อยู่ให้ห่างจากสองพี่น้อง 2

ภายในกล่องเหล็กขนาดเล็กที่มีสนิมเกาะประกอบไปด้วยธนบัตรต่าง ๆ ที่ได้รับจากเงินเดือนของสามีเวลาส่งกลับมาให้ เป็นเงินที่พยายามซ่อนจากแม่สามีได้มากที่สุด และยังมีคูปองอาหารอีกประมาณยี่สิบตั๋ว ถึงแม้ว่าปีนี้จะปี 1987 แต่ว่าในประวัติศาสตร์บันทึกเอาไว้ว่าคูปองยังคงใช้ไปถึงปี 1993 ก่อนจะถูกสั่งยกเลิกการใช้ไป

มีทั้งคูปองซื้ออาหาร คูปองซื้อผ้า คูปองซื้อเนื้อ ในเมืองใหญ่ ๆ มันคงหาซื้อง่ายต่างจากที่นี่ เพราะพูดคนยังล้าหลังและใช้ชีวิตเหมือนเดิม ยกเว้นคนมีเงินที่พอไม่ต้องใช้คูปองแล้วก็ไปหาซื้อของที่อื่น

หวางเหมิงเหมิงนับเงินและของในกล่องเสร็จก่อนวางมันลงที่เดิม พร้อมหันไปหยิบไข่ไก่ห้าฟองที่มีในบ้านพร้อมกับกระทะ และหม้อพร้อมข้าวสารถ้วยเล็ก

จริงอยู่ที่ว่าอาศัยใต้ชายคาเดียวกัน แต่ว่าครัวของบ้านอยู่ด้านข้าง ส่วนห้องนอนของบ้านรองอยู่ทางหลัง ด้านหน้าเข้าห้องนอนมีครัวให้ทำอาหาร เดินออกไปด้านหน้าอีกนิดจะมีแปลงผักขนาดเล็ก พร้อมกับเล้าไก่ที่มีไก่ประมาณห้าตัว

ทั้งหมดที่กล่าวมาคือมันเป็นของบ้านรองที่คนบ้านใหญ่ชอบมาหยิบฉวยไปเรื่อย ทำให้ในบางครั้งหวางเหมิงเหมิงถึงกลับไม่ยอมปลูกผักและเลี้ยงไก่ไปเป็นปี แต่ต้องประหยัดมันจึงเป็นสิ่งที่จำเป็น

หวางเหมิงเหมิงไปตัดเอาผักที่มีในแปลงมาผัดใส่ไข่ไก่สามฟอง อีกสองฟองต้มให้ลูกชายได้กิน ในตอนนี้เขาผอมมากสำหรับเธอ ส่วนคนที่นี่อาจมองว่ามันปกติ แต่เนื้อในของเธอคือเชฟสาวที่เรียนจบโภชนาการ แน่นอนว่าการกินอยู่ของยุคนี้ขาดสารอาหารมาก

เพราะมีกลิ่นหอมของไข่ไก่ในกระทะพร้อมน้ำมันหอม ทำให้ผู้หญิงหน้าบ้านเดินตามกลิ่นมาข้างหลัง พอเห็นว่าหวางเหมิงเหมิงทำอาหารเริ่มไม่พอใจ

"หวางเหมิงเหมิง! ลูกชายของเธอทำลูกชายของฉันได้แผลยังมีหน้ามาทำอาหารอีก!"

"ตายจริง แค่เด็ก ๆ เล่นกันพี่ยังจะเอาความ แบบนี้ที่ลูกชายพี่ไปทำคนอื่นเลือดอาบพี่ก็บอกเด็ก ๆ เล่นกันไม่ใช่หรือ ช่างมีมาตรฐานจริง ๆ"

หวางเหมิงเหมิงค่อนแขวะพี่สะใภ้ที่เป็นไม้เบื่อไม้เมากันมาตั้งแต่จำความได้ แต่มาช่วงหลังที่ร่างเดิมสู้ไม่ได้เพราะอีกฝ่ายมีแม่สามีหนุนหลัง

“นี่!" สะใภ้ใหญ่สะอึก เพราะมันเป็นแบบนั้นจริง ๆ ใครใช้ให้เด็กพวกนั้นอยากมาเล่นกับลูกชายของหล่อนกัน แค่เล่นนิดหน่อยทำเป็นสำออย "อย่ามากล่าวหาลูกชายของฉัน! คุณแม่ต้องทำโทษลูกชายของเธอที่นี้แหละพวกแกจะไม่ได้ไปไหน"

หวางเหมิงเหมิงเป็นลูกสะใภ้ตระกูลหลินที่มีสมาชิกมากกว่าครึ่งหมู่บ้าน ทำให้หลายคนให้ความยอมรับเอ็นดูจากความถ่อมตนรวมถึงมีสามีเป็นทหาร ส่วนหวางจิ่นเย่ผู้เป็นสะใภ้ใหญ่นั่นหรือ ถ้าไม่มีแม่สามีคอยให้ท้ายกับคลอดลูกชายออกมา อย่าหวังจะได้เชิดหน้าชูตา

"อ๋อ จะทำอะไรก็เชิญ" หวางเหมิงเหมิงยักไหล่อย่างไม่สนใจ ทำโทษ? อย่าลืมสิว่าทั้งสองบ้านไม่ได้มีความเกี่ยวข้องกันแล้วนอกจากสายเลือด

"เหอะ! เอาผ้าไปซักให้ฉันด้วยล่ะ ไม่อย่างนั้นฉันจะให้คุณแม่มาจัดการแก" สะใภ้ใหญ่ว่าจบก็สะบัดตูดจากไป

"เฮ้อ"

หวางเหมิงเหมิงถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย ไม่รู้ว่าที่เธอมานี่คือเรื่องบังเอิญหรือเป็นอะไรกันแน่ แต่การที่จะให้เธอมาดูแลเด็กคนหนึ่งมันไม่ง่ายเลย ไหนจะอาหารการกินและงบที่จำกัดอีก พ่อของลูกจะลากลับบ้านทุก ๆ สิ้นปี และยังเหลือเวลาอีกสองเดือน

แต่เรื่องซักผ้าฝันไปเถอะว่าเธอจะทำ ที่ร่างเดิมยอมทำตามคำสั่งเพราะแม่สามีมาข่มขู่ แต่ตัวเธอเองไม่ได้มีความผูกพันกับคนที่นี่ เรื่องอะไรจะยินยอมเชื่อฟัง อีกอย่างเสื้อผ้าใครคนนั้นก็ซักเองสิ แต่หากเป็นเสื้อผ้าของแม่สามีนั่นก็อีกเรื่องหนึ่งเพราะคนที่นี่แทบจะยึดคำว่ากตัญญูมาใช้ชีวิตเลยทีเดียว หากโดนใส่ร้ายว่าอกตัญญูก็แทบจะใช้ชีวิตต่อไปไม่ได้ ยุคนี้ช่างลำบากเสียจริง!

ระหว่างคิดเรื่องสามีอาหารที่ทำก็สุกพอดี จึงได้หุงข้าวก่อนจะเรียกให้ลูกชายเปิดประตู วันนี้หวางเหมิงเหมิงทำอาหารเป็นผัดผักใส่ไข่ โดยมีไข่ไก่เป็นโปรตีน ถึงแม้จะมีไม่เยอะขอเพียงลูกชายอิ่มก็พอ