงได้ใกล้อวสานน่ะ (มันยังไม่จบเรื่องความฝัน)

“จริงเหรอเอโกะ เขาอยู่ไหน พาฉันไปดูด่วนเลยแก”

“กรี๊ดดดดดดดดด!! เมื่อตะกี้พี่เขาเดินสวนกับฉันด้วยล่ะ กลิ่นตัวเนี่ยหอมละมุนละไมน่ายัดใส่กระเป๋ากลับบ้านซะจริงๆ”จงดูไว้ซะ! นี่หรือคือคำพูดอนาคตของชาติน่ะ

“กรี๊ดดดดดดดดด!! น่าอิจฉาจังเลยอ่า ฉันอยากให้เขาเดินสวนกับฉันมั้งจัง” และแล้ว..เหตุการณ์ที่ไม่ควรเกิดขึ้นก็ดันเกิดขึ้นจนได้ จากเสียงซุบซิบเล็กๆ น้อยๆ ก็กลายเป็นข่าวใหญ่โตที่คุยกันปากต่อปากไปเรื่อยๆ และสิ่งสุดท้ายที่ตามมาก็คือ...เสียงกรี๊ดจำนวนมากมายมหาศาลจากฝูงชะนีหลากหลายสายพันธุ์

ย้ากกกกก เริ่มจะมีน้ำโหแล้วน่ะเฟ้ยยย ตะโกนกันฉันไม่ว่า (แค่แอบเคือง) แต่ตะโกนข้ามหัวฉันเนี่ย พวกแกอย่าได้มีชีวิตอยู่กันอีกต่อไปเลย!!!!

“หยุ๊ดดดดด!” สิ้นเสียงตะโกนที่มีความดังพอๆ กับเสียงสัญญาณกันขโมยรถของฉัน ห้องเรียนทั้งห้องก็แปรสภาพเป็นป่าช้าไปในทันที

ไอ้พวกนี้! ไม่โดนฉันด่าสักวันมันจะลมแดงตายรึไง

“พวกแกไม่เคยเห็นผู้ชายกันรึไงวะ! หรือว่าเพิ่งถูกปล่อยออกจากสวนสัตว์เปิด ถึงได้ทำตัวเป็นพวก เสือ สิง กระทิง แรด!! มีหูไว้กั้นสมองรึไง? ถึงได้ทำตัวเป็นหมาโดนน้ำร้อนลวก เห็นผู้ชายเป็นไม่ได้ทำตัวเหมือนชะนี ร้อง ผัว ผัว ผัว ห้อยหัวลงจากต้นไม้ ทุเรศชะมัด!!” เป็นอย่างที่คาดไว้ห้องทั้งห้องที่เงียบอยู่แล้วกลับเงียบหนักกว่าเก่าซะอีก

“ถ้ายังได้ยิน...”