ใบผัก | งานเฮงซวย หรือเจ้านายเฮงซวย?

“ฉันไม่ทำ”

“นิวยอร์ก เปิดอ่านสัญญา!”

คุณนิวยอร์กทำตามคำสั่งพี่ชายโดยไม่รีรอ เธอเปิดซองเอกสารที่เราร่วมเซ็น ขณะที่ฉันเม้มปากแน่นและกำหมัดจนปวดกร้าวไปทั้งแขน

ไม่ตลก! ไม่เอา! ฉันไม่มีทางไปเป็นบัตเลอร์ให้ผู้ชายคนนี้เด็ดขาด

เพราะถ้าเป็น... ฉันต้องตัวติดเขาไม่ต่างจากแขนสองข้าง และผู้ชายไร้สำนึกไม่มีหัวใจ หมาไม่แดกอย่างกัปตันโซล เขาจะรักษาสัญญาที่ร่างกันเหรอ?

ได้โปรดเถอะ ฉันหาความดีในตัวเขาไม่ได้เลย

“ในสัญญาบริษัทของคุณใบผัก ถ้าไม่เกิดข้องพิพาทกับเจ้านาย เช่นทำร้ายร่างกาย ตบตี คุณอาจจะโดนค่าปรับเป็นจำนวนเงินสิบเท่าของเงินเดือนที่คุณเรียกค่ะ”

หน้าที่ร้อนผ่าว ๆ เพราะเดือดดาล เย็นถนัดทันตา ฉันเหม่อมองไปที่คนเอื้อนเอ่ยสลับกับผู้ชายที่อยากจะวิ่งหนีให้พ้น ๆ ด้วยสายตาว่างเปล่า

เออ... มันว่างเปล่า ไม่มีห่าเหวอะไรเลย นอกจากจะไม่ได้เงินเดือนสักบาท แถมยังเสียค่าปรับอีกสิบเท่า

“แม่งเอ๊ย!” ฉันอุทานอย่างสุดกลั้น ก่อนจะเหวี่ยงร่มในมือโยนไปอีกฝั่ง จนเขาคนนั้นหัวเราะในลำคอ

“หึ ๆ ตอนเอากันก็สมยอมนี่ แต่พอเสร็จก็โทษฉันคนเดียว เธอคิดว่าเธอเป็นใคร? ก็แค่ขี้ข้าตามติดเจ้านายต้อย ๆ ตลกฉิบหาย”

กรี๊ด!

ไอ้ ไอ้เลวเอ๊ย! ฉันพูดไม่ออกเอาแต่ชี้หน้าเจ้านายใหม่กระโดดโหยง ๆ มือสั่นระริก จนเขาแสยะยิ้มแล้วพูดต่อว่า...

“ตั้งแต่ฉันเอาใคร ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนกล้าตบฉันถึงสองครั้ง เธอวิเศษจากไหน? ไม่อยากเป็นใช่มั้ย ได้! นอกจากขึ้นสวรรค์กันแล้ว ฉันจะทำให้เธอเห็นว่านรกมันเป็นยังไง”

เลว! เลวมาก! ฉันอยากถอดรองเท้ายัดปากชะมัด!

“กรี๊ด... อิกัปตันชั่ว อิคนฉวยโอกาส อิคนมักมากในกาม”

“เหรอ? แล้วประโยคนี้ใครพูดวะ ‘คุณทำอีกได้มั้ยคะ’ หึ ๆ ถ้าฉันมักมากในกาม เธอเองก็ไม่ต่าง”

ฉันเบิกตากว้างขณะที่มือเย็นเฉียบ อยากจะตบสักฉากให้ปากเขาเลือดกระเซ็น แต่มือดันแข็งเป็นหิน ใช่! เขาไม่เมาเขาจำได้ว่าฉันพูดอะไรหรือทำอะไร แล้วอีกหกเดือนข้างหน้าจะไม่ล้อฉันตายเหรอวะ

“ฉันไม่ได้พูด!” ฉันกัดฟันแย้ง

“แล้วแต่จะคิด คืนนี้เจอกันที่คอนโดฉัน มาเก็บกระเป๋าให้ด้วย แล้วนี่... คีย์การ์ด”

แล้วเขาเปิดประเป๋าตังค์ใช้นิ้วคีบคีย์การ์ดโยนใส่หน้าฉัน จนปอยผมปลิวพลิ้วไปตามแรงลม ก่อนที่คีย์การ์ดแผ่นนั้นมันจะร่วงหล่นลงสู่พื้นอย่างรวดเร็ว

ส่วนฉันจะทำอะไรได้ ทำได้แค่กดตามองคีย์การ์ดที่ปลายเท้าของตัวเองเท่านั้น

ทำไมชีวิตอีใบผักต้องมาเจอคนสันดานเสียแบบนี้ด้วย

ได้! ถ้าการที่บัตเลอร์ขอยกเลิกสัญญามันมีค่าปรับ งั้นฉันคนนี้... ก็จะทำให้เจ้านายมันทนไม่ไหว ยกเลิกเอง!

“หึ ไว้เจอกัน เจ้านายใหม่”

ฉันพูดจบก็แสยะยิ้มที่มุมปาก ก่อนจะถอยหนึ่งก้าว แล้วค่อยๆถอดรองเท้าคัทชูใช้นิ้วเท้าคีบคีย์การ์ดขึ้นมา

ซึ่งนั่นมันทำให้คุณนิวยอร์กอึ้ง และหันไปมองพี่ชายของเธอ ที่มองมาด้วยสายตาเคียดแค้น

มาดิ มาเล้ย ฉันไม่สนเรื่องคืนนั้นอีกแล้ว! ถึงอีใบผักมันจะหมดทางเลือก มันจะฝังใจ แต่มันไม่โยนกระดูกให้หมาที่เคยกัดมันหรอกนะจะบอกให้

Z คอนโดมิเนียม

“โว้ย!”

‘ปึง’

ฉันโยนแฟ้มเอกสารกัปตันโซลลงโต๊ะกลางห้องสุดแรง จนนานะเปิดประตูออกมาถามทั้งที่ปากยังมีฟองยาสีฟันฟูฟ่อง

“เป็นอะไรวะ แปะโพสต์อิทบอกไปสัมภาษณ์ แล้วทำไมได้หน้าแบบนั้นกลับมา”

“ไปบ้วนปากก่อน แล้วค่อยมาคุยกัน” พอนานะได้ยินฉันชี้สั่ง มันก็เดินไปที่ครัวแล้วบ้วนปากทันที ก่อนที่จะเดินอ้อมกลับมาหา พร้อมกับใช้หลังมือเช็ดปากไปด้วย

“ไงวะ เหลามา (เล่ามา)”

“แกจำเรื่องเมื่อคืนที่ฉันเล่าได้มั้ย ที่ฉันเผลอไปวันไนท์กับกัปตัน”

นานะพยักหน้ารัว ๆ

“วันนี้ฉันได้เขาเป็นเจ้านายใหม่ว่ะ”

“หา?”

เพื่อนสนิทฉันตกใจทิ้งตัวนั่งที่โซฟา ส่วนฉันหันมองเพื่อนน้ำตาคลอเบ้า ไม่ได้กลัวการเผชิญหน้าหรอก ตอนนี้พร้อมแล้ว แต่เซ็งกับชีวิตบัดซบของตัวเอง

เนี่ยแหละ

มันมีใครดวงซวยเท่าฉันอีกมั้ยวะ ฉันจะไปไหว้มัน

“ฉันโคตรซวย ผู้หญิงมาติดต่อ ฉันก็นึกว่าให้ไปดูแลแฟนตัวเอง ที่ไหนได้เป็นพี่ชาย! แถมยังเป็นไอ้กัปตันมักมากนั่นอีก ฮือ ๆ”

นานะตบไหล่ฉันเบา ๆ ปลอบ แล้วขยับมาใกล้ ๆ

“ใจเย็น ๆ แก คิดว่าไปทำงานนะ บางทีคนอันตรายที่สุด อาจจะอยู่ด้วยแล้วปลอดภัยที่สุดก็ได้”

ฉันเบ้ปากใส่อย่างรังเกียจ

“ปลอดภัย? เป็นไปไม่ได้หรอก ดูเขาอยากเอาชนะฉันมาก คงจะแค้นที่รอบแรกฉันต่อยต่อหน้าเพื่อน และครั้งนี้ฉันตบต่อหน้าน้องสาวมั้ง”

“ห๊ะ? แกตบเขาด้วยเหรอ? ตาย ๆ ฉันทำงาน N ฉันรู้เรื่องนี้ดี ผู้ชายไม่ชอบให้ผู้หญิงข่มหรือทำให้เสียหน้าต่อหน้าคนอื่นนะเว้ย สมควรแล้วล่ะ”

“อ้าว! อิเพื่อนบ้า กูเพื่อนมึงนะคะนานะ แถมไอ้บ้านั่นยังซั่มเพื่อนมึงจนขาลากด้วย บอกว่าสมควรได้ไง เอาอะไรคิด?”

นานะกลอกตามองบน แล้วลอบหันไปถอนหายใจทางอื่นอย่างเอือมระอา

“เฮ้อ ฉันว่าเรื่องนี้ก็ผิดกันทั้งหมด แกเองก็ไม่ระวัง เขาก็ฉวยโอกาส เอาเป็นว่าแกปล่อยวางเรื่องเสียตัวเถอะนะ เพราะยิ่งพูดเรื่องมันยิ่งไม่จบ ทำหน้าที่ให้ดีเผลอ ๆ อาจจะตกหลุมรักกันก็ได้”

“แหวะ!”

ฉันลูบอกทำท่าอ้วก ไม่อยากจะคิดเรื่องความรักเลย ฉันคิดไม่ลง ผู้ชายอย่างเขารักใครไม่ได้หรอก เพราะตัวเองเอาแต่ได้ เอาเสร็จแล้วแยกย้าย หนำซ้ำไม่รักษาน้ำใจคู่นอนเลยด้วยซ้ำ

“อย่ามาทำอ้วก ต่อไปนี้เขาคือเจ้านายแกนะเว้ย แกต้องดูแลเขาให้ดี ทำตามหน้าที่ไป”

ทำไมไอ้นานะมันยุยงส่งเสริมจังเลยวะ

“ไม่รู้แหละ ฉันจะทำให้อิกัปตันตัณหากลับมันทนไม่ได้ แล้วยกเลิกสัญญาเองเลยคอยดู”

ฉันพูดอย่างหนักแน่น และตามองตรงยืนหยัดกับความตั้งใจของตัวเอง

“เออ ๆ ถ้าไม่เหนื่อยก็ทำไปเถอะ แล้วนี่เริ่มงานวันไหน? รายละเอียดยังไง?”

พอนานะถามถึงวันทำงาน ฉันก็ดึงเอกสารบนโต๊ะมาทันที ก่อนที่จะเปิดเข้าไปดูข้างในด้วยสีหน้าเอือมระอาสุดฤทธิ์ และเบ้ปากใส่เป็นตัวสระอิอัตโนมัติ

นิสัยใจคอ...

- จริงใจ

- ปากร้ายใจดี

- ชอบคนเอาอกเอาใจ

- กินง่ายอยู่ง่าย

ตามด้วยรสนิยมเสื้อผ้า ใส่ของแบรนด์เนม ใส่นาฬิกาเป็นล้านโดยไม่ได้ยืมเพื่อนมา เป็นหนึ่งในผู้ถือหุ้นบริษัทมาสเตอร์มอนส์เตอร์บริษัทซอฟต์แวร์ชื่อดัง และที่เป็นนักบินนั้น ก็เพราะอยากได้อิสระภาพ และชอบความท้าทาย

สเปคผู้หญิง เอ่อ... ต้องบอกด้วยเหรอ? แต่บอกก็อ่าน สเปคผู้หญิงก็คือมีสมอง สั้น ๆ แต่ได้ใจความ

“เห็นมั้ย แค่สเปคแกยังไม่เข้าข่ายเลย ที่ผ่านมาก็ถือว่าลมผ่านหอยแล้วกันนะ”

“ใช่ เฮ้ย! อิเพื่อนบ้า! ฉันยังมีสมองนะเว้ย” พอฉันนึกได้ก็หันไปแว๊ดใส่

นานะทันที เกือบโง่เออ ออไปกับมันแล้วไงล่ะ

“โอ๋ ๆ ฉันแค่ไม่อยากให้แกเครียดนี่หว่า”

ถามว่าสิ่งที่นานะพูดทำให้ฉันดีขึ้นมั้ย ก็ประมาณนึงค่ะ แต่ฉันคงไม่ยอมรองมือรองตีนเขาหรอก ฉันจะทำงานตามหน้าที่

แล้วจากนั้นจะค่อย ๆ ทำให้เขาทนไม่ได้จนเลิกจ้างฉันไปเอง ส่วนคอมเมนต์ผู้ลงนามสัญญาเป็นคุณนิวยอร์ก ฉันเชื่อว่าเธอคงไม่ทำร้ายฉันซ้ำแน่นอน

‘Rrr Rrr Rrr Rrr Rrr Rrr’

“แก ๆ โทรศัพท์ดังอ่ะ รับสิ”

ฉันสะดุ้ง และควานหาโทรศัพท์ทันที ก่อนที่จะยกก้นขึ้นเล็กน้อย เพื่อดึงมันออกมาจากกระเป๋ากางเกงหลังสุด

094-444-44xx เบอร์แปลกโทรมาไม่พอ ตัวเลขยังแปลกอีกด้วย แต่!ขณะที่ฉันลังเลที่จะกดรับ หางตาฉันก็เหลือบไปเห็นเบอร์โทรศัพท์ที่อยู่บนเอกสารพอดี ไม่ต้องสงสัยแล้วว่าใครโทรมา

ก็กัปตันโซลน่ะสิ!

ช่วงที่ฉันทำงานกับคุณวาเลน ฉันก็เมมชื่อเขาไว้ติดต่อ แต่เขาไม่ได้ใช้เบอร์นี้นี่หว่า เปลี่ยนตอนไหนวะ?

Incoming Call | 094-444-44xx

“ฮัลโหล”

(มาหาฉันที่คอนโด ฉันมีบินเที่ยงคืน)

เขาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาสุด ๆ ซึ่งฉันที่ได้ฟัง... ก็ทำได้แค่ข่มใจไว้ลึก ๆ แล้วแย้งกลับไปอย่างสุภาพ

“นี่เพิ่งหกโมงเย็น”

(มา หา ฉัน นี่คือคำสั่ง)

เท่านั้นแหละค่ะ ไฟในหัวฉันก็ลุกพรึบทันที ฉันขบฟันกรามแน่นหลับตาลง จนนานะถึงขั้นขยับมาลูบแผ่นหลังปลอบโยนให้ผ่อนคลายขึ้น

“ค่ะ ขอเวลาสามสิบนาที”

(ซื้อถุงยางมาด้วย ไซส์ 56)

ฉันกัดแฟนกรามแน่นขึ้นไปอีก อีคนบ้า อีคนหมกมุ่น ให้ฉันซื้อถุงยางไปทำไม? อย่าบอกนะว่า...

(ไม่ต้องสำคัญตัวคิดว่าฉันจะทำอะไรเธอ มันไม่มีทาง และจำไว้ว่าก่อนบินฉันต้องมีถุงยางติดตัวไม่ต่ำกว่าสองกล่อง ฉันให้เวลาเธอสามสิบนาที ถ้ามา

ไม่ทัน ฉันจะให้น้องสาวฉันเขียนรายงานในใบว่าจ้าง ว่าเธอเป็นคนไม่ตรงต่อเวลา)

“ดะ”

‘ติ๊ด’

ยังไม่ทันขอเวลาเพิ่ม ปลายสายก็วางสายใส่ฉันอย่างไม่ใยดี ซึ่งคอนโดที่เขาอยู่ตอนนี้ ฉันดูในใบประวัติแล้วมันห่างจากที่นี่ตั้งสิบกว่ากิโลเมตร

แล้วยังจะให้ฉันไปหาซื้อถุงยางอนามัยไซส์ห้าสิบหกอีก ฉันจะไปหาซื้อที่ไหนวะ?

ฟัคยูไอ้กัปตันโซล!