ตอนที่9-2

ตอนที่9/2

.

“เชิญครับ นายกำลังรอคุณอยู่”

คมสันต์ค้อมหัวให้ผู้หญิงของนาย ผายมือไปทางลิฟต์ผู้บริหารที่ไม่เคยมีใครได้เข้าไปนอกเสียจากผู้บริหารชั้นสูงอย่างเขาและญาติพี่น้องที่มาหาเขาเท่านั้น

พนักงานต่างมองหน้ากันเมื่อเห็นว่าผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่งเดินเข้าไปในลิฟต์กับมือขวาของท่านประธาน แต่ก็ไม่มีใครกล้าเอ่ยอะไรออกมาเพราะหน้าต่างมีหูประตูมีช่อง ขืนนินทาเจ้านายมีหวังได้ถูกไล่ออกแน่ ๆ

มิตาเดินเข้ามาในห้องทำงานกว้าง เธอมองไปรอบ ๆ ห้องทำงานของเขา มันช่องดูหรูหราใหญ่โตมาก ภายในห้องตกแต่งด้วยกระจกรอบด้านจนสามารถมองเห็นวิวเมืองกรุงได้อย่างชัดเจน

เธอมัวแต่ชื่นชมห้องทำงานของชายหนุ่มโดยไม่ได้สังเกตุซันที่นั่งรออยู่ที่โซฟาเลยแม้แต่น้อย

“จะชื่นชมอีกนานไหม?” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นอยู่ด้านหลัง ทำให้มิตาสะดุ้งตกใจเล็กน้อย

“อุ๊ย! คุณมานั่งอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่...ตกใจหมด!” หญิงสาวยกมือทาบอก พูดกับเขาด้วยสีหน้าราบเรียบไม่ได้ยินดี ยินร้ายในการพบกันเลยซักนิด

“เชิญนั่ง” แต่ซันไม่ได้สนใจที่จะต่อปากต่อคำกับเธอ เขาเชิญให้เธอนั่ง พะยักพะเยิดหน้าไปที่โซฟาข้างตัวเอง

“ค่ะ” เธอพยักหน้าแล้วเดินไปนั่งลงตามที่เขาบอก

ปึกกก!!!

ทันทีที่หญิงสาวนั่งลง ซันก็โยนเอกสารปึกหนึ่งลงบนโต๊ะกระจกด้านหน้าเธอ มิตาเห็นแบบนั้นก็เงยหน้ามองเขาที่นั่งไขว่ห้างแขนพาดที่พนักพิงด้วยท่าทางสบาย ๆ แต่ใบหน้านิ่งไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ ออกมา จนเธอไม่รู้ว่าตอนนี้เขากำลังคิดอะไรอยู่

“อะไร” มิตาถามเสียงห้วน

“เปิดสิ...แล้วจะรู้เอง” ซันจ้องหน้าตอบเธอก่อนจะยิ้มมุมปากนิด ๆ มิตาถึงกับขมวดคิ้วมุ่น ‘เกลียดสีหน้า ท่าทางแบบนี้ของเขาชะมัด’ เธอค่อนขอดเขาในใจแต่กระนั้นก็หยิบขึ้นมาเปิดอ่านอยู่ดี แต่ไม่ทันจะได้อ่าน เสียงคนที่นั่งข้าง ๆ ก็ดังขึ้น...

“หนึ่ง เธอจะต้องย้ายมาอยู่กับฉันในช่วงเวลาที่รื้อคดีความ”

“เดี๋ยวนะ ทำไมต้องมาอยู่… (มิตา) / เงียบ! แล้วฟัง...จนกว่าฉันจะพูดจบ (ซัน) ”

สายตาคมจ้องมองใบหน้าหญิงสาวพร้อมตวาดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นจนมิตาต้องหยุดพูด ไม่กล้าเอ่ยขัดอะไรอีก

“สอง ห้ามยุ่งเกี่ยวหรือมีความสัมพันธ์กับผู้ชายคนไหนระหว่างที่อยู่ด้วยกัน”

“สาม ห้ามยุ่งเรื่องส่วนตัวของฉันไม่ว่าเรื่องอะไร”

“สี่ ห้ามหึง ห้ามหวง ห้ามแสดงความเป็นเจ้าของ และอย่าเรียกร้องอะไรจากฉัน ที่ฉันให้ไม่ได้”

‘ชิ ใครจะไปอยากได้อะไรจากคุณ แล้วไอเรื่องหึงหวงอะไรนั่นอีก ผู้ชายอะไรจะมั่นหน้าชะมัด’ มิตาเบะปากมองบนพรางคิดในใจ

ใช่ว่าซันจะไม่เห็นปฏิกริยาที่เธอแสดงออกมาแต่เขาเลือกที่จะไม่สนใจ “ห้า ฉันจะให้เงินเดือนเธอใช้ทุกเดือน...เดือนละหนึ่งแสนบาท”

‘อ้อที่บอกห้ามเรียกร้องคือจะเป็นคนเสนอให้เองว่างั้นเถอะ’ หญิงสาวคิด

“หก ห้ามขัดใจฉัน...คำสังฉันคืออภิสิทธิ์เด็ดขาด”

‘หืมมม’ มิตาหันไปมองเขาทันทีที่เขาว่ามาแบบนั้น แต่เพราะเจอสายตาแข็งกร้าวคู่นั้นเป็นการดุกราย ๆ ถ้าเธอคิดจะขัดที่เขาพูดเธอได้เจอดีแน่ หญิงสาวจึงยังไม่ได้เอ่ยอะไรออกไปในทันที

“เจ็ด ทำหน้าที่บนเตียงให้ดี เพราะฉันมันพวกเซ็กส์จัดซะด้วยสิ หึหึ”

‘ไอโรคจิต!!’ ยังไม่วายที่หญิงสาวจะส่งสายตาด่าเขาในใจอีกครั้ง

“แปด ห้ามท้อง...เพราะฉันจะไม่ป้องกัน เธอต้องดูแลตัวเองถ้าพลาดมา ฉัน ไม่ รับ ผิดชอบ”

‘เห็นแก่ตัวที่สุด’ มิตาได้แต่กำมือ เม้มปากแน่น ไม่ได้เสียใจนะที่เขาพูดแบบนั้น แต่เธอกำลังโมโหต่างหากล่ะ

“และข้อสุดท้าย ห้ามรักฉัน...เด็ดขาด”

“อุ๊บ ฮ่า ๆ เดี๋ยวนะคุณหลงตัวเองเกินไปรึเปล่า คนอย่างฉันเนี่ยนะจะหลงรักคุณ…ไม่มีทางซะหรอก”

มิตาหัวเราะออกมาด้วยความขบขันอย่างสุดจะกลั้น เขาเอาความมั่นใจมาจากไหนคิดว่าหล่อมากมั้ง นิสัยก็แย่ มีความดีตรงไหนให้ตกหลุมรัก เธอยังมองไม่เห็นเลย

“แต่เดี๋ยวนะ…นี่มันสัญญาทาสชัด ๆ ข้ออื่น ๆ ฉันก็ไม่ติดอะไรนะ เพราะฉันไม่คิดพิศวาสคุณอยู่แล้ว แต่อีข้อ1 ข้อ6 และข้อ8 นี่ ฉันไม่เห็นด้วย” มิตาโยนเอกสารลงบนโต๊ะดังเดิม ก่อนจะบ่นขึ้นต่อ

“ข้อ1 ฉันไม่เห็นความจำเป็นอะไรที่ต้องไปอยู่กับคุณ ข้อ6 นี่คืออะไรห้ามขัดใจ ให้ทำตามคำสั่งทุกอย่างมันไม่เกินไปหน่อยหรอ? ส่วนข้อ8 เห็นแก่ตัว...ทำไมไม่ช่วยกันป้องกัน ทุกการคุมกำเนิดมันไม่มีอะไร100%หรอกนะ แม้แต่การกินยาคุม เรียนจบมาก็สูงคุณคิดได้แค่นี้หรือไง?”

สามข้อนี้เธอไม่โอเคจริง ๆ แม้จะเขินอยู่บ้างที่ต้องพูดถึงเรื่องป้องกัน แต่ก็ต้องเก็บอาการไม่ให้เขาดูออกเดี๋ยวจะหาว่าเธออ่อนประสบการณ์เอาได้

“เธอจะไม่รับข้อเสนอนี้ก็ได้นะ ฉันจะได้ไม่เสียเวลา” ซันว่าจบก็ตั้งท่าจะลุกขึ้น

“ดะ เดี๋ยว...” ในเมื่อมาขนาดนี้แล้ว ให้ถอยง่าย ๆ ได้ไงกว่าเธอจะตามตื้อให้เขาสนใจเธอได้ต้องใช้เวลาตั้งหลายวัน

.

.

.

อ๊ายยย อิพี่ซันทำไมมันร้ายแบบนี้ แล้วเลือกได้ไหมล่ะ

เอาแต่ใจสุดๆ เดี๋ยวเถอะ อย่าให้ยัยน้องได้เอาคืน มีร้องอ่ะ บอกเลย...