ตอนที่6/1 ทักทาย

ตอนที่6/1 ทักทาย

.

.

.

# กลับมาที่ปัจจุบัน

“หมวย...นับสอง...นาเดียร์” เป็นหนึ่งเรียกชื่อน้องสาวหลายครั้งแต่เจ้าตัวเหมือนจะสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเอาเสียเลย

“คะ...คะ? เมื่อกี้เฮียว่าอะไรนะคะ” เสียงเรียกของพี่ชายทำให้หญิงสาวหลุดจากภวังค์ความคิด ได้สติกลับคืนมา เธอจึงกระพริบตาปริบๆ หันมามองพี่ชายอย่างงงๆ

“เหม่ออะไร เฮียเรียกตั้งนาน”

“อะ อ๋อ...เปล่าค่ะ น้องแค่คิดว่าจะดื่มอะไรดี”

นับสองทำเป็นเฉไฉ พลางชี้ไปที่บาร์เครื่องดื่ม ก่อนจะรีบเดินไปหยิบกระป๋องเบียร์ในตู้เย็นมาเปิด ยกกระดกดื่มรวดเดียวจนหมดกระป๋องภายในไม่กี่นาที

โดยมีสายตาของพี่ชายและเพื่อนสนิทพี่ชายอย่างขุนเขามองตามไม่วางตา ราวกับว่ากำลังจับผิดอาการที่เธอเป็นอยู่ พอนับสองเห็นว่าพี่ชายเอาแต่จ้องเธอนิ่ง ก็ยิ่งเพิ่มความประหม่าไปอีก กลัวพี่ชายจะรู้ว่าเธอยังตัดใจจากพี่กันต์ไม่ได้ จึงเปิดตู้เย็นหยิบเบียร์มาเปิดดื่มอีกกระป๋อง

“ไม่ค่อยจะมีพิรุธเลย...”

ขุนเขาพึมพำเสียงเบา พร้อมส่ายหน้าให้กับน้องสาวของเพื่อน เรื่องที่นับสองชอบกันต์นั้น เขาและแดนดินยิ่งรู้ดี แต่...พี่ชายของเธอดันไม่รู้ ทั้งที่มันออกจะฉลาดเป็นกรดขนาดนั้น หรือบางทีมันอาจจะรู้แต่ไม่พูด อันนี้เขาก็คาดเดาความคิดของเพื่อนไม่ถูกเหมือนกัน

“ดื่มเยอะเดี๋ยวก็เมาหรอกหมวย ไหนว่าจะไปลองรถ?” เป็นหนึ่งถามน้องสาวด้วยใบหน้าราบเรียบ

“เอ้อ...น้องลืม...งะ งั้น น้องไปนะ”

ว่าจบก็วางกระป๋องเบียร์ที่ดื่มหมดแล้ว ตั้งท่าจะเดินออกไป รีบหนีให้พ้นสายตาจับผิดของพี่ชายก่อนดีกว่า...แต่ทว่า พี่ชายของเธอกลับไม่ยอมให้ลงไปซะนี่

“ไม่ต้องไปแล้ว อันตราย...มานี่มา” เป็นหนึ่งสั่งห้ามเสียงเข้ม ก่อนจะกวักมือเรียกให้น้องสาวสุดที่รักมานั่งลงที่เดิม

“เป็นอะไร...บอกเฮียมา” คำถามนิ่งๆ บวกกับสายตาของพี่ชาย ส่งมากดดันจนนับสองกลืนน้ำลายหนืดๆ ลงคออย่างยากลำบาก

“เปล่านี่คะ น้องไม่ได้เป็นอะไร” นับสองพยายามฝืนยิ้ม แต่มันเป็นยิ้มที่ไปไม่ถึงดวงตา

ซึ่งคนเป็นพี่ชายย่อมดูออกว่ามันไม่ปกติ แต่ก็ไม่อยากคาดคั้น ในเมื่อน้องไม่อยากบอก เขาก็จะไม่ยุ่ง แต่ถ้าเรื่องที่มันรบกวนจิตใจน้องสาวเขาอยู่ตอนนี้มันเป็นปัญหามากนัก...เขานี่แหละจะเป็นคนจัดการให้เอง

“อืม” เป็นหนึ่งรับคำสั้นๆ ก่อนจะคว้าแก้วเหล้าขึ้นดื่มต่อ

นับสองนั่งดื่มกับพี่ชายซักพัก พยายามไม่มองไปที่ประตูห้องนั้น แต่สุดท้ายมันก็อดไม่ได้ที่จะไม่สนใจอยู่ดี เธอจึงขอพี่ชายลงมานั่งสูดอากาศข้างล่างแทน และตอนนี้เธอก็นั่งอยู่ที่สแตนด์ข้างสนามแข่ง สายตาเหม่อมองไปที่ตัวสนาม ที่ตอนนี้มีรถหรูสองสามคันวิ่งอยู่เงียบๆ คนเดียว

“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ”

แล้วจู่ๆ ก็มีเสียงทุ้มต่ำของผู้ชายดังขึ้น ซึ่งเธอเองก็จำได้ดีว่าเป็นเสียงของใครจึงเลือกที่จะเงียบและไม่หันไปมอง

‘ก็จริงอย่างที่เขาทัก เราไม่ได้เจอกันมาปีนึงแล้วมั้ง...ตั้งแต่ตอนที่เธออยู่ปีหนึ่งจนตอนนี้เธอก็อยู่ปีสองแล้ว’

“พี่คุยกับเราอยู่นะ...นับสอง”

เมื่อเห็นว่าคนที่เขาทักไม่ตอบ ไม่ได้หันมาสนใจกัน เขาจึงเดินเข้ามานั่งใกล้ๆ เธอ

“หรอคะ...ก่อนหน้านี้ไม่เห็นจะทัก มาทักอะไรตอนนี้คะ”

นับสองตอบกลับ โดยไม่ได้หันไปมองเขาเลย สายตาเธอยังคงจดจ่ออยู่ที่สนามแข่งอยู่แบบนั้น

“อ้อ...ลืมไป ว่าพี่มัวแต่...เงี่ยน...อยู่นี่เนอะ เหอะ” เธอค่อยๆ หันไปมองเขาด้วยสายตาเย้ยหยันปนตัดพ้อ และเจ็บปวดอยู่ลึกๆ

“เรายังชอบพี่อยู่ใช่ไหม...อาหมวยน้อย”

อยู่ดีๆ เขาก็ถามคำถามนี้ขึ้นมา ทั้งที่เป็นเขาเองนั่นแหละที่บอกให้เธอตัดใจ แล้วเธอก็พยายามทำอยู่ อย่างที่เขาอยากให้เป็น

“พี่กันต์...พี่หยุดเรียกสองแบบนั้นซักที ในเมื่อเลิกเรียกแบบนั้นไปตั้งนานแล้ว จะกลับมาเรียกอีกทำไม?” หญิงสาวตวัดสายตามองเขาอย่างไม่ชอบใจนัก

“ชอบแล้วไง...ไม่ชอบแล้วไง ในเมื่อสุดท้ายพี่ก็ไม่ได้ชอบสองอยู่ดี จะถามเพื่อ?”

“เฮ้อ!...พี่ขอโทษ”

เขาถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะขอโทษเธอออกไป เขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงถามเธอออกไปแบบนั้น

“เมื่อกี้...”

“พี่ไม่ได้มีอะไรกับผู้หญิงคนนั้น”

“....”

เขาเงียบไปครู่หนึ่งแล้วจึงพูดต่อ มันทำให้นับสองหันไปมองเขานิ่งพร้อมกับคิ้วที่ผูกกันเป็นปม เธอไม่เข้าใจว่าเขามาบอกเธอทำไม?

“แล้วพี่มาบอกสองทำไม?”

“ไม่รู้....” พูดจบก็ลุกขึ้นแล้วเดินออกไปเฉยเลย

“เอ้า!”

นับสองได้แต่มองตามแผ่นหลังเขา กระพริบตาปริบๆ อย่างไม่เข้าใจ ไม่รู้ว่าเขาต้องการอะไรกันแน่ จะมาอารมณ์ไหนอีก เป็นไบโพล่าร์หรือยังไงกันนะผู้ชายคนนี้ เธอไม่รู้หรอกว่าที่เขาพูดมันจริงแท้แค่ไหน คนนี้ไม่มีอะไร แล้วคนเมื่อคืนล่ะ...แต่เอ๊ะ! มันไม่เกี่ยวอะไรกับเธอซักหน่อย จะไปสนใจทำไมกัน....

แล้วที่เขาถามเมื่อกี้ว่าเธอยังชอบเขาอยู่ใช่ไหม...คำตอบคือใช่ ถ้าไม่ได้รู้สึกอะไรแล้ว คงไม่ต้องมานั่งเจ็บปวดและเศร้าอยู่แบบนี้

.

.

.

เอ๊า! ด้วยอีกคน อิพี่กันต์ มาพูดต่อให้กระจ่างก๊อนนน

อันนี้คือครั้งแรกที่เจอกันในรอบ1ปีเลย

เพราะมันมีสาเหตุที่ทำให้น้องหายไปจากชีวิตอิพี่กันต์

และน้องก็หลบหน้ามันมาตลอด พอได้มาเจอหน้ากัน สงสัยอิพี่กันต์นางคงลืมคำพูด?