บทที่ 2 จุดเริ่มต้น

Cher talk :

ใครบอกว่าฉันไม่เสียใจ ใครบอกว่าฉันไม่ร้องไห้ นี่ไง...ฉันกำลังร้องไห้ เพียงแต่ไม่ได้ร้องออกมาต่อหน้ามัน...ไอ้ผู้ชายชั่วคนนั้น ฉันไม่มีแรงจะเดินด้วยซ้ำ...ร่างกายไม่ตอบสนองต่อการสั่งการของสมอง ฉันอยากจะเดิน อยากจะวิ่งออกไปจากตรงนี้ให้เร็วที่สุด แต่กลับทำได้เพียงทรุดตัวลงนั่งร้องไห้ที่หน้าลิฟต์

สองปีที่ฉันคบกับมันมา...ฉันยอมรับก็ได้ว่าฉันไม่มีเวลา แต่ก็ใช่ว่าฉันออกไปเที่ยวเล่นเสียเมื่อไหร่ แค่ทำงานเป็นแพทย์ที่โรงพยาบาลฉันก็แทบจะไม่มีเวลา แล้วไหนจะศึกษาต่อเฉพาะทางจิตเวชศาสตร์อีก ในวันที่มันมาจีบฉัน ฉันเคยบอกไปแล้วว่าฉันไม่มีเวลา ฉันไม่พร้อมที่จะมีแฟนด้วยซ้ำ แต่มันก็ยังยืนยันที่จะคบกับฉัน แล้วเป็นยังไง...สุดท้ายก็เป็นมันนั่นแหละที่ทำให้ฉันเสียใจ

เรื่องที่ธันวาไปแอบมีกิ๊กมันลอยมาเข้าหูฉันตลอด แต่ฉันไม่เคยใส่ใจ เพราะฉันคิดว่ามันคงไม่ทำ แต่ยิ่งนานวันเข้า ฉันยิ่งไม่มั่นใจ เพราะมีคนส่งภาพของมันกับผู้หญิงมากหน้าหลายตามาให้ฉันดูตลอด และในวันนี้ฉันต้องมาดูด้วยตาตัวเอง ฉันไม่ได้นอนมาตั้งแต่เมื่อวาน พอออกเวรตอนแปดโมงฉันทำงานต่อจนถึงเวลาเลิกงานตอนห้าโมงเย็น ข้าวสักเม็ดก็ยังไม่ตกถึงท้อง แต่ฉันก็ยังถ่อสังขารมาที่นี่ เพราะอยากจะมาดูให้เห็นกับตาตัวเอง...ว่าธันวาเอาผู้หญิงคนอื่นมานอนทับที่ของฉัน! และมันก็เป็นแบบนั้นจริงๆ แน่นอนว่าฉันไม่มีทางให้โอกาสมันแน่ เพราะผู้ชายที่ฉันเกลียดมากที่สุดก็คือผู้ชายเจ้าชู้เอาไม่เลือก!

ติ๊ง!

อยู่ๆลิฟต์ตรงหน้าฉันก็เปิดออก ทั้งๆที่ฉันยังไม่ทันได้กดด้วยซ้ำ แล้วฉันก็ได้เห็นผู้ชายคนหนึ่งกำลังเล้าโลมจูบกอดรัดฟัดเหวี่ยงอยู่กับผู้หญิงในลิฟต์

“วินคะ ลิฟต์เปิดแล้วค่ะ” ฉันได้ยินเสียงของผู้หญิงพูดขึ้น แล้วผู้ชายก็หันมา เขาทั้งสองดูตกใจไม่น้อยที่ได้เห็นฉัน

“เห้ย?!” ผู้ชายคนนั้นผงะไปในทันทีที่เราสบตากัน ฉันรีบปาดน้ำตาแล้วยันตัวเองให้ลุกขึ้นจากพื้น แต่เพราะฉันไม่มีแรง...ฉันไม่เหลือแรงแล้วจริงๆ ฉันเลยเซตัวจะล้มลงไปอีกครั้ง

“เธอ!”

หมั่บ!

ผู้ชายคนนั้นเข้ามาคว้าเอวฉันไว้อย่างรวดเร็ว ฉันฉุดรั้งแขนเขาไว้แน่นเพราะกลัวจะร่วงลงไปอีกครั้ง ฉันสัมผัสได้ถึงกลิ่นกายและลมหายใจระคนกลิ่นบุหรี่ของเขา และภาพสุดท้ายที่ฉันได้เห็นก็คือสายตาที่เขาจ้องฉันความสงสัย

Cher end.

หนึ่งชั่วโมงก่อนหน้า

ร่างสูงภายใต้สูทรำรองกำลังนั่งไขว่ห้างอยู่ที่ด้านหน้าเคาน์เตอร์บาร์ของผับที่เขามักจะมาเป็นประจำ เขาเป็นคนดังของที่นี่ ใครๆก็รู้ว่าเขากระเป๋าหนัก พร้อมจ่ายให้ใครก็ตามที่ทำให้เขาถูกใจ แต่ด้วยชื่อเสียง เงินทองและรูปร่างหน้าตาที่ดีเลิศของเขานั้นกลับกลายเป็นเขาเองที่มักจะตกเป็นที่ถูกใจของสาวๆน้อยใหญ่

เขาคือนาวิน ทายาท เจเค กรุป องค์กรค้าเครื่องดื่มรายใหญ่ของประเทศ เวลานี้เขาดำรงตำแหน่งรองประธาน ซึ่งรองจากผู้เป็นพ่อ และด้วยเพราะหน้าที่การงานของเขาค่อนข้างมั่นคง มีเวลาที่ตายตัว เขาเลยมีเวลาว่างช่วงเย็นในขณะที่เพื่อนสนิทคนอื่นไม่มี เลยทำให้ไม่เป็นที่น่าแปลกใจนักหากใครจะเห็นว่าเขามาดื่มคนเดียวอยู่บ่อยๆ แต่...จริงอยู่ที่เขามาคนเดียว หากไม่เคยมีสักครั้งที่จะไม่มีสาวสวยติดมือกลับไป

“วันนี้เล็งใครไว้หรือยังครับ?” เสียงบาร์เทนเดอร์เอ่ยถาม ขณะที่วางแก้วเดรโกนีแก้วที่สามลงตรงด้านหน้าของนาวิน

“ยังเลย มีเด็ดๆแนะนำไหม?” เขาตอบเสียงเรียบ ไม่ได้วางท่าทีถือตัวอะไร หากการเฉยชามันเป็นนิสัยที่เขามักจะแสดงกับคนที่ไม่สนิท ซึ่งแตกต่างจากเวลาที่เขาอยู่กับกลุ่มเพื่อนซี้ลิบลับ

“มีครับ...สาวชุดแดงที่นั่งมองคุณวินอยู่ด้านหลังนั่นไง มองมาพักใหญ่แล้วนะ” สิ้นคำของบาร์เทนเดอร์ นาวินก็เหลียวหลังไปมองสาวชุดแดงผู้เย้ายวนชวนสยิวนางนั้น ก่อนที่จะกลับมายกยิ้มที่มุมปาก

“เขาสั่งอะไร?”

“มาร์ตินี่ครับ”

“เอาให้เขาแก้วนึง...แนบข้อความไปว่า...Aston Martin สีดำ”

“ครับคุณวิน”

ทันทีที่บาร์เทนเดอร์รับคำ ร่างสูงก็กระดกเดรโกนีแก้วที่สามจนหมด ก่อนที่จะหยัดกายลงจากเก้าอี้ กระชับเสื้อสูทลำลองสีเทาเข้มแล้วเดินออกไป โดยที่ไม่ลืมจะปลายสายตาไปมองสาวชุดแดงที่ส่งสายตาเชื้อเชิญมายังเขา

นาวินออกมาที่ด้านนอกผับ เขาจุดบุหรี่สูบ ทอดสายตามองออกไปที่รถยนต์คันหรูยี่ห้อ Aston Martin ของตัวเอง...ถ้าเธอคนนั้นไม่โง่จนเกินไป ก็คงจะรู้ว่าผับแห่งนี้มีรถยี่ห้อนี้อยู่เพียงคันเดียวและมันเป็นของเขา

ชายหนุ่มชำนาญเรื่องเวลาเป็นอย่างดี เขารู้ว่ามาร์ตินี่แก้วนั้นใช้เวลาดื่มเพียงไม่นาน แต่กว่าเธอคนนั้นจะตัดสินใจได้...เขาก็สูบบุหรี่จนหมดมวนพอดี เขาเดินไปขึ้นรถ กดปุ่มสตาร์ทแล้วเปิดแอร์รอ ยังมีเสียงเพลงแนวบลูส์ที่เขาชอบบรรเลงเบาๆ

ไม่นานสาวชุดแดงก็เดินมาหยุดที่ประตูที่นั่งข้างคนขับ เธอค่อยๆเปิดประตูแล้วทิ้งตัวลงนั่งช้าๆ ท่าทียังคงเย้ายวน ใบหน้าสวยไร้ที่ติ เอวคอดกิ่วรับกับสะโพกผายได้อย่างน่าเหลือเชื่อ เรียกได้ว่า...เธอเกือบจะเพอร์เฟค ใช่ มันก็แค่เกือบ...ถ้านาวินไม่นิ่วหน้าเพราะกลิ่นน้ำหอมแสนฉุนของเธอเสียก่อน

“ไอซ์นั่งรถถูกคันหรือเปล่าคะ?” เรียวปากแดงสดเหยียดยิ้ม ส่งมือไปทัดปอยผมลอนสีบรอนด์ไปเหน็บไว้ด้านหลังใบหู

“หึ...ถูกสิ แต่ถึงผิดผมก็ไม่ให้คุณลงหรอก...” เขาแสยะยิ้ม ในเวลาเดียวก็กดล็อกประตูรถทั้งคันจนเกิดเสียงดัง ‘แกร็ก’

“ฮ่ะๆ น่ากลัวจังเลยนะคะ...” หญิงสาวผู้มีนามว่าไอซ์หัวเราะออกมาเบาๆ สงวนท่าทีไว้เพียงเล็กน้อย แค่เล็กน้อยเท่านั้นจริงๆ

“บ้านคุณหรือห้องผมดี?” เขาเอ่ยถามอย่างตรงไปตรงมา ไม่มีโรงแรมอยู่ในชอยส์เพราะเขาค่อนข้างรักษาความเป็นส่วนตัวมาก

“อืม...” หญิงสาวนิ่งคิด

“ห้องคุณดีกว่า ห้องผมมันน่าเบื่อ” ที่จริงเขาไม่เคยพาใครไปที่ห้องแม้แต่ครั้งเดียว

“เดี๋ยวค่ะ...” ไอซ์คว้าหมับลงที่หลังมือหนา เมื่อเห็นว่าเขากำลังจะเข้าเกียร์เตรียมออกรถ

“หืม?”

“ไอซ์ยังไม่รู้จักชื่อคุณเลยนะคะ” เธอกัดเรียวปากแดงอย่างไม่ค่อยมั่นใจนัก

“นาวิน” เขาตอบสั้นๆ แล้วรถคันหรูก็พุ่งตัวออกไปจากด้านผับอย่างรวดเร็ว รู้อยู่หรอกว่าเธอน่ะรู้จักเขา เพราะหากเขาเป็นพวกโนเนม ไม่มีทางแน่ที่เธอจะยอมมาขึ้นรถ

ร่างสูงเดินตามร่างบางแสนเซ็กซี่เข้าไปในลิฟต์ พอหญิงสาวกดเลขชั้นที่สิบเจ็ด เขาก็เงยหน้ามองกล้องวงจรปิดด้านบนทันที ต้องขึ้นลิฟต์ตั้งสิบเจ็ดชั้น...เขาที่ให้ความสำคัญกับเรื่องเวลา ไม่มีทางปล่อยให้มันผ่านไปแบบไร้ประโยชน์แน่

“อ๊ะ!” ไอซ์ร้องตกใจ เมื่ออยู่ๆนาวินก็กระชากเธอไปกอดเอว ดันเธอเข้าประชิดกับผนังลิฟต์...เป็นมุมอับจากกล้องวงจรปิด

“ลิฟต์เปิดแล้วบอกผมด้วย” สิ้นคำนั้น ชายหนุ่มก็กดจูบลงเรียวปากแดงอย่างหนักหน่วง สอดลิ้นร้อนเข้าหาเธออย่างบ้าคลั่ง ไร้การถ้อยทีถ้อยอาศัย เขามาเพื่อกอบโกย...กวาดเอาทุกสิ่งที่ต้องการ กระหน่ำจูบเธออย่างไม่ปรานี

“อื้อ...นาวิน...” ไอซ์ดันแผงอกแกร่งออก จ้องมองเขาด้วยสาวตาหวั่นวิตก เพราะตั้งรับไม่ทัน

“ชอบแบบไหน?” เขาเอ่ยถาม เพราะไม่ว่าเธอจะชอบแบบไหนเขาก็จัดให้ได้ทุกแบบ หากแบบที่เขาชอบนั้นคือแบบเร่าร้อนรุนแรง

“ช้าๆ เบาๆ ไอซ์ชอบแบบ...ค่อยๆทำค่ะ” แม้จะเขินอยู่ไม่น้อยที่ต้องตอบ แต่เธอก็ยังนึกถึงความต้องการของตัวเองเป็นหลัก

“ผิดกับที่คิดไว้นะ แต่ไม่เป็นไร...ถ้าคุณชอบนั้นผมก็ไม่ติด” เขาแสยะยิ้ม ก่อนจะค่อยๆแตะริมฝีปากลงหาเธอเบาๆ ส่งมือหนาไปลูบคลำเรียวขาขาวเนียนช้าๆ

“อื้อ...วิน...แบบนี้เลยค่ะ...” ไอซ์ยกยิ้มชอบใจ เมื่อเขาไซร้ซอกคอของเธอช้าๆอย่างต่อเนื่อง จนกระทั่ง...

ติ๊ง!

“วินคะ ลิฟต์เปิดแล้วค่ะ” ไอซ์เอ่ยบอก เมื่อประตูลิฟต์นั้นเลื่อนเปิดช้าๆ แต่เมื่อนาวินยอมผละตัวออกจากเธอแล้วหันหลังเตรียมจะเดินออกไปจากลิฟต์ เขาก็ต้องตกใจ เพราะสิ่งที่เห็นคือดวงตาหม่นหมองเปื้อนน้ำตาของหญิงสาวที่นั่งกองอยู่ที่พื้น

“เห้ย?!” ชายหนุ่มผงะไปในทันทีที่ทั้งสองได้สบตากัน แล้วหญิงสาวก็รีบปาดน้ำตาก่อนจะยันตัวเองให้ลุกขึ้นจากพื้น แต่ดูเหมือนว่าเธอจะไม่มีแรง...ร่างบางนั้นจะเซตัวจนเกือบจะล้มลงไปที่พื้น แต่โชคดีที่นาวินเข้าไปรับร่างของเธอไว้ได้ทัน

“เธอ!”

เขาเรียกเธอเสียงดังด้วยความตกใจ เพราะหญิงสาวกำลังจะเป็นลม ดวงตาของเธอสลืมสลือแล้วค่อยๆปิดลงช้าๆ

“เธอ!” นาวินเรียกเธออีกครั้ง ก่อนที่เขาจะสัมผัสได้ถึงกลิ่นกายที่น่าหลงไหลอย่างบอกไม่ถูกของเธอ...