อยู่ให้ห่างจากสองพี่น้อง 1

แต่เพราะความเหนื่อยล้าจากงานที่สะสมมาเป็นเวลานานทำให้เผลอหลับไปโดยที่ตัวเองก็คงคาดไม่ถึงว่าจะเป็นครั้งสุดท้ายและจะไม่ได้ลืมตาดูโลกใบนี้อีกแล้ว การทำงานอย่างหักโหมของหล่อนแม้กระทั่งสามียังไม่รู้เพราะเจ้าตัวไม่รู้จักฟ้อง เก็บเงียบไว้คนเดียว สุดท้ายก็จากไปอย่างเงียบๆ คนเดียว!

"แม่รู้ครับ"

หลินจื่อเชียนหลานชายคนนี้เป็นเด็กที่เอาแต่ใจเพราะได้รับการเลี้ยงมาอย่างคุณชาย อยากได้อะไรก็ต้องได้สิ่งนั้นมา และยังถูกผู้เป็นแม่เสี้ยมสอนมาแล้วนิสัยยิ่งร้ายกาจมากกว่าเดิม จึงไม่แปลกใจที่พวกหล่อนจะพ่ายแพ้ต่อนิสัยของสองแม่ลูกนั่น

"หวางเหมิงเหมิง!"

ยังไม่ทันที่หวางเหมิงเหมิงคนใหม่จะได้ทำความรู้จักกับลูกชาย เสียงตวาดข้างนอกสร้างความตกใจให้แก่หลินจื่อมู่ที่นั่งอยู่ในห้องเป็นอย่างมาก ดวงตากลมโตมีแต่ความตื่นตระหนกและหวาดกลัว

หมาวเสี่ยวหลินที่เพิ่มจะยอมรับได้ว่าตัวเองเกิดใหม่ขมวดคิ้วหาความทรงจำว่าเสียงเมื่อครู่คือใครก่อนร้องอ๋อในใจ 'ที่แท้ก็แม่สามีผู้ใจจืดใจดำของร่างนี้นี่เองนึกว่าใคร สงสัยบ้านนั้นจะไปฟ้องแล้ว'

ยิ่งหลินจื่อเชียนที่เป็นหลานรัก อะไรนิด ๆ หน่อย ๆ ก็ทำให้เป็นเรื่องใหญ่ไปได้ หวางเหมิงเหมิงหันมามองลูกชายข้างกาย ก่อนใช้มือปิดหูลูกชายไม่ให้ฟังเสียงคนข้างนอก

"จื่อมู่ไม่ต้องไปฟัง ขยับมานี่แม่จะช่วย"

"ครับ" ดวงตากลมโตมองมารดาอย่างกังวล เพราะมารดาไม่สามารถเถียงย่ากับป้าสะใภ้ชนะเลยสักครั้ง

'แม่คะ! เรื่องนี้แม่ต้องจัดการจื่อมู่นะ เขากล้าทำพี่ชายของเขาแบบนี้เขาต้องกล้าทำกับคนอื่นแน่ ๆ ทางที่ดีควรกักบริเวณไม่ให้เขาออกไปเล่นนอกบ้านสักหลาย ๆ วัน' หวางจิ่นเย่ผู้เป็นสะใภ้ใหญ่ของบ้านโวยวายพร้อมกับเป่าหูแม่สามีให้สั่งสอนคนที่ทำให้ลูกชายของหล่อนต้องอับอาย

'ได้ ๆ สะใภ้ใหญ่ไม่ต้องห่วง พาจื่อเชียนไปพักในห้องไป แล้วเข้าไปในห้องเอาไข่ไก่มาต้มให้เขากินนะ" แม่หลินบอกลูกสะใภ้ที่เอาใจมากกว่าอีกบ้าน

หมาวเสี่ยวหลินกรอกตามองบน ไหนความยุติธรรมกัน! หลายวันก่อนหลานชายของนางตีจื่อมู่ที่ไม่แบ่งของเล่นให้ หวางเหมิงเหมิงผู้เป็นแม่ไปร้องขอความเป็นธรรมกลับตีหน้าตาย หาว่าเพราะลูกของนางไม่ยอมแบ่งเอง เป็นพี่น้องควรแบ่งกัน

'ออกมาเดี๋ยวนี้นะ! ฉันรู้ว่าแกนอนอยู่ข้างใน เป็นสะใภ้ตระกูลหลินที่ไร้ประโยชน์ซะจริง! ถ้ารู้ว่าจะเอาเงินเดือนของลูกชายฉันไปฉันคงไม่ให้แต่งหรอก'

โกหกทั้งเพ ในตอนนั้นมีหวางจิ่นเย่ที่ต้องการให้หวางเหมิงเหมิงมาอยู่ใต้จมูกมากกว่าและอยากได้ความสะใจจึงไปช่วยสามีของเธอพูดให้ แต่ต่อมาสามีของหล่อนถูกส่งกลับหมู่บ้านก็ไม่กล้ายกเรื่องตำแหน่งงานมาข่มขู่

ตุ้บ! ตุ้บ!

แรงทุบประตูด้านนอกต่อให้หมาวเสี่ยวหลินปิดหูลูกชายแต่มันไม่ได้ช่วยเลย เธอพยายามกล่อมเขาให้นอนเพราะอีกสักพักคนข้างนอกจะหายไปเอง และเวลาผ่านไปสิบนาทีเสียงด่าทอก็ไกลออกไปเรื่อย ๆ เธอถอนหายใจอย่างปลงตก ต่อไปนี้เธอคงต้องใช้ชีวิตในชื่อของหวางเหมิงเหมิงแล้ว เพราะหมาวเสี่ยวหลินได้ตายจากโลกนั้นไปแล้ว

"แม่ครับ ย่าต้องบอกพ่อแน่ ๆ ให้ผมออกไปให้ย่าทำโทษเถอะครับ" หลินจื่อมู่กังวล เขารู้จักย่าของเขาดีว่าเป็นคนแบบไหน และไม่พ้นต้องบอกให้พ่อหย่ากับแม่แน่

แต่คนเป็นแม่กลับส่ายหน้า "จื่อมู่ฟังแม่ แม่จะออกไปทำกับข้าว ตอนแม่ออกไปต้องรีบปิดประตูและถ้าไม่ใช่เสียงแม่ก็ไม่ต้องเปิด ก่อนเรียกแม่จะเคาะประตูสามที"

ห้องนอนนี้อยู่หลังบ้านเนื่องจากเป็นห้องนอนใหม่ มันถูกสร้างขึ้นก่อนเธอแต่งเข้าบ้านสองสามเดือน เพราะสามีของเธอถูกบ้านใหญ่ยึดเอาห้องนอนไป ประตูที่ถูกทุบตีเมื่อสักครู่มันถึงได้ทนขนาดนี้

เด็กชายพยักหน้างึกงัก “ครับ"

"เด็กดี"

หวางเหมิงเหมิงที่ยอมรับการเกิดใหม่ที่ได้ทั้งสามีและลูก ลูบศีรษะของลูกชายที่นั่งอยู่ข้างกันด้วยความเอ็นดู พลางลุกขึ้นไปยังตู้เสื้อผ้าที่มีของสำคัญอยู่ในนั้น และของที่เก็บรักษาดีคงไม่พ้นเงิน

"300 หยวน"