ตอนที่ 4 : เสียงของคนที่ไม่มีใครจำได้

ผมตื่นเพราะความเงียบ — เงียบจนรู้สึกเหมือนโลกหยุดหายใจ

แสงเช้าสาดผ่านม่านสีเทาเข้ามาแตะปลายเตียง ห้องนี้คุ้นตา แต่แปลกใจในทุกมุม

นาฬิกาดิจิทัลบนหัวเตียงแสดงเวลา 07 : 14 น. ไม่มีวันที่ ไม่มีปี ตัวเลขกะพริบซ้ำเหมือนติดอยู่ในวินาทีเดียว ผมแตะมัน แต่ผิวเครื่องเย็นเฉียบราวกับหยุดเวลาไว้จริง ๆ

วงแหวนเงินที่นิ้วนางยังอยู่ รอยร้าวเล็กๆ ขยายขึ้น ทุกครั้งที่หัวใจผมเต้น มันจะเต้นตาม ราวกับหัวใจอีกดวงซ้อนอยู่ในมือ

ผมลุก แต่งตัว ปล่อยให้สัญชาตญาณนำทาง ขณะที่สมองยังหาคำตอบว่า นี่คือเส้นเวลาไหนกันแน่

ลิฟต์ลงถึงล็อบบี้ เสียงรองเท้าหนังกระทบพื้นหินอ่อน ผู้คนเดินผ่านไปมา แต่ไม่มีใครมองผมเหมือนรู้จัก แม้กระทั่งยามหน้าประตูที่ผมเคยทักทุกเช้า

“สวัสดีครับ คุณ… จะติดต่อฝ่ายใดครับ”

ผมขมวดคิ้ว “ฉันคือ คีรินทร์ เจ้าของตึกนี้”

เขามองแท็บเล็ต ก่อนตอบสุภาพ “เจ้าของคือ Ayan Corp. ครับ ผู้มีอำนาจลงนามคือ คุณ อายันต์ วงศ์พฤกษา”

หัวใจผมสะดุด ชื่อของเธอกระแทกกลางอก ผมเอื้อมไปดูเอกสาร ช่องกรรมสิทธิ์เขียนชัด Ayan Corp. ถือครอง 100 % ส่วนชื่อผมอยู่ในช่อง “ผู้เช่าชั่วคราว” พร้อมหมายเหตุ ไม่พบข้อมูลเครดิต

โลกทั้งใบเหมือนย่นเข้าหาตัว เธอเป็นเจ้าของทุกอย่าง ส่วนผม กลับกลายเป็นใครก็ไม่รู้

“ขอโทษค่ะ ขอทางหน่อย” เสียงหญิงสาวดังจากด้านหลัง เสียงที่ผมไม่ต้องหันก็จำได้

อายันต์ ในชุดเดรสสีงาช้าง เสื้อคลุมดำเรียบ ก้าวผ่านเครื่องสแกน การ์ดก้มหัวให้เธอพร้อมกัน เธอหยุดตรงหน้าผม ดวงตาเย็น มั่น เหมือนคนที่รู้ทุกอย่างในโลกยกเว้นผม

“คุณเป็นใครคะ” เสียงเรียบแต่เฉียบ

“ผม…กำลังหาซีอีโอ ของ Ayan Corp.”

“คุณเจอแล้ว” เธอยิ้มสุภาพ “มีนัดไหมคะ”

“ไม่มี แต่เราต้องคุยกันเดี๋ยวนี้”

เธอมองนาฬิกา “สิบห้านาที ฉันมีบอร์ดประชุมต่อ ขึ้นไปที่ห้องรับรองชั้น สาม”

ระหว่างบันไดเลื่อนขึ้น ผมเห็นเงาสะท้อนของเราบนกระจก สองคน สองวงแหวน — ของเธอไร้รอยร้าว ของผมแตกร้าวและสั่นไม่หยุด

ในห้องรับรอง เธอนั่งตรงข้าม วางแท็บเล็ตลง “เชิญพูด ค่ะ”

ผมมองเธอตรง “คุณจำผมไม่ได้จริง ๆ เหรอ”

เธอยกแก้วน้ำ ยิ้มบาง “ถ้าจำได้ ฉันคงไม่ลืม”

คำพูดนั้นทิ้งความเงียบหนักเท่าภูเขา ผมกำมือแน่น วงแหวนเริ่มสั่นแรงขึ้น และผมรู้ ว่าเวลาในเส้นใหม่นี้ — กำลังจะเริ่มเล่นเกมของมันอีกครั้ง

อายันต์วางแก้วน้ำลงอย่างระวัง “ก่อนอื่น คุณต้องบอกฉันก่อนว่าคุณต้องการอะไรจากบริษัทฉัน”

น้ำเสียงนั้นเรียบ สม่ำเสมอ เหมือนผู้บริหารที่เคยผ่านการต่อรองมานับไม่ถ้วน

“ผมไม่ได้มาหาผู้บริหาร ผมมาหาผู้หญิงคนหนึ่ง”

คิ้วเธอกระตุกน้อย ๆ “คุณหมายถึงใคร”

ผมมองเข้าในตาเธอ “คุณ”

เธอนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนหลุดหัวเราะแผ่วเบา “คุณนี่ช่างกล้า ฉันควรเรียกคุณว่าคนบ้า หรือคนโรแมนติกดี”

“เรียกอะไรก็ได้ แต่อย่าแกล้งทำเป็นไม่รู้จักผม” ผมพูดเสียงต่ำ “เพราะวงแหวนของคุณ มันกำลังตอบสนองต่อผมอยู่”

เธอชะงัก มองนิ้วตัวเอง — แหวนเงินวงนั้นเรืองแสงจาง ๆ ราวกับหายใจได้เอง

“ไฟในห้องอาจสะท้อน—”

“ไม่ใช่แสงไฟ” ผมแทรก “มันสั่นทุกครั้งที่คุณอยู่ใกล้ผม”

เธอลุกขึ้นยืน แต่ผมขยับตามโดยสัญชาตญาณ

วงแหวนของเราทั้งคู่ส่องแสงในจังหวะเดียวกัน ชีพจรผมเต้นแรงจนเจ็บหน้าอก

“คุณต้องการอะไร” เธอถาม ดวงตาเริ่มหวั่นไหวเล็กน้อย

“ความจริง”

“ความจริงเรื่องอะไร”

“เรื่องที่คุณเคยตาย แล้วกลับมาใหม่ — พร้อมแหวนวงนั้น”

สีหน้าของเธอเปลี่ยนทันที ความนิ่งสงบในดวงตาถูกแทนด้วยความตกใจวูบเดียว ก่อนเธอรีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติ

“คุณพูดบ้าอะไรของคุณ”

“คืนฝนตกในวันที่ 20 พฤศจิกายน คุณเสียชีวิตในอ้อมแขนผม” ผมพูดชัดทุกถ้อยคำ “ผมเห็นเลือดคุณไหลออกมาจากอก…ผมจำได้ทุกวินาที”

อายันต์ก้าวถอยหลังทีละก้าว มือข้างหนึ่งยกแตะแหวนเบา ๆ แสงจากมันส่องวาบเหมือนเตือนอะไรบางอย่าง

“พอเถอะ…” เธอกระซิบ “คุณไม่ควรรู้เรื่องนั้น”

“ทำไม”

“เพราะทุกครั้งที่คุณจำได้—มันจะเริ่มใหม่อีกครั้ง!”

เสียงเธอดังลั่นพร้อมกับไฟทั้งห้องกระพริบแรงจนผนังสั่น

ผมพยายามเข้าใกล้ แต่พื้นใต้เท้าเริ่มบิดเบี้ยว เสียงคล้ายกระจกแตกดังแหลมบาดหู

แสงจากวงแหวนของเธอแผ่ขยายไปทั่วห้อง ราวกับคลื่นพลังพัดผ่านเวลา

อายันต์ยกมือขึ้นแตะอากาศ เส้นแสงหลายเส้นปรากฏในอากาศเหมือนเส้นด้ายของนาฬิกาทราย

“คุณเห็นไหม” เธอกล่าวเสียงสั่น “นี่คือเส้นเวลา — ทุกครั้งที่คุณฝืนมัน เราจะถูกโยนกลับจุดเดิม”

“แล้วทางออกคืออะไร” ผมถาม

เธอหันมามอง น้ำตาเริ่มคลอในตา

“ต้องมีคนหนึ่งหายไป เพื่อให้อีกคนอยู่ต่อได้”

คำพูดนั้นทิ้งความเงียบหนักเท่าหิน

ผมกำมือแน่น วงแหวนที่นิ้วนางร้อนขึ้นเรื่อย ๆ จนแทบแผดผิว

“งั้นผมเลือกให้มันหายไปแทนคุณ” ผมเอ่ยช้าแต่หนักแน่น

เธอส่ายหน้า น้ำตาไหล “คุณเคยพูดแบบนี้มาแล้ว…ทุกเส้นเวลา และทุกครั้งที่คุณพูดแบบนี้ คุณคือคนที่ตายแทน”

ไฟในห้องดับวูบ เหลือเพียงเสียงหัวใจเราเต้นประสานกัน

เสียงหัวใจเราสองคนเต้นในความมืดชัดเจนเกินกว่าจะเป็นเพียงเสียงของร่างเดียว

ผมรู้ว่าห้องนี้กำลังแตกสลาย — เสียงกระจกแตกรอบตัวดังต่อเนื่อง เหมือนเวลาเองกำลังถูกฉีกออกจากขอบ

“คีรินทร์…” เธอเรียกชื่อผมเบาๆ เสียงนั้นสั่นและแผ่ว “คุณจำได้หมดแล้วใช่ไหม”

ผมพยักหน้า “ทั้งหมด ทั้งคืนที่คุณตาย และทุกครั้งที่ผมพยายามช่วยคุณ”

แสงจากวงแหวนของเราทั้งคู่สว่างจ้า จนเห็นเศษละอองในอากาศลอยช้าๆ เหมือนฝุ่นดาว

อายันต์ก้าวเข้ามาใกล้ ระยะเพียงคืบ ดวงตาเธอสะท้อนสีเงินจากแสงแหวน

“งั้นคุณก็รู้ ว่าพลังของมันแลกด้วยอะไร”

ผมขยับเข้าใกล้ “ชีวิตของคนหนึ่ง…เพื่ออีกคนหนึ่งอยู่ต่อ”

เธอยิ้มเศร้า “และทุกครั้งที่คุณเลือกฉัน คุณคือตัวตายคนต่อไป”

“แต่ถ้าผมไม่เลือกคุณ ทุกอย่างที่ย้อนมา มันก็ไม่มีความหมาย”

เธอส่ายหน้า “คุณไม่เข้าใจ เวลาไม่ได้ย้อนเพราะผม หรือเพราะคุณ แต่มันย้อนเพราะ ‘สัญญา’ ที่เราสองคนผูกไว้”

“สัญญา?”

“ในคืนสุดท้าย ก่อนฉันตาย คุณสวมแหวนวงนี้ให้ฉัน…แล้วพูดว่า ‘ตราบใดที่เรายังหายใจพร้อมกัน เวลาไม่มีวันแยกเราได้’”

เสียงของเธอสั่น “แต่เราไม่รู้เลย ว่ามันจะเป็นคำสัญญาที่คำสาปจะได้ยินด้วย”

พื้นใต้เท้าสั่นแรงขึ้นอีกครั้ง ไฟในห้องกะพริบระยิบระยับเป็นจังหวะหัวใจ

ผมคว้ามือเธอไว้แน่น วงแหวนร้อนจนแทบไหม้

“ครั้งนี้ผมจะไม่ให้มันย้อนอีก”

“คุณทำไม่ได้!” เธอร้อง “ถ้าเราทำลายวงแหวน เส้นเวลาทั้งหมดจะพัง!”

“ก็ให้มันพังซะสิ!” ผมตะโกนกลับ เสียงสะท้อนกระแทกกำแพงราวกับฟ้าผ่า

“ผมยอมให้ทุกอย่างหายไป แต่ขอให้คุณรอดอยู่เพียงครั้งเดียว!”

อายันต์มองผม ดวงตาเธอมีทั้งแสงและน้ำตา “คุณพูดแบบนี้ทุกเส้นเวลา…”

เธอยื่นมือมาทาบบนอกผม วงแหวนทั้งสองวงประกบกัน

แสงสว่างพุ่งขึ้นจากฝ่ามือของเรา ลอยขึ้นเหนือหัว แล้วระเบิดออกเป็นแสงสีขาวบริสุทธิ์

เสียงของเธอเป็นสิ่งสุดท้ายที่ผมได้ยิน

“งั้นฉันขอเป็นฝ่ายจบสัญญานี้เอง…”

เธอดึงมือออก แหวนที่นิ้วเธอแตกละเอียดเป็นผงเงิน และในวินาทีนั้น ร่างของเธอเริ่มสลายช้าๆ เหมือนละอองแสงกลับสู่ฟ้า

“ไม่! อายันต์!” ผมพุ่งเข้าหา แต่ไม่ทัน

ละอองแสงทั้งหมดหายไป เหลือเพียงความว่างเปล่าในอ้อมแขน

วงแหวนของผมดับแสงลงทันที จากนั้นตัวเลขเรืองแสงเล็ก ๆ ปรากฏขึ้นกลางอากาศ

“รีเซ็ตเส้นเวลา – 12 วันสุดท้าย”

ผมทรุดลงกับพื้นในความมืด

และรู้เพียงอย่างเดียว — เส้นเวลายังไม่จบ

เพราะคำสาปของสัญญา…ยังไม่ถูกทำลาย