บทที่ 3 หวั่นไหว (1)

บทที่ 3 หวั่นไหว (1)

ปัง!

"กรี๊ดดด!!" เสียงเล็กกรีดร้องขึ้นเมื่อได้ยินเสียงปืนหนึ่งนัดดังขึ้นซึ่งอยู่ไม่ไกลจากเธอเลยสักนิด

เอี๊ยด!

รถยนต์คันหรูเหยียบเบรกอย่างแรงก่อนที่คนตัวโตจะลงจากรถไป ใบหน้าหวานชะงักและรีบเดินตามเขาลงไป เสียงปืนเมื่อครู่มันก็บ่งบอกแล้วว่าสถานการณ์ตอนนี้มันไม่ปลอดภัยเอาเสียเลย

"คุณ! อย่าลงไป...นี่มันอะไรกัน" ขาเล็กก้าวตามคนตัวโตลงจากรถคันหรูไปแต่ก็ต้องชะงักเมื่อภาพตรงหน้าที่เห็นคือพวกแบงค์และเพื่อนๆของเขากำลังถูกจับกุมโดยผู้ชายแปลกหน้าราวๆสามสี่คน

"ขอบคุณมาก" ภูริเอ่ยเสียงเรียบก่อนจะเดินเข้าไปหากับกลุ่มอันธพาลพวกนั้น

สายตาคมกวาดมองอย่างนึกสมเพชก่อนจะเพยิดหน้าให้ชายชุดดำจับตัวการคุกเข่าลงตรงหน้าเขา

"อ๊ะ! ปล่อยกู!!"

"พะ...พวกเขาคือใครกันหรอคะ" พู่กันเอ่ยถามเสียงสั่นพรางขยับไปอยู่ด้านหลังของภูริ เธอเดินลงจากรถมาก็พบว่าแบงค์และเพื่อนอันธพาลนั้นถูกคุมตัวแล้วเรียบร้อย แปลว่าเสียงปืนที่ได้ยินก็ไม่ได้มาจากแบงค์แน่นอน

"เอาไปท่าไหนอะพี่ ปกติพี่ไม่เคยยุ่งกับใคร" เสียงของผู้ชายตรงหน้าเอ่ยปนเสียงขำ

"ก็แค่หมาลอบกัด"

"พี่ไปเป็นชู้เขารึเปล่า" สายตาคมมองไปที่ร่างบางทำเอาพู่กันส่งยิ้มแห้งๆไปให้

"ไม่ใช่" ภูริเอ่ยอย่างไม่ใส่ใจแต่อีกฝ่ายกลับยิ้มหน้าระรื่นอย่างไม่เชื่อในคำตอบ เพราะเดิมทีแล้วภูริเป็นคนค่อนข้างถือตัวไม่ค่อยเข้าหาใครสักเท่าไหร่ แต่ก็ต้องแปลกใจที่เจอผู้หญิงอย่างพู่กันอยู่กับเขาด้วย

"น่ารักนะพี่ ไม่ใช่จริงอะ"

"หยุดกวน"

"แล้วจะเอาไงต่อดีพี่"

"จับส่งตำรวจ"

"ได้ครับ"

"ฝากขอบคุณเฮียด้วย กูไปละ" ภูริเอ่ยขึ้นก่อนจะเดินกลับไปที่รถของตัวเองทันที

'เฮีย' ที่ว่าก็คือประธานบริษัทสูงสุดของพีเจสปอร์ต บริษัทที่เขาอยู่ใต้สังกัดนักแข่งรถที่นั้น นอกจากจะทำหน้าที่เป็นผู้บริหารแล้วก็ยังมีอิทธิพลอย่างมาก เขาสามารถจัดการให้ได้ทุกอย่างรวมถึงเรื่องสีเทาแบบนี้

พู่กันโค้งศีรษะให้กับชายชุดดำตรงหน้าก่อนจะรีบวิ่งตามภูริขึ้นไปบนรถ แม้ว่าในใจจะยังมึนงงกับเหตุการณ์ตรงหน้าก็ตาม

เธอไม่รู้เลยว่าเขาจะน่ากลัวและมีอิทธิพลขนาดนี้

"คุณเป็นมาเฟียหรอคะ" ทันทีที่ปิดประตูรถเสียงเล็กก็ถามขึ้นพร้อมกับทำหน้าตาตื่น

ใบหน้าหล่อเหลาปรายตามองเธอเล็กน้อยก่อนจะขับรถออกไปโดยไม่สนใจคำถามของเธอเลยสักนิด

"ทำไมคุณมีลูกน้องด้วยล่ะ คุณไม่ได้เป็นแค่นักแข่งหรอคะ! ระ...หรือว่าคุณก็เป็นอันธพาล!!"

"ไม่ใช่" ภูริผ่อนลมหายใจออกมาเบาๆ

"แล้วคุณเป็นใครคะ ทำไมถึงจัดการกับพี่แบงค์ได้"

"..." เขาเลือกที่จะเงียบโดยที่สาวตายังคงจดจ้องกับเส้นทางตรงหน้าอยู่

พู่กันเม้มปากพร้อมกับบีบมือตัวเองแน่น ในหัวก็คิดไปมากมายว่าคนข้างๆเธอนั้นเป็นใครกันแน่

ไม่นานรถยนต์คันหรูก็ขับมาจอดที่หน้าหอพักของคนตัวเล็ก พู่กันนั่งนิ่งมองทางข้างหน้าอย่างไม่รู้ทิศทางเพราะตอนนี้เธอกำลังคิดหนักถึงเหตุการณ์เมื่อครู่จนไม่รู้เลยว่าตอนนี้ได้ถึงจุดหมายที่เธอต้องลงแล้ว

ภูริหันไปมองคนตัวเล็กที่เอาแต่ขมวดคิ้วยุ่งเขาขยับตัวเข้าไปใกล้จนใบหน้าหล่อเหลาอยู่ห่างจากใบหน้าของเธอเพียงไม่กี่เซนติเมตร

"นะ...นี่คุณ! อ๊ะ!" พู่กันชะงักเมื่อจังหวะที่เธอกำลังขยับตัวหนีใบหน้าของเธอเผลอชนกับแก้มของเขาโดยไม่ทันตั้งตัว มือเล็กยกมือขึ้นปิดปากตัวเองที่ไม่ระวังดันไปหอมแก้มเขาเสียได้

พรึ่บ!

ภูริปลดเข็มขัดออกให้คนตัวเล็กก่อนจะขยับตัวกลับมาประจำที่ดังเดิม สายตาคมมองร่างบางที่ตอนนี้นั่งตัวเกร็งสั่นเทาราวกับเจอตัวประหลาด

"ถึงแล้ว"

"คนพวกนั้นคือลูกน้องของคุณหรอคะ"

"?"

"คุณเป็นมาเฟียหรอ"

"เป็นคนที่บริษัท"

"บริษัท? บริษัทไหนคะ" เธอถามอีกครั้งและมองเขาอย่างเอาคำตอบ

"พีเจสปอร์ต"

"แล้วเฮียคือใครคะ"

"ประธานบริษัท"

"แล้วทำไม..."

"มันจะไม่มายุ่งกับเธอแล้ว..." หญิงสาวชะงักไปกับคำพูดของเขา

"...สบายใจได้"

"..." พู่กันเม้มปากเป็นเส้นตรง เธอไม่รู้ว่าควรจะทำตัวเช่นไร

"เธอควรดีใจที่มันติดคุก"

"พะ...พี่แบงค์ต้องติดคุกเลยหรอคะ!!"

"อืม"

Rrrrr Rrrrr

มือหนาหยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมา ภูริมองคนข้างกายเล็กน้อยก่อนจะกดรับสายในที่สุด

"ฮัลโหล...ทำไม...แล้วอาทิตย์ใครจะมาทำความสะอาด...กูไม่ไว้ใจใครมึงก็รู้..." พู่กันมองเขานิ่งเธอพอจับใจความได้อยู่นิดหน่อยแต่ก็ไม่กล้าเอ่ยอะไรออกมา

"...อืม...ไม่เป็นไร" เขาวางสายและหันกลับมามองเธออีกครั้ง

"ขอบคุณมากนะคะพี่ช่วยพู่ไว้..."

"เธอกลัวฉัน?" ภูริเลิกคิ้วถามเขาดูออกว่าเธอมีท่าทีที่เปลี่ยนไปหลังจากจบเหตุการณ์เมื่อครู่

"มะ...ไม่แล้วค่ะ"

"ไม่แล้ว?"

"ตอนแรกก็กลัวค่ะ แต่ตอนนี้ไม่กลัวแล้วพู่เชื่อคุณนะคะ แล้วอีกอย่างคุณก็ช่วยพู่ไว้ด้วย"

"..." สายตาคมมองที่ใบหน้าหวานนิ่งเขารู้สึกว่าเธอกำลังมีอะไรในใจที่ไม่ได้เอ่ยออกมา

"มันไม่ใช่เรื่องที่คุณต้องมาเสียเวลาด้วยเลย แต่คุณก็ยื่นมือมาช่วย..."

"...ขอบคุณนะคะคุณภูริ^^"

"..." รอยยิ้มนั้นทำเอาคนตัวโตแน่นิ่งไป ไม่รู้ว่ามีใครเคยบอกเธอไหมว่ารอยยิ้มหวานๆของเธอแค่ได้มองก็ทำให้ใครหลายๆคนรู้สึกดีและรวมถึงตัวเขาด้วย

"พู่ไม่รู้ว่าจะตอบแทนคุณยังไงเลยค่ะ เพราะสิ่งที่คุณช่วยพู่ไว้มันเยอะมาก รู้สึกเหมือนพู่ติดหนี้บุญคุณเลยค่ะ"

"ทำความสะอาดห้องเป็นไหม"

"คะ?" คนตัวเล็กหันไปและมองเขาด้วยความแปลกใจ

ทำความสะอาดเนี่ยนะ!?!

"ก็ตอบแทนไง"

"ด้วยการทำความสะอาด?"

"อืม" ภูริพยักหน้าตอบ

"..."

"สรุปยังไง"

"เอ่อ...ดะ ได้ค่ะ พู่ทำได้" หญิงสาวตอบกลับไปทันควัน แม้ว่าจะแปลกใจอยู่ไม่น้อย

เธอจะตอบแทนเขาด้วยการไปทำความสะอาดให้เนี่ยนะ?

รู้สึกเหมือนไปเป็นคนใช้ให้เขายังไงก็ไม่รู้...

"เริ่มงานได้วันไหน"

"คะ? เอ่อ..."

"พรุ่งนี้ได้ไหม"

"ห้ะ!?! พรุ่งนี้!!" พู่กันร้องขึ้น พรุ่งนี้!?!

แขนเธอก็ยังดามเฝือกไว้อยู่เลยจะให้เธอไปทำงานให้เขาแล้วหรือไร นี่เธอคิดถูกคิดผิดที่ตอบตกลงเขาไปเนี่ย

"อืม"

"ก็...ได้ค่ะ พรุ่งนี้ก็พรุ่งนี้"

"ดี"

"แล้วคุณอยู่ที่ไหนล่ะคะพู่จะได้ไปถูก"

"คอนโด C"

"อ่อ...คอนโดหรูๆในเมืองนี่เอง..."

"...โอเคค่ะ พรุ่งนี้เจอกันนะคะ^^"

"เอาเบอร์เธอมา"

"คะ? อ๋อ...จะได้ติดต่อกันได้สินะ" หญิงสาวแปลกใจเล็กน้อยแต่ก็รับโทรศัพท์ของเขามากดเบอร์อีกอย่างว่าง่าย

"นี่ค่ะ^^"

"..." ภูริรับมันมาก่อนจะกดเปลี่ยนชื่อและเมมเบอร์เธอว่า 'พู่กัน'

"ใส่รูปอีโมจิด้วยสิคะ ขอเป็นรูปแมวนะคะพู่ชอบ^^"

"..."

"เอ่อ...พะ...พู่ขอตัวก่อนขับรถดีๆนะคะ ขอบคุณอีกครั้งที่ช่วยพู่ไว้ค่ะ^^"