บทที่ 3 โชคชะตา

บทที่ 2

โชคชะตา 

ชีวิตนักศึกษาปีสองคณะวิศวกรรมศาสตร์ ที่ต้องมานั่งเรียนรวมกับเด็กเกษตรศาสตร์ ที่แทบจะเป็นศัตรูคู่อาฆาตกันมาทุกรุ่น แล้วก็เหมือนว่าวันนี้ไม้โทคนนี้จะก้าวเท้าผิดข้างออกจากคอนโดเข้าซะแล้ว เพราะเด็กเกษตรที่มาเรียนร่วม ดันเป็นแฟนใหม่มุก ที่เคยมีเรื่องทะเลาะกันเมื่อปีก่อน จนร้านเหล้าของพี่ครามเสียหาย 

สถานการณ์ในห้องที่อึดครึม จนน่าอึดอัดนี่ทำให้ผมคนนี้ สุดจะทนหันไปตบหัวฉันท์ ที่เป็นผู้เลือกวิชาเรียนรวมและอาจารย์ผู้สอนในวันนี้ จนทำให้ผมต้องมาเจอกับสถานการณ์สุดแย่ในตอนนี้ 

"โอ้ยย เจ็บน่ะไม้โท" ฉันท์หันมาบ่นผมที่ตบหัวมันอย่างแรง ผมชี้หน้าคาดโทษมันเอาไว้ เพราะเหมือนว่าตัวมันเองก็จะรู้ตัวว่าตัวเองโดนตบเพราะอะไร

แล้วไอ้สองคนนี้จะโกรธแค้นอะไรกันนักหนาก็ไม่รู้ แค่เจอหน้ากันก็จะซัดกันอย่างเดียว แค่สีช็อปกับคณะที่ปักอยู่บนช็อปก็ตีกันจะตายอยู่แล้ว นี่เด็กปีสองของทั้งสองคณะยังเคยมีเรื่องกันมาก่อนอีก ต้องบอกว่าเป็นสถานการณ์ ที่เอาคนที่ไม่เกี่ยวข้องในห้องเรียน ร้อนๆ หนาวๆ กันไปเป็นแถบๆเลยครับ 

"มึงจะเลิกจ้องมันได้รึยัง กูเห็นแล้วรำคาญวะ ลุกขึ้นไปซัดกันให้มันจบๆ ไปเลยไป" อาร์เธอร์ที่ไม่รู้เรื่องราวเมื่อปีที่แล้วคิดว่า ไอ้พี มันคงรักในคณะจนอยากจะหาเรื่องเด็กเกษตร 

"มึงอ่ะ เงียบไปเลยไอ้เธอร์" 

"ไมวะไอ้ณิต" 

"สัส กูบอกว่า กูชื่อคณิตอ่านปากกูน่ะ กูชื่อคณิต แล้วที่บอกให้เงียบเนี่ย เพราะไอ้เวรนี่ มันเคยมีเรื่องกับพวกนั้นมาก่อน" ไอ้คณิตชี้ไปที่พี ที่เอาแต่จ้องหน้าแฟนใหม่มุก

"ห่า ก็ชื่อมึงอ่านยากนี่หว่า เรียกณิตมันแค่พยางค์สั้นๆไง" 

"แล้วพวกแมร่งเคยมีเรื่องอะไรกันมาก่อนวะ" อาร์เธอร์ถามคณิตถึง สาเหตุที่สองคนนี้ไม่ชอบหน้ากัน 

"ไอ้ฝรั่งขี้นก ชื่อกูไม่ได้เรียกยากขนาดนั้นไอ้เวรนี่" 

"มันแย่งแฟนกู" แค่พี พูดขึ้นมาแบบนั้น อาร์เธอร์ก็ลุกขึ้นยืนทันที พร้อมจะเปิดแทนเพื่อน ถึงแม้ว่าพวกเราเพิ่งจะคบกันมาได้แค่ปีกว่าๆ แต่ว่ามันก็คงรักพวกผมมาก เพราะพวกเราผ่านระบบโซตัส มาด้วยกัน อาร์เธอร์รู้ดีว่าสายสัมพันธ์ของมันอาจจะไม่เท่ากับผมสามคน ที่คบกันมาหลายปีแล้วก็เหอะ แต่ถ้าเป็นเรื่องของเพื่อนในกลุ่ม พวกผมก็พร้อมที่จะลุยแทน 

"นั่งลงไอ้สัส อาจารย์จะมาแล้ว" ผมเหนื่อยที่จะปรามพวกมันแล้ว ได้แต่สั่งให้ไอ้ฝรั่งที่เตรียมจะเดินเข้าไปหาเรื่องกลุ่มเด็กเกษตรนั่งลง คนคนนั้นก็เรียนเกษตรเหรอเนี่ย ไม่เจอกันปีกว่าๆ ทำไมถึงได้ดูดีขึ้นได้ขนาดนี้นะ 

"เอ้าไอ้โท มึงไม่เจ็บใจแทนไอ้พีบ้างเหรอว่ะ" อาร์เธอร์มันหันมาถามผม

"เจ็บใจอะไร มันทำตัวมันเองทั้งนั้น ไอ้คณิตก็บอกแล้วว่าผู้หญิงอย่างมุก เหมือนมาคบกับมัน เพื่อล่าแต้ม แต่เพื่อนมึงก็ดันบอกว่ามันเชื่อในรัก แล้วเป็นไงล่ะสุดท้าย ก็ถูกเขาหลอกคบ คั่นเวลาแค่นั้น"  

"ไม้โท!!!" พี มันหันมาเรียกชื่อผมเสียงดัง 

ทางด้านของพวกอั่งเปาที่เห็นหน้าเด็กวิศวะแล้วก็รู้สึกอยากซัดหน้าให้หายเจ็บใจสักที ที่ทำให้หน้าของพวกเขามีแผลเต็มหน้า ต้องนอนอยู่บ้านเป็นอาทิตย์ 

"ไหมว่ะเปา" อเล็กซ์ที่เห็นว่าเพื่อนเอาแต่มองไปทางนั้นถามออกมา 

"กูเจอหมาบ้า" อั่งเปาพูดขึ้นก่อนที่จะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา 

"หยุดความคิด มึงเลยนะเปา กูไม่อยากมีปัญหา" ไออุ่นที่พอจะเดาออกว่าเพื่อนจะทำอะไรเลยห้ามปราม

"ไม่อยากมีเรื่อง หรือไม่อยากรังแกใครกันแน่" อาร์มที่มองอาการเพื่อนออก แซวขึ้นมาบ้าง แถมยังเอาไหล่มากระทบกับเพื่อนด้วย 

"พอๆเลย กูก็แค่..." 

"แค่ไรว่ะ" มาร์ชถามขึ้นมาบ้าง เพราะเขาเองก็เริ่มอยากรู้แล้วว่าไอ้หล่อนี่มันจ้องเด็กวิศวะทำไม 

"กูแค่สนใจ" 

"ใช่เหรอว่ะ มองไม่วางตาขนาดนี้" มาร์ชแซวเพราะเพื่อนเล่นจ้องตากับฝั่งนู้นไม่วางตาเลย 

"ท้องแล้วมั้ง" อั่งเปาเองก็ดูออกว่าไออุ่นกำลังสนใจเพื่อนของอีกฝ่าย

"สัส!!!" ไออุ่นหันไปด่าอั่งเปาที่กำลังคุยแชทกับแฟนสาว

"ครับ มุก คิดถึงมุกเหมือนกันครับ" อั่งเปาจงใจคุยโทรศัพท์ให้ดังพอที่จะให้อีกฝ่ายได้ยิน จนต้องเงยหน้าจากการเล่นโทรศัพท์ตัวเอง มองมาทที่ตัวเขา 

"ใช่ครับ ไว้ตอนเย็นเปาไปรับมุกไปกินข้าวดีไหม" อั่งเปายังคงคุยโทรศัพท์เสียงดัง 

"แมร่งจงใจหาเรื่องชัดๆ" คณิตพูดกับไม้โทเบาๆ เพื่อให้ได้ยินสองคน ส่วนพีเริ่มจะมีอารมณ์อยากซัดหน้าอีกฝ่ายเต็มทนแล้ว แต่ก็ทำไม่ได้ เพราะเพื่อนๆ พากันจับไหล่พี เอาไว้