ตอนที่ 3 อยากกลับไปกินของเก่า

EP03

เกิดความเงียบขึ้นภายในห้องเรียนสองสายตาจ้องมองกันจนกระทั่งมิเกลเป็นฝ่ายหลบสายตาเธอรู้สึกแปลกๆ เหมือนฟีฟ่าจะจำตนเองได้ยังไงยังงั้น

“พี่ล้อเล่นเฉยๆ ครับ น้องมิเกลอย่ากลัวไปเลย” พอมิเกลหลบสายตาฟีฟ่าก็พูดขึ้นมาเจือปนเสียงหัวเราะเล็กน้อยราวกับว่ามันเป็นเรื่องตลกขบขันก่อนที่เขาจะโน้มตัวกลับมาแล้วยืนตรงร่างหนาเดินกลับไปประจำที่หน้าห้องเหมือนเดิม

“พี่ว่าเรากลับมาสนใจเรื่องเรียนดีกว่าส่วนเรื่องปิดจ๊อบอะไรนั้นตามสบายเลยนะครับ” ฟีฟ่าบอกแค่นั้นเขาก็เริ่มสอนทันที ชายหนุ่มเปิดสไลด์การสอนขึ้นแล้ววเริ่มอธิบายและสไลด์การสอนก็เป็นหลักสูตรภาษาอังกฤษทั้งหมด

“จากสไลด์ที่น้องๆ เห็นเป็นการจำลองเหตุการณ์บนเครื่องบิน มาดูกันว่าใครจะแก้สถานการณ์ยังไงเมื่อเราอยู่บนเครื่องแล้วเกิดเรื่องอะไรบางอย่างขึ้น” ชายหนุ่มเริ่มอธิบายและทุกคนก็ต่างนิ่งฟังและคิดตามไปด้วย

“พี่ให้เวลาคิดแค่สามนาทีแล้วจะซุ่มตอบเริ่มเลยครับ” พอได้ยินสัญญาณจากฟีฟ่านักศึกษาทุกคนก็เริ่มมองไปที่จอซึ่งจำลองเหตุการณ์บนเครื่องบิน เป็นไฟล์บินจากลอนดอนกลับมาที่ไทยและมีลูกค้าชาวไทยและอังกฤษมีปัญหากัน

ลูกค้าชายอังกฤษเป็นหญิงชราที่วางอาหารไว้ไม่ดีจนแก้วนํ้ามันตกลงมาที่หญิงวัยรุ่นชายไทยทำให้แก้วแตกและคราบเครื่องดื่มเปื้อนเธอ แต่การคุยกันของทั้งสองท่านไม่ลงรอยหญิงชราไม่ยอมขอโทษทำให้วัยรุ่นชายไทยไม่พอใจ

เหตุการณ์แบบนี้ในฐานะที่เราเป็นบุคลากรที่ดีของสายการบินและเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดควรทำยังไง…

“น้องเกลครับ ช่วยตอบคำถามข้อนี้ที” และเวลาในช่วงสามนาทีก็จบลงภายใต้ความเงียบเสียงของฟีฟ่าก็พูดขึ้นเขากอดอกมองเธอและจ้องรอเอาคำตอบ

“เข้าไปขอโทษแทนหญิงชราคนนั้นค่ะ”

“เป็นทางออกที่ดีแต่บางกรณีลูกค้าอยากให้เจ้าตัวขอโทษ”

“เคลียร์กับฝ่ายก่อเหตุแทนและอธิบายด้วยเหตุผล”

“เกิดฝ่ายที่ก่อเหตุเขาบอกไม่ใช่ความผิดของเขาละครับ”

“ก็ต้องพูดให้ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งเข้าใจและยอมกันไปเพื่อเรื่องจะได้จบค่ะ” มิเกลตอบเสียงนิ่งเธอรู้ดีว่าเป็นการปั่นประสาทของฟีฟ่าเพราะอาจารย์ปกติเขาจะไม่เจาะจงที่เธอมากขนาดนี้

“ถือว่าแก้ไขปัญหาได้ดีนะครับ” ชายหนุ่มพยักหน้าตอบแล้วไปยังสไลด์ต่อไปเวลาการสอนดำเนินผ่านไปเรื่อยๆ จนกระทั่งหมดคาบ มิเกลรีบเก็บของแล้วเดินออกจากห้องทันทีโดยมีสายตาของฟีฟ่ามองอยู่

___________________________

@สายการบิน Wine O-cean

รถแลมโบสีดำด้านทั้งคันขับมาด้วยความเร็วสูงก่อนจะจอดเข้าที่ด้านหลังของสนามบินเอกชนอย่าง Wine O-cean พ่อของเขาชื่อไทเกอร์เป็นเจ้าของสายการบินนี้และมีบริษัทสำหรับทำงานก็อยู่ห่างออกไปไม่มาก ไทเกอร์มีลูกสองคนคือฟีฟ่าและนีน่าเป็นลูกสาวคนเล็กงานอดิเรกของฟีฟ่าคือการเข้ามาขับเครื่องบินไปส่งผู้โดยสารไฟล์ที่อยากบินเท่านั้นโดยไฟล์ที่เขาจะบินเป็นไฟล์ภายในประเทศ

“วันนี้นายเข้าบริษัทสงสัยแอร์แลกไฟล์กันสนั่นเลยนะ” ทันทีที่ร่างหนาเดินเข้ามาในสนามบินเขาก็เจอเข้ากับโคไพล็อตที่ทำหน้าที่คู่กับกัปตันคนสนิทเอ่ยทัก มาทีน เป็นรุ่นพี่คนสนิทของเขาและเป็นคนแลกไฟล์ให้กับฟีฟ่าตลอดโดยค่าแตบแทนของนักบินที่แลกไฟล์ก็เป็นเงินจากฟีฟ่านั้นเอง

“ยังไม่ชินอีกหรอ”

“อีกสามสิบนาทีเครื่องจะออกแล้วรีบไปเปลี่ยนชุด”

“วันนี้บินไปไหน”

“เชียงใหม่”

“เจอกันบนเครื่องไม่เกินห้านาที”

“โอเค~” มาทีนเอ่ยตอบแล้วยกนิ้วขึ้นเป็นสัญลักษณ์โอเคแล้วฟีฟ่าก็จัดการไปเปลี่ยนชุดเป็นกัปตันให้เรียบแล้ว เขาโตมากับสิ่งสิ่งนี้และหัดขับเรียนขับเครื่องบินมาตั้งแต่เด็กโดยฝีมือของเขาเรียกได้ว่าระดับเซียนเลยก็ว่าได้

ฟีฟ่าใช้เวลาไม่นานเขาก็จัดการเปลี่ยนชุดจนเสร็จเรียบร้อยในขณะที่เขาเดินออกมาสายตาของนักท่องเที่ยวหรือแม้กระทั่งแอร์โฮสเตสก็ต่างยืนมองตาค้าง ร่างสูงสง่าและใบหน้าหล่อเหลาขลับให้ออร่าในตัวชายหนุ่มมันกระจายไปทั่วบริเวณ

“เขามาจริงๆ ด้วยไฟล์ไปเชียงใหม่ ฉันคิดถูกแล้วที่แลกไฟล์จะได้อยู่ใกล้ชิดเขาสักที”

“เราจะโชคดีแบบนี้อีกไหม”

“ภาวนาให้เขามาบ่อยๆ เสียเงินแลกไฟล์เท่าไหร่ฉันก็ยอม” ในขณะที่เขาเดินอยู่ฟีฟ่าก็ได้ยินเสียงคุยกันของเหล่าแอร์โฮสเตสสาวชายหนุ่มเดินตรงดิ่งฃไปที่เครื่องของตนเองทันที พอขึ้นมานั่งก็ถอนหายใจออกมาด้วยความเบื่อหน่าย

“ไหนบอกชินแล้ว” มาทีนเอ่ยถาม

“ก็ยังรำคาญอยู่ดี”

“แอร์อยากได้นายเป็นแฟนเยอะจะนายไม่สนใจหน่อยหรอ”

“ไม่ล่ะ เอาเฉยๆ ก็พอแล้ว” ฟีฟ่าตอบแล้วส่ายหัวไปมาราวกับว่าเรื่องผู้หญิงเป็นเรื่องเบื่อหน่ายมากที่สุดในชีวิตกินแป๊บเดียวก็เบื่อ

“ไม่เจออะไรที่มันน่าตื่นเต้นหน่อยรึไง” มาทีนถามแล้วเขาก็มองหน้าฟีฟ่าที่เหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่างอยู่อะไรที่มันน่าตื่นเต้นแบบนั้นหรอ จะว่าเจอไหมมันก็เจอแต่สิ่งที่มันน่าตื่นเต้นมันมาในรูปแบบของเก่าหน่ะสิ

“ที่จริงก็เจอแล้ว”

“ทำไมไม่จัด”

“…มันมาในรูปแบบของเก่าอ่ะดิ” พูดจบปลายนิ้วก็ลูบคางเหมือนครุ่นคิดหรือจะลองกลับไปกินของเก่าดีเพราะของเก่าชิ้นนั้นเขากินมันบ่อยสุดแล้ว

“เบื่อรึยังล่ะ”

“ก็ยัง จำรสชาติไม่ได้แล้ว”

“ถ้าอร่อยยังไงก็อร่อยเหมือนเดิม”

“นั้นหน่ะสิ… เหมือนอาหารจานโปรด”

“พูดแบบนี้แปลว่านายอยากกลับไปชิมงั้นสิ” มาทีนเลิกคิ้วถามแล้วมองฟีฟ่าอย่างรู้ใจไม่ต้องรอเอาคำตอบเขาก็พอจะรู้แล้ว

“เปล่าสักหน่อย”

“เรื่องนั้นไว้จะรอดูทีหลัง” เมื่อฟีฟ่าปฏิเสธมาทีนก็หันมาสนใจเช็คเครื่องต่อเพื่อรอผู้โดยสารมาขึ้นเครื่องหลังจากนั้นก็เตรียมตัวสวมอุปกรณ์ให้เรียบร้อยเพื่อจะเตรียมบินจนกระทั่งเวลาผ่านไปนานพอสมควรก็ถึงเวลาที่ผู้โดยสารจะต้องขึ้นเครื่องแล้วเสียงประกาศเริ่มยํ้าอีกที ทุกอย่างเสร็จสับเครื่องบินก็เริ่มวิ่งตามรันเวย์เพื่อจะทะยานมุ่งสู่ที่สูงและบินไปยังจุดมุ่งหมาย

___________________________

น้องอร่อยจนลืมไม่ลงสินะ???

โคไพลอต = ผู้ที่ทำงานคู่กับกัปตัน (ตำแหน่งจะน้อยกว่า)