อดีตที่ผิดพลาด

ผู้หญิงที่ยังไม่แต่งงานและหนีตามผู้ชายออกจากบ้าน ใคร ๆ ต่างก็มองว่าเป็นผู้หญิงที่ไร้ค่า ไม่มีราคาและยังเป็นผู้หญิงไม่ดี แต่ถังเยว่ถิงก็ไม่เชื่อฟังคนในครอบครัวกลับฟังหลิวเสียนตงผู้ชายที่เธอกำลังหลงรักอย่างหน้ามืดตามัว

จนกระทั่งหนีตามเขาไปจากบ้านมารดา และไม่เคยกลับไปเยี่ยมพวกเขาเลยสักครั้ง ไม่ว่าจะลำบากเพียงไหนจนกระทั่งผ่านไปหลายสิบปี เพราะความรู้สึกผิดและรู้สึกว่าตัวเองไม่มีหน้ากลับไปหาพวกเขาอีกแล้ว

ถังเยว่ถิงนั่นคือชื่อของเธอเอง ผู้หญิงที่ใช้ชีวิตในครอบครัวหลิวอย่างลำบาก แม้จะมีลูกสาวและลูกชายให้สามีถึงสองคนแต่ไม่เคยได้รับความรักจากพวกเขาแม้แต่น้อย แม้เธอจะทำหน้าที่ภรรยาและมารดาให้ดีแค่ไหนก็ตาม

ที่สำคัญคนที่ถังเยว่ถิงเรียกว่าสามี ทั้งคู่ไม่เคยแต่งงานกันอย่างถูกต้องตามประเพณี แม้แต่ทะเบียนสมรสก็ไม่มี ชีวิตในวัยรุ่นที่เคยมีก่อนหน้านั้นหายไปหลังจากที่เธอตั้งครรภ์ตอนหนีออกจากบ้านในช่วงอายุ 18 ปี

ชีวิตของเด็กผู้หญิงที่เคยได้เรียนหนังสือต้องพลิกผันทำงานหามรุ่งหามค่ำส่งเงินให้สามีเรียน ไหนจะลูก ๆ ทั้งสองคนที่ยังเด็ก และพ่อแม่สามีจะดูให้เพียงช่วงเวลาที่ต้องไปทำงาน หลังจากเขาสอบได้ข้าราชการแม่สามีที่เคยทำดีด้วยห่างเหินและโขกสับทำงานบ้านทุกอย่าง ไม่มีใครช่วยเหลือเธอและยังประณามเธออย่างไร้ค่าเป็นตัวถ่วงชีวิตและความเจริญของพวกเขา

“โอ้ย ยืนขวางหน้าอยู่ได้มีอะไรทำไมไม่ไปทำล่ะ” หลิวเหว่ยถงในวัยสิบแปดปีตวาดถังเยว่ถิง ผู้ที่ขึ้นชื่อว่าเป็นแม่แท้ ๆ ของหล่อนอย่างโมโห

ถังเยว่ถิงหันไปมองลูกสาวของเธอด้วยแววตาเสียใจ มือข้างหนึ่งถือกระเป๋าผ้าที่เพิ่งกลับจากโรงงาน อีกข้างเป็นถุงอาหารที่จะซื้อมาทำ เวลาผ่านไปเพียงไม่กี่ปีลูกสาวที่น่ารัก ลูกชายที่แสนดีของเธอเปลี่ยนไปราวกับคนละคนและไม่รู้ว่ามันเริ่มต้นตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ลูกทั้งสองของเธอไม่เห็นเธอเป็นมารดา

“เหว่ยถงหนูจะไปไหนลูก มันใกล้มืดแล้วนะ”

“จะไปหาน้าเสวี่ยหลาน รู้แล้วก็หลีกทางไป” หลิวเหว่ยถงเบะปาก กลอกตามองบนด้วยความเหนื่อยหน่าย

“จะไปทำอะไรเหรอ วันนี้วันเกิดลูกแม่ซื้อของมาทำอาหารให้ลูกด้วยแหละ”

ถังเยว่ถิงพยายามยิ้มให้ลูกสาวอย่างเอาใจ แม้หล่อนจะทำหน้าไม่พอใจก็ตาม พร้อมชูถุงในมือให้เห็นว่าวันนี้เธอตั้งใจทำกับข้าวเพื่อฉลองวันเกิดให้ลูกสาวจริงๆ หัวอกคนเป็นแม่ไม่มีใครเข้าใจหรอก

“ดูสภาพแม่สิ ทั้งจืดทั้งชืด ตัวก็ดำแถมยังมือแตกอีก ไม่สู้น้าเสวี่ยหลานที่ทั้งสวยและใจดี” หลิวเหว่ยเฉียงลูกชายคนโตเดินออกมาจากห้องนอนพลางดูแคลนมารดา

“เหว่ยเฉียง”

“อย่ามาเรียกผม เพราะสภาพแม่ทำให้ผู้หญิงหนีผมไปหมด แต่พอน้าเสวี่ยหลานอยู่ด้วยคนอื่นเข้าใจว่าน้าเป็นแม่ของผมมีแต่คนชอบ หงุดหงิดจริง ๆ” เขากล่าวอย่างโมโห

“แม่ขอโทษ” ถังเยว่ถิงน้ำตาร่วง เธอไม่เข้าใจว่าทำไมลูกๆ ของเธอถึงได้กลายเป็นแบบนี้ไปได้

หลายปีที่ผ่านมาถังเยว่ถิงทุ่มเทให้กับงาน และลูก ๆ ของเธอไม่มีคนดูแล ทำให้สามีพาไปทำงานด้วยและเห็นว่าฝากสหายเลี้ยง คน ๆ นั้นก็คือไป๋เสวี่ยหลาน คนที่สามีชอบบอกว่าหล่อนเป็นสหาย และลูกของเธอรักหล่อนมาก

“เฮอะ สวยก็ไม่สวย ถ้าน้าเสวี่ยหลานเป็นแม่ฉันได้คงดี” หลิวเหว่ยถงกล่าวจบหล่อนเดินกระแทกไหล่มารดาออกจากบ้านอย่างไม่ไยดี

ถังเย่วถิงมองตามหลังลูกทั้งสองคนด้วยความเสียใจ หอบร่างที่บอบช้ำทั้งกายและใจเข้าห้องนอน ปิดประตูพร้อมกับทรุดลงพื้นและเอาแต่กล่าวโทษตนเองที่เป็นแม่ไม่ได้ความ

“เพราะฉัน ลูก ๆ ถึงได้ถูกพวกเขาดูถูก แม่ขอโทษ”

แม้ลูก ๆ จะทำกิริยากับตนเองไม่ดีแต่ถังเยว่ถิงก็ไม่เคยถือโทษโกรธเคือง และเอาแต่โทษตนเอง ไม่มีใครสนใจ พวกเขาสนใจเพียงเงินที่จะได้และมีคนทำงานบ้านแทน ราวกับว่าถังเยว่ถิงเป็นคนใช้ในบ้าน และถังขยะที่พวกเขาต้องการทิ้งคำพูดแย่ ๆ ลงไปอย่างไม่สนใจความรู้สึก