ตอนที่ 15 เป็นสามีภรรยากันแล้ว ทุกเรื่องล้วนไม่ต้องเร่งรีบ1

ตอนที่ 15

เป็นสามีภรรยากันแล้ว ทุกเรื่องล้วนไม่ต้องเร่งรีบ

“ค่อยๆหายใจ อย่าได้เร่งรีบนัก”

ตัวเขาเอ่ยขึ้นบอกกับภรรยาตัวเล็กที่นอนอยู่ข้างๆเขาในยามนี้

เขาคงไม่ได้ทำสิ่งใดผิดไปจนทำให้ภรรยามาดๆของตนหวาดกลัวหรอกนะ ตั้งแต่เขาเปิดผ้าคลุมหน้าให้นาง กินข้าวกับนาง จนกระทั่งยามนี้ขึ้นเตียงนอนเคียงอยู่ข้างกายนาง

ดูเหมือนทุกการกระทำที่ผ่านมาจะเป็นเพียงการทำตามเขาโดยไม่ได้คิด ไม่ได้เป็นตัวเอง เขาให้นางลุกนางก็ลุก ให้นางนอนก็นอน

เว่ยมู่เหยียนนั้นไม่ค่อยเข้าใจเท่าใดนัก เขาอุตส่าห์อยากให้พวกเราสามีภรรยามีบรรยากาศที่ผ่อนคลายจึงได้เลือกที่จะเปลือยปราการน้ำแข็งที่เขามักจะสร้างเอาไว้เพื่อกั้นคนอื่นให้ออกห่างลง ไหนๆนางก็มาเป็นฮูหยินของเขาแล้ว อย่างไรต่อจากนี้ย่อมต้องอยู่ร่วมกันไปอีกนาน คงไม่อาจจะเย็นชากับนางได้

อีกทั้งเขารู้ดีว่าท่านแม่ของตนรักใครเอ็นดู ภรรยามาดๆของเขามากเพียงใด หากแต่งกันแล้วเขาทำเย็นชากับนางแล้วล่ะก็คงอยากจะหาทางรับมือท่านแม่ของเขาได้ คงต้องถูกหาเรื่องไม่ได้หยุด ชีวิตเขาต่อจากนั้นคงยากที่จะหาความสงบได้

ในเมื่อเขาแต่งกับนางก็เปรียบเหมือนมีเกาะคุ้มกันชั้นดี ขอเพียงเขาดีต่อนางทุกอย่างต่อจากนี้ชีวิตเขาก็ถือว่าราบรื่นแล้ว

“หากเจ้ารู้สึกไม่สบาย ข้าสามารถให้คนไปตามหมอมาให้เจ้าได้”

เขาเอ่ยถามนาง เมื่อเห็นว่านางยังคงเงียบ อีกทั้งเสียงหายใจเบาลงมากจนเขาแทบไม่ได้ยินเสียงหายใจของนางแล้ว

“ข้า ข้าไม่ได้เป็นอะไร ไม่ต้องตามหมอหรอกเจ้าค่ะ” นางเอ่ยตอบเสียงเบา

ในใจคิดไปว่า หากคนข้างๆนางเกิดสั่งให้คนไปตามหมอมาจริง จะไม่เป็นที่หัวเราะเยาะของผู้อื่นหรืออย่างไร พวกเขาเพิ่งเข้าห้องหอได้ไม่เท่าไหร่ ก็เร่งรีบให้คนออกไปตามหมอเช่นนี้

หากวันนี้ต่อให้นางป่วยจริงต่อให้แทบจะไม่มีแรงขยับตัวอย่างไรก็ต้องรอให้ผ่านคืนมงคลนี้ไปให้ได้ มีแต่ทำเช่นนี้ถึงจะรักษาหน้าของสองตระกูลเอาไว้ได้

“เช่นนั้นที่เจ้าเงียบเหมือนค่อยจะหนีข้าตลอดเช่นนี้ เพราะเจ้าไม่อยากจะพูดคุยกับข้าใช่หรือไม่ ที่แท้เจ้ารังเกียจข้าจึงได้ทำทีท่ามองข้ามข้าอยู่ตลอดเช่นนี้”

“ไม่ใช่ท่านเข้าใจผิดแล้ว!!!” นางรีบร้อนร้องปฏิเสธออกมาอย่างรวดเร็ว ก่อนจะรีบร้อนลุกขึ้นนั่งแล้วจึงหันหน้าไปหาเว่ยมู่เหยียนที่นอนอยู่ข้างๆ

ทางเว่ยมู่เหยียนที่เห็นว่านางลุกขึ้นนั่งแล้ว เขาจึงได้ลุกขึ้นนั่งเช่นเดียวกันต่อนาง ทำให้ยามนี้เขาและนางต่างนั่งหันหน้าเข้ามากัน

ใบหน้าของเขายามนี้แกล้งทำสีหน้าเรียบเฉย ทั้งที่ในใจยามนี้อดที่จะรู้สึกพอใจไม่ได้เมื่อตนสามารถพูดกระตุ้นร่างบางให้รู้สึกร้อนรนเช่นนี้ได้

“ข้าเข้าใจผิด เข้าใจผิดอย่างไรท่าทางของเจ้าออกชัดเจนเช่นนี้” เขายังคงแสดงต่อ คำพูดยังคงถูกเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งแฝงความเย็นชาเล็กน้อย เพื่อต้องการให้นางรู้สึกได้ว่าเขานั้นได้เริ่มตั้งปราการขึ้นระหว่างเขากับนางแล้ว

แน่นอนว่าเมื่อในน้ำเสียงของร่างสูงมีการเปลี่ยนแปลงไป เหลียงซูเมิ่งย่อมรู้สึกได้อย่างรวดเร็ว นางจึงรีบร้อนเอ่ยแก้ตัวออกไปอย่างรวดเร็ว หมายจะขจัดการเข้าใจผิดนี้ออกไปโดยไว

“ไม่ใช่ว่าข้าไม่อยากพูดคุยกับท่านหรือรู้สึกรังเกียจท่าน เพียงแต่ข้าเพียงทำตัวไม่ถูกเท่านั้นเจ้าค่ะ”

“เป็นจริงหรือ ที่ข้าเข้าใจผิดไปเอ่ย?” เขายังคงแกล้งถามซ้ำ น้ำเสียงที่เอ่ยออกไปครานี้แม้จะยังคงความเรียบนิ่งเช่นดังปกติ แต่ก็ดูผ่อนคลายลงเล็กน้อย

“ออกเรือนเชื่อฟังสามี ข้าแน่นอนย่อมไม่กล้าโกหกท่าน” นางยกคำสอนขึ้นมาเป็นหลักให้เขาเชื่อ

ในใจยังแอบคิด ว่าข้าแอบชอบท่านมานานหลายปี แต่งงานกับท่านถือเป็นสิ่งที่นางฝันไว้ในใจลึกๆ แล้วเช่นนี้นางจะไปรังเกียจเขาได้อย่างไรกัน