32

“ถามจริง ๆ แล้วมึงไม่รู้สึกอะไรเลยหรือวะ”

“ก็นิดหน่อย” ชายหนุ่มยักไหล่ แต่ก็เก็บอาการพอดู

“ดี.......กูสงสารกอหญ้า” ถ้าบอกว่าไม่รู้สึกอะไรคงจะเชื่อยาก เพราะคนที่คบกันมาถึงเจ็ดปี ยังไงก็คงรู้สึกบ้างล่ะยิ่งเป็นฝ่ายถูกทิ้งด้วยแล้วไม่น่าจะหน้าชื่นเร็วนัก นอกเสียจากหน้าชื่นอกตรม

“หึหึ...ใคร ๆ ก็ปกป้องยัยตัวแสบ พี่ชายไม่รู้หรอกว่ายัยเด็กนั่นน่ะอึดถึกทนแค่ไหนไม่เป็นอะไรหรอก” คนเป็นน้องไม่อยากจะลงรายละเอียดว่ากอหญ้าไม่ได้ใจบางอย่างที่ใคร ๆ เข้าใจ หรือไม่เจ้าหล่อนก็อาจจะไม่ได้รู้สึกอะไรกับเขาเลยถึงยังทำทะเล้นหน้าเป็นอยู่ได้ถึงแม้จะเข้าใจว่าเขายังอาลัยอาวรณ์แฟนเก่าอยู่

“อ้าว...มึงนี่หัดนินทาเมีย ระวังเถอะ จะไม่เจริญ”

“ต้องกลัวเมียแบบคุณชายปฐวีใช่ไหมคร๊าบบบบ.....ถึงจะเจริญก้าวหน้า”

“ก็แค่ให้เกียรติเขา กลัวเกอที่ไหนกันเล่าไอ้บ้า......”

ภูผาหัวเราะร่วนก่อนจะลุกขึ้นยืนและเดินออกจากห้อง

“อ้าว ! แล้วนั่นจะไปไหนไอ้ภู......” เสียงคุณพ่อลูกสี่ตะโกนเรียกตามหลัง ไม่เข้าใจว่าคุยกันอยู่ดี ๆ จะหนีหน้ากันเสียแล้ว

“ไปหาเมีย”

“.......ไอ้ !......” คุณชายปฐวีเก็บคำที่จะบ่นไอ้น้องชายกลายเป็นรอยยิ้มขึ้นมาแทนที่ ปกติเขาไม่ชอบยุ่งเรื่องของใครแต่เพราะภรรยาสุดที่รักอยากให้ช่วยสอดแนมด้วยความเป็นห่วงน้องสาวต่างสายเลือดจะชอกช้ำทำให้เขาต้องทำตัวประหนึ่งนักสืบเพื่อล้วงลับตับไต หัวใจของไอ้ภูว่ามีน้องกอหญ้าอยู่ในนั้นบ้างหรือเปล่า ส่วนคุณหญิงแสงดาวผู้เคยจับจองครอบครองมาหลายปีคืนพื้นที่ให้มาหมดแล้วหรือยัง......ถึงจะเหลือซอกเล็ก ๆ ก็ช่างมันเถอะ เชื่อว่าความน่ารักบวกกับน้ำใสใจซื่อของกอหญ้าจะช่วยเยียวยาทุกสิ่ง......

หลังจากอาหารค่ำผ่านพ้นไปอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา หัวข้อสนทนาส่วนใหญ่ก็เกี่ยวกับเรื่องการเตรียมการงานแต่งงานที่ใกล้เข้ามาทุกที

กอหญ้าขึ้นมานั่งมองข้าวของกองพะเนินที่ได้มาโดยไม่ต้องเสียเงินสักบาทก็ยังรู้สึกหวั่น ๆ ตกลงว่าจริง ๆ แล้วพี่ภูชอบให้เป็นแบบสาวเมืองกรุงหรือไงนะถึงได้พยายามเปลี่ยนแปลงทุกสิ่งอย่าง.....คิดแล้วก็อดนึกถึงภาพคุณหญิงแสงดาวที่สวยงามทันสมัยฉบับสาวเมืองกรุงไม่ได้ ให้เปลี่ยนแปลงยังไง หล่อนก็รู้ตัวดีว่าไม่สามารถเทียบได้ เกรงจะกลายเป็นจับลิงแต่งตัวอย่างที่พี่ภูว่าเสียล่ะมากกว่า.....

“ขอบคุณนะคะพี่ภูขา...” หญิงสาวยิ้มหวานเดินเข้าไปกราบงาม ๆ กับอกแกร่งที่ยืนอยู่ริมหน้าต่าง

“น้องบัวต่างหากที่เป็นคนจัดการเรื่องนี้ให้”

“อ้าวเหรอคะ ว่าแล้วเชียวพี่ภูขาหรือจะอยากให้หญ้าแต่งตัวแบบนี้” หญิงสาวยิ้มแป้นดีใจขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ที่รู้ว่าไม่ใช่เขาที่อยากให้เราเปลี่ยนแปลงตัวเอง

“ขอร้องล่ะ เอาขาออกได้ปะ...ขนลุกว่ะ”

“อ้าว ! ก็พี่ภูขาไม่อยากให้หญ้าเรียกเจ้านายไงคะ” เด็กซื่อมองตาปริบ ๆ

“เถียงเก่ง” สายตาคมจับจ้องดวงตาใสซื่อระคนซุกซน ปลายนิ้วชี้ไล้วนลงบนริมฝีปากนุ่มบดขยี้เบา ๆ จนยู่ไปตามแรงในขณะที่แขนแข็งแรงโอบรั้งเอวคอดเข้ามาแนบชิด

“อื้อ.....” กอหญ้าเบี่ยงหน้าหลบ ผิวหน้าเห่อร้อนตอนอยู่ในห้องนอนทำไมพี่ภูขา ถึงได้ชอบถึงเนื้อถึงตัวนักนะ จะแกล้งปั่นหัวไอ้หญ้าไปถึงไหนกัน

“ไม่เถียงต่อล่ะ” ชายหนุ่มก้มลงมองคนในอ้อมแขนพลางหัวเราะหึหึ....แตะนิดแตะหน่อยก็หน้าแดง เลือดลมดีเหลือเกิน

“ถ้าแกล้งหญ้าแล้วหายศร้าก็ตามสบายเลยจ้า......” หญิงสาวเอน ตัวออกห่างจากเรือนกายแกร่งหวังปกป้องริมฝีปากไม่ให้โดนฉกกัด แต่กลับกลายเป็นว่าช่วงบนเอนออกห่างแต่ช่วงล่างแอ่นเข้าหาเป็นสะพาน โค้งนั้น เท่ากับนำเสนอ..เอ่อ...น้องสาวเข้าไปเสียดสีกับหน้าขาของเขา เข้าอย่างจัง

“เฮ้ย !! ทำอะไรของเธอหึ....” ชายหนุ่มตกใจที่จู่ ๆ อะไร ๆ ต่อมิอะไรของเจ้าหล่อนมันเสียดสีอยู่ที่ต้นขาเฉียดไปเฉียดมากับจุดสำคัญ... จากที่คิดว่าจะแกล้งเล่น ๆ ตอนนี้กลับร้อนไปหมดโดยเฉพาะกึ่งกลางกายเจ้าน้องชายทำไมมันตื่นไวจังวะและดูเหมือนว่ากอหญ้าจะรู้ตัวแล้วว่าทำอะไรลงไปถึงได้ลนลานดึงตัวกลับทำหน้าเลิ่กลั่ก...มันน่านักเชียว....

“เอ่อ....คือหญ้าไม่ได้ตั้งใจ...แฮร่....” หญิงสาวอับอายจนวางหน้าไม่ถูก ได้แต่ยิ้มเรี่ยราดปาดเหงื่อเผื่อใจว่าเรื่องราวอาจจะบานปลายไปใหญ่แล้ว....งื้อ...หญ้าไม่ได้ลามกนะ......

“อ่อยฉันใช่ไหม...ได้...ได้เลยกอหญ้า” ชายหนุ่มพยักหน้าแววตาหมายมั่นสืบเท้าเดินหน้าเข้าหาแววตากรุ้มกริ่มวันนี้ต้องได้ลิ้มชิมเนื้อหวาน ๆ ไม่อย่างนั้นอย่าเรียกภูผาเลย เรียกไอ้หมาเถอะ........

กอหญ้าก้าวถอยหลังกรูดขณะคิดหาทางประวิงเวลาเมื่อนึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้ขัดผิวในร่มผ้า ไม่ได้ขัดหน้าทาแป้งหล่อนไม่พร้อมจริง ๆ .... “อุ้ย !.....” ร่างเล็กถอยจนกระทั่งสะดุดเข้ากับเตียงนอนหงายหลังลงไปไม่เป็นท่า ร่างหนาจึงตามลงมาประกบทันที

“ไม่เอาน่าพี่ภูไม่เล่นนะ” หญิงสาวละล่ำละลักออกแรงดิ้นขลุกขลักพยายามเอาตัวรอดไปก่อน ก็คนมันไม่มั่นใจนี่นา...

“ใครว่าเล่น....เอา.....จริง” บอกเสียงกระเส่าตามแรงอารมณ์ปรารถนาที่เริ่มไต่ระดับขึ้นจากสัมผัสแนบชิดแม้จะมีเสื้อผ้ากางกั้นแต่เขาก็รับรู้ได้ถึงความนุ่มนิ่มและแน่นตึงในบางส่วน

“อะ...เอาอะไร” พูดไปแล้วก็อยากตบปากตัวเอง...ถามบ้าอะไรวะเนี่ยไอ้หญ้า......

“...เอา....เธอ....”