ตอนที่ 7 หนังสือลับจากมือมารดา1

ช่วงค่ำของวันนี้ในขณะที่นางกำลังนั่งอ่านตำราเล่นอยู่นั้นท่านแม่ของนางก็เข้ามาพร้อม กับให้สาวใช้ของนางถือห่อผ้ามาห่อหนึ่ง ท่านแม่ของนางรับห่อผ้านั้นจากมือสาวใช้มาถือเอาไว้เองก่อนที่จะโบกมือไล่สาวใช้ทั้งของนางแล้วก็ที่ติดตามท่านแม่ของนางมาให้ออกไปด้านนอกทั้งหมด

นางมองท่านแม่ของนางอย่างไม่ค่อยเข้าใจนักแต่ก็ยอมลุกจากเก้าอี้ตามแรงจูงของท่านแม่ของนาง

ท่านแม่พานางเข้ามายังห้องด้านในก่อนจะดันให้นางนั่งลงที่เตียง เมื่อนางนั้นลงแล้วท่านแม่จึงได้เข้ามานั่งข้างๆนาง

“ท่านแม่มีเรื่องสำคัญใดอยากจะเอ่ยกับลูกหรือเจ้าคะ” เจ้าของน้ำเสียงหวานเอ่ยถามท่านแม่ของตนด้วยความสงสัย

นางอยากรู้ว่ามีเรื่องสำคัญหรือลึกลับเพียงใด ท่านแม่ของนางจึงต้องระมัดระวังที่จะพูดคุยกับนางถึงเพียงนี้

“แม่มีของมาให้เจ้า” เหลียงฮูหยินเอ่ยกับลูกสาว ก่อนจะแกะห่อผ้าที่ถือเอาไว้ให้เปิดออก

เมื่อห่อผ้าคลายออกแล้วก็พบว่าสิ่งที่อยู่ด้านในห่อผ้านั้นเป็นหนังสือปกดำที่มีความหนาของหนังสือไม่มากนักทั้งสามเล่ม หน้าปกเป็นสีดำล้วนทั้งหมดแตกต่างกันเพียงที่แต่ละปกจะมีลวดลายบนปกเป็นลายดอกไม้ที่แตกต่างกันออกไปเท่านั้น

“ที่แท้คือหนังสือนี่เอง” นางเอ่ยก่อนจะยิ้มให้มารดาตน แล้วจึงเอื้อมมือไปหยิบหนังสือทั้งสามเล่มนั้นมาถือเอาไว้ในมือ

“ขอบคุณท่านแม่มากนะเจ้าคะ” นางไม่ลืมที่จะแสดงสีหน้าดีใจเป็นอย่างมากให้ท่านแม่ของนางได้เห็น

นางอ่านหนังสือมาก็ถือว่ามาก แม้ไม่ถึงหนึ่งพันเล่มแต่ก็คงไม่น้อยไปกว่าแปดร้อยเล่มได้กระมัง แต่ถึงกระนั้นกลับไม่เคยเลยที่จะเห็นหรือเคยอ่านหนังสือปกดำที่ดูจะเป็นหนังสือธรรมดาๆเช่นนี้ไม่

เพราะฉะนั้นซูเมิ่งจึงคิดว่าท่านแม่ของนางถึงขนาดตั้งใจมอบให้เป็นอย่างมากเช่นนี้ หนังสือในมือนางทั้งสามเล่มนี้คงจะเป็นหนังสือดีเยี่ยมที่หาซื้อได้ยากเป็นแน่

“หนังสือพวกนี้ต่อจากนี้เจ้าก็ค่อยๆดูค่อยๆศึกษาด้วยตัวเองก็แล้วกัน” ท่านแม่นางเอ่ยขึ้นโดยที่ไม่ได้หันมามองหน้านางเช่นปกติ ท่านแม่นางเอ่ยไปก็หน้าแดงไปโดยไม่รู้สาเหตุ

เป็นเหตุให้ลูกสาวอย่างนางร้อนใจรีบร้อนร้องถามแล้วรีบรินน้ำส่งให้ผู้เป็นมารดาของตนดื่มคลายร้อน พลางคิดในใจว่าโชคดียิ่งที่ในกาน้ำมีน้ำอยู่พอดีจึงพอให้มารดานางได้คลายร้อนได้บ้าง

มิเช่นนั้นหากในกาน้ำมีน้ำชาร้อนอยู่ภายในแทนเกรงว่านางอาจจะไม่สามารถช่วยท่านแม่ของนางคลายร้อนได้รวดเร็วเช่นนี้

“ท่านแม่ดื่มน้ำแล้วรู้สึกดีขึ้นหรือไม่เจ้าคะ ท่านต้องการให้ลูกเรียกคนนำผ้าชุบน้ำเข้ามาเช็ดคลายร้อนให้ท่านหรือไม่เจ้าคะ” นางเอ่ยถามมารดาด้วยความเป็นห่วงยิ่ง

“ไม่ต้องหรอก แม่ว่าแม่ออกไปเดินรับลมเสียหน่อยก็จะดีขึ้นเอง” นางเอ่ยบอกลูกสาวของตน พลางลุกขึ้นยืนเตรียมตัวเดินออกจากห้องด้านในของเรือนลูกสาวคนรองของนางทันที

ในใจคิดอยู่ว่าจะให้นางเอ่ยออกไปเช่นไรว่าตนนั้นไม่ได้รู้สึกร้อนจึงได้หน้าแดงเช่นนี้ แต่ที่หน้าแดงนั้นก็เป็นเพราะหนังสือสามเล่มที่เพิ่งให้บุตรสาวไปเมื่อครู่ต่างหากเล่า

แม้นางจะเป็นมารดาของเมิ่งเมิ่งแต่ก็ยังไม่อาจจะละจากความหน้าบางของตนได้ จึงได้หวังว่าเมื่อบุตรสาวได้เห็นสิ่งต่างๆที่อยู่ในเล่มหนังสือแล้วจะรู้ได้ด้วยตนเองว่ามารดาเช่นนางได้ทำการชี้แนะทางให้แล้ว

แน่นอนว่าเมื่อซูเมิ่งเห็นท่านแม่ของนางยืนขึ้นก็รีบเข้ามาช่วยประคองทันที เมื่อทั้งสองออกมาถึงห้องชั้นหน้าแล้วนั่นแหละซูเมิ่งนางจึงได้เอ่ยเรียกคนจากด้านนอกเรือนที่รอท่าอยู่เข้ามา

ก่อนที่ท่านแม่ของนางจะให้สาวใช้ช่วยกันประคองออกไป ก็ยังพูดทิ้งท้ายเอาไว้ว่านางเพียงร้อนขึ้นมาเท่านั้นเดินเล่นรับลมหน่อยก็ดีขึ้นแล้ว อย่าให้นางได้เป็นห่วงหรือกังวลในเรื่องนี้เลย

แต่ถึงมารดาของนางจะเอ่ยเช่นนั้นเอาไว้แล้ว นางก็ยังไม่อาจวางใจได้จึงได้ส่งติงหยู่ให้ไปเดินรับลมเป็นเพื่อนมารดานาง แถมยังไม่ลืมกำชับสาวใช้คนสนิทของนางด้วยว่าหากไม่ส่งท่านแม่นางจึงถึงเรือนก็ไม่ต้องกลับมายังเรือนของนางเช่นกัน