EPISODES 3 | อยากให้เกลียด

“มึงเป็นอะไร? ตั้งแต่มากูเห็นมึงนั่งซดเหล้าไม่ยั้งเลย เครียดอะไรรึเปล่าไอ้หมอเวกัส!”

ลี่เซียนปรายตามอง พลางขยับริมฝีปากหนาเอ่ยถามเพื่อนอย่างสงสัย เพราะเห็นเวกัสเอาแต่เงียบนั่งกระดกเหล้าเพียวๆหลายแก้วอยู่อย่างนี้ ไม่ยอมพูดไม่ยอมจาอะไรเลยสักอย่าง

“เป็นเหี้ยอะไร? การผ่าตัดมีปัญหาอะไร เหรอวะ?” ริชาร์ทเอ่ยสมทบถามอีกคนด้วยน้ำเสียงเข้ม

“…….”

“แล้วไอ้หมอออสตินเป็นเหี้ยอะไรอีกคน ทำไมไม่ออกมาดื่มกับเพื่อนวะ?”

“มันไปตรวจคนไข้หรือไม่ก็คุยกับเด็ก เห็นช่วงนี้ติดโทรศัพท์ จับแล้วไม่ยอมวางเลย” เวกัสตอบกลับด้วยน้ำเสียงราบเรียบสีหน้าที่เรียบนิ่ง

“มึงน่ะเป็นอะไรวะเพื่อนเลิฟ เกิดอะไรขึ้นกับมึงบอกพี่ลี่เซียนมาไอ้น้อง เดี๋ยวพี่ไปจัดการให้หมดเลยคนที่ทำให้มึงหงุดหงิดแบบนี้”

“กูไม่ได้เป็นอะไรแค่อยากดื่มเฉยๆ”

ถึงชายหนุ่มจะปฏิเสธว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นแต่สีหน้าท่าทางแววตาของเขามันช่างสวนทางกับคำพูดไปโดยสิ้นเชิง

“กูไม่เชื่อหรอก เพราะเด็กผู้หญิงคนนั้นซินะ คนที่นั่งร้องไห้เมื่อตอนหัวค่ำใช่ไหม! เพราะเธอใช่ไหมมึงถึงตกอยู่ในสภาพนี้ เธอทำอะไรมึงวะ หักอกมึงมาว่างั้น”

“ผู้หญิงคนนั้นสวยว่ะ กูอยากลองขอช่องทางติดต่อเธอหน่อย น่ารักดีหุ่นน่าเย็xฉิบหาย”

ลี่เซียนเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจังแววตาเป็นประกายทันที

“อย่ายุ่งกับปลายฟ้าเด็ดขาด ถ้ามีงยังไม่อยากตาย!” น้ำเสียงเข้มตวาดเสียงขึ้นพลางชักสีหน้าไม่พอใจใส่เพื่อน จนเพื่อนหลบต่ำด้วยความกลัวในสายตาพิฆาตของเขา

“เด็กของมึงว่างั้น”

“ไม่ใช่ เธอแค่คนรู้จักแค่นั้น แต่อย่ายุ่งกับเธอนี่คือคำสั่ง มึงรู้ดีว่ากูจะจัดการยังไงถ้ามีคนมายุ่งในสิ่งที่กูเตือน”

“เหอะ!! ปากแข็ง เด็กนั่นเป็นคนพิเศษของมึง ถ้าจำไม่ผิดใช่เด็กที่ชอบอุ้มตุ๊กตาหมีใช่ไหม เด็กผู้หญิงขี้โรคที่มึงชอบเอาขนมไปให้พี่บ้านตอนอยู่ไทยใช่ไหม ไม่เจอตั้งนานสวยขึ้นเยอะเลย”

“หุบปากแล้วแดกเหล้าซะ กูอยากดื่มผ่อนคลายไม่ได้อยากดื่มให้เครียดกว่าเดิม เด็กคนนั้นไม่ได้มีผลอะไรกับกูทั้งนั้น ก็แค่ลูกสาวของเพื่อนพ่อกูแค่นั้น ไม่ได้สำคัญอะไรทั้งนั้นแหละ”

ชายหนุ่มพยายามไม่พูดอะไรออกมามาก เขากับปลายฟ้าเป็นได้แค่นี้จริงๆ เขาเกลียดเวลาที่เธอร้องไห้ เกลียดที่เธอบอกรักเขา

เขาอยากให้เธอเกลียด เกลียดเขาให้มากๆจึงพยายามทำทุกวิถีทางพยายามใจร้ายแต่เธอก็ยังตามตื้อไม่เลิก ชายหนุ่มนั่งดื่มหลายแก้วพอสมควรก่อนจะปลีกตัวออกมาจากพื่อนรัก ทั้งสองเลยเรียกเด็กๆไปบริการ

“นายครับ คุณปลายฟ้าเธอไม่ยอมไปไหนเลยครับเธอนั่งร้องไห้ที่สวนสาธารณะใกล้ๆคาสิโนครับ ร้องไห้ไม่หยุดเลยครับ เธอน่าสงสารจริงๆครับ” อาเดมเดินเข้ามารายงานผู้เป็นนาย

“ร้องไห้นานรึยัง?”

“นานแล้วครับ ตั้งแต่ออกมาจากห้องนายเลยครับ”

“อีกสิบนาทีให้คนเอารถไปรอกู กูจะให้ไปส่งเธอ”

“ครับนาย” ร่างสูงโปร่งเดินมาที่สวนสาธารณะมองคนเล็กที่นั่งร้องไห้ และได้แต่คิดในใจเบาๆ

ถ้าเธอไม่รักคนอย่างเขา เธอคงไม่ตกอยู่ในสภาพนี้ เธอทำตัวเองแท้ๆ มารักคนใจร้ายอย่างเขาทำไม ทั้งที่เขาทำร้ายจิตใจเธอสารพัดเธอก็ไม่เปลี่ยนใจและหายไปไหนเลย

“มานั่งตรงนี้ทำไม กลับไปซะที่นี่ไม่ใช่ที่ของเธอ” ชายหนุ่มกระแทกเสียงเข้มใส่เธอจนเธอสดุ้งค่อยๆเงยมองที่ใบหน้าเขาด้วยน้ำตาคลอหน่วย เธอพุ่งกอดชายหนุ่มเขายืนนิ่งไม่ได้กอดตอบ เธอมันอ่อนแอและเจ้าน้ำตาที่สุดเลย

“พี่เวกัส ฮือ ฮึก ทำไมคะ ทำไมถึงไม่รักปลายบ้าง!!”

“ปล่อยแล้วไปให้พ้นหน้าฉัน น่ารำคาญ!!” หญิงสาวหน้าสลดลงอย่างเห็นได้ชัด

“ทำไมถึงใจร้ายกับปลายแบบนี้คะ พี่เวกัสคนเดิมตอนที่อยู่ไทยหายไปไหนแล้ว คนที่แคร์ความรู้สึกปลาย คนที่สัญญาว่าจะรักและปกป้องปลาย

ผู้ชายคนนั้นเขาหายไปไหนแล้วคะ เอาผู้ชายคนนั้นคืนมาได้ไหม ปลายขอร้อง ช่วยเอาเขาคนนั้นคืนมาให้ปลายได้ไหม”

เธอกระชับก่อนคนเบื้องหน้าแน่นพร้อมเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ เนื้อตัวของเธอสั่นเทาไปหมด

เขายกมือขึ้นมาเกือบจะแตะถึงตัวเธอแต่ก็สดุ้งได้สติลดมือลง เขาอยากกอดให้เธอหายสั่นแต่ถ้าแสดงที่ท่า ที่ใจอ่อนใจดี ปลายฟ้าก็จะไม่ตัดใจจากเขา ขนาดเขาเย็นชาใจร้ายใส่เธอ เธอก็ยังทน ความเย็นชาเป็นอะไรที่สมควรที่สุดที่เขาควรจะแสดงมา เขาเองก็เจ็บไม่ต่างจากเธอแต่จะทำยังไงได้เพราะมันคือสิ่งที่ควรทำ

“ตั้งสติแล้วฟังในสิ่งที่ฉันกำลังจะพูด” ร่างแกร่งผละกอดออก จ้องมองใบหน้าเธอ มองดวงตาคู่กลมที่กำลังมองลึกเข้ามานัยน์ตาเขาพร้อมมฝคำถามมากมายแฝงใต้หยดน้ำตาหยดใสๆ

“อะไรเหรอคะ จะให้ปลายทำอะไรปลายยอมหมดเลยค่ะ ขอแค่พี่กลับมาเป็นพี่เวกัสคนเดิม…”

“นี่คือตัวตนของฉัน ฉันเป็นแบบนี้มานานแล้ว ไม่มีใครเปลี่ยนฉัน ที่ผ่านมาสิ่งที่เธอเห็นก็แค่ภาพลวงตาเท่านั้น ฉันไม่เคยรักหรือรู้สึกดีกับเธอเกินคำว่าลูกสาวเพื่อนสนิทพ่อที่ฉันผลักไสไล่ส่งเธอเพราะฉันรำคาญไม่อยเจอเธอ ฉันไม่ชอบเวลาที่ตัวเองหงุดหงิดเวลาเห็นหน้าเธอ ไม่ชอบฟังเสียงเธอ ไม่ชอบที่เธอคอยตามติดชีวิตฉันแบบนี้”

“…..”

“ฉันทำเลวสารพัดใส่เธอก็เพราะอยากให้เธอเกลียดและเลิกยุ่งกับฉันแต่เธอหน้าด้านหน้าทน ทนกับสิ่งต่างๆที่ฉันมอบให้ ฉันเกลียด..”

“แต่ปลายรักพี่ รักพี่มาตลอด รักไม่เคยน้อยลงจากเดิมเลยสักนิด รักตั้งแต่วันที่พี่ยื่นมือเข้ามาช่วยเด็กขี้โรคแบบปลาย ปลายไม่อยากกลับไทยไม่อยากหมั้นไม่อยากแต่งงานกับพี่เอกราช”

“…….”

“ถ้าปลายต้องแต่งงานกับพี่เอกราช ปลายขอจบชีวิตปลายต่อหน้าพี่ดีกว่า ถ้าคืนนี้และวินาทีนี้พี่ยังเอ่ยปากไล่ตะเพิดให้ปลายกลับบ้าน พรุ่งนี้ก็รอไปงานศพปลายเลยนะคะ พี่น่าจะมีความสุขที่ปลายตาย ตัดความน่ารำคาญของพี่ตลอดชีวิต”

คนเล็กเบือนหน้าหนีคนตรงหน้าพร้อมน้ำตาที่ไหลออกมาหนักกว่าเดิม ริมฝีปากบางขบเม้มเข้าหากันแน่นด้วยความกลัวเขาสัมผัสมันได้ถึงความรู้สึกของเธอ

“แล้วเธอจะเอายังไง! ว่ามาปลายฟ้าเธอนี่มันจริงๆดื้อด้านที่สุด”

ชายหนุ่มถอนหายใจออกมาอย่างหนักมองที่เธอ สุดท้ายเขาก็ใจอ่อนยอมเธอจนได้ ใบหน้างามค่อยๆหันมาสบตาเขาทั้งน้ำตาก่อนจะเอ่ยว่า

“ขอปลายอยู่กับพี่สักคืน ขอแค่นี้แล้วปลายจะไม่มาให้พี่เห็นหน้าเลย ปลายสัญญา” แววตากลมโตแฝงไปด้วยความเจ้าเล่ห์เจ้าเหลี่ยม

“…….”

“คืนนี้คืนเดียว หลังจากคืนนี้รักษาคำพูดของตัวเองด้วยเลิกยุ่งกับฉันตลอดไป”

“…….”

“เดินตามมาฉันจะพาไปที่คอนโดฉัน” เธอรีบเดินตามมาที่รถ ตลอดทางเธอเอาแต่นั่งเงียบและดึงมือเขาเข้าไปกุมไว้แน่น จนน้ำตาหยดใสๆหยดลงที่มือของชายหนุ่ม

“กินข้าวมารึยัง?”

“…..” เธอส่ายหน้าไปมา

“แล้วหิวไหมล่ะ อยากกินอะไรไหม”

“….” เธอพยักหน้าหงึกๆ เขาสั่งให้ลูกน้องพาแวะที่โรงแรมหรูแห่งหนึ่งที่นี่อาหารไทยอร่อยน่าจะถูกปากเธอ ตลอดทางเธอเอาแต่กุมมือเขาไว้แน่นไม่ยอมปล่อยเหมือนเด็กน้อยกลัวของหายอย่างไงอย่างงั้น

“ถ้าปลายตายพี่จะรักปลายได้ไหมคะ”

“พูดอะไรไร้สาระ หุบปากอย่าพูดแบบนี้อีกรำคาญจริงๆ”

“ขนาดปลายตายพี่ยังรักปลายไม่ได้ ปลายน่าสมเพชที่สุดเลย อยู่ก็ไม่รักตายไปแล้วก็ยังไม่ถูกรักอีก”

“อย่าคิดทำอะไรบ้าๆ เธอยังมีผู้คนอีกมากมายที่ต้องเจอและได้รู้จัก อาจจะเป็นคนที่ดีและรักเธอเหมือนที่เธอรักฉัน มันต้องมีสักคนที่ทำให้เธอรักจนหมดใจและลืมคนอย่างฉันได้”

“ก็ปลายเจอคนที่ดีที่สุดสำหรับปลายแล้ว พี่ไงคะ ปลายยอมได้ทุกอย่าง ยอมทำทุกอย่างจริงๆแม้แต่ลมหายใจปลายก็ยอม ถ้าทำแล้วพี่จะรักปลายบ้าง”

“ฉันไม่ยอมให้ใครเอาชีวิตมาสังเวยให้กับความรักโง่ๆที่เธอพร่ำเพ้อหรอกนะจำไว้”

เขาตอบกลับเธอด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง ปลายฟ้าจะตายไม่ได้เธอต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปเพื่อเจอคนที่ดีคู่ควรกับคนดีๆอย่างเธอ ถ้าเธอเป็นอะไรไปเขาจะอยู่อย่างไง

“ปลายไม่ขอรับ ปากไม่ขอสัญญาอะไรทั้งนั้น”

พรึ่บ // มือหนาคว้าแขนเธอไว้แน่นอย่างไม่ยอม

“ไม่ได้เธอต้องรับปากกับฉันก่อนว่าจะไม่คิดทำอะไรโง่ๆอย่างที่พูดมาเด็ดขาด รับปากมาปลายฟ้า พูดมาเดี๋ยวนี้ว่าจะไม่ทำ” คนโตเขย่าแขนเธออย่างแรงแต่เธอปิดปากเงียบไม่ยอมพูดอะไรเลย

“….”

“ปลายฟ้า!! อย่าเงียบแบบนี้ รับปากฉันมานะ” การที่เธอพูดมากทำตัวน่ารำคาญ ไม่ได้น่ากลัวเท่าการที่เธอนิ่งเงียบแบบนี้เลย เธอไม่ยอมตอบอะไร ถึงเธอจะไม่รับปากแต่เขาก็ไม่มีทางยอมให้เรื่องแบบนั้นเกิดขึ้นกับเธอแน่นอน

“ฉันจะไม่ปล่อยให้เธอทำอะไรโง่ๆหรอกจำไว้ จะกินอะไร?”

“ข้าวผัดไข่ปูค่ะ”

“……”

“เมนูโปรดของพวกเราไงคะ”

ปลายฟ้าเธอยังชอบข้าวผัดไข่ปูเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยนเลยนะ ข้าวผัดไข่ปูเป็นเมนูที่แม่ของเวกัสชอบทำให้เขาทานประจำและเขามักจะแบ่งใส่กล่องเล็กๆไปให้ปลายฟ้าทุกครั้งที่ได้ทาน

หลังจากวันนั้นเมนูโปรดของเขาก็กลายเป็นเมนูโปรดของเธอจนมาถึงปัจจุบันนี้ ตอนนี้แม่เขาไม่อยู่แล้ว ข้าวผัดไข่ปู ไม่มีร้านไหนทำอร่อยสู้มือแม่ได้เลย

“เอาข้าวผัดปูสองที่ น้ำส้มหนึ่งแก้ว”

“ไม่เอาน้ำส้มจะเอาไวน์ เอาไวน์แดงแก้วหนึ่ง เอามาเป็นขวดดีกว่า”

“ครับรอสักครู่นะครับ”

“ทำไมถึงอยากดื่มไวน์?”

“เครียดไงคะ ดื่มคลายเครียด อยากเมาด้วย”

“อืม ตามใจอยากทำอะไรก็เชิญ”