บทที่ 4 หวั่นไหว (2)

บทที่ 4 หวั่นไหว (2)

"เอ่อ...พะ...พู่ขอตัวก่อนขับรถดีๆนะคะ ขอบคุณอีกครั้งที่ช่วยพู่ไว้ค่ะ^^" ภูริพยักหน้ารับทำให้คนตัวเล็กเดินลงจากรถยนต์คันหรูพร้อมกับสะพายกระเป๋าเป้ของตัวเอง มือเล็กโบกลาด้วยรอยยิ้มก่อนที่รถยนต์ของภูริจะขับเคลื่อนออกไปจนสุดสายตา

"อะแฮ่ม!!" เสียงกระแอมจากด้านหลังทำให้พู่กันสะดุ้งและหันไปยังต้นเสียงก็พบว่าคนๆนั้นคือ 'มิ้ง' เพื่อนสนิทของเธอนั่นเอง

"ตกใจหมด มาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย"

"บอกมานะว่าใครมาส่งแกไอ้พู่!! รถหรูมากก เมื่อกี้ฉันแอบส่องอยู่มองไม่ค่อยชัดเลยอะ ใครวะแก" เพื่อนสนิทเดินเข้ามาหาและจับผิดอย่างเอาคำตอบ

"เอ่อ..." พู่กันเงียบไป หากเพื่อนสนิทของเธอรู้ว่าคนๆนั้นคือภูริ นักแข่งรถชื่อดังต้องตื่นตูมจนเป็นเรื่องใหญ่โตแน่ๆ

"...ญาติฉันเองมิ้ง"

"ห้ะ? ญาติหรอ"

"เอ่อ...อื้ม ญาติห่างๆอะ" เธอเลือกที่จะโกหกแทนบอกความจริง แต่ถึงเธอบอกออกไปเพื่อนของเธอก็ไม่เชื่อแน่นอน ระดับอย่างเขาคงไม่ลดตัวมาส่งเธอแน่นอน

ก็เพราะว่าว่ามันเป็นเหตุสุดวิสัยยังไงล่ะ...

เธออยากจะขอบคุณเขามากจริงๆ ทั้งที่ไม่ใช่เรื่องของเขาแต่เขากลับช่วยเหลือเธอขนาดนี้

"แล้วป้ากับลุงแกล่ะ"

"ก็ทำงานน่ะสิ ฉันก็เลยให้ญาติคนนี้มาส่ง"

"อ่อ..."

"แล้วแกมาหาฉันนี่มีอะไรรึเปล่า"

"แหะๆ...พู่กัน~ เพื่อนรัก...เพื่อนรักของฉัน~"

"จะขออะไรอีกยัยมิ้ง!" พู่กันกลอกตาไปมาอย่างรู้ทันว่าเพื่อนสนิทจะต้องขออะไรเขาสักอย่างแน่ๆ

"เพื่อนร้ากกก คือ...ฉันรู้ว่าแกกำลังเจ็บอยู่ แต่ฉันอยากขอให้แกไป..."

"โน!! ไม่ไป!"

"นะ...นะๆๆ นะพู่ คือฉันจำเป็นจริงๆ วันนี้ลูกค้าคนนั้นเขาต้องมาตามตื๊อฉันอีกแน่ๆ" เพื่อนสนิทเข้ามากอดแขนของพู่กันไว้พร้อมกับส่งสายตาอ้อนวอนเพื่อขอร้องเธอ

"เห้อ...ฉันเจ็บแขนอยู่นะเนี่ย แกแม่งโคตรจะทรมานคนเจ็บเลย"

"แกแค่ไปนั่งเฉยๆ ไม่ต้องทำอะไรเลย แบบเป็นไม้กันหมาเฉยๆอะพู่ น้าา ฉันขอร้อง นะพู่นะ"

"เออ! ก็ได้! เห็นว่าเป็นแกนะ" พู่กันยอมใจอ่อนตามที่เพื่อนสนิทได้ร้องขอ เพื่อนของเธอได้ขอร้องให้เธอไปที่คลับเฮอริเคนเป็นเพื่อน

เนื่องจากพู่กันและมิ้งนั้นทำงานเป็นเด็กเสิร์ฟอยู่ที่นั้นได้เพียงสองอาทิตย์แต่ก็ดันมีลูกค้าผู้ชายเข้ามาจีบเพื่อนของเธอ แถมยังตามติดตลอดการทำงานอีก พู่กันเองก็เป็นห่วงเพื่อนกลัวว่าวันหนึ่งจะถูกลูกค้าคนนั้นลวนลามเข้า

พู่กันได้แจ้งกับผู้จัดการร้านแล้วเรียบร้อยว่าเธอบาดเจ็บทำให้ไม่สามารถไปทำงานได้ซึ่งทางร้านก็เข้าใจดีและค่อยให้เธอกลับมาทำงานต่อหลังจากรักษาตัวจนหายเป็นปกติ

"เย้~ น่ารักที่สุดเพื่อนฉันคนนี้"

"แล้วดูดิเนี่ย เป็นไอ้แขนเดี้ยงแบบนี้ถ้าเกิดมีเรื่องจริงๆฉันจะช่วยแกได้ไหม"

"การ์ดที่ร้านตั้งเยอะ ไม่มีอะไรหรอกน่า"

"ถ้าเป็นอย่างนั้นก็ดี ฉันจะได้เอาวิชาอาจารย์เกดไปอ่านด้วย"

"ขยันตลอดดด"

"ไม่เท่าแกหรอกย่ะ"

"มา ฉันถือให้"

"ไม่เป็นไรฉันถือเองได้"

"มาเถอะน่าา วันนี้ยอมเป็นเบ๊ให้พี่พู่คนเดียวเลยค่า" พู่กันขำออกมากับท่าทีของเพื่อนสนิทก่อนที่เธอจะเดินนำเข้าไปด้านในหอพักของตัวเองทันที

@ HURRICANE NIGHT

"แกนั่งรอที่บาร์ก่อนนะ เดี๋ยวถ้าลูกค้าน้อยฉันจะมานั่งด้วย"

"อืม แกไปเหอะฉันอยู่ได้"

"เดี๋ยวพี่ดูแลให้เองมิ้งไม่ต้องห่วง" เสียงของ 'เอ็ม' บาร์เทนเดอร์หนุ่มเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้ม

"โอเคค่ะพี่เอ็ม ฝากดูยัยพู่ด้วยนะ" เสียงเล็กบอกก่อนจะเดินออกไปทำหน้าที่ของตัวเอง

"แล้วทำไมถึงได้แขนหักได้ล่ะเนี่ย"

"รถชนค่ะพี่เอ็ม โชคร้ายใช่ไหมล่ะ"

"ถือว่าฟาดเคราะห์ไปแล้วกันเนอะ"

"แต่พู่ไม่ได้เป็นอะไรมากหรอกค่ะ^^ อาทิตย์หน้าเดี๋ยวพู่งัดข้อโชว์เลย"

"เวอร์ตลอด"

"พู่ไปเข้าห้องน้ำนะคะ"

"ไปได้ไหมเนี่ย จะไปล้มหน้าห้องน้ำรึเปล่า"

"โห่ ดูถูกพู่มากอะ พู่เจ็บแขนนะไม่ได้เจ็บขา"

"ฮ่าๆ ไปๆ พี่แค่หยอกเล่น" พู่กันยู่หน้าใส่รุ่นพี่หนุ่มก่อนที่เธอจะเดินออกจากบาร์ในคลับไป

ขาเล็กก้าวไปยังห้องน้ำด้านหลังร้านที่เป็นห้องน้ำของพนักงานแม้ว่าจะเป็นโซนหลังร้านแต่ก็จะมีลูกค้าชอบมาสูบบุหรี่อยู่บริเวณนี้ทำให้มีคนเดินเพล่นพล่านไปมาตลอด

แต่ในระหว่างที่เธอกำลังเดินเข้าไปในห้องน้ำสายตาของหญิงสาวก็สะดุดกับร่างสูงของคนๆหนึ่ง

"คุณภูริ..." พู่กันเอ่ยขึ้นเสียงเบาเมื่อเห็นว่าภูริกำลังนั่งสูบบุหรี่อยู่ที่ด้านหลังร้านคนเดียว

เธอเดินเข้าไปหาด้วยรอยยิ้มเพื่ออยากทักทายสักหน่อย

"คุณภูริคะ^^" หญิงสาวสะกิดไหล่กว้างทำให้คนตัวโตหันมาหาเธอ สีหน้าแต่สายตาของภูริบอกได้อย่างชัดเจนเลยว่าตอนนี้เขากำลังเมามาก

"เธอ..."

"คุณเมาหรอคะ"

"อืม" คนตัวโตพยักหน้ารับพร้อมกับยกมือขึ้นลูบที่หน้าตัวเองเบาๆเพื่อนเรียกสติ

"ทำไมถึงเมาได้ล่ะคะ แล้วคุณมากับใคร"

"เพื่อน"

"แล้ว..."

"เพื่อนมันแกล้ง" เสียงทุ้มเอ่ยขณะที่กำลังพ่นควันบุหรี่ออกมา เขาโดนเพื่อนสนิทภูผาและภาคินแกล้งให้ดื่มอย่างหนักจนเขาเมาแบบนี้ ภูริเลยออกมาสูบบุหรี่ด้านนอกเพื่อเรียกสติตัวเอง

"อ่อ...ที่ออกมาเพราะไม่อยากโดนแกล้งใช่ไหมคะ^^"

"อืม แล้วเธอมาทำอะไร"

"มาเฝ้าเพื่อนน่ะค่ะ จริงๆฉันเป็นพนักงานอยู่ที่นี่นะคะ แต่ตอนนี้คงต้องพักไว้ก่อน แหะๆ"

"เพื่อนหรือแฟน"

"คะ?" ใบหน้าหวานเอียงคอถามอีกครั้ง

"..." ภูริหันหน้าหนีพรางสูบบุหรี่ไปด้วย

เขานิ่งใส่เธออีกครั้ง...

ด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ทำให้เขาพูดเยอะกว่าปกติ เขาเองก็แปลกใจที่เห็นเธออยู่ที่นี่เช่นกัน

"เพื่อนค่ะ เพื่อนผู้หญิง"

"..."

"หืม...กลิ่นเหล้าจากตัวคุณ..." พู่กันขยับหน้าเข้าไปใกล้เมื่อได้กลิ่นเหล้าจากตัวเขา

"...แรงมาก แปลว่าโดนแกล้งหนักจริงๆ"

สายตาคมมองใบหน้าหวานที่เคลื่อนเข้ามาใกล้กับเขานิ่ง กลิ่นกายหอมหวานจากกายสาวทำให้เขาหยุดนิ่งราวกับถูกต้องมนต์

"..."

"อุ้ย! ขะ...ขอโทษค่ะ" พู่กันชะงักไปเมื่อรู้ตัวอีกทีใบหน้าของเธอก็ใกล้กับหน้าของเขาเสียแล้ว

หมับ!

มือหนาคว้าร่างบางเอาไว้ก่อนที่เธอจะขยับตัวเอง วงแขนแกร่งดึงร่างเล็กเข้ามาใกล้จนรู้สึกถึงลมหายใจที่เป่ารดข้างแก้ม

"คะ คุณ..."

"..." สายตาคมจดจ้องใบหน้าใสจิ้มลิ้มด้วยความเรียบนิ่งยากจะคาดเดา

"คุณภูริคะ...คุณ...อื้อ!!" พู่กันเบิกตากว้างเมื่อใบหน้าหล่อเหลาเคลื่อนเข้ามาใกล้กับเธอมากขึ้น

จนกระทั่ง...

ภูริบดริมฝีปากลงมาทาบทับที่ริมฝีปากของเธอโดยไม่ทันตั้งตัว พู่กันยืนตัวแข็งทื่อเมื่อถูกสัมผัสจากคนตัวโตริมฝีปากนุ่มดูดดึงและพยายามเก็บเกี่ยวความหอมหวานจากโพรงปากของเธอ

สัมผัสที่อ่อนโยนจากคนตัวโตทำให้เธอเผลอหลงใหลไปกับมัน ปากเล็กเผยอออกทำให้ลิ้นร้ายของเขาเข้าไปตักตวงและดูดดึงอย่างเอาแต่ใจ

ลมหายใจอุ่นเป่าลดที่แก้มใสก่อนที่เขาจะค่อยๆผละริมฝีปากออกอย่างอ้อยอิ่ง ดวงตาหวานมองคนตรงหน้าด้วยคำถามมากมายแต่เธอก็ใจไม่กล้าพอที่จะถามเขาออกไป

"ฉัน..."

"พะ...พู่ขอตัวก่อนนะคะ" เมื่อสติกลับคืนอยู่ๆใบหน้าหวานก็ร้อนผ่าวแดงซ่านขึ้นมา เธอไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงต่อจากนี้แล้ว

อาจเป็นเพราะว่าเขาเมาเขาทำให้เขาจูบเธอ มันไม่ได้เกิดขึ้นจากความรู้สึกแน่นอน เพราะเขาและเธอเพิ่งจะรู้จักกันได้ไม่นานเท่านั้น

แต่หัวใจไม่รักดีของเธอนี่สิ ดันไปหวั่นไหวและหลงใหลกับสัมผัสของเขา...