บทที่ 10 เพื่อนเธอเท เลยต้องเซมาดูแล 2

บทที่ 5

เพื่อนเธอเท เลยต้องเซมาดูแล

กริ๊กๆๆ

เสียงอ๊อดหน้าห้องของผมดังขึ้นบ่งบอกว่าเพื่อนที่ไอ้ฉันท์มันส่งมา คงมาถึงแล้ว แล้วผมก็หวังว่าคนที่มันส่งมาจะไม่ใช่คนๆนั้นน่ะครับ 

แล้วก็ไม่ผิดจากที่คิดเลยครับ เพราะคนที่มันส่งมาเป็นไอ้อดีตเดือนมหาลัยสุดหล่อที่มาในชุดเสื้อยืดสีดำ กับกางเกงยีนขาเดฟสีดำไม่ต่างจากเสื้อมัน ดูดีชะมัดเลยครับ พอไอ้หล่อนี่เอาเสื้อผ้าสีดำมาใส่ทับบนตัว 

"มึงมาได้ไง" 

"เอาข้าวมาส่ง เพื่อนมึงไม่ว่างไง" 

"กูไปหาซื้อแดกเองได้ เอามาให้แล้วก็กลับได้แล้ว" ผมไล่ไอ้คนที่ส่งข้าวมาให้ผมเรียบร้อยแล้ว 

"มึงนี่มัน แมวหยิ่งจริงๆเลยน่ะ" 

"ใครแมวมึง" สัส อยู่ๆก็มาว่าผมเป็นแมวไอ้เวรนี่ เดี๋ยวพ่อจับทุ่มลงพื้นซะหรอก

"กูเอาข้าวมาส่งแล้ว ก็ให้กูเข้าไปกินน้ำสักแก้วเหอะ" ผมลังเลใจอยู่พักหนึ่งก่อนที่จะเปิดประตูขยับตัว เพื่อหลีกให้อีกคนเดินเข้ามา 

"แค่แก้วเดียวแล้วใส่หัวมึงกลับไปซะ" ผมบอกมันก่อนจะเอาข้าวไปว่างที่โต๊ะ 

"งกสัส" มันว่าผม ำพร้อมกับรับน้ำจากมือผมไปจิ๊บเบาๆ

"ห้องมึงสวยดีน่ะ" มันพูดไปสำรวจห้องผมไป 

"ทำไมมีข้าวสองกล่องว่ะ" ผมถามมัน พร้อมกับชูข้าวอีกกล่อง 

"ของกูไง กูเองก็หิวน่ะ" มันว่าพร้อมกับยกแก้วน้ำตัวเองมานั่งกินข้าวกับผม 

"ให้กูอยู่เป็นเพื่อนไม มึงดูทำอะไรไม่ค่อยถนัดเลยน่ะ" มันว่าก่อนที่จะเทน้ำซุปใส่ชาม พร้อมกลับเอาช้อนมาวางในกล่องข้าวให้ผม เทน้ำใส่แก้วให้เรียบร้อย พร้อมกับพยักหน้าให้ผมกินข้าว 

"ไม่ต้องเสือก เดี๋ยวไอ้ฉันท์ก็มา" ผมบอกออกไปทั่งๆที่ไม่รู้ว่าเพื่อนจะมาตอนไหน 

"มันไม่ว่างหรอก" ไออุ่นเงยหน้าจากข้าว มามองผมก่อนที่จะบอกออกมา 

"มึง หมายความว่ายังไงว่ะ" 

"มันต้องดูน้อง ซ้อมอีก" สัส ฉันท์ ไหนบอกว่าจะมาอยู่เป็นเพื่อนกูไง ไม่งั้นกูอยู่บ้านอ้อนแม่ตัวเองไปแล้วไอ้เวร 

"มึงรู้ได้ไง" 

"โทรถามมันดิ มึงจะได้รู้ว่ามันไม่ว่างหรอก" 

"ต่อให้มันไม่ว่างจริง มึงก็ไม่ต้องเสือก กูอยู่ได้ แดกเสร็จก็กลับบ้านไปซะ" ผมไล่มันกลับบ้านเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้ว ผมเองก็จำไม่ได้แล้วครับ ขี้เกียจนับ 

"ไม่ให้กูอยู่ด้วยจริงเหรอ กูทำงานได้ทุกอย่างเลยนะ สนใจไหม" มันหันมาบอกผมอีกครั้ง ก่อนที่จะหยิบกล่องข้าวที่ผมกินหมดแล้ว ไปใส่ถังขยะ เอาช้อนกับแก้วน้ำไปล้างคว่ำให้ผม แล้วมาพยุงผมไปนั่งที่โซฟา นี่สรุปผมเจ็บขา หรือเจ็บข้อมือกันแน่ครับ เริ่มไม่มั่นใจแล้ว

"มึงแน่ใจน่ะว่าไม่ให้กูอยู่เป็นเพื่อนจริงๆ อะ" มันถามผมเรื่องให้อยู่ด้วยเป็นรอบที่ล้านแล้วมั้งครับ 

"ไม่ต้องเสือก" ผมเองก็ปฏิเสธมันเป็นรอบที่ล้านแล้วเหมือนกัน 

"ใจร้ายว่ะ คนเขาเป็นห่วงก็ไล่ได้ไล่ดี" มันพูดออกมาพร้อมกับหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่น 

"แล้วไม่กลับล่ะ" ผมถามมัน กินน้ำก็กินแล้ว กินข้าวก็กินแล้ว แล้วมันจะมาอยู่ห้องผมรออะไร

"ขอกูนั่งให้ข้าวย่อยหน่อยไม่ได้เหรอว่ะ นั่งแปปเดียวไม่เปลืองค่าไฟห้องมึงเท่าไหร่หรอกมั้ง" 

"ไสหัวมึงกลับไปได้แล้ว" ผมไม่ได้กลัวเปลืองค่าไฟที่ห้องหรอกครับ แต่ผมแค่ไม่อยากให้มันมาอยู่ที่ห้อง

"เออๆๆ กลับก็ได้ คนเขาห่วง จนยอมหนีงานมาดูแล" 

"ห๊ะ เมื่อกี้มึงว่าไงนะ" ผมถามมันออกไปหลังจากที่มันพึมพำอะไรหนีงานสักอย่าง 

"เปล่า กูกลับแล้วก็ได้ ใจร้ายว่ะมึงอะ" มันทำหน้าง่อยๆ เตรียมเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋าตัวเองแล้วเตรียมตัวไปจากห้องผม 

"เออๆๆ อยากอยู่ก็อยู่แต่คืนเดียวนะ" เท่านั้นแหละครับ ไอ้หล่อที่ทำหน้าง่อยเป็นหมาเมื่อกี้ แต่กลับเปลี่ยนสีหน้ามาเป็นหมาดีใจหูตั้งหางกระดิกแล้วครับ ส่วนผมเองก็ไม่เข้าใจตัวเองเลยว่าทำไมถึงใจอ่อนกับมันได้น่ะ 

ช่องทางการติดต่อไรต์

Facebook : เยว่ทู่

Twitter : เยว่ทู่

Tiktok : เยว่ทู่