ผลไม้ป่า

ทางด้านหยางจิ่น

เวลาล่วงเลยจนถึงเช้าวันใหม่ ร่างสูงที่นอนอยู่บนเตียงก็ขยับกายลุกขึ้นมา สายตาคมมองไปรอบๆด้วยความงุนงง ก่อนสายตาจะไม่หยุดอยู่ตรงที่ร่างบางนอนสลบไสลอยู่ เขาจำได้ว่านี่คือภรรยาของเขา คนที่เขาพยายามปกป้องไม่ให้คนใจร้ายพวกนั้นมาทำร้ายภรรยาของเขา ร่างสูงลุกไปอุ้มร่างบางขึ้นมานอนบนเตียงดีๆแล้วห่มผ้าให้

"เอ๋? ทำไมไม่เจ็บแผลล่ะ" ร่างสูงจำได้ว่าคนพวกนั้นเข้ามาทำร้ายเขา บาดแผลเต็มร่างกายเขาไปหมด ความเจ็บปวดที่ได้รับ ร่างสูงยังจำความรู้สึกนั้นได้เสมอ ยิ่งคิดถึงความรู้สึกแบบนั้นดวงตาคมก็เริ่มมีน้ำคลอเบ้า ตัวสั่นเทาด้วยความหวาดกลัว

"ฮึก! ข้า...จ..จะปกป้อง ฮึก! ภ..ภรรยาเอง" แต่ถึงกระนั้นก็ยังออกปากจะปกป้องร่างบาง ทั้งที่ตนเองก็หวาดกลัวไม่แพ้กัน ดวงตาคมที่ชุ่มไปด้วยน้ำตามองซ้ายขวาด้วยความหวาดระแวงว่าจะมีคนมาทำร้ายพวกเขาทั้งสองหรือไม่ เมื่อไม่เห็นมีใคร เขาก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

แล้วก็เดินสำรวจกระท่อมด้วยความอยากรู้อยากเห็น หยางจิ่นตาเป็นประกายเมื่อได้เห็นสิ่งของแปลกใหม่ในกระท่อม แต่ก็ยังมีความสงสัยเล็กน้อยว่าใครเป็นเจ้าของกระท่อมหลังนี้

"หรือว่าจะเป็นภรรยา โอ๊ะ! ต้องใช่แน่ๆ ภรรยามีกระท่อมอยู่กลางป่านี่เอง ถึงได้พาข้ามาที่นี่" คิดเองเออเองทั้งนั้น ระบบที่ได้ตามดูเนื้อคู่ของโฮสต์นับตั้งแต่ที่เขาฟื้น จนมาถึงตอนนี้เจ้าก้อนกลมถึงได้รู้ว่าเนื้อคู่ของเจ้านายมีอาการความจำเสื่อม พฤติกรรมถึงได้ดูคล้ายเด็กขนาดนี้

[ นี่ระบบแม่คิดดีแล้วใช่ไหมที่พา เขา มาโลกนี้ด้วย แถมยังให้ดื่มน้ำยาลืมเลือนอีก จะจำกันได้ไหมเนี่ย] เจ้าก้อนกลมตัวหม่นแสงด้วยความกลัดกลุ้ม

ด้านหยางจิ่นที่สำรวจกระท่อมอยู่พักใหญ่ ท้องของเขาก็เริ่มร้องขึ้นมาด้วยความหิว

โครก!!

"แถวนี้มีอะไรให้ข้ากินไหมนะ" ร่างสูงเริ่มมองหาของกินในป่า เขาเดินหาของกินในป่าที่ไม่ไกลจากกระท่อมนัก

ในที่สุดเขาก็มาเจอกลุ่มนกกำลังจะกินผลไม้ป่าชนิดนึงอยู่ ผลไม้รูปทรงกลมสีแดงน่ากิน นกกินได้เขาก็กินได้เหมือนกัน

"เอาไปฝากภรรยาด้วยดีกว่า" ด้วยความที่เขาไม่กล้าเดินไปกลัวฝูงนกจะแตกตื่น หยางจิ่นจึงนั่งรอให้ฝูงนกกินเสร็จก่อนแล้วค่อยไปเก็บผลไม้

1ชั่วยามผ่านไป

ฝูงนกไปแล้ว หยางจิ่นที่นั่งรออยู่นานจึงเดินเข้าไปเก็บผลไม้ แล้วกินเข้าไปเพื่อบรรเทาอาการหิวของตัวเอง แต่พอได้ลิ้มรสผลไม้ป่าชนิดนี้ ร่างสูงก็ต้องเบิกตากว้างเพราะ รสหวานสดชื่น เนื้อผลไม้กรุบกรอบ รสชาติและรสสัมผัสที่ไม่คุ้นเคยทำเอาร่างสูงหยุดกินไม่ได้

{ว้าว!! แอปเปิ้ล ผลไม้ล้ำค่าจากป่าอาถรรพ์ หยางจิ่นเจอของดีเข้าให้แล้ว} ระบบที่ดูร่างสูงอยู่ตลอด ก็ถึงกับพูดออกมาด้วยความแปลกใจ ที่รางสูงหาของล้ำค่าในป่าอาถรรพ์เร็วขนาดนี้

ที่จริงแอปเปิ้ลจากป่าอาถรรพ์ในโลกนี้ไม่มีใครรู้ถึงสรรพคุณลึกลับของมันและไม่มีใครเคยมาเก็บแอปเปิ้ลจากป่าอาถรรพ์ไปกิน แอปเปิ้ลจากป่าอาถรรพ์มีสรรพคุณแสนวิเศษสำหรับจอมยุทธ์และจอมเวทย์ คือ เป็นผลไม้เสริมกำลังอย่างดี และสามารถฟื้นฟูลมปราณและฟื้นฟูพลังเวทย์ได้ดีทีเดียว

ระบบมองหยางจิ่นที่ยืนเก็บผลไม้ไปให้สโนว์ที่ยังไม่ฟื้น เพราะระบบรู้ว่าร่างกายของเจ้านายกำลังสร้างแก่นพลังเวทย์และกำลังทำลายขีดจำกัดของร่างกาย ไม่เกิน 2 สัปดาห์ก็ฟื้น

{โฮสต์ก็ยังไม่ฟื้น ระหว่างนี้ระบบไปดูครอบครัวในชาตินี้ของโฮสต์ดีกว่า ไปดูแม่เลี้ยงใจร้ายด้วย} ว่าแล้วเจอก้อนกลมก็หายวับไปยังจวนตระกูลโจว ที่ในตอนนี้ภายในจวนกำลังร้อนเป็นไฟ

" ไม่ได้!! เจ้าจะไปไม่ได้!" ฮูหยินรองตะโกนลั่นเมื่อผู้ชายคนโตกำลังจะไปชายแดน

"ท่านแม่ ท่านจะขัดราชโองการของฮ่องเต้หรือ" ถึงไม่มีราชโองการเขาก็จะไปอยู่แล้ว ป่านนี้น้องรองจะเป็นอย่างไรบ้างก็ไม่รู้

"แต่เจ้าพึ่งกลับมา แม่ยังไม่หายคิดถึงเจ้าเลย เลื่อนไปก่อนได้ไหมลูก"

"ไม่ได้ขอรับ ฝ่าบาทมีรับสั่งลงมาแล้วลูกขัดไม่ได้ อีกอย่างลูกจะไปตามหาน้องรอง" หย่งเจิ้งพูดความต้องการที่แท้จริงของตนเองออกมาให้มารดาได้รับรู้ และแน่นอนมารดาเขาต้องรับไม่ได้เป็นแน่

"เจ้าจะออกตามหามันทำไม!! เจ้าจะตามมันกลับมาให้มันเป็นเสี้ยนหนามในชีวิตเจ้าทำไม! แม่อุตส่าห์หาทางให้มันออกไปให้พ้นๆชีวิตลูก ลูกจะได้นั่งตำแหน่งประมุขของตระกูลอย่างสบายใจ!"

"แต่ลูกไม่เคยปรารถนาที่จะเป็นผู้นำตระกูล ลูกมีงานของลูก ลูกอยู่แบบนี้สบายใจกว่าท่านแม่"

"ไม่ได้!! คิดว่าข้าลงมือทำไปทั้งหมดเพื่ออะไร! ก็เพื่อให้เจ้าครองตระกูลนี้โดยชอบธรรม! แต่เจ้ากลับปฏิเสธ! เหตุใดเจ้าถึงโง่เง่าเช่นนี้!!" ตลอดเวลาที่ผ่านมานางวางแผนกำจัดฮูหยินใหญ่ เพื่อนางจะได้เป็นฮูหยินใหญ่ในจวนนี้ แล้วนางก็ทำมันสำเร็จ แต่...สามีของนางก็ยังไม่ยกตำแหน่งฮูหยินใหญ่ให้นางเสียที เพราะเกรงกลัวอำนาจตระกูลของอดีตฮูหยินใหญ่ ต่อมานางก็กำจัดลูกชายของนางแพศยานั่นให้มันไปตายในป่า ลูกของนางจะได้ปกครองตระกูลนี้อย่างสบายใจ แต่ดูเหมือนว่านางจะคิดผิด....ลูกชายคนโตของนางกลับรักและเอ็นดูบุตรชายคนที่นางเกลียด ดั่งพี่น้องในอุทร

"ลูกไม่ได้โง่ ลูกแค่ไม่อยากได้สิ่งที่น้องรองควรจะได้มาเป็นของตนเอง" พูดจบคุณชายใหญ่ก็เดินออกไปจากห้อง ทิ้งให้ผู้เป็นมารดาทำลายข้าวของด้วยอารมณ์โทสะ

{ที่แท้แม่ของโฮสต์ก็ไม่ได้ป่วยตายนี่เอง เก็บเรื่องนี้เอาไว้บอกโฮสต์ดีกว่า} ระบบที่ได้ยินความคิดของฮูหยินรองก็บังเกิดความคิดดีๆที่จะบอกเจ้านายของตน ระบบคิดว่าเจ้านายต้องจัดการผู้หญิงคนนี้แน่ๆ

ทางด้านหยางจิ่น

ร่างสูงเอาผลไม้ใส่ตะกร้าสานแล้วเอาขึ้นไปให้ภรรยาที่นอนอยู่ข้างบน

"ภรรยา ข้าเก็บผลไม้ป่ามาให้เจ้า รีบตื่นมากินล่ะ" หยางจิ่นวางผลไม้ในตะกร้าที่โต๊ะข้างเตียงแล้วก็นั่งเฝ้าร่างบางจนเผลอหลับไป