ตอนที่4 ไปส่งหน่อยดิ

“ เอ๊ะ!! นี่พี่ขึ้นมาทำไม ” เธอเหวใส่เขาเสียงดังขมวดคิ้วมุ่นอย่างสงสัย

“ ก็จะกลับ ไปส่งหน่อยดิพอดีฉันไม่ได้เอารถมา ”

เค้าตอบออกมาปกติ ราวกับว่าสนิทสนมรู้จักกันมาเนิ่นนาน ถึงแม้เขาจะเอารถมาอยู่ก็ตามเถอะแต่เดี๋ยวค่อยให้ลูกน้องมาขับกลับไป

“ เรื่องอะไรล่ะคะเราไม่ได้สนิทกันขนาดนั้นเพื่อนพี่ก็มีก็ให้เพื่อนไปส่งสิ ”

เธอยังคงไม่ยินยอม เพราะไม่ชอบให้คนแปลกหน้ามาทำตัวสนิทสนมและขึ้นรถส่วนตัวของตัวเองโดยที่ไม่ได้ยินยอม

“ อยากสนิทไหมล่ะ ” เขาโน้มหน้ามาใกล้จนเธอต้องเอนหลังหนีจนชิดกับขอบประตู

“ ถอยไปนะ…จะเข้ามาใกล้ทำไมเล่า…ใครอยากสนิทกับพี่กัน ”

เธอดันอกเขาให้ออกห่างและยังคงรักษาสีหน้าได้อย่างปกติ แม้ในใจจะเต้นแรงมากก็ก็ตามเพราะไม่เคยอยู่ใกล้ชิดผู้ชายคนไหนมากขนาดนี้นอกจากพี่ชายกับป๊าของเธอเท่านั้น

“ หึ เพื่อนฉันกลับกันหมดแล้ว แค่ไปส่งรุ่นพี่แค่นี้จะเป็นไร…อย่าแล้งน้ำใจหน่อยเลยน่าาาา ”

“ โอเคๆ อยู่แถวไหนบอกทางหนูด้วยละกัน ” เธอจึงจำใจตอบรับที่จะไปส่งเขาเพราะดูท่าเขาน่าจะไม่ยอมลงไปแล้วล่ะ

จากนั้นเธอก็ขับรถพาเค้ามาส่งที่คอนโดหรูใจกลางเมืองแห่งหนึ่ง

“ ถึงแล้วค่ะลงไปสิคะ ”

เป็นหนึ่งลืมตาขึ้นมามอง เพราะระหว่างทางที่นั่งรถมาเขาก็หลับตามาตลอดทางขนาดบอกทางเธอเขาก็ยังไม่ลืมตามามองทำเพียงแค่พูดบอกทางก็เท่านั้น

“ อืม ” เขาตอบรับเพียงเท่านั้นก่อนจะปลดเข็มขัดนิรภัยออกแล้วหันหน้ามามองเธอนิ่งๆ ‘ชิ ขอบคุณสักคำอะ พูดเป็นไหม’ เธอคิด

“ อะไรคะ? ทำไมไม่ลงไปอีก ” เมื่อเธอเห็นเขานั่งจ้องหน้าเธอนิ่งจึงเอ่ยถามจุดประสงค์ที่เขาไม่ยอมลงรถออกไป

“ ทำนานยัง? ”

“ หืมมม อะไรคะจู่ๆ ก็ถามขึ้น ”

“ จิ๊ เธอทำงานที่นั่นนานหรือยัง ”

“ ออ!! แล้วก็ไม่พูดให้มันครบตั้งแต่แรกล่ะ” เธอพูดเสียงเบาเมินหน้าไปทางอื่นแต่หารู้ไม่ว่าเขานั้นได้ยิน

“ ฉันได้ยิน ” ‘เด็กบ้านี่กวนใช่เล่น’ เขาคิดในใจ

“ ก็ยังไม่นานค่ะประมาณอาทิตย์หนึ่ง ” เธอตอบตามความจริงเพราะเธอเพิ่งจะมาอยู่ที่กรุงเทพได้ไม่นาน

“ แล้วพี่จะถามทำไมคะเนี่ย ” งงนะ อยู่ดีๆ ก็ถามขึ้น

“เธอร้อนเงินหรอ?...ถึงไปทำงานในที่แบบนั้น งานดีๆ มีตั้งเยอะแยะทำไมไม่ไปทำ ”

“ ก็งานที่ผับมันรายได้ดี หนูก็ต้องกิน ต้องใช้นะคะ ไหนจะค่าคอนโด ค่าเทอมอีก พี่เป็นคนรวยนี่เนาะ ดูจากคอนโดนี่สิ น่าจะไม่ต่ำกว่ายี่สิบล้านได้มั้งเนี่ย คนรวยอย่างพี่คงไม่มีวันเข้าใจคนหาเช้ากินค่ำหรอก ” เธอเอ่ยแขวะเขาไปนิดหน่อย แล้วก้มหน้าทำทีเป็นเศร้า

“ รายได้มันจะสักเท่าไหร่เชียว เธอทำงานที่นั่นได้วันละเท่าไหร่? ”

เมื่อเขาถามแบบนี้เธอจึงหันไปมองเขา ขมวดคิ้วชนกันอย่างสงสัย นี่เขาถามทำไม แล้วจะถามอะไรนักหนาเนี่ยคนง่วงจะตายอยู่แล้ว

“ ประมาณวันละหนึ่งพันรวมทิปค่ะ ”

“ ฉันให้เธอวันละห้าพัน มาทำงานของฉัน ”

“ หืมมม งานอะไรของพี่งานผิดกฎหมายหนูไม่ทำหรอกนะ ” เธอรีบร้องบอกงานอะไรจะเงินดีขนาด

“ นี่แหนะ!! สมองเธอคิดอะไรอยู่ฉันแค่จะให้มาทำงานเป็นแม่บ้านที่ห้องฉันก็เท่านั้น ” เขาดีดหน้าผากเธอไปทีนึงก่อนจะรีบเอ่ยบอก

“ โอ๊ยยย เจ็บนะ ก็ใครจะไปรู้เล่าก็เห็นให้เงินเยอะซะขนาดนั้นนี่คะ ” เธอลูบหน้าผากป้อยๆ พร้อมยู่ปาก แต่เธอจะรู้ไหมที่เธอทำท่าทางแบบนี้มันโคตรน่ารักเลย

“ แล้วสรุปจะทำไหม ฉันให้เวลาเธอคิดแค่ห้า ” เขากอดอก ก่อนจะพูด

“ ให้เวลาคิดห้าวันหรอคะ? ”

“ห้า สี่ สาม สอง…”

“ ทำๆ หนูทำค่ะ โอ๊ยยย!! พี่สุดหล่อก็ไม่รู้จะรีบไปไหน เงินดีขนาดนี้ใครจะไม่ทำกันล่ะ ” เธอรีบรับคำพร้อมจับที่แขนเขาอย่างไวด้วยความลืมตัว

“ ดี อะนี่คีการ์ดห้อง96 พรุ่งนี้เลิกเรียนก็เริ่มงานได้เลย จะมาเองหรือจะมาพร้อมฉัน ”

เขาจับมือเธอแล้วหยิบคีการ์ดห้องใส่มือให้เธอ เพราะห้องเป็นระบบกดรหัสกับสแกนคีย์การ์ดได้ เดี๋ยวค่อยไปเอาคีย์การ์ดสำรองในลิ้นชักมาใช้แทนอันนี้

” ถ้าหนูมากับพี่แล้วสาวๆ ในสต๊อกของพี่ไม่ตามมารุมตบหนูกันเพียบเลยหรอคะเนี่ย ”

เพราะเธอรู้มาว่าเขาคือหนุ่มฮ็อตที่สาวๆ ต่างหมายปองกันทั้งมหาลัยจึงเอ่ยถามไป

“ ไม่มีใครกล้ามาทำอะไรเธอทั้งนั้นแหละ แล้วฉันก็ไม่มีสาวในสต๊อกด้วย ” เขาตอบด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง

“ โอเคค่ะ งั้นหนูมากับพี่ ประหยัดน้ำมันดี แล้วก็ไปส่งด้วยล่ะ ” เธอยิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดี ทั้งที่ก่อนหน้านี้ยังไม่สนิทกับเขาอยู่เลย แต่ตอนนี้ไหงคุยกันอย่างสนิทสนมกันได้ล่ะเนี่ย

“ ยัยงก ” เขาพูดแค่นั้นก่อนจะลงรถไป

“ หึ!!! เข้าใกล้ง่ายกว่าที่คิดแฮะ ”

หลังจากร่างหนาเดินจากไปจนลับสายตาแล้ว หลินก็เปลี่ยนมีหน้าจากรอยยิ้มหวานเป็นหน้านิ่งดวงตาดุกร้าวทันที