Episode 03: The way to get rid of Seiji【1】

เซย์จิไม่รอช้า โน้มหน้าฉกจูบเรียวปากสีชมพูเรื่อทันที กัลป์ยังตกใจอยู่เลยปล่อยให้ตัวเองถูกจูบโดยง่ายดาย ทว่าสติก็กลับมาอีกครั้งเมื่อเซย์จิไม่จูบอย่างเดียว ลากมือเข้าไปใต้เสื้อเขาแล้วลูบไล้หน้าท้อง ก่อนลากยาวขึ้นมาที่หน้าอก หยอกเย้าส่วนอ่อนไหวเล็กๆ ด้วยปลายนิ้ว

ความหงุดหงิดพร่างพรายขึ้นในใจของนักเขียนหนุ่มทันที ไม่ใช่ว่าเขารู้สึกไม่ดีที่โดนกระทำแบบนี้ รู้สึกดีตามสัญชาตญาณของร่างกายนั่นแหละ แต่ที่หงุดหงิดเป็นเพราะคนกระทำเขาเป็นผู้ชาย ที่สำคัญคือเขาถูกบังคับ ไม่ได้ยินยอมด้วย ซึ่งนี่ก็เป็นครั้งที่สองแล้วที่เขาโดนเซย์จิทำแบบนี้

กระนั้นเขาก็ยังนิ่งเฉย รอจังหวะให้เซย์จิผละออกจากการลิ้มรสริมฝีปากเขาด้วยรู้ว่าถึงจะขัดขืนไปก็เสียแรงเปล่า รอโอกาสจู่โจมอย่างใจเย็นจะดีกว่า

“ฉันจะทำให้นายรู้สึกดีจนเป็นบ้าไปเลย” แล้วเซย์จิก็ละริมฝีปากออกมาจนได้ สายตาเจ้าเล่ห์จ้องดวงหน้าหวานแพรวพราว กัลป์จ้องตอบอย่างไม่ลดละ ก่อนจะถือโอกาสที่เซย์จิตั้งท่าจะเลื่อนตัวลงไปจัดการปลดกางเกงบนตัวของคนใต้ร่างเอาศีรษะโหม่งหน้าหล่อๆ นั่นอย่างรวดเร็ว

พลั่ก!

“โอ๊ย!” เซย์จิผงะถอยหลัง มือทั้งสองยกขึ้นกุมใบหน้าตัวเองที่เหยเกอยู่อย่างเจ็บปวด “ทำบ้าอะไรของนาย! เอาหัวมาโหม่งทำไม! เข้ามาเต็มๆ ทั้งตาทั้งจมูกเลยเนี่ย!”

กัลป์รีบลุกขึ้น ไม่ตอบคำถาม แต่ยกขาถีบเข้าที่ลำตัวคนตัวใหญ่ไปอีกที

พลั่ก!

“โอ๊ย! เจ็บนะเว้ย ทำอะไรของนายวะ!” เซย์จิที่ยังกุมใบหน้าอยู่ พอถูกถีบไม่ทันตั้งตัวก็ล้มลงไปบนฟูก ปากก็ตะโกนต่อว่าอีกฝ่ายไม่หยุดหย่อน

กัลป์เองก็ไม่สนใจจะตอบคำถาม ไม่แม้แต่จะยั้งฝ่าเท้าด้วย พอเห็นเซย์จิเปิดช่องโหว่ ก็จัดการรัวฝ่าเท้าใส่ไม่ยั้ง จากแค่ถีบธรรมดาๆ ตอนนี้กลายเป็นกระทืบเซย์จิไปโดยปริยาย เซย์จิที่ตัวใหญ่กว่าดูน่าจะสู้ได้ ทว่าในเวลาที่ดวงตาถูกจู่โจม เขากลับสู้คนตัวเล็กกว่าไม่ได้เลยแม้แต่น้อย ไม่นานก็ถูกกัลป์ถีบร่วงลงจากเตียง เสียงของหนักกระแทกพื้นน่ากลัวว่ากัลป์จะถูกห้องข้างล่างไปฟ้องเจ้าของอพาร์ตเม้นต์ให้มาต่อว่าฐานทำเสียงดังตอนดึกๆ ดื่นๆ นัก หากแต่เขาไม่สนใจอะไรแล้ว ไหนๆ ก็ได้โอกาส อย่างนี้มันต้องเอาคืนทั้งขึ้นทั้งร่อง

เอาคืนตั้งแต่ตอนที่ปล้ำเขาตอนอยู่ที่โมเทล แล้วก็พยายามจะปล้ำเขาเมื่อกี้ด้วย

พลั่กๆๆ!

“โอ๊ยๆ!” เซย์จิแหกปากร้องลั่นเมื่อแรงปะทะจากฝ่าเท้ากระแทกมาทั่วร่างกาย พยายามจะตั้งหลักโดยไวเพราะไม่อย่างนั้น เขาคงได้บอบช้ำจากการถูกกัลป์ยำรวมมิตรแน่

ไม่นานก็ตั้งหลักได้ ละมือออกจากใบหน้า จ้องอีกฝ่ายที่ยกขาขึ้นมาทำท่าจะถีบเขาเขม็ง ก่อนจะคว้าหมับเข้าที่ข้อเท้าเมื่อกัลป์ส่งงฝ่าเท้าเข้ามาหา หมายจะถีบหน้าอก

“ได้ทีนี่ไม่เบามือเลยนะ!” แล้วก็ตามด้วยการแผดเสียงลั่นชนิดไม่เกรงใจชาวบ้าน

กัลป์ย่นคิ้วยู่จนแทบผูกกันเป็นโบว์ หงุดหงิดอีกรอบที่ถูกสกัดไว้ได้ ทว่าก็ยอกย้อนเสียงแข็ง

“ไม่ได้ใช้มือ นี่เรียกว่าเท้า!” พลันสะบัดขาตัวเองที่ถูกเกาะกุมอยู่ออก

เซย์จิสบถในลำคอ เริ่มหัวเสียขึ้นมาบ้างแล้วที่ถูกกระทำแบบนี้

ตอนอยู่ในนิยายก็ถูกเขียนให้เป็นฝ่ายรับแล้ว พอออกมาจากนิยาย ก็ยังจะมาถูกทำร้ายอีก รู้จักเซย์จิคนนี้น้อยไปแล้ว!

เซย์จิไม่แม้แต่จะคิดว่าสิ่งที่ตัวเองโดนอยู่มันเกิดจากความผิดของเขาเอง นอกจากคิดแค้นคนตรงหน้าเท่านั้น ที่สำคัญ ตอนแรกเขาไม่ได้คิดจะทำอะไรกัลป์จริงจังด้วย แค่จะหยอกให้กลัว เป็นการเอาคืนที่เขาถูกเขียนให้ถูกปู้ยี่ปู้ยำต่างหาก แต่มาถึงขั้นนี้แล้ว คงจะต้องเอาจริงเสียแล้ว

เซย์จิลุกขึ้นพรวดขณะที่มือยังจับข้อเท้านั้นไว้อยู่ พลันออกแรงดันสุดแรงให้กัลป์เสียหลักล้มลงไปบนเตียงอีกครั้ง กัลป์หงายหลังกระแทกลงกับฟูก จากฝ่ายเป็นต่อกลายมาเป็นรองเมื่อเซย์จิใช้แรงทั้งหมดที่มีกดเขาลงกับเตียง จัดการขึ้นมาคร่อมร่างเขาอีกครั้งโดยตรึงมือทั้งสองข้างไว้แน่นจนขยับไม่ได้อีกด้วย

“นายจะมากไปแล้ว คิดจะลองดีกับฉันหรือไง!”

“นายต่างหากที่มากไปแล้ว จู่ๆ ก็มาปล้ำคนที่สร้างนายขึ้นมา มันใช้ได้ที่ไหน!” กัลป์ไม่เงียบปากอีกต่อไป ต่อล้อต่อเถียงด้วยไม่พอใจสุดกำลัง

เซย์จิเองก็ไม่พอใจ เห็นกัลป์แข็งข้อด้วยแล้วก็ชักสีหน้า

ถึงจะเป็นคนสร้างเขาก็จริง แต่สร้างโดยให้ไปโดนผู้ชายทะลวงด่านหลังแบบนั้น เขาก็ไม่สำนึกบุญคุณหรอกนะ!

ยิ่งคิดก็ยิ่งแค้น โดนกระทืบเมื่อครู่ไปด้วยก็แค้นหนักเข้าไปใหญ่ ดึงชายเสื้อของกัลป์ขึ้น แม้อีกฝ่ายจะขัดขืนแต่ก็สามารถดึงออกให้พ้นตัวอย่างง่ายดาย ซ้ำยังจะลามไปจับขอบกางเกงและดึงลงอีกต่างหาก

กัลป์กัดฟันกรอดจนเป็นสันนูนขณะที่เซย์จิดึงกางเกงลงไปแล้วเกือบครึ่งก้น

“นายเสร็จฉันแน่”

ใครจะไปยอมเสร็จนายกัน!

กัลป์ยกเข่าขึ้นกระแทกกลางเป้าเซย์จิทันทีที่ได้โอกาส แรงจุกเสียดที่อัดแน่นเข้ามากลางตัวทำเอาเซย์จิร้องดังอั้ก เซล้มไปนอนงอตัวบนฟูกข้างๆ กัลป์รีบดันตัวเองขึ้นลุกแล้วก็ยกขาถีบเซย์จิไปอีกที

“คิดจะปล้ำฉันเป็นครั้งที่สอง มันง่ายไปเว้ย”

ตามไปด้วยถีบอีกหลายทีอย่างหงุดหงิด

เซย์จิไม่แม้แต่จะส่งเสียงร้อง ไม่ใช่ไม่เจ็บที่โดนถีบ แต่จุกตรงเป้าจนร้องไม่ออกต่างหาก เลยได้แต่ปล่อยให้คนสร้างตัวเองสั่งสอนจนพอใจเท่านั้น

กัลป์หายใจเหนื่อยหอบ ทิ้งตัวลงจากเตียง มองเซย์จิที่มีสีหน้าเหยเกแต่ไม่ขยับเขยื้อนอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพ่นลมหายใจออกมา

“สิ่งที่นายควรรู้ไว้ก็คือนายเป็นคนที่ฉันสร้างขึ้น ถ้าไม่มีฉัน ก็ไม่มีนาย และตอนนี้นายก็ต้องพึ่งพาฉัน จำไว้ว่าอย่าคิดทำอะไรบ้าๆ อีก ฉันไม่ใช่หมูในอวยที่จะให้นายมาจับเชือดได้ง่ายๆ นะบอกเลย”

ถึงไม่บอก เซย์จิก็รู้แล้ว เขากัดฟันอย่างขุ่นแค้น ถ้าเมื่อกี้ไม่พลาดท่าจนโดนเล่นงานจุดตายอย่างนี้นะ สาบานเลยว่ายังไง กัลป์ก็สู้เขาไม่ได้หรอก

“ถ้านายยังอยากมีที่ซุกหัวนอนก็จำไว้ว่าอย่ามาแตะต้องฉันอีกแม้แต่ปลายเล็บถ้าฉันไม่อนุญาต” กัลป์ออกคำสั่งอีกครั้ง

ความเจ็บปวดเริ่มเลือนหายแล้ว เซย์จิเลยตะแคงหน้าไปมองอีกฝ่ายที่กอดอกมองอย่างไม่พอใจ พลางบุ้ยปากขมุบขมิบไปด้วย

“เข้าใจมั้ยเนี่ย ถ้าไม่เข้าใจ ฉันจะทำให้เข้าใจง่ายๆ” พอไม่ยอมตอบรับ กัลป์ก็ขู่ ซ้ำยังทำท่าจะถีบอีก

“เข้าใจแล้วน่า” เซย์จิเลยต้องรีบตอบรับไปเพราะดูท่าทางกัลป์จะเอาจริง และตอนนี้เขาก็ไม่พร้อมที่จะต่อกรกับคนตรงหน้าในสภาพของสำคัญปวดร้าวอยู่แบบนี้ด้วยสิ

“เข้าใจก็ดี จะได้ไม่ต้องลงไม้ลงมืออีก” กัลป์ตัดบทเอาดื้อๆ ถอดเสื้อยืดชุ่มเหงื่อจากการสั่งสอนนายเอกนิยายตัวเองออก แล้วโยนทิ้งลงตะกร้าผ้าที่อยู่ใกล้ๆ

รอยสักภาษาอังกฤษตัวเขียนคำว่า ‘Forever’ ปรากฏให้เห็นเต็มสองตา ที่แขนซ้ายตั้งแต่หัวไหล่จนเกือบถึงข้อศอกเองก็มีรอยสักรูปปากกาขนนกสีฟ้าแซมชมพูอันเบ้อเริ่ม เซย์จิแปลกใจเล็กน้อยที่ตัวเองไม่ทันสังเกตตอนปล้ำกัลป์ในครั้งแรกว่ามีรอยสัก สงสัยตอนนั้นจะหน้ามืดจนไม่ทันได้สังเกต แต่ก็ไม่ได้ติดใจอะไร นอกจากตอนนี้ที่เขามองภาพลักษณ์ของกัลป์เปลี่ยนไป นักเขียนหนุ่มนั่นไม่ได้หน่อมแน้มอย่างที่เขาเห็น ถึงจะหน้าหวาน แต่ก็ใจเด็ดและใจกล้าเกินตัว และดูท่าทางจะมีความเป็นขบถในตัวเองสูงเสียด้วย

เซย์จิยังจับจ้องกัลป์ตาไม่กะพริบ กระทั่งกัลป์เดินไปหยิบเสื้อตัวใหม่จากตู้เสื้อผ้ามาสวม เดินไปนั่งเก้าอี้ เตรียมจะทำงานนั่นแหละ เขาถึงละสายตาได้

“นายก็นอนๆ ไปเลย ฉันจะทำงาน ห้ามกวนเด็ดขาด”

เซย์จิยักไหล่ ยอมทิ้งตัวนอนตามคำสั่ง

เอาเถอะ วันนี้เอาคืนไม่ได้ยังไม่เป็นไร ไว้วันหลังก็ได้ ตราบใดที่เขาอยู่ที่นี่ก็ยังมีโอกาสอยู่แล้ว