BAD NIGHT - คืนร้ายพ่ายรัก | 10

“เย็นนี้ฉันไม่อยู่” ฉันพูดขึ้นเมื่อเปิดประตูห้องเขามาเจอเขานั่งอยู่กลางห้อง

“พอดีฉันก็ไม่อยู่ห้องเหมือนกัน” ฉันภาวนาว่าเขาจะไม่ไปห้องพี่พายุเหมือนกับที่ฉันจะไปเพราะสายตาของเขามันฟ้อง

“หวังว่านายจะไม่ไปที่เดียวกับฉัน”

“โทษที พอดีคืนนี้ฉันมีดูบอล” ฉันยกเลิกนัดกับแพรตอนนี้จะทันไหม คิดได้แบบนั้นฉันก็รีบกดโทรศัพท์โทรหาแพรทันที

“กูไปไม่ได้แล้ว” ฉันพูดขึ้นทันทีเมื่อแพรรับสาย

“ไปไม่ได้เหี้ยอะไรกูออกมาแล้ว รีบมาค่ะไม่เกินครึ่งชั่วโมงกูถึง” มันพูดขึ้นทันทีก่อนจะตัดสายฉันไปเสียดื้อๆ

“ฉันหวังว่านายจะไม่ลืมที่ฉันบอกเมื่อกลางวัน” ฉันพูดกับพี่คิมหันต์ที่นั่งอยู่เพื่อเป็นการย้ำเตือน

“ถ้าเธอไม่พยศ ก็จะไม่มีใครรู้เรื่องของเรา”

“เอาไงขึ้นไปเลยไหม”

“อีขิง อีขิง อีน้ำขิง”

“หะ...ห่ะ” ฉันเอ่ยขึ้นอย่างตกใจเมื่อได้ยินเสียงของแพรตะโกนขึ้นมา

“เป็นอะไรเหม่อขนาดนี้”

“เปล่าๆ ขึ้นไปกันเหอะ” ฉันว่าขึ้นก่อนจะรีบตรงเข้าในไปที่ลิฟต์

ที่ฉันเหม่อเพราะฉันมัวแต่คิดถึงเรื่องของฉันถ้าเขามาแน่นอนเขาไม่มีทางปิดมันไว้แน่

“มึงโทรดิ” ฉันบอกแพรขึ้นทันทีส่วนมันก็กดโทรศัพท์โทรหาเจ้าของห้อง

“ไม่รับวะ”

“อีกที”

“เอากับผัวอยู่ไหมไม่รับแบบนี้อะ” แพรพูดขึ้นอีกครั้งพร้อมกับฉันที่กำลังเอาหูแนบประตู

“มึงก็เกิน เปิดลำโพงด้วยนะเผื่อมันรับ” ฉันพูดขึ้นทันทีเพราะอยากรู้เหมือนกันที่ไม่ออกมาเปิดประตูแบบนี้กำลังทำอะไรอยู่

“อ่าาา…ช้าหน่อย” เสียงโมจิดังออกมาจากโทรศัพท์ของแพรที่กำลังถืออยู่

“ช้าเหี้ยไรของมึงอีโม มาเปิดประตูสักทีกูอยู่หน้าห้องมึง” ทันทีเมื่อโมจิพูดจบ เจ้าของโทรศัพท์อย่างแพรก็สาดคำด่าออกไป

“รอก่อน” เสียงของพี่พายุพูดขึ้นมาก่อนที่สายจะถูกตัดไป

“เขาจะปล่อยให้กูกับมึงยืนอยู่แบบนี้หรอ” แพรพูดขึ้นต่อทันทีก่อนจะลงมือเคาะประตูห้องอีกครั้ง

“ถ้าพี่พายุออกมาฆ่ามึง กูไม่เกี่ยวนะ” ฉันพูดพร้อมยกมือขึ้นเป็นการบอกว่าฉันไม่เกี่ยวและไม่รับรู้อะไร

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“อีโมจิถ้ามึงยังไม่ออกมา กูกับน้ำขิงจะเปิดเข้าไปดูหนังสดมึงกับผัว” เสียงแพรพูดตะโกนขึ้นทันที

“เบาๆ อีห่า” ฉันพูดขึ้นเพราะต่อให้ทั้งชั้นจะเป็นของพี่พายุแต่เราก็ควรเก็บเสียงไว้หน่อย

“มาทำไม” โมจิออกมาพร้อมสภาพผมยุ่งเหยิงและผ้าขนหนูพันรอบตัวผืนเดียว

“มาให้มึงเลือกเพลงไง” แพรพูดขึ้นทันที

“มึงดูเวลาบ้าง” มันพูดขึ้นพร้อมชูโทรศัพท์ให้พวกฉันดูเวลาแค่เกือบสองทุ่มมันยังไม่ดึกไหม

“ทำไมกูมาขัดเวลามึงเอากับผัวหรอ” แพรพูดขึ้นต่ออีกครั้ง

“เออ” มันตอบกลับทันที

“มึงเป็นไรอะน้ำขิง” อาการฉันออกขนาดนั้นเลยหรอที่โมจิมันทักฉันขึ้นแบบนี้

“ไม่ได้เป็นไรสักหน่อย” ฉันรีบตอบกลับทันทีโดยไม่ทำให้ตัวเองเลิ่กลั่กเพราะพวกมันจะสงสัยเอาได้

“เดี๋ยวพวกเพื่อนพี่พายุจะตามมาด้วย” แพรพูดขึ้นต่ออีกครั้งแต่มันรู้เรื่องนี้ได้ยังไง

“พวกพี่เขาตามมาทำไม” โมจิถามขึ้นอีกครั้ง

กูกับน้ำขิงมาให้มึงเลือกเพลงส่วนพี่ๆเขามาดูบอล” แพรพูดตอบกลับไปทันที

“ขึ้นมายังไงกัน” พี่พายุที่เดินออกมาถามขึ้นทันที

“หนูเก่งค่ะต้องขอโทษพี่พายุด้วยนะคะที่มาขัดจังหวะ รอบหน้าสัญญาจะบอกก่อนมา” แพรพูดขึ้นอีกครั้งพร้อมกับยกมือไหว้ขอโทษส่วนฉันก็ต้องรีบยกมือไหว้ขึ้นทันที

“ได้ยินว่าพวกเพื่อนพี่จะมา” พี่พายุพูดขึ้นอีกครั้ง

“เห็นบอกว่าจะมาดูบอลและจะซื้อของกินเข้ามาด้วย ยังไงคืนนี้หนูกับน้ำขิงฝากท้องไว้ที่นี่นะคะ”

ยิ่งได้ยินแบบนี้ฉันก็ไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไรหรือแม้แต่พูดอะไรเพราะฉันกลัวว่าคนอย่างเขาจะปิดปากไม่มิดในเรื่องของเรา

“ตามสบาย ไปแต่งตัวได้แล้ว” ประโยคแรกพูดกับพวกฉันส่วนประโยคที่สองหันไปพูดกับโมจิ

เราทั้งหมดเดินเข้าห้องมาในห้องของพี่พายุหลังจากโมจิแต่งตัวเสร็จเพื่อที่จะเลือกเพลง

“เป็นอะไรก็บอกมานะ มึงเงียบแปลกๆ ตอนแรกก็บอกกูว่าจะไม่มา” แพรถามฉันขึ้นทันทีด้วยน้ำเสียงเป็นกังวล

กูไม่สบาย” ฉันพูดโกหกออกไปเพราะดูเหมือนอิพวกนี้จ้องจะจับผิดฉันอยู่ตลอดเวลา

“ตอแหลตอนบ่ายยังดีๆ” โมจิพูดขึ้นอย่างไม่เชื่อและฉันก็ดูออกว่ามันไม่เชื่อจริงๆเพราะหน้าตาของมันมีแต่ความสงสัย

“ตกลงเลือกเพลงได้ยัง ชาบูพร้อมกินแล้ว” พี่พายุที่เปิดประตูเข้ามาก็พูดขึ้น

ถ้าชาบูพร้อมกินแบบนี้แน่นอนว่าเพื่อนของพี่พายุต้องมากันแล้ว

“ไปค่ะ พร้อมกิน” โมจิพูดขึ้นพร้อมกับรีบลุกออกมาคนแรกตามด้วยฉันกับแพรที่เดินตามออกมา

“อีแพรมึงไปนั่งตรงนู้น” ฉันพูดขึ้นทันทีและชี้ให้แพรไปนั่งตรงที่ว่างข้างพี่คิมหันต์เพราะฉันไม่อยากนั่งข้างเขา

“กูได้ที่แล้วมึงอะไปนั่งเลย” แพรพูดขึ้นต่อพร้อมกับดันฉันไปทางที่ว่างข้างพี่คิมหันต์

“น้ำขิงทำไมมึงนั่งข้างพี่คิมหันต์ไม่ได้ นั่งๆไปเหอะเขาไม่กัดมึงหรอก” กัดแน่นอน

“กูไม่อยากนั่งตรงนี้” ฉันพูดขึ้นพร้อมแสดงออกอย่างชัดเจนว่าฉันไม่ต้องการนั่งข้างผู้ชายที่ชื่อคิมหันต์

“นั่งเถอะครับพี่ไม่กัดหรอก” เขาพูดขึ้นอีกครั้งพร้อมขยับให้มีที่ว่างมากกว่าเดิม

“เป็นอะไรถึงนั่งไม่ได้” คราวนี้เป็นแพรที่พูดขึ้น

“กูนั่งก็ได้วะ” สุดท้ายฉันก็จำใจนั่งลงอย่างขัดไม่ได้เพราะทุกคนกำลังมองมาที่ฉัน

“เธอเกือบทำทุกคนไม่ได้กินเพราะความเรื่องมากของเธอ”

“เพราะฉันไม่อยากนั่งข้างนาย แค่นี้ทุกคนก็สงสัยมากพอแล้ว”

“เพราะเธอทำตัวเรื่องมากเอง”

❤️

ก็คนเขาเกลียด เขาก็ไม่อยากนั่งข้าง