BAD NIGHT - คืนร้ายพ่ายรัก | 9

“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเสื้อผ้าฉัน” ฉันถามขึ้นทันทีในขณะที่พี่คิมหันต์กำลังจะพาฉันไปเอาเสื้อผ้าที่บ้าน

“ใส่ไปก็ต้องถอดสู้ไม่มีไม่ใส่ไม่ดีกว่าหรอ”

“นายมันไอ้โรคจิตวิปริต” อดไม่ได้ที่จะพ่นคำด่าใส่เขาเพราะคำพูดแต่ละคำที่ออกจากปากของเขาทำฉันไม่ชอบใจ

“ด่าฉันแบบนี้ระวังเธอจะเจอเซ็กซ์ที่วิปริต” ทุกวันนี้มีตรงไหนบ้างที่เซ็กซ์ของเขามันดีสำหรับฉัน

“สำหรับฉันนายก็เป็นคนที่วิปริตและโคตรชั่วอยู่ดี” เพราะตอนนี้ฉันไม่มีแม้แต่ความกลัวอีกแล้ว

“ระวังคำพูดของเธอหน่อยก็ดี ฉันซื้อเธอแล้วจำใส่หัวของเธอไว้ด้วย” พูดจบก็ใช้นิ้วของเขาผลักหัวของฉัน

“ไม่พอใจหรอ ถ้านายไม่พอใจก็เลิกยุ่งกันฉันไปซะ” ฉันพูดขึ้นอีกครั้งก่อนจะเลิกสนใจเขา ไม่อยากจะพูดอะไรกับเขามาก ยังไงตอนนี้เขาก็คือคนชั่วในสายตาฉันอยู่ดี

“หนูออกไปอยู่ข้างนอกกับเพื่อนนะ” ฉันพูดขึ้นเมื่อเข้ามาในบ้านหลังโตที่มีชายที่ขึ้นชื่อว่าเป็นพ่อของฉันนั่งอยู่กลางบ้าน

“บ้านใคร”

“เพื่อน” ฉันตอบสั้นๆ ก่อนจะเลี่ยงขึ้นมาเก็บเสื้อผ้า เพราะถ้าฉันช้าแน่นอนเขาต้องเข้ามาแน่ๆ

“ทำไมต้องไปอยู่บ้านเพื่อน บ้านเราก็มี” พ่อถามขึ้นอีกครั้งเมื่อฉันหอบหิ้วกระเป๋าและของต่างๆลงมา

“แลกกับเงินใช้หนี้ของพ่อไง” พูดจบฉันก็เดินออกมาทันทีโดยไม่สนใจพ่ออีกเลย

อีกหนึ่งเหตุผลที่ทำให้เจอเรื่องอัปรีย์แบบนี้ก็คือพ่อ ถ้าพ่อไม่ติดการพนันจนหนี้ท่วมหัว เขาก็ไม่เข้ามาหาฉันแบบนี้

“ฉันคิดว่ากำลังจะไปตามเธอพอดี” เขาพูดขึ้นทันทีที่ฉันขึ้นรถ

“อย่าสะเออะเข้าไปในบ้านฉัน” เขาไม่ควรเข้าไปในบ้านของฉันและไม่ควรจะไปเสนอหน้าให้พ่อของฉันเห็น

“อย่าลืมว่าฉันซื้อเธอมา พูดดีๆกับฉันด้วย”

“แล้วยังไง” ฉันตอบกลับอย่างไม่สนใจ

“เตรียมตัวให้ดีเธอพูดกับฉันยังไง ฉันก็จะเอาเธอแบบนั้น”

ควับ !

ฉันหันหน้าไปมองเขาอย่างเร็วด้วยความไม่พอใจ

“ฉันรู้ว่าเธอก็ชอบสัมผัสจากฉัน” มั่นหน้า

“สัมผัสที่น่าขยะแขยงนะหรอ” ใครจะชอบสัมผัสของเขากัน หลงตัวเองเป็นที่สุด

“ถ้าเธอไม่ชอบเธอคงไม่ครางลั่นห้อง”

ฉันไม่ตอบอะไรกลับไปเพียงแค่นั่งเฉยๆ ฉันไม่เคยชอบสัมผัสของเขา ทุกครั้งที่เขาโดนตัวของฉันร่างกายมันเตือนฉันเสมอว่าเขาคือคนที่โคตรชั่วและสารเลว

วันต่อมา

“ช่วยทำเหมือนว่านายกับฉันไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกัน” ฉันพูดขึ้นเพราะตอนนี้เราอยู่บนรถเช่นเคยและกำลังมุ่งหน้าตรงไปยังมหาลัย

แน่นอนฉันไม่มีทางให้เพื่อนของฉันให้รู้เรื่องนี้เด็ดขาด ไม่อยากให้ใครรู้ว่าฉันเจอเรื่องอัปรีย์แบบนี้

“ทำไมฉันต้องทำ”

“เพราะฉันขอ”

“ถ้าเธอทำตัวดีๆแน่นอนว่าจะไม่มีใครรู้แต่ถ้าเธอพยศ เชื่อสิ เพื่อนเธอรู้แน่ยิ่งไอ้พายุเป็นแฟนกับน้องโมจิ เราต้องเจอกันบ่อยๆด้วยสิ” เขาพูดขึ้นต่อทั้งที่ไม่ได้หันมามองฉันเพราะสายตากำลังจับจ้องไปยังท้องถนน

“ฉันไม่เคยพยศ” ถ้าเขาไม่ทำอะไรฉันก่อน

“แล้วใครกันนะ”

“ถ้านายไม่ทำระยำกับฉันก่อน” ฉันพูดขึ้นต่อพร้อมพ่นคำด่าใส่เขาไปด้วย

“ก็เธอมันพยศ”

“จอด ฉันจะลงตรงนี้” ฉันพูดขึ้นอีกครั้งเมื่อเขากำลังเลี้ยวรถเข้ามหาลัย

“กลัวเพื่อนรู้ขนาดนั้นเลยหรือไง”

“แน่สิ เรื่องนี้มันต้องไม่มีใครรู้”

“งั้นก็ลงไป” ฉันลงจากรถทันทีเมื่อเขาพูดจบพร้อมกับเดินไปขึ้นรถรางของมหาลัยเข้าไปที่คณะ

แน่นอนว่าตอนนี้เพื่อนๆของฉันก็มาแล้วและที่สำคัญวันนี้เป็นวันที่โมจิต้องไปเดินให้พี่พอลล่าดู เนื่องจากมันได้รับเลือกให้เป็นดาวคณะ

พูดแบบนี้ก็ไม่ถูกเพราะวันนั้นมันดันไม่มา ฉันกับแพรก็เลยยกตำแหน่งนี้ให้มันไปเลย

“มึงจะไปดูอิโมไหมน้ำขิง” แพรถามฉันขึ้นทันทีซึ่งตอนนี้โมจิได้วิ่งหายออกไปจากห้องแล้วเพราะมันรีบที่จะไปหาพี่พอลล่า

“ไปดิ” เพราะเคยรับปากมันไปแล้วว่าจะมาซ้อมด้วย

หลังจากนั้นฉันกับแพรเดินตรงไปยังห้องซ้อมทันที

“สวัสดีค่ะพี่ๆ” ฉันกับแพรพูดขึ้นพร้อมก่อนจะส่งยิ้มสวยๆ ไปให้เพื่อนสาวว่าที่ดาวมหาลัยที่นั่งอยู่

“หายหัวเลยนะพวกมึง” โมจิว่าขึ้นก่อนจะนั่งทำหน้าบึ้งตึงใส่พวกฉัน

“ก็มาแล้วนี่ไง” ฉันพูดขึ้นทันทีเพราะดูท่าทางของมันก็รู้ว่าแอบไม่พอใจที่พวกฉันตามมาช้า

“สองคนมาก็ดีแล้วช่วยโมจิคิดเลย จะโชว์อะไรเป็นความสามารถพิเศษ”

“มันไม่มีหรอกความสามารถพิเศษ” ฉันพูดขึ้นอย่างติดตลกพร้อมกับโดนสายตาดุๆจากคนที่ถูกพูดถึงจ้องเขม็ง

“อีผี”

“เอาดีมึงทำอะไรเป็นบ้าง” คราวนี้เป็นแพรที่พูดขึ้นด้วยท่าทางจริงจัง

“ไม่เป็นสักอย่าง” โมจิพูดขึ้นทันทีที่แพรพูดจบ

เห็นไหมล่ะ ฉันบอกแล้ว

“รำไทย” ฉันถามขึ้นทันทีเพราะหลายคนต้องเคยผ่านวิชานาฏศิลป์มาอยู่แล้ว

“จะให้กูรำไทยหรอ เต้นแก้วหน้าม้าคงง่ายกว่าอีก” โมจิพูดขึ้นต่อทันที

อย่าว่าแต่ฉันที่ติดตลกมันก็ติดตลกไม่ต่างจากฉัน

“เอารำไทยเดี๋ยวกูซ้อมให้” ฉันเสนอตัวเองทันทีเพราะฉันก็พอมีฝีมือด้านนี้อยู่บ้าง

“พี่พอลล่าของอิโมรำไทยค่ะ” ไม่รีรอที่จะให้โมจิมันคิด ฉันก็เอ่ยปากบอกพี่พอลล่าทันทีเพราะไม่งั้นให้คิดเป็นวันมันก็คิดไม่ออก

“ของโมจิเป็นรำไทยของพร้อมเป็นเล่นดนตรี พี่ให้เวลาหนึ่งอาทิตย์ในการเตรียมตัว พฤหัสหน้ามาเจอกันที่นี่พร้อมกับการแสดงนะ วันนี้ทุกคนเก่งมาก” พี่พอลล่าพูดขึ้นอีกครั้งจากนั้นทุกคนก็แยกย้ายกันทันที

“น้ำขิงกูรำไม่เป็น” ทันทีเมื่อออกจากห้องซ้อมโมจิก็พูดขึ้นมา

“กูเป็นเด็กนาฏศิลป์ตัวท็อปโรงเรียน” เพราะแบบนี้ฉันถึงอาสาจะซ้อมให้มันเอง

“ทำไมไม่มาเป็นเองโยนใส่กูทำไม”

“ในหนึ่งอาทิตย์กูจะซ้อมให้มึงทุกวัน” ฉันเมินคำพูดของมันพร้อมกับพูดขึ้นทันที

“กูช่วยด้วย” แพรที่เงียบอยู่นานพูดขึ้น

“ก็ต้องแบบนั้น” โมจิพูดขึ้นอีกครั้งก่อนที่มันจะเดินหนีพวกฉันตรงไปหาพี่พายุที่จอดรถอยู่ไม่ไกล

“เอายังไงดีมึงกับกู” แพรถามฉันขึ้นอีกครั้ง

“วันนี้ไหมแกล้งมัน” ฉันพูดขึ้นพร้อมเสนอไอเดียแผนชั่วขึ้นเพราะวันนี้เราจะไปเซอร์ไพรส์โมจิที่คอนโดพี่พายุ

“สักเย็นๆค่อยไป” จากนั้นฉันก็แยกย้ายตัวกลับโดยที่ฉันก็ตรงกลับไปที่คอนโดของพี่คิมหันต์

❤️