ความจริงเธอเป็นเพียงแค่ชู้

ค่ำคืนนี้ลูก ๆ ยังไม่กลับบ้าน แถมสามีก็ไม่กลับอีกทำให้ถังเยว่ถิงนั่งรอพวกเขาอยู่ข้างบ้าน เวลาผ่านไปจนถึงเช้ามืดเสียงของสามพ่อลูกดังเข้ามาในบ้าน

“พ่อ น้าเสวี่ยหลานจะให้ผมไปทำงานด้วยจริง ๆ เหรอ”

หลิวเสียนตงพยักหน้า “ใช่ ลูกชายของพ่อจะได้เป็นผู้จัดการร้านอาหาร”

“น้าเสวี่ยหลานใจดีกับพวกเราจริง ๆ ฉันเรียกน้าว่าแม่ได้ไหม รู้สึกว่าน้าเสวี่ยหลานช่วยเหลือพวกเราตลอดเลย” หลิวเหว่ยถงฉีกยิ้ม มองของขวัญราคาแพงในมือ

“เรื่องนี้ลูกอย่าพูดเถอะ แม่ของลูกเป็นยังไงก็รู้ดี”

“บ้านเปิดแล้ว ฉันกลับห้องก่อน”

“ผมก็กลับห้องแล้ว”

เสียงในห้องครัวทำให้หลิวเสียนตงเดินไปดูก่อนชะงัก “ทำไมคุณถึงตื่นเช้า” ปกติภรรยาจะตื่นช้ากว่านี้

ถังเยว่ถิงยังไม่ได้นอนตั้งแต่เมื่อคืนฝืนยิ้ม “ฉันตื่นแล้วนอนไม่หลับค่ะ เลยลุกมาทำงานบ้าน”

เขาไม่ได้พูดอะไรอีกและหมุนหลังกลับไป ก่อนที่ถังเยว่ถิงจะเอ่ยขึ้น “คุณกับคุณเสวี่ยหลานดูสนิทสนมกันมากนะคะ”

หลิวเสียนตงหันกลับไปมองภรรยาอย่างหัวเสีย “ก็เป็นสหายกัน เสวี่ยหลานอุตส่าห์ช่วยดูแลลูกแถมเมื่อคืนยังจัดงานวันเกิดให้กับลูกคุณอีก แค่นี้ก็ไม่รู้จะตอบแทนบุญคุณยังไงแล้ว”

ความสัมพันธ์ของสามีและไป๋เสวี่ยหลานนั้น ถังเยว่ถิงเอ่ยถามอยู่หลายครั้ง คำตอบที่สามีให้ก็คือคำเดิม ๆ ว่า สหาย ตลอดเวลาที่ใช้ชีวิตร่วมกับสามีมาสามสิบกว่าปี เธอไม่เคยคิดมาก่อนว่าเขาหมดรักเธอไปตอนไหน

ผู้หญิงที่ใช้ร่างกายทำงานอย่างหนักมาทั้งชีวิตเพื่อส่งสามีเรียนสูง ๆ จนได้เป็นข้าราชการ ส่งลูกสาว ลูกชายเรียน โดยที่พวกเขาไม่เคยเห็นคุณค่า ร่างกายทรุดโทรมตามเวลา ครอบครัวสามีรังเกียจ เงินไม่เคยมีเก็บเพราะให้แม่สามีไปหมด เงินที่ได้ใช้ในต่อวันเวลาไปทำงานส่วนมากเก็บไว้ให้ลูก ๆ หรือบางครั้งใช้ซื้อของกินเข้าบ้าน

“แค่ก ๆ หมอคะ ฉัน ฉันไม่มีญาติมาเยี่ยมเลยเหรอคะ”

ถังเยว่ถิงใช้แรงเฮือกสุดท้ายที่มีเอ่ยถามหมอประจำตัวอย่างมีความหวัง อดีตที่เธอคิดถึงทำให้เธอหวาดกลัว เธอมีสามีและมีลูกชายลูกสาว แต่ไร้วี่แววที่จะมีคนมาเยี่ยมไข้ราวกับว่าชาตินี้เธอไม่มีญาติพี่น้องให้พึ่งพิงแม้จะวาระสุดท้ายก็ตาม

หมอเจ้าของไข้มองคนป่วยอย่างสงสาร พยักหน้าเบา ๆ บอก “ครับ ตั้งแต่เมื่อวานจนวันนี้ก็ไม่มีญาติมาติดต่อ หรือจะให้ผมติดต่อพวกเขาให้ครับ”

“อึก”

กลิ่นสนิมตีขึ้นจมูก รสชาติที่คุ้นเคยเพราะเกิดเหตุการณ์แบบนี้บ่อยครั้งทำให้ถังเยว่ถิงเหยียดยิ้มสมเพชตนเอง ก่อนส่ายหน้าปฏิเสธและหลับตาลงช้า ๆ อย่างนึกเสียใจ เธอทำอะไรผิด ที่ผ่านมาเธอพยายามทำหน้าที่ของภรรยาและมารดาที่ดีมาโดยตลอด ร่างกายที่เสื่อมโทรมนี้ก็เกิดจากการทำงานหนักเพื่อพวกเขาทั้งนั้น

“คนไข้ครับ”

เสียงร้องดังขึ้นภายในห้องรักษาขนาดกลาง ความโกลาหลเริ่มขึ้นเมื่อร่างที่นอนอยู่บนเตียงชักกระตุก ถังเยว่ถิงถูกหามส่งโรงพยาบาลตั้งแต่เมื่อวาน เป็นไปไม่ได้ที่คนในบ้านจะไม่มีทางรู้ พวกเขาคงคิดว่าพอหายดีเธอจะกลับบ้านเองและกลับมาทำงานรับใช้พวกเขาต่อไป

ความรู้สึกเจ็บปวดและหายใจไม่ออกทำให้ถังเยว่ถิงลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง เธอยังไม่ตายตอนนี้เธอถูกให้ออกซิเจนหลังจากหมดสติ แต่ถูกปลุกให้ตื่นอีกครั้งตอนที่ออกซิเจนหายไป

ภาพตรงหน้าทำให้ร่างที่นอนบนเตียงมองอย่างไม่เข้าใจ “อือ”

ไป๋เสวี่ยหลานในวัยห้าสิบต้น ๆ ยังสวยเหมือนตอนสาวทิ้งปลั๊กออกซิเจนในมือลงพื้นอย่างไม่ไยดี มองผู้หญิงที่ขึ้นชื่อว่า ชู้ ของสามีอย่างสมเพช ริมฝีปากสีแดงเหยียดยิ้ม “ตายยากตายเย็นจริง ๆ”

“อือ” ร่างบนเตียงไม่มีแม้กระทั่งเรี่ยวแรงในการขยับตัว และอากาศน้อยลงเรื่อย ๆ เธอมองคนตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ พวกเธอไม่เคยมีเรื่องอะไรกันทำไมหล่อนถึงได้ลงมือทำร้ายเธอแบบนี้

“ถ้าไม่มีเธอฉันกับสามีคงไม่ต้องใช้ชีวิตอย่างหลบ ๆ ซ่อน ๆ” ดวงตาที่มีร่องยอมเหี่ยวย่นตามกาลเวลามองอย่างเคียดแค้น “อยากรู้เหรอ ฮ่าฮ่า ฉันจะบอกความจริงให้เธอได้รู้ก่อนตาย ตงเสียนน่ะเขาจดทะเบียนสมรสเล่มสีแดงกับฉันตั้งแต่แกยังไม่ทันได้มีลูกซะอีก”

ถังเยว่ถิงนอนนิ่งเบิกตาโพลงด้วยความตกใจ เธอส่ายหน้าอย่างไม่ยอมรับว่าที่ได้ยินมันคือความจริง แต่เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ในอดีตที่เขาไม่เคยสนใจไยดีเธอเลย ทำให้เธอไม่อาจตอบโต้ได้ว่าเรื่องทั้งหมดเป็นเพียงเรื่องหลอกลวงเท่านั้น