องศาระยะทางที่3.2

โรงอาหารคณะแพทย์

"กินอะไรดีมึงหิวจะตายอยู่แล้วเกร็งมือไปหมดตอนผ่าอาจารย์ใหญ่"เป็นต่อเอ่ยหลังจากที่พวกเราเรียนเสร็จลงมาหาอะไรทานที่โรงอาหาร

"งั้นก็แยกย้ายไปหาซื้ออะไรทานแล้วค่อยมาเจอกันที่โต๊ะแล้วกันนะ"นาวเอ่ยก่อนที่ทั้งสี่คนจะแยกย้ายกันไปหาอะไรทานกัน

"อืมตามนั้น"ผมพยักหน้าเห็นด้วยก่อนที่จะเดินตรงไปยังร้านอาหาร

"เอาข้าวมันไก่จานนึงครับพิเศษเพิ่มตับไก่ด้วยนะครับ"ผมใช้เวลาไม่นานในการเลือกว่าอยากกินอะไรก่อนที่จะตกลงกับตัวเองว่าวันนี้จะกินข้าวมันไก่เพื่มตับ

"หกสิบบาทจ้ะ"ทันทีที่ป้าขายข้าวมันไก่สับไก่เสร็จก็ยื่นจานข้าวมันไก่ให้ผม

"นี่ครับ"ผมยื่นแบงค์ร้อยสิบไปให้ป้าก่อนที่จะรับจานข้าวมันไก่และเงินทอนมา เดินมาที่โต๊ะที่มีบรรจงนั่งทานข้าวอยู่ก่อนแล้ว

"คาบบ่ายเรียนอะไรอ่ะ"พอทั้งสี่คนนั่งทานอาหารกันจนหมดเป็นต่อก็เลยพูดขึ้นถามถึงวิชาเรียนคาบบ่าย

"เรียนอนาโตมี่ครับ ไม่เคยจะจำเลยนะครับว่าตารางเรียนวันนี้เรียนอะไร"บรรจงเอ่ยบอกก่อนที่จะหันไปแขวะเป็นต่อหนึ่งที

"แหมเรียนหมอปีสองตารางเรียนเยอะจนจำไม่ได้นี่นาก็มีหลงๆลืมๆบ้าง"เป็นต่อเอ่ยก่อนที่จะดูดน้ำโค้กจนหมดแก้ว

"จะสายแล้ว!"ผมเอ่ยขึ้นเพราะระหว่างมองนาฬิกาตอนนี้ก็เป็นเวลาบ่ายสามยี่สิบแล้ว

"เป็นไรมึงเนี่ย! จู่ๆก็โวยวาย?!"นาวสำลักน้ำขึ้นทันทีที่เห็นผมโวยวายขึ้นมา

"เดี๋ยวเรามานะพอดีเรามีธุระกระทันหันเดี๋ยวมาๆ"ผมเสร็จก็รีบลุกขึ้นวิ่งออกมาจากคณะแพทย์

ฮัดชิ้ว!!

"อย่ามาป่วยตอนนี้ไม่ใช่เวลาป่วยนะ!"ผมไปกับตัวเองก่อนที่จะขึ้นรถบัสมหาลัยนั่งมายังร้านคาเฟ่หน้ามหาลัย

13:35 น.

กริ่ง...

"สวัสดีครับยินดีต้อนรับครับ/ค่ะ"พนักงานในร้านเอ่ยสวัสดีลูกค้าที่เข้ามาใหม่ดังขึ้น ก่อนที่ผมจะเดินเข้ามายังด้านใน

"ฝืด...."ผมสูดน้ำมูกที่ไหลออกมาเล็กน้อยก่อนที่จะเดินไปที่เคาน์เตอร์สั่งของ

"วันนี้ยังรับเป็นเหมือนเดิมมั้ยครับคุณลูกค้า"พนักงานชายคนเดิมเอ่ยถามผมก่อนที่จะยิ้มให้อย่างเช่นทุกที

"เอาเหมือนเดิมครับแต่วันนี้เอาแค่ชาเขียวพอครับ พอดีมีเรียนต่อนะครับ"ผมเอ่ยเสร็จก็หยิบกระเป๋าเงินออกมาเตรียมจ่ายเงิน

"ได้ครับ ของลูกค้าจะเป็นชาเขียวปั่นเพิ่มหวาน เพิ่มวิป โรยด้วยคาราเมลนะครับ ทั้งหมดห้าสิบห้าบาทครับ"พนักงานชายคนเดิมเอ่ยขึ้น

กริ่ง....

"ฮัดชิ้ว...!"ผมที่กำลังส่งเงินให้พนักงานก็ต้องอยู่ชะงักเมื่อตัวเองจามขึ้นมาซะก่อน

"ขอโทษครับ"ผมเอ่ยขึ้นหลังจากที่เผลอจามออกมา ต่อหน้าพนักงานชาย

"ไม่เป็นไรครับคุณลูกค้า วันนี้ไม่สบายเหรอครับ?"พนักงานชายถามด้วยความเป็นห่วง

"นิดหน่อยครับพอดีเมื่อคืนตากฝน ....ฮัดชิ้ว!"ผม เอ่ยยังไม่ทันจบก็จามขึ้นมาอีกรอบ

"เอาผ้าเช็ดหน้าของพี่ไหมครับ?"เสียงทุ้มดังมาจากด้านหลังของผมก่อนที่จะมีผ้าเช็ดหน้าสีขาวยื่นส่งมาให้

"ไม่เป็นไรคะ.....ครับ!..."ผมหันไปด้านหลังเพื่อปฏิเสธแต่ก็ต้องอ้าปากค้างเพราะคนด้านหลังของผมคือ....พี่เทียน!!

"พี่เห็นเราไม่สบายใช้ผ้าเช็ดหน้าพี่ได้นะ"พี่เทียนเอ่ยยิ้มๆก่อนที่จะยื่นผ้าเช็ดหน้ามาตรงหน้าผมอีกครั้ง ระยะดาเมจนี้ผมตาย....

"อะ......"นาทีนี้ผมพูดอะไรไม่ออกได้แต่อ้าปากค้างจ้องหน้าพี่เทียนอยู่ หัวใจเต้นตึกตักเหมือนมันกำลังจะหลุดออกมาจากอก

"น้องครับ....น้อง"พี่เทียนเมื่อเห็นผมไม่ตอบสนองก็ยกมือขึ้นมาเขย่าตัวผมเพื่อเรียกสติ

"ครับพี่...ว่าอะไรนะครับ?"ผมตั้งสติได้ก็เอ่ยถามขึ้น 

"พี่บอกว่าเอาผ้าเช็ดหน้าพี่ไปเช็ดน้ำมูกก่อนไหมมันเอ่อไหลออกมาแล้ว...."พี่เทียนเอ่ยก่อนที่ชี้ที่จมูกของผม บอกผมว่าน้ำมูกไหลออกมาแล้ว

"มะ....ไม่เป็นไรครับแฮ่ๆ"ผมสายหน้าก่อนที่จะหยิบชายเสื้อของตัวเองเช็ดน้ำมูกยังเขินอาย ให้ตายเถอะมาเจอผมสภาพนี้ บอกตรงๆเลยว่าอายมาก! ความประทับใจแรก = ศูนย์

"ใช้ชายเสื้อเช็ดทำไมล่ะครับ เช็ดก็ไม่หมดมาเดี๋ยวพี่เช็คให้"พี่เทียนเอ่ยก่อนที่จะหยิบผ้าเช็ดหน้าเช็ดมาที่จมูกของผมอย่างแผ่วเบาและอ่อนโยน

".../////"ผมทำอะไรไม่ได้นอกจากยืนนิ่งปล่อยให้พี่เทียนนั้นเช็ดจมูกผมตามใจ ในใจผมมันรู้สึกดีและเศร้าในเวลาเดียวกัน ทำไมกันนะทำไมพี่เทียนถึงมาเห็นสภาพตอนนี้ของผมที่มันอุบาท! ทำไมไม่เจอตอนที่ผมดีๆบ้างล่ะ

"เรียบร้อยแล้วครับผ้าเช็ดหน้านี้พี่ให้น้องเอาไปใช้ก่อนนะ"พี่เทียนเอ่ยก่อนที่จะยื่นผ้าเช็ดหน้ามาใส่ในมือผม

"ค่าชาเขียวปั่นห้าสิบห้าบาทครับคุณลูกค้า"ไม่นานผมก็ได้ยินเสียงพนักงานเอ่ยเรียกผมให้ไปคิดเงินค่าชาเขียว

"เออ...นี่ครับเงินไม่ต้องทอนนะครับขอบคุณครับ"ผมเอ่ยอย่างร้อนรนก่อนที่จะหยิบชาเขียวปั่นแล้ววิ่งหนีออกจากร้านมา พร้อมกับวางเงินแบงค์ร้อยเอาไว้ให้

ตึกตัก

ตึกตัก!

"ใกล้มาก....หัวใจจะวาย!"ผมเอ่ยหลังจากที่วิ่งออกมาจนถึงที่รอรถบัส มือก็กุมหัวใจตัวเองที่เต้นไม่เป็นจังหวะ เป็นครั้งแรกที่ผมได้ใกล้พี่เทียนคนที่ผมแอบชอบได้ใกล้มากขนาดนี้เหมือนฝันไปเลย

"อือ....."ผมเอามือปิดหน้าที่เห่อแดงตัวเองพร้อมนั่งทรุดลงกับพื้น

หมดกันความทรงจำที่เจอหน้ากันครั้งแรกล้มเหลวไม่เป็นท่า น่าอับอายที่สุด! เกินไปแล้ว ให้พี่เทียนเนี่ยนะเช็ดน้ำมูกให้เนี่ยนะตายๆ! ไอ้ซอ จะมีหน้าไปเจอเขาอีกไหมเนี่ย!!

"ไม่น่าเลย! ไอ้ฝนบ้าแกทำให้ฉันดูแย่ในสายตาพี่เทียน!"

"แต่ก็รู้สึกดีจังที่ได้คุยกับพี่...."ผมเอ่ยยิ้มๆก่อนที่จะหันไปมองยังในร้านคาเฟ่ที่มีร่างสูงของพี่เทียนกำลัง ลูบขนของเจ้าชาดำเล่นอยู่.....