เป็นเพียงแม่ไก่ ที่ออกไข่ไม่ได้ 2

“ทำไมคิดว่าฉันจะยอมไปตลอดอย่างนั้นหรือ”

เฉินซือหยู่ยืนมองนิ่ง ๆ ไม่ขยับตัวปล่อยให้สะใภ้ใหญ่ด่าทอ พูดจบเธอขยับออกจากประตูเมื่อเห็นว่าอีกคนถลาพุ่งเข้ามาหา

ว้ายย!

สะใภ้ใหญ่ถลาจะเข้ามาตีสะใภ้สามอย่างที่เคยทำ แต่ครั้งนี้มันต่างออกไปเจ้าตัวขยับหลบทำให้จ้าวฉิงล้ม

หน้าคะมำ สะใภ้อีกสองคนที่อยู่ในเหตุการณ์ร้องขึ้น

ด้วยความตกใจ

“สะใภ้สามฆ่าคนแล้ว สะใภ้สามฆ่าคนแล้ว!”

จ้าวฉิงร้องตะโกนโวยวายเสียงดังลั่นบ้าน ท่าทางดูเจ็บปวดเสียอย่างนั้นเฉินซือหยู่ขมวดคิ้วมุ่นเริ่มมีสีหน้าไม่พอใจในเมื่อเธอไม่ใช่คนเริ่ม ทำไมถึงได้กล่าวหากันแบบนี้ อีกฝ่ายถูกสะใภ้ทั้งสองที่ยืนดูพยุงตัวขึ้นมาแต่จ้าวฉิงก็ยังคิดจะลงมืออีกรอบมีหรือว่าเฉินซือหยูจะยอมเธอลงมือตอบโต้อย่างรวดเร็ว

“กรี๊ดดด”

“สะใภ้สามอย่า!” เสียงสะใภ้ทั้งสองกรีดร้องอย่างตกใจแต่ยังไม่ทันได้กล่าวอะไรต่อ ร่างของสะใภ้ใหญ่ที่จะเข้ามาทุบตีเฉินซือหยู่อีกครั้งถูกผลักล้มลงไปนอนกับพื้นด้านล่างอย่างรวดเร็วตามด้วยร่างของเฉินซือหยู่ที่นั่งคร่อมร่างจ้าวฉิงลงมือกับหล่อนอย่างที่ร่างเดิมเคยประสบพบมา วันนี้เธอขอเอาคืนให้ร่างเดิมบ้างแล้วกัน

“คิดว่าตนเองทำคนอื่นได้เพียงคนเดียวหรืออย่างไร!”

เพี๊ยะ!

“โอ้ย!”

“ลูกของใครคนนั้นก็จัดการเอง!”

เพี๊ยะ!

ทุกคนยืนอึ้งอย่างไม่เชื่อในสายตา พวกเขาไม่คิดว่าสะใภ้สามผู้อ่อนแอจะกล้าลงมือกับพี่สะใภ้ใหญ่ของบ้าน รู้ตัวอีกทีสภาพของสะใภ้ใหญ่ก็ดูไม่ได้แล้ว

“ชะ...ช่วย ด้วย!”

จ้าวฉิงเจ็บไปทั้งตัวสะใภ้สามทุบตีหล่อนแต่ไม่มีใครช่วยเหลือแม้แต่คนเดียว เฉินซือหยู่ยืนขึ้นมองสะใภ้ใหญ่ที่คลานหนีอย่างเย็นชาพลางหัวเราะในลำคอ ก่อนเดินออกจากบ้านท่ามกลางสายตามองของสองสะใภ้ที่หลบมุมด้วยความกลัว อย่างน้อยเธอคงอยู่อย่างสงบไปได้อีกสักพัก

หน้าที่ทำอาหารวันนี้ไม่พ้นสะใภ้ใหญ่กับสะใภ้สี่

เป็นคนทำ เฉินซือหยู่ต้องออกไปจัดการหน้าที่ให้เรียบร้อย ตั้งแต่เมื่อคืนยังไม่มีอะไรตกถึงท้องและเมื่อครู่ยังใช้แรงทุบสะใภ้ใหญ่ไปขนาดนั้นคงจะถูกสั่งอดข้าวแน่

เสียงร้องไห้พร้อมเสียงโวยวายดังขึ้นในบ้าน

เฉินซือหยู่ไม่ได้สนใจก้มหน้าทำงานของเธอต่อ วันนี้ต้อง

รดน้ำผักพร้อมสะใภ้รองเธอไม่คิดที่จะทำงานเร็วอย่างไรหล่อนต้องออกมาช่วยอยู่แล้ว โจวซือถงก็อ่อนแอขี้ขลาด

ไม่แพ้ร่างเดิมยิ่งมีลูกแต่ลูกสาวคนเดียวยิ่งทำให้แม่สามี

ไม่ชอบหน้าไม่ต่างจากเธอแค่โชคดีหน่อยที่มีสามีปกป้องบ้างเท่านั้น

“สะ...สะใภ้สาม”

“อืม”

โจวซือถงเดินเข้ามาหาด้วยความกลัว เฉินซือหยู่

ถอนหายใจไม่รู้ว่าพี่สะใภ้กับน้องสะใภ้คู่นี้ทำไมถึงต้องยอมให้สะใภ้อีกสองคนรังแกทั้งที่เป็นสะใภ้เหมือนกัน

“วันนี้ฉะ...ฉันจะเข้าไปแลกของที่สหกรณ์เอง เธอไม่ต้องไปหรอก" น้ำเสียงตักกุกตักกักดังขึ้นข้างตัว เฉินซือหยู่เงยหน้ามองสะใภ้ที่มีท่าทางหวาดกลัวเธอแล้วถอนหายใจออกมา

“ฉันจะไปเองค่ะ พี่ก็รู้ไม่ใช่เหรอว่าถ้าฉันไม่ไปจะเกิดอะไรขึ้น” ลำพังตีลูกสะใภ้คนโปรดของแม่สามีว่าแย่แล้ว

ขืนปล่อยให้สะใภ้รองไปจัดการให้หล่อนน่าจะถูกตีแทน

“ด...ได้” สะใภ้รองรีบตอบรับด้วยความเร็ว

เฉินซือหยู่จัดการรดน้ำผักให้เสร็จก่อนที่จะให้สะใภ้รองช่วยเก็บผักที่ปลูกเพื่อนำไปแลกของในสหกรณ์ ในแต่ละวันไม่ได้นำไปแลกเยอะเพราะส่วนมากที่ต้องแลกมาคือไข่ไก่ให้หลานชายของบ้าน ใช้เวลาสามสิบนาทีในการเก็บผักที่ จากนั้นเธอก็เดินถือตะกร้าเข้าไปในบ้านเพื่อหยิบตะกร้าอีกใบไปใส่ของ

“สะใภ้สามถูกผีสิงหรืออย่างไร! หล่อนก้มหัวเชื่อฟังแบบนั้นทำไมถึงปีกกล้าขาแข็งขึ้นมาได้” นางหลี่ซินหรานกล่าวด้วยความเหลือจะเชื่อ

เฉินซือหยู่ชะงักเมื่อได้ยินเสียงของแม่สามีเอ่ยชื่อ ก่อนหน้านี้คงจะออกไปที่แปลงนากับผู้ชายในบ้านจึงไม่ได้ออกมาห้าม แต่พอกลับมาจึงถูกสะใภ้ใหญ่ฟ้อง

“เรียกฉันเหรอคะ?”