02 รุก

หนึ่งเดือนต่อมา

@โรงอาหารคณะวิศวกรรมศาสตร์

“นั่นดาวนิเทศปีนี้นี่หว่า ทำไมมาที่นี่วะ”

“โห สวยจริงอะไรจริง”

“มีแฟนหรือยังวะ กูจีบจะติดไหม”

“มาหาใครครับน้องดาว”

“วี้ดวิ่ว”

บางคนซุบซิบกันเอง บางคนเอ่ยถามบางคนเอ่ยแซว การต์รวีทำเพียงส่งยิ้มสวย ๆ ไปให้อย่างมีมารยาท เพราะเขาเหล่านั้นไม่ใช่เป้าหมายของเธอ อาร์มมี่สาวประเภทสองเดินเคียงข้าง สายตาก็มองหาเป้าหมายของเพื่อน แต่มองเท่าไหร่ก็ไม่เจอสักที นังชะนีน้อยจำเวลาผิดหรือเปล่านะ

“หล่อนแน่ใจนะว่าพี่ยีนของหล่อนพักเวลานี้” อาร์มมี่หันมาถามเพื่อนสาวที่พยายามมองหาชายหนุ่มของเธอ คนตัวใหญ่ขนาดนั้นยังไงก็ต้องเห็นนะ ถึงที่นี่จะคนเยอะก็เถอะ แล้วที่อาร์มมี่มาเป็นเพื่อนเพราะต้องการอาหารตาหรือไม่บางทีอาจจะได้ติดไปบ้างสักคนสองคน ดูสิมีแต่คนน่ากิน เห็นแล้วหิว

“พี่ยีนบอกว่าพักเวลานี้นะ ไม่คิดว่าจะมองหายากขนาดนี้ มีแต่ผู้ชายใส่ช็อปเต็มไปหมดเลย รู้แบบนี้โทรบอกก่อนก็ดี” วันนี้การต์รวีจะมากินข้าวกับพี่ยีนเพื่อสานสัมพันธ์เพิ่มสักหน่อย แต่ทำไมหาพี่ยีนยากแบบนี้ รู้งี้โทรมาก่อนก็ดี ว่าแล้วเธอก็ล้วงสมาร์ตโฟนออกจากกระเป๋าสะพาย “เดี๋ยวขอโทรหาก่อน”

“ไม่ต้องโทรย่ะ ฉันเจอแล้ว ไปซื้อข้าวด่วน” มือจะกดโทรอยู่แล้วเชียว โดนเพื่อนลากมาซื้อข้าวแทน ได้แกงราดข้าวมาคนละหนึ่งจานกัสจังและอาร์มมี่รีบเดินมาที่โต๊ะของเป้าหมาย วางจานข้าวลงและหย่อนก้นลงนั่ง

“น้องกัส มาทำอะไรที่นี่คะ” ชายหนุ่มร่างอ้วนท้วมเอ่ยถามด้วยสงสัย ไม่ใช่แค่เขาที่สงสัย การที่ดาวคณะนิเทศมานั่งกับเขาสร้างความสงสัยให้เหล่านักศึกษาคนอื่นเป็นอย่างมาก จริงอยู่ช่วงหนึ่งเดือนที่ผ่านเขาและการต์รวีคุยกันตลอด ไปทานข้าวหลังเลิกเรียนด้วยกันบางครั้ง บางทีก็ไปร้านนมปั่นร้านขนม ตามแต่น้องกัสจะชวน พี่ยีนไม่กล้าปฏิเสธก็ไปด้วยแทบทุกครั้ง

“มากินข้าวค่ะ มากินข้าวพร้อมพี่ยีน กัสจำได้ เมื่อคืนพี่ยีนบอกว่าวันนี้พักเวลานี้ เพื่อนกัสบอกว่าอาหารที่โรงอาหารคณะนี้อร่อย กัสขอนั่งด้วยได้ไหมคะ” ส่งยิ้มหวานทำตาอ้อน ๆ ให้พี่ยีนอนุญาต

“ได้ค่ะ เชิญค่ะ” เขาจะปฏิเสธน้องกัสได้ไง หน้าตาน่ารักขนาดนี้ อืม น้องคงแค่อยากมาเจอผู้ชายคนไหนสักคนในคณะนี้ แล้วก็คงเอาเขามาเป็นโล่ น้องกัสเป็นคนสวยและน่ารัก ไม่มีทางมองเขาอยู่แล้ว ที่คุยกันมาตลอดหนึ่งเดือนคงเพราะเหงาหรือไม่ก็ถูกคอ คุยง่ายอะไรประมาณนั้น

“ขอบคุณค่ะ เย็นนี้พี่ยีนเลิกเย็นไหมคะ”

“ไม่ค่ะ วันนี้พี่เลิกบ่าย 3”

“กัสเลิกสามครึ่ง ไม่ได้กลับด้วยกันเลย” อยากให้พี่ยีนบอกว่าเดี๋ยวพี่รอ แต่คงไม่มีคำนั้น เพราะหนึ่งเดือนที่ผ่านมามีแต่กัสที่คอยตาม คอยถาม พี่ยีนน่ะไม่สนใจกัสเลย เว้นระยะห่างเก่งมากด้วย หรือกัสไม่สวยสำหรับพี่ยีนอย่างนั้นเหรอ คนเราชอบคนสวยไม่เหมือนกันด้วย

“ค่ะ” ยลภัทรยิ้ม เขาไม่รู้จะพูดอะไรต่อ

และเขากับน้องกัสก็ไม่จำเป็นต้องติดต่อกันด้วยซ้ำ แค่เคยเดินชนกัน ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมน้องยังคงวนเวียนในชีวิตของเขา หนึ่งเดือนที่ผ่านมาความน่ารัก นิสัยอ้อน ๆ ของน้องกัสและรอยยิ้มสดใสที่มีให้เขาเสมอ มันทำให้บางทีเขาก็แอบรู้สึกหวงเวลาที่น้องโดนคนอื่นมอง แต่พอมีสติมาคิดดูเขาเอาสิทธิ์อะไรไปหวงน้องกัน เขาก็แค่คนที่น้องกัสคุยด้วยเท่านั้นเอง ไม่ได้เป็นอะไรกันเลย ไอ้สายตาเพื่อนร่วมคณะมองเขาและหัวเราะเขาไม่สนอยู่แล้ว ไม่เคยสนสายตาใครทั้งนั้น ใครจะมองจะพูดอะไรก็พูดไป เขาทนมาได้ตั้งนาน อีกนิดเดียวก็จะจบ

แล้วเหตุการณ์ก็จบลงที่ต่างคนต่างแยกย้ายไปเรียน ดูเหมือนไม่มีอะไรคืบหน้าเลยจริง ๆ แบบนี้ไม่ดีเลย กัสอยากคุย อยากเจอพี่ยีน แต่ไม่รู้จะพูดอะไรดี