ตอนที่ 6 อธิษฐานดั่งคนเขลา3

แตกต่างจากเหลียงฮูหยินที่แทบจะร้องไห้ออกมาด้วยความดีใจ นางคิดไม่ผิดจริงๆที่จะให้เด็กทั้งสองแต่งงานกัน เว่ยมู่เหยียนหลานชายของนางแม้ภายนอกจะดูเย็นชาไปบ้างแต่ก็รู้ว่าเขานั้นเป็นคนกตัญญูเป็นคนดีรู้หน้าที่ของตนยิ่ง นางยิ่งวางใจว่าอีกไม่นานหลังจากที่เมิ่งเมิ่งของนางแต่งออกไปแล้วจะได้สามีที่ดูแลนางได้อย่างดี ตัวนางไม่ต้องกังวลหรือเป็นห่วงบุตรสาวของตนจนเกินไปอีกต่อไปแล้ว

ด้วยเหตุนี้เว่ยมู่เหยียนในใจเหลียงฮูหยินยิ่งดูเป็นคนดีเพิ่มมากขึ้นไปอีกหลายเท่าตัวนัก เรียกได้ว่าถูกใจนางยิ่งกว่าผู้ใด ในสายตายามนี้มองเห็นว่าที่บุตรเขยราวกับเป็นเทพเซียนก็มิปาน

จวนสกุลเว่ย ภายในห้องทำงานของผู้เป็นคุณชายรองของบ้าน ยามนี้เว่ยมู่เหยียนกำลังเคร่งเครียดอยู่กับกระดาษและพู่กันในมือของตน ใบหน้าและดวงตาเคร่งขรึมมองภาพในกระดาษอย่างขบคิดในใจ

“คุณชายขอรับ” จินข่ายเอ่ยเรียกเจ้านายของตน เขาเข้ามายืนหยุดอยู่ใกล้โต๊ะทำงานของผู้เป็นนายนานแล้ว แต่ก็ไม่มีวี่แววว่าคุณชายจะหันมามองเขาเลยทั้งที่คุณชายเป็นคนสั่งเอาไว้ว่าหากเสร็จธุระที่ให้เขาไปส่งของที่สกุลเหลียงแล้วให้มาพบด้วย

คราแรกที่จินข่ายได้รับคำสั่งจากผู้เป็นนาย ว่าให้หาดอกจวี๋ฮวาส่งไปที่จวนสกุลเหลียงแถมยังให้ส่งไปให้คุณหนูรองเหลียงซูเมิ่งอีกต่างหาก

เขาก็เลยอดคิดไปไม่ได้ว่าหรือบางทีเมื่อวานที่คุณชายของตนพาฮูหยินและพวกคุณหนูเหลียงไปที่อารามอาจจะทำให้มีเรื่องราวใดเกิดขึ้น ทำให้คุณชายของเขาเกิดชอบพอกับคุณหนูรองเหลียงขึ้นมา

“ส่งของที่สกุลเหลียงเรียบร้อยดีใช่ไหม” เจ้าของเสียงเรียบเอ่ยถาม คนสนิทของตน เขาเพียงแค่หันมามองที่คนสนิทเพียงครู่เดียว ก่อนจะหันไปจดจ่ออยู่ที่กระดาษในมือของเขาเช่นเดิม

ส่วนจินข่ายนั้นเมื่อได้ยินคำถามก็รีบเอ่ยตอบผู้เป็นนายออกไป “ส่งของไปเรียบร้อยขอรับ บ่าวไปส่งด้วยตัวเอง ผู้รับก็คือสาวใช้ส่วนตัวของคุณหนูรองเหลียงของรับ”

“อืม ข้ารู้แล้ว”

จินข่ายพยายามเพ่งสายตาดูกระดาษในมือของผู้เป็นนายของตน อยากรู้นัก ว่าสิ่งใดกันที่ทำให้เจ้านายของเขาจดจ่ออยู่ได้เป็นนานเช่นนี้ นอกจากสมุดบัญชีแล้วมีสิ่งใดที่สามารถเรียกความใส่ใจความจริงจังเช่นนั้นได้อีกกัน

แล้วเขาก็ได้คำตอบที่แท้ในกระดาษก็เป็นเหมือนที่ตั้งสำหรับอะไรบ้างอย่าง มีจุดที่เขียนคำว่าเตียงและโต๊ะกำกับเอาไว้เป็นสัดส่วนชัดเจน จินข่ายจึงได้นึกขึ้นมาได้ว่าอาจจะเป็นผังเรือนใหม่ที่คุณชายกำลังจะสร้างขึ้น

“เจ้ามีสิ่งใดอีกหรือไม่”

เสียงของผู้เป็นนายที่ดังขึ้นมาเสียงเบาแต่ช่างเป็นน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเย็นเฉียบยิ่ง ทำเอาบ่าวที่กำลังสองรู้เช่นเขาอดไม่ได้ที่จะสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะพยายามทำตัวให้เป็นปกติ

“ไม่มี ไม่มีขอรับ”

เขาโค้งให้ผู้เป็นนายอย่างนอบน้อมก่อนจะรีบก้าวออกมาจากในห้องทันที โดยไม่ต้องรอให้ผู้เป็นนายเอ่ยไล่

เมื่อพ้นจากห้องมาแล้ว จินข่ายจึงได้กลับไปคิดเรื่องสร้างเรือนใหม่ของคุณชายตนอีกครั้งหนึ่ง

ในหัวพลางนึกสงสารคุณหนูรองเหลียงในใจ เมื่อคิดไปว่าเรือนใหม่นี้จะเป็นเรือนที่คุณชายของเขาตั้งใจสร้างขึ้นเพื่อแยกเรือนกับคุณหนูรองเหลียงเมื่อนางแต่งเข้ามาแล้ว

เพราะฉะนั้นยามนี้ทั้งใบหน้าและในหัวใจของจินข่ายนั้นเต็มไปด้วยความสงสารที่มีต่อคุณหนูรองเหลียงอย่างปิดไม่อยู่

คุณหนูเหลียงท่านร่างกายอ่อนแอก็นับว่าน่าสงสารอยู่แล้ว นี่ยังจะต้องมาแต่งกับคุณชายของเขาอีก เช่นนี้ไม่เท่ากับว่าคุณหนูเหลียงผู้นี้น่าสงสารยิ่งขึ้นไปอีกมากหรอกหรือ