ตอนที่ 16 เป็นสามีภรรยากันแล้ว ทุกเรื่องล้วนไม่ต้องเร่งรีบ2

เมื่อเห็นท่าทีที่นางเริ่มแสดงออกมา ทำให้เห็นว่านางช่างเป็นสตรีที่อ่อนต่อโลกยิ่ง เพียงคำพูดของเขาไม่กี่คำก็ทำให้นางแสดงท่าทีออกมาอย่างหลากหลาย จนในที่สุดเว่ยมู่เหลียนก็ค้นพบว่าภรรยามาดๆของเขาผู้นี้ช่างน่าแกล้งยิ่งนัก

“เหลียงซูเมิ่ง” เขาเอ่ยเรียกชื่อของนาง ก่อนจะเอื้อมมือของเขาไปดึงมือของนางมากุมเอาไว้ ก่อนหน้านี้เจ้าของมือนุ่มก็ดึงมือออกทันทีที่เขากุม จนเขาต้องออกแรงบังคับอีกครั้ง จึงจะได้กุมมือนุ่มนี้ของนางสำเร็จ

“พวกเราแต่งงานกันแล้ว ย่อมต้องอยู่ด้วยกันไปอีกนานใช่หรือไม่” เขาเอ่ยถามนางทั้งที่ยังคงจับมือบางกุมไว้อยู่ไม่ห่าง

“ใช่”

“เช่นนั้นพวกเราย่อมต้องสนิทสนมกันให้มากใช่หรือไม่”

“ใช่เจ้าค่ะ”

“ไม่แปลกที่เจ้าจะรู้สึกอึดอัดเวลาอยู่กับข้า ต่อจากนี้พวกเราทุกวันอยู่ด้วยกัน ไม่นานทุกอย่างย่อมเข้าที่เข้าทางไม่ต้องเร่งรีบจนเกินไปดีหรือไม่” เขาถามนางต่อ

“ดีเจ้าค่ะ” นางเอ่ยตอบเสียงเบา

“ปกติข้ามักจะเก็บทุกอย่างเอาไว้คนเดียว ยามนี้มีเจ้ามาเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตทุกอย่างข้าย่อมแบ่งปันเจ้า เช่นเดียวกันทุกอย่างที่เป็นของข้าล้วนเป็นของเจ้าเช่นกัน” เขาเอ่ยบอกนางต่อ หวังจะเปิดอกพูดคุยกับนางให้เข้าใจในคืนนี้

“ข้าเองไม่รู้ว่าตนจะเป็นภรรยาที่ดีให้ท่านได้อย่างเหมาะสมดียิ่งหรือไม่ แต่ข้าเองก็จะพยายามให้มากเจ้าค่ะ หวังว่าท่านจะไม่ถือสาหากข้าทำสิ่งใดได้ไม่ดี”

ในเมื่อเขาเอ่ยออกมาอย่างต้องการเปิดทุกสิ่งทุกอย่างให้นางรู้ แน่นอนว่านางย่อมรับฟังเขาอย่างใส่ใจ เขาเปิดใจต่อนางย่อมเป็นสิ่งที่นางไม่คาดคิด ในคราแรกนึกว่านางจะถูกเขารังเกียจเข้าเสียแล้วด้วยซ้ำ

ไม่คิดว่าเขาจะให้โอกาสนางและย่อมรับนางในฐานนะภรรยาเช่นนี้ ในเมื่อเป็นเช่นนี้หากนางจะหวังให้เขารักนางเช่นเดียวกับที่นางรักเขา สิ่งที่หวังอาจจะเป็นไปได้ในสักวันหนึ่ง

“เราสามีภรรยากันย่อมไม่ถือสาเรื่องเล็กน้อยใดใด มาพวกเราเข้านอนกันเถิดเจ้าคงเหนื่อยมากแล้ว ส่วนเรื่องเข้าหอก็เอาไว้คืนอื่นก็แล้วกันให้ข้ารังแกเจ้าสาวที่เหน็ดเหนื่อยจากพิธีตลอดทั้งวันคงไม่ดีนัก” เขาเอ่ยต่อในขณะที่หยิบยื่นผ้าห่มมาทางนาง โชคดีที่ยามนี้แสงไฟจากด้านนอกส่องเข้ามาได้ไม่มากนัก เขาจึงไม่เห็นว่าใบหน้าของนางนั้นแทบจะแดงไปทั้งหน้าแล้ว

ทั้งสองคนสามีภรรยานอนเคียงกันเป็นวันแรกอย่างสงบราบลื่น นางไม่รู้ว่าบุรุษข้างกายหลับไปหรือยัง ได้แต่แอบนอนฟังเสียหายใจของเขาเพียงเท่านั้น ไม่นานนักเหลียงซูเมิ่งก็อดทนต่อความเหน็ดเหนื่อยไม่ไหว นางเข้าสู่ห้วงฝันในเวลาต่อมา