ตอนที่5 สารภาพรัก

ตอนที่5 สารภาพรัก

.

.

.

หลังจากวันนั้นพี่กันต์ก็เหมือนพยายามหลบหน้าฉัน เวลาเจอกันก็พูดน้อยลง ถามคำตอบคำ ส่วนฉันก็เริ่มยิ้มน้อยลง พอไม่ได้เจอหน้าเขามันรู้สึกแปลกๆ เหมือนขาดอะไรไป ฉันนั่งคิดทบทวนจากวันเป็นเดือน คิดทบทวนซ้ำๆ ว่าฉันควรจะทำยังไงต่อไปดี ที่พี่กันต์ตีตัวออกห่างจากฉัน เป็นเพราะเขามีแฟน? หรือเป็นเพราะเรื่องวันนั้นกันแน่ และในที่สุดฉันก็ตัดสินใจได้

ฉันตัดสินใจว่าจะสารภาพรักกับพี่กันต์วันวาเลนไทน์ที่จะถึงนี้ ที่ผ่านมาเขาอาจจะคิดว่าฉันล้อเล่นหรือเปล่านะ ถ้าฉันบอกความรู้สึกจริงๆ ของฉันออกไป มันอาจจะดีกว่าที่เป็นอยู่ตอนนี้ก็ได้...มั้ง

และไม่ว่าผลลัพธ์มันจะออกมาเป็นยังไง ฉันก็จะยอมรับมัน....

.

.

# วันวาเลนไทน์

วันนี้พอเลิกเรียนปุ๊ป ฉันก็มุ่งหน้ามาดักรอพี่กันต์ที่หน้าคอนโดเขาเลย ตอนนี้สองมือฉันเย็นเฉียบ หัวใจเต้นแรงมากๆ ในหัวสมองของฉันเริ่มสับสน ความคิดมันตีกันวุ่นวายไปหมด ใจหนึ่งก็สั่งให้สู้ ส่วนอีกใจก็สั่งให้ถอย แต่มาถึงขั้นนี้แล้ว

‘สู้ดิวะนับสอง...เธอทำได้’

“พี่กันต์...”

พอเห็นรถคันหรูขับมาจอดที่จอดรถวีไอพี ฉันก็รีบเดินไปหาเขาทันที เมื่อพี่กันต์ลงจากรถมาฉันจึงเรียกเขาด้วยรอยยิ้มสดใสเหมือนอย่างเคย

“สอง...มาได้ไง”

พี่กันต์ขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะปรับเป็นสีหน้าเรียบนิ่ง แต่ฉันก็แอบน้อยใจอยู่นิดหน่อยที่เขาไม่ดีใจที่เห็นฉัน แถมไม่เรียกฉันว่าอาหมวยน้อยเหมือนทุกที

“เอ่อ...คือสองมีเรื่องอยากจะคุยกับพี่กันต์ค่ะ” ในขณะที่พูดฉันก็กำกล่องของขวัญไว้แน่น

“อืม งั้นไปคุยกันที่สวน”

พอพี่กันต์พูดมาแบบนั้นก็ทำให้ฉันเงยหน้าไปมองเขานิ่ง ‘ทำไมไม่ให้ขึ้นไปคุยบนห้องเหมือนทุกที’

และเหมือนเขาจะรู้ในความคิดของฉัน เขาจึงหยุดเดินแล้วหันหลังกลับมา “ห้องไม่ว่าง มีคนอยู่” เขาตอบมาแค่นั้น แล้วก็เดินนำหน้าไปที่สวนสาธารณะของคอนโดเขาโดยไม่รอให้ฉันได้ถามหรือพูดอะไรอีก

“ว่ามาสิ พี่มีเวลาให้ไม่มาก” พอถึงสวนพี่กันต์ก็หันมาพูดกับฉันด้วยน้ำเสียงราบเรียบรวมถึงใบหน้าของเขาด้วย

“ใครอยู่บนห้องคะ”

ฉันไม่รอช้าที่จะถามออกไป เพราะฉันอยากรู้ว่าใครที่อยู่บนห้องเขา สำคัญอะไรขนาดนั้น ถึงไม่ให้ฉันขึ้นไปด้านบน ทั้งที่ปกติฉันก็ขึ้นไปตลอด

“นับสอง...” พี่กันต์เรียกชื่อฉัน เหมือนไม่พอใจที่ฉันถามไปแบบนั้น

“ใครอยู่บนห้อง...พี่กันต์ตอบมาก่อนสิ” ฉันยังคงถามไม่ลดละ

“ถ้าเราไม่พูด พี่ก็จะไม่อยู่ฟังแล้วนะ” เขาถอนหายใจ ก่อนจะเท้าสะเอวจ้องหน้าฉันนิ่ง

“โอเคๆ สองไม่ถามแล้วก็ได้” ‘เดี๋ยวค่อยถามทีหลัง’ฉันคิดในใจ

“คือว่า...พี่กันต์อย่าเพิ่งพูดขัดนะคะ สัญญาได้ไหม?” ฉันยกนิ้วก้อยข้างที่ไม่ได้ถือกล่องของขวัญไปตรงหน้า

“....” เขายังคงขมวดคิ้วมองหน้าฉันนิ่ง คงกำลังคิดอยู่แน่เลยว่าฉันจะเล่นอะไรอีก

“เร็วๆ สิคะ สองจริงจังนะ” ฉันยังคงชูนิ้วก้อยค้างไว้แบบนั้น

“อือๆ สัญญา” ในที่สุดเขาก็ยอมยกนิ้วก้อยมาเกี่ยวกัน ทำให้ฉันยิ้มออกมาได้

“พี่กันต์...แฮปปี้วันวาเลนไทน์นะคะ”

“สองชอบพี่นะ...ชอบมากๆ ชอบมานานแล้ว....”

ในตอนที่พูดฉันก็ยิ้มไปด้วย หัวใจเต้นแรงมาก แทบจะทะลุออกมานอกอก ฉันจับมือพี่กันต์ขึ้นมาก่อนจะเปิดกล่องสร้อยเงินมีจี้รูปแม่กุญแจสลักชื่อจริงของฉันเป็นภาษาอังกฤษ ‘Nadia’ ใส่มือของเขา ซึ่งเขาก็ฟังและมองการกระทำของฉันนิ่ง แต่มือของเขาก็เย็นมากเช่นกัน ไม่ต่างจากมือของฉันเลย

“พี่ช่วยรับ...” และพอฉันพูดมาถึงตรงนี้เขาก็พูดสวนขึ้น

“พี่มีคนที่ชอบอยู่แล้ว”

คำพูดของเขาราวกับสายฟ้าฟาดลงมาแสกหน้าฉัน ตัวฉันชา หน้าฉันชา มือฉันก็ชา ทุกอย่างรอบตัวหยุดนิ่งราวกับถูกสต๊าฟไว้ น้ำตาที่กักเก็บไว้ค่อยๆ ไหลรินลงมาอาบสองข้างแก้มอย่างห้ามไม่อยู่

“มะ เมื่อไหร่คะ” ฉันเงยหน้าถามเขาทั้งน้ำตา

“ไม่นานมานี้” เขาก็ตอบกลับมานิ่งๆ ก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ

“สองกลับไปตั้งใจเรียนให้จบก่อนเถอะ อย่าเพิ่งคิดเรื่องความรักเลย เรายังเด็กอยู่...ยังไม่รู้ว่าความรักจริงๆ มันเป็นยังไง...วันหนึ่งสองอาจจะกลับมาขอบคุณพี่ด้วยซ้ำที่พี่พูดแบบนี้กับเรา”

“พี่เห็นสองเป็นน้อง...แล้วก็ไม่มีวันมองเป็นอย่างอื่นไปได้...พี่ขอโทษนะ”

“....”

พี่กันต์พูดจบก็จับมือฉันขึ้นมา แล้ววางสร้อยเส้นนั้นลงมาที่มือของฉัน ก่อนจะลูบหัวฉันเบาๆ และนั่นมันยิ่งทำให้น้ำตาฉันไหลออกมามากยิ่งกว่าเดิม ‘ไม่น่าเลย...ฉันไม่น่ามาเลย’

ทั้งที่เตรียมใจมาอย่างดีแล้วแท้ๆ แต่พอถูกปฏิเสธขึ้นมาจริงๆ ฉันกลับทำใจรับมันไม่ได้...เจ็บเหลือเกินกับรักครั้งแรก

“กลับไหมเดี๋ยวพี่ไปส่ง” ยังจะมาห่วงใยอีก

“พี่ไปอยู่กับแฟนพี่เถอะ...สองมายังไง ก็จะกลับแบบนั้น”

ฉันหันหลังเดินออกมาจากตรงนั้น พร้อมกับน้ำตาที่ไหลรินไม่ขาดสาย ในมือกำสร้อยเส้นนั้นไว้แน่น จนเหลี่ยมของจี้มันแทงเข้าเนื้อมีเลือดไหลซึมออกมา หยดเป็นทาง ถึงแม้ว่ามันจะเจ็บแต่มันก็คงเทียบไม่ได้กับความเจ็บที่ใจฉันในตอนนี้เลย

“ในเมื่อไม่อยากได้ ก็ไม่ต้องเอา...”

พูดจบก็โยนสร้อยในมือพร้อมกล่องทิ้งลงถังขยะ แล้วเดินจากมาไม่หันหลังกลับไปมองเขาอีก

End Part นับสอง

.

.

ใจดีกับทุกคนแต่ทำไมกับน้องถึงได้ใจร้ายจัง ฮือออ

รักษาน้ำใจกันซักนิดก็ไม่มี