#เมียคนเลว4

“……” มัสยาชะงักนิ่งอึ้งกับสิ่งที่ได้ยิน ‘หนี้พวกนั้นฉันไม่เคยลดมันสักบาทเดียว’ ประโยคเย้ยหยันของราชันย์ยังดังก้องอยู่ในโสตประสาทมัสยาไม่สามารถเรียบเรียงคำพูดออกมาได้เลยเพราะเธอพูดไม่ออกและไม่คิดว่าเขาจะหลอกเธอมาได้ถึงสามปีเต็ม “มะ หมายความว่าไง” มัสยารวบรวมสติที่เหลือเพียงนิดเอ่ยถามราชันย์ด้วยน้ำเสียงสั่นพร่าแววตาของเธอสั่นระริกจนยากจะควบคุม

“ก็หมายความตามที่ฉันพูดไง เธอไม่ได้หูหนวกสักหน่อยอย่ามาทำเป็นไม่ได้ยินไปมัสยา” น้ำเสียงของชายหนุ่มยังคงไม่ยี่หระ ยิ่งได้เห็นสีหน้าของหญิงสาวในตอนนี้เขาก็ยิ่งนึกสนุก ราชันย์ชอบที่สุดก็ตอนที่เห็นว่าน้ำตาของเธอกำลังไหล ใบหน้าที่เปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตาของมัสยาทำให้ราชันย์รู้สึกกระปรี้กระเปร่าอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

อ่า ให้ตายสิ เขารู้สึกดีเป็นบ้าเลยที่ได้เห็นใบหน้าสวย ๆ ที่เขาหลงใหลนักหลงใหลหนาเปรอะไปด้วยหยาดน้ำตาแบบนี้

“นายหลอกฉันมาตลอดเลยเหรอราชันย์” มัสยาถามย้ำเขาอีกครั้ง ราวกับไม่เชื่อในสิ่งที่เธอได้ยินทั้งที่ความเป็นจริงมันก็ตอกย้ำเธออยู่ทนโท่

ราชันย์หลอกเธอ

เขาหลอกเธอมาตลอด

มีแต่เธอเท่านั้นที่โง่ ไม่รู้เรื่องอะไรเลย

“ฉันไปหลอกเธอตอนไหนกัน ในเมื่อตอนนี้เธอก็เป็นเมียฉัน เธอยังต้องการอะไรอีกมัสยา หรือว่าที่ผ่านมาฉันให้เธอไม่พอ เธอถึงได้ลนลานอยากไปจากฉันจนตัวสั่นขนาดนี้ มีที่เกาะใหม่หรือไงกัน ถนัดนักน่ะกับอีเรื่องอ้าขาแลกเงินน่ะ”

เพียะ

ใบหน้าคมคายสะบัดไปตามแรงมือที่ฟาดเข้าหน้าเขาอย่างจัง มัสยาฟาดฝ่ามือใส่หน้าราชันย์จนหน้าหันด้วยความกรุ่นโกรธเมื่อเขาเอาแต่พูดดูถูกเธอไม่หยุด

คำพูดของเขาเหมือนมีดปลายแหลมเสียบแทงลงกลางใจเธอย้ำ ๆ จากแผลเล็ก ๆ ก็กลายเป็นแผลใหญ่ที่ทั้งเหวอะและพรุน เจ็บจนจุก จนไม่รู้ว่าจะอธิบายสิ่งที่เธอกำลังรู้สึกออกมาเป็นคำพูดอย่างไรดี

“หยุดพูดจาดูถูกกันสักที” แค่การกระทำของเขาก็ทำเธอเจ็บปวดจะแย่ ซ้ำเขายังซ้ำเติมเธอด้วยคำพูดร้ายกาจไม่หยุด คำพูดที่เปรียบเสมือนหนามร้ายคอยตอกย้ำความเจ็บปวดของเธอ

ก็ไม่ใช่เพราะเขาหรือยังไงที่ทำให้เธอหมดทางดิ้นรนจะไปต่อ

ล่อพ่อแม่เธอให้มาติดกับพร้อมหนี้ยี่สิบล้านที่คนอย่างเธอไม่มีปัญญาจะชดใช้ให้เขาได้ และไม่ใช่เขาอีกหรือไงที่ยื่นข้อเสนอบ้า ๆ ให้จนเธอใจอ่อนยอมตกลงรับข้อเสนอเฮงซวยนั่น แล้วมาวันนี้เขากลับพูดว่าสัญญาพวกนั้นไม่สำคัญ หนี้พวกนั้นไม่เคยลดน้อยลงสักบาทเดียว

ราชันย์ใจร้ายกับเธอเกินไปแล้ว

เขาใจร้ายกับเธอเกินไปมากจริง ๆ

“ฉันมีความจริงจะบอกกับเธอ เผื่อมันจะช่วยให้เธอหายโง่ขึ้นมาได้บ้าง” ราชันย์เช็ดเลือดที่มุมปากก่อนจะหันมาสบตากับมัสยาด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความเหยียดหยาม ในเมื่อเธออยากไปจากเขานัก เขาก็จะบอกให้เธอกระจ่างว่าคนอย่างเธอน่ะมันไม่มีสิทธิ์ที่จะไปจากเขา ชีวิตของเธอมันเป็นของเขาตั้งแต่วันที่เธอย่างกายเข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้แล้ว

“อะไร” มัสยาถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ภายในใจของเธอรู้สึกวูบโหวงขึ้นมาแปลก ๆ เมื่อได้เห็นแววตาที่เต็มไปด้วยความเหยียดหยามเธออย่างเปิดเผย

ราชันย์เหยียดยิ้ม เขาเค้นหัวเราะออกมาเบา ๆ ราวกับเรื่องที่เขากำลังจะบอกเธอมันน่าตลก ในขณะที่มัสยาขำไม่ออก หัวใจของเธอเต้นแรงคล้ายว่ามันจะทะลุออกมาเสียให้ได้ อยากรู้สิ่งที่ราชันย์กำลังบอกจนตัวสั่นแต่เขากลับเอาแต่เล่นลิ้นอยู่อย่างนั้น

“ความจริงอะไรราชันย์” มัสยาเขย่าตัวเขาอย่างบ้าคลั่ง “ความจริงบ้าบออะไรอีก” ตะคอกถามเขาเสียงดังลั่นเมื่อเขาเอาแต่หัวเราะอยู่อย่างนั้นไม่ยอมพูดออกมาสักที

เขาสนุกมากนักหรือไง ที่เห็นเธอกระวนกระวายใจขนาดนี้

อืม? ก็เพราะเขาชอบมากน่ะสิ นานเท่าไรแล้วนะที่เขาไม่ได้เห็นท่าทางกระวนกระวายแบบนี้ของเธอ

ราชันย์จับมือมัสยาที่เขย่าตัวเขาให้หยุด ใช้มือทั้งสองข้างจับหน้าเธอล็อกไว้ให้มองสบตากับเขาก่อนจะเอ่ยพูดช้า ๆ เพื่อให้เธอได้ยินประโยคที่เขากำลังบอกเธอชัด ๆ เธอจะได้รู้สักทีว่าครอบครัวที่เธอเฝ้าเทิดทูนนักหนาแท้จริงแล้วมันน่ามันขยะแขยงเพียงใด

“ความจริงที่ว่าก็คือพ่อแม่เธอไม่เคยติดหนี้ฉัน แต่เงินยี่สิบล้านพวกนั้นเป็นเงินที่พ่อแม่เธอขายเธอให้ฉันต่างหากล่ะมัสยา”