ตอนที่ 2 ไม่เหมือนเดิม

“ไปนั่งโต๊ะฉันไป”

“อยากนั่งดื่มคนเดียวมากกว่า” เดียร์น่าตอบกลับเพราะเธอไม่ค่อยสนิทกับเพื่อนพีรภัทรเท่าไรนัก จึงไม่อยากเข้าไปนั่งในพื้นที่ส่วนตัวของพวกเขา

“วันนี้ดูเครียด ๆ เนอะ” เขาจับสังเกตได้สักพักใหญ่แล้ว แต่ยังไม่อยากซักไซ้ กระทั่งอยู่ด้วยกันสองคน

“อืม นิดหน่อยน่ะ แล้วนี่นายไม่ไปนั่งกับลูกค้าต่อเหรอ เดี๋ยวสาว ๆ ก็มาแหกอกฉันพอดี” หญิงสาวเปลี่ยนเรื่องไม่อยากเปิดประเด็นในตอนนี้ เพราะเรื่องที่ทำให้เธอมานั่งดื่มในคืนนี้ มีเขาเป็นส่วนสำคัญ

ความจริงอยากจะหาโอกาสไปคุยกับเขาให้เสร็จสรรพแล้วกลับบ้านพร้อมอิงลดา ทว่าดูเหมือนสถานการณ์ไม่เป็นใจเท่าไร เธอจึงต้องนั่งรอโอกาสนั่นคนเดียว

“ใครจะกล้า”

“ก็ไม่แน่”

พีรภัทรอมยิ้มเบา ๆ จากนั้นจึงเอื้อมมือหยิบแก้วไวน์ขึ้นมากระดกดื่มบ้าง

ความสัมพันธ์ของเขาและเธอ จากมุมมองคนภายนอกดูเหมือนว่าจะเป็นเพื่อนสนิทกันมากทีเดียว แต่ใครจะรู้ดีเท่าเขาและเธอที่รู้ว่าทุกอย่างไม่เหมือนเดิม

ตั้งแต่คืนนั้น...เมื่อสามอาทิตย์ที่แล้ว

“บอกแล้ว อย่าดื่มเยอะ”

“อื้อ! ก็ฉันอยากเมานี่น่า” เพราะวันนี้ทั้งวันเธอต้องมานั่งตามแก้ข่าวลือเด็กในสังกัด ไหนจะต้องเตรียมใจสำหรับวันพรุ่งนี้ที่จะต้องไปพบท่านประธานเจ้าของบริษัท ดีเอ็น กรุ๊ป เรียกเข้าไปหาเพราะเธอดูแลเด็กไม่ดีจนทำให้หุ้นบริษัทตกฮวบ

คืนนี้ขอเตรียมใจด้วยการย้อมใจให้เมาก่อนเหอะ!

“ดึกแล้วนอนคอนโดฉันก่อน พรุ่งนี้ฉันค่อยไปส่งที่บ้าน”

เดียร์น่าไม่ตอบ แต่ก็ไม่ได้จะขัดข้องเพราะเขาคือคนที่มีพระคุณกับเธอ เธอเชื่อใจเขา อย่างที่เขาคิดว่าเธอคือผู้มีพระคุณเช่นกัน

ต่างคนต่างคิด!

พีรภัทรสแกนคีย์การ์ดหน้าห้องจากนั้นจึงประคองคนตัวเล็กตามเข้าไปในห้องหรู

“เฮ้ย! อย่า” ร่างสูงใหญ่รีบคว้ามือบางไม่ให้ถอดเสื้อคลุมออกจากตัว ถึงจะคิดแค่เพื่อนแต่เขาก็เป็นผู้ชาย เห็นขาว ๆ เนียน ๆ ก็แอบหวั่นใจไม่เบา

“ก็ฉันร้อนนี่”

เดียร์น่าไม่ได้ฟังคำทักท้วง เธอถอดเสื้อคลุมออกจากไหล่มนทันทีจากนั้นจึงทิ้งตัวนอนหงายบนโซฟากลางห้อง

พีรภัทรมองภาพตรงหน้า กลืนน้ำลายลงคอกับสิ่งที่เห็น ทั้งที่เขาเห็นเนินอกเนียน ๆ เรียวขาขาว ๆ ของเธอหลายครั้ง แต่ไม่ว่าครั้งไหนก็ไม่สามารถหยุดความต้องการตัวเองได้เลย

จนบางครั้งต้องออกจากคอนโดไปหาคนที่สามารถเป็นที่ระบายให้แค่เขาได้

ผู้หญิงคนไหนก็ได้ ที่ไม่ใช่...เดียร์น่า

ทว่าคืนนี้ดูเหมือนความต้องการจะมากมายเป็นพิเศษและเขาคงห้ามความต้องการตัวเองไม่ได้อีกแล้ว

“อื้อออ~”

ปากหนาก้มลงไปประกบริมฝีปากบางโดยที่อีกฝ่ายไม่ทันตั้งตัว พีรภัทรประคองใบหน้าหวานให้รับกับจูบของเขา หญิงสาวพยายามดิ้นปฏิเสธ แต่เขาไม่ได้อ่อนแรงแถมยังจะรุกล้ำมากกว่าเดิม ด้วยการสอดลิ้นเข้าไปตวัดควานหาความหวาน มืออีกข้างเลื่อนต่ำลงไปสอดเข้าไปใต้กระโปรง ท้องนิ้วถูเรียวขาด้านในเบา ๆ ปลุกเร้าอารมณ์คนเมาให้ลุกโชน

แต่แล้วก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเดียร์น่าจับมือเขาไว้ไม่ให้ขยับเข้าไปใกล้จุดไวต่อความรู้สึก

“พะ...พอแล้ว” เสียงสั่น ๆ ของคนเมาเอ่ยประท้วง

“เดียร์ เธอไม่ได้รู้สึกอะไรเลยเหรอวะ” เขาก็อยากจะรู้เหมือนกัน เธอไม่ได้รู้สึกอะไรแล้วทำไมถึงได้ใจกล้าขึ้นมาค้างคอนโดเขาเป็นประจำ

ถ้าเธอไม่ได้คิดกับเขาเกินคำว่าเพื่อน!

“เราเป็นเพื่อนกันนะเว้ย จะให้ฉันรู้สึกอะไรล่ะ” เดียร์น่าเหมือนตาสว่างทันทีที่เขาถามประโยคนั้นออกมา

“ถ้าไม่ได้รู้สึกอะไร ฉันขอพิสูจน์”

“...!?”

ไม่ทันที่เดียร์น่าจะเอ่ยอะไรต่อ พีรภัทรก็รุกล้ำทั้งบนทั้งล่างอย่างว่องไว

เขาสอดลิ้นตวัดหยอกล้อลิ้นเล็กนำทางให้เธอเคลิ้มตาม นิ้วเรียวเกี่ยวขอบกางเกงชั้นในหลุดออกมาจนถึงหัวเข่าแล้วใช้ท้องนิ้วบดขยี้เรียกน้ำหวาน สมองคนเมาต่อต้านปฏิเสธการกระทำครั้งนี้ ต่างจากร่างกายของเธอที่ตอบสนองได้เป็นอย่างดี

ไม่ว่าเขาจะจับจุดไหนก็ทำเอาสั่นสะเทือนเสียวซ่านไปทั่วเรือนร่าง

“อื้ออ! พีท! หยุดเถอะ”

“ก่อนบอกให้ฉันหยุด สั่งตัวเองให้ได้ก่อนไหม”

…

ทุกอย่างเกิดขึ้นรวดเร็วจนแทบตั้งตัวไม่ทัน…กระทั่งตอนเช้า

“เรื่องเมื่อคืน”

“ฉันเมา ฉันเข้าใจ”

หญิงสาวเอ่ยทั้งที่ไม่ได้มองหน้าคู่สนทนา เดียร์น่ารู้ดีว่าเมื่อคืนมันเป็นความผิดพลาดของเธอด้วย ทั้งที่พอจะห้ามเขาได้บ้าง ทว่าร่างกายมันไม่รักดี จนสุดท้ายต้องปล่อยตัวปล่อยอารมณ์ใคร่เหนือการควบคุม

“ฉันไม่รู้ว่า...” พีรภัทรกลืนคำพูดลงคออีกครั้ง เขาไม่รู้ว่าจะได้เป็นคนแรกของเธอ ทั้งที่เดียร์น่ามีแฟนมาโดยตลอด

“เอ่อ จริงสิ ฉันมีนัดกับคุณพ่อน่ะ ขอตัวก่อนนะ” เดียร์น่าลุกขึ้นอย่างไว อยากจะหนีออกไปก่อนยังไม่อยากพูดคุยไปมากกว่านี้ แค่นี้ก็ไม่รู้จะมองหน้ากันติดหรือเปล่า

“เดียร์!”

หมับ...มือหนารีบคว้าแขนเรียวเอาไว้

“ฉันกับนาย เรายังเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม ฉันเข้าใจว่าคนเรามันพลาดกันได้ นายเมา ฉันก็เมา ถือซะว่าไม่เคยเกิดขึ้นแล้วกันเนอะ”

“แสดงว่ามันจะจบแค่ครั้งนี้ ครั้งเดียว!?”

“ใช่”

เมื่อเห็นว่าพีรภัทรไม่พูดอะไรต่อเธอจึงหมุนตัวออกจากห้อง ต่างจากคนในห้องที่กำลังสู้รบกับความคิดตัวเอง เพราะเขาไม่ได้คิดอย่างนั้นเลยสักนิด

หลังจากคืนนั้นทั้งคู่ได้ขาดการติดต่ออาทิตย์หนึ่งเต็ม ๆ จนกระทั่งพีรภัทรอยากจะเคลียร์ปัญหานี้จึงไปนั่งรอคนที่พยายามหนีหน้าในคอนโดส่วนตัวของเธอ

แต่แล้วคืนนั้นกลับกลายเป็นว่าความสัมพันธ์ของทั้งคู่เดินหน้า ถลำลึก จนกลายเป็น เพื่อนรักและเพื่อนนอน

และนี่ก็เข้าสู่อาทิตย์ที่สามแล้วกับความสัมพันธ์นี้

“เดียร์!”

“...” คนถูกเรียกนั่งเหม่อลอย

“เดียร์! เป็นไรไป”

“อุ้ย!” เดียร์น่าสะดุ้งแรงในจังหวะที่มือหนาวางทาบบนไหล่มนเปลือยเปล่า ผมยาวประบ่าสะบัดโดนมือหนา เธอใส่ชุดสายเดี่ยวสีขาวคู่กับกระโปรงสีฟ้าตัวจิ๋ว จึงทำให้คนข้าง ๆ สามารถสัมผัสเนื้อตัวเธอตรง ๆ

ท่าทางของเดียร์น่าส่งผลให้มือหนาหลุดจากไหล่ พีรภัทรมองหน้าคนที่ทำท่าคล้ายรังเกียจเขาทั้งที่เขาเคยจับเนื้อตัวเธอทุกซอกทุกมุมแล้วด้วยซ้ำ

“เอ่อ...คือฉันอยากคุยกับนาย” หญิงสาวหยุดนิ่ง ก่อนจะเอ่ยต่อ “แบบส่วนตัว สะดวกไหม”

ดวงตาคู่คมจับจ้องแววตาหวานใสที่บัดนี้มีแต่ความหวั่นกลัวแปลก ๆ

“อืม”

พีรภัทรลุกขึ้นเดินนำไปชั้นบนสุดของผับที่เป็นทั้งที่พักและห้องทำงานในเวลาเดียวกัน

แต่ไม่ทันที่เขาจะเปิดประตูห้อง เดียร์น่าก็หยุดเดินแล้วเอ่ยน้ำเสียงจริงจัง

“พีท ไม่ต้องเข้าห้องหรอก”

“เธอบอกเองว่าอยากคุยแบบส่วนตัว ไม่เข้าห้องแล้วจะคุยแบบส่วนตัวได้ไง” มือหนาคว้าเอวบางแล้วดันเข้าไปในห้องก่อนจะกดล็อกประตูเอาไว้

เขาดึงมือเธอไปนั่งบนโซฟากลางห้อง “ว่ามาสิ”

“ฉันอยากจบแล้ว”

“...” ร่างสูงเงยหน้าสบตานิ่ง

“เราไม่ทำแบบนั้นกันอีก”

“ทำไม” เสียงทุ้มถามทันที

“ฉันไม่อยากทำผิด…” เดียร์น่าเอ่ยอย่างเจื่อน ๆ “…ครั้งแรกของเรามันเกิดจากความพลาด ถ้ามันพลาดตั้งแต่ต้นก็ควรจะจบได้แล้ว”

“แล้วครั้งสองล่ะ” พีรภัทรก็อยากรู้ความรู้สึกทั้งหมดจึงถามต่อ

“ก็...ก็เพราะฉันห้ามตัวเองให้เคลิ้มตามไม่ได้ไง มันเลยเกิดขึ้นซ้ำ ๆ อยู่อย่างนี้เพราะฉะนั้นมันควรจะจบและพอได้แล้ว”

“คิดมากเหรอ” เขามองหน้าหวานแล้วเอ่ยถามแบบจริงจัง

“อืม นายมีคนของนาย ฉันมีคนของฉัน ฉันไม่อยากทำผิดอีก”

“หึ” ทว่าคำตอบของเดียร์น่าทำเอาพีรภัทรถึงกับหลุดหัวเราะออกมา

“หัวเราะอะไร!” คนโดนหัวเราะใส่แวดเสียงถามอย่างงุนงง เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องเล่น ๆ เขายังจะมาทำตัวสบาย ๆ อีกงั้นเหรอ

“สิ่งที่เราทำไม่ได้ผิด เราแค่หาความสุขให้ตัวเอง หรือจะปฏิเสธว่าเวลาที่เรา...”

“พะ…พอ!” เพราะรู้ว่าเขากำลังพูดประโยคน่าเกลียด จึงรีบเอ่ยห้าม

“มันคือความจริง”

“แต่ฉันอยากหยุดแล้ว แค่สามอาทิตย์ที่ฉันพลาด ฉันก็อยากจะบ้าตายทุกนาที”

“หึ คำว่าพลาดคือการทำผิดเรื่องเดิมแค่ครั้งเดียว! ส่วนเรื่องของเรามันเลยคำว่าพลาดไปนานแล้ว”

“...” ดวงตากลมโตสั่นไหวฉายออกมาให้ได้เห็น

“อย่าซีเรียส เราแค่หาความสุขให้ตัวเอง”

“...” เดียร์น่าถึงกับเกิดอาการมึน ๆ กับตรรกะของเพื่อนหนุ่ม เธอคิดไม่ถึงว่าเขาจะจงใจให้ความพลาดนั่นกลายเป็นการหาเศษหาเลยให้กับตัวเอง

“ความสัมพันธ์นี้จะไม่มีวันจบ จนกว่าใครคนใดคนหนึ่งจะมีตัวจริง” พีรภัทรยื่นคำขาดหนักแน่น

“นี่ไง…”

“…พี่โอบใกล้จะกลับมาแล้ว หลังจากนั้นฉันกับพี่โอบเราจะหมั้นและแต่งงานกัน”

“รอให้ถึงวันนั้นก่อน แล้วฉันจะหยุด” เขายักคิ้ววางแขนพาดพิงพนักโซฟา เอ่ยประโยคนั้นอย่างไม่สะทกสะท้านใด ๆ สักนิดเดียว

“จะบ้าเหรอ จะให้ฉันทำผิดต่อเนี่ยนะ” เดียร์น่าถึงกับหน้ามุ่ยเมื่อได้เห็นอีกด้านของเพื่อนสนิท

“มันผิดตรงไหน ก่อนมันไปเรียนต่อ เธอกับมันเลิกกันแล้ว”

“แต่ฉันกำลังจะกลับไปคบกับพี่โอบ”

“อืม ฉันก็ไม่ได้จะขัด”

“งั้นถือว่าเราเข้าใจตรงกัน” เดียร์น่ารีบลุกขึ้นเดินหนีเจ้าของห้องทันที เธอจะหยุดและไม่มีอะไรมาขวางเธอได้ ถ้าเธอไม่ยินยอมกับความสัมพันธ์นี้ ไม่ว่าใครหน้าไหนก็บังคับไม่ได้

แต่แล้วเดียร์น่าก็โดนกระชากแขนให้ล้มลงไปนั่งบนตัก

“ระหว่างที่รอมัน ใช้ชีวิตให้คุ้มก่อนสิ อย่างที่เคยพูดไว้ไง”

‘ทำไมชอบเที่ยวร้านเหล้าจัง’

‘เกิดมาทั้งที ต้องใช้ชีวิตให้คุ้มหน่อยสิ’