บทที่2

สายลมเอื่อยๆ พัดพาร่างบางของหญิงสาวในชุดนักเรียนที่ผิดระเบียบตั้งแต่หัวจรดเท้าโซเซไปตามแรงลม ผมน้ำตาลยาวประกายแดงปลิวไสวไปพร้อมกับสายลมอ่อนๆ ที่พัดเอาความหนาวเหน็บมาให้ในยามเช้า

โชคดีที่วันนี้แดดไม่ร้อนจัดจ้านชวนให้นึกถึงนรกอเวจีเหมือนวันก่อนๆ ที่ผ่านมา ไม่อย่างนั้นฉันคงกลายร่างแน่ๆ ฉันเป็นคนขี้ร้อน โกรธง่ายตายยาก และไม่ชอบมั่วสุมอยู่ในสถานที่ที่มีประชากรเยอะเกินกว่าสิบคนเพราะมันจะทำให้ฉันหงุดหงิดและถ้าฉันหงุดหงิดขึ้นมาเมื่อไหร่ล่ะก็...ฉันสามารถฆ่าคนด้วยสายตาก็ยังได้ แต่สำหรับบรรยากาศที่เย็นสบายสายฝนเริ่มจะโปรยปรายแบบนี้..มันคือสวรรค์ของฉันเลยก็ว่าได้

ฉันสูดกลิ่นไอจากความร้อนชื่นในฤดูฝนเข้าเต็มปอดทั้งสองข้างก่อนจะเดินนำร่างที่เบาหวิวเหมือนขนนกขึ้นอาคารเรียนที่ตั้งตระหง่านอยู่เบื้องหน้า แต่ยังเดินไปไม่ถึงบันไดทางขึ้นตึก หูหาเรื่องก็ดันแว่วได้ยินบทสนทนาที่ฉันไม่พึงประสงค์อยากจะได้ยินมันเข้าจนได้...

“นั่นยูรินี่นา” ยัยแรด No1

“สวยมากเลยอ่าเธอ” ยัยแรด No 2

“สวยก็จริง แต่อย่าไปทักเชียวนะย่ะ ฉันได้ข่าวมาว่ายัยนั่นน่ะ กัดคน!” เมื่อไหร่ไอ้เสียงนกเสียงกาเสียงหมาพวกนี้มันจะห่างหายไปจากชีวิตที่เกือบจะสงบสุขของฉันซะทีนะ ยิ่งฉันพยายามไม่สนใจเท่าไหร่ เสียงติฉินนินทาก็ยิ่งจะเพิ่มทวีคูณมากขึ้นเรื่อยๆ

ไม่แน่นะ! บางทีชาติที่แล้วฉันอาจจะเคยก่อร่างสร้างเวรกับคนพวกนี้เอาไว้เยอะ

ชาตินี้พวกเขาเลยมาจองล้างจองผลาญชีวิตฉันอย่างไม่จบไม่สิ้นก็เป็นได้ แต่ยังไงซะเมื่อวานฉันได้ให้คำมั่นสัญญาแต่ไม่สาบาน (สาบานสำคัญกว่าสัญญา) กับน้ารักเอาไว้แล้วว่า จะพยายามทำตัวให้ดีขึ้นเลวน้อยลง สงบปากสงบคำ อดทนให้ถึงที่สุด แต่คำว่าที่สุดถึงที่สุดของฉัน มันจะนานสักแค่ไหน ก็คงต้องขึ้นอยู่กับยัยพวก2สาวแสน(ไม่)สวยที่กำลังนินทาฉันอยู่แล้วล่ะ

“เอ๋? ทำไมถึงกัดคนได้ด้วยล่ะ เขาออกจะน่ารักไม่เห็นร้ายกาจอย่างที่ใครๆ ว่าเลย~”ให้อภัยก็ตรงคำว่า ’น่ารัก’ เนี่ยแหละ

“หน้าตาก็น่ารักดีอยู่หรอกนะ แต่ปากนี่สิ ด่าใครแต่ละทีนะ ถ้าไฟไม่ดับน้ำก็ไม่ไหลเลยแหละแก! เขาว่ากันว่ายัยนั่นน่ะ โรคจิต!!”ยัยคนแรกรอดตายแล้ว แต่อีกคนท่าทาง...จะรอดยาก

“ถึงว่าสิ ไม่เห็นมีเพื่อนเลยสักคน น่ากลัวจัง ผู้หญิงแบบนี้น่ะ” เอาล่ะ เอาล่ะ สรุปว่าแกได้ตายคู่แน่ๆ มันผิดมากรึไงที่ฉันรักสันโดษน่ะ (อันที่จริงไม่มีใครคบมากกว่า)

“นั่นสินะ! ถ้าวันดีคืนดีฉันเจอยัยยูริพร้อมกับหมาบ้าน้ำลายไหลย้อย ฉังคงจะคิดหนักน่าดูเลยล่ะ” ทนไว้ยูริ...อดทนเอาไว้~

“คิดหนักอะไรเหรอ”

“ก็คิดหนักที่ว่า จะกลัวอะไรดี ระหว่างยัยนั่นกับหมาน่ะสิ ฮ่าๆๆๆ” เปรี๊ยะ! เสียงเส้นขีดกั้นความอดทนของฉันขาดกระจุยทันทีราวกับว่าถูกตั้งระเบิดเวลาเอาไว้ ฉันรู้สึกว่าตัวเองเริ่มมีเขี้ยวงอกออกจากมุมปากทั้งสองข้าง เขาแหลมคมเริ่มจะค่อยๆ โผล่ออกมาเหนือหัว

ฉันกำลังจะแปรงร่าง

แปรงร่างเป็นปีศาจกระหื่นกระหายเลือด!

“แต่ฉันว่านะ ถ้าในทางกลับกัน ไม่ต้องมีหมาให้ฉันมานั่งเปรียบเทียบว่าจะกลัวอะไรมากกว่ากันระหว่างเธอกับหมา ฉันคงตอบได้เต็มเสียงโดยที่ไม่ต้องหันไปมองหน้าหมาให้เมื่อยคอ เพราะในโลกนี้ คงไม่มีอะไรที่จะน่าเกลียดน่ากลัวได้มากกว่าเธออีกแล้วล่ะ” ทันทีที่ฉันปรากฎตัว ยัย 2 สาวผู้ไม่ประสงค์ที่จะตายดี ก็หน้าถอดสีสลัดคราบความสุขที่ได้นินทาชาวบ้านเมื่อสักครู่ออกไปจนหมดเกลี้ยง

“ยะ...ยูริ คือว่าเรา...”

“คนที่เก่งแต่นินทาชาวบ้านลับหลังไปวันๆ เนี่ย ไม่ค่อยจะแน่จริงสักเท่าไหร่เลยนะ เธอว่าไหม”คำพูดนิ่มนวลอ่อนนุ่มและปะปนไปด้วยคำสาปแช่งนานาประการของฉัน ทำให้ยัยสองสอด(ตั้งฉายาคู่ให้ซะเลย) ถึงกับหน้าซีดปากสั่นไปในทันที

ทีงี้ทำไมถึงได้เงียบเชียบสงบปากสงบคำกันนักล่ะ เมื่อกี้ยังนินทาฉันกันอย่างสนุกปากกันอยู่เลย

ฉันล้วงเข้าไปหยิบเงินออกมาจากกระเป๋ากระโปรง ก่อนจะยื่นมันไปให้ยัยสองสอดที่ยืนขาสั่นอยู่เบื้องหน้ายัยสองคนนั้นทำหน้าราวกับว่าฉัน ได้ให้ทองคำแท่งกับพวกหล่อนก็ไม่ปาน

“เอาเงินนี่ไปซื้อตะกร้อมาใส่ซะนะ!”

“อะ...เอ่อ ยะ...ยูริ ตะกร้อเขาเอาไว้เตะใช่ไหมเหรอ”ยัยสอดรู้พูดขึ้นพร้อมกับทำสีหน้างุนงงมาให้ฉัน

“นั่นสิ!” สมทบด้วยยัยสอดเห็น

“แล้วใครว่าฉันหมายถึงตะกร้อที่เอาไว้เตะกันล่ะ”

“แล้วมันคือตะกร้อที่เอาไว้ทำอะไรเหรอ!” ยัยสอดรู้สอดเห็นประสานเสียงถามอย่างพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย

“ก็...ตะกร้อที่เขาเอาไว้ครอบปากหมาน่ะ ว่างๆ ก็พากันไปซื้อมาครอบซะนะ สุนัขในปากจะได้ไม่ไปเที่ยวไล่กัดคนอื่นเขาอีก” ฉันว่าก่อนสะบัดเรือนผมยาวๆ สลวยใส่หน้ายัยสองสอดอย่างจงใจ และเดินจากไปราวกับผู้ชนะสิบทิศ!

ท่าทางยัยสองสอดนั่นจะเจอเข้ากับเหตุการณ์ที่แสนจะเจ็บปวดรวดร้าวและเลวร้ายที่สุดในชีวิตเข้าให้แล้ว แต่เรื่องนี้ฉันไม่ผิดนะ!ฉันอยู่ของฉันดีดี ไม่ได้ไปหาเรื่องหาราวกับใครก่อน จะมีก็แต่ยัยสองสอดนั่นแหละ ที่เดินเอาเรื่องมาให้ฉันหาเอง