ตอนที่ 4 แฟนคลับ

ตอนที่ 4

แฟนคลับ

ฉันสะดุ้งตกใจพร้อมทั้งแหงนหน้ามองเจ้าของเสียงด้านบน เห็นว่าเป็นผู้หญิงคนนั้นที่ขึ้นมาทำความสะอาดชั้นสอง เธอมองหน้าฉันด้วยท่าทางของคนที่ไม่พอใจ ก่อนจะปรายตามองไปยังด้านล่างที่เป็นจังหวะเดียวกับที่ผู้หญิงคนนั้นเดินออกมาจากห้องน้ำพอดี

“นั่นใคร”

“พนักงานทำความสะอาดไง”

“แต่วันนี้คุณต้วนจ้างมาแค่คนเดียวนะ ทำไมถึงมีอีกคนหนึ่งมา”

“ก็คนนั้นคือพนักงานทำความสะอาดที่คุณต้วนอะไรของเธอจ้างมา”

“ถ้าคนนั้นเป็นพนักงานทำความสะอาด แล้วเธอเป็นใคร”

“ฉันก็เป็นแค่คนที่เดินผ่านไปผ่านมาแล้วเจอผู้ชายที่ชื่อศิลาลากเข้ามานั่นไง เธอจำไม่ได้หรอ”

“แล้วเธอก็ยอมให้ฉันใช้เธอทำความสะอาดชั้นล่างเนี่ยนะ ไม่มีปากหรอก็ไม่ได้เป็นใบ้นิ”

“ก็.. อือ”

“เธอเป็นบ้าไปแล้วหรอ อยากเป็นแม่บ้านมากว่างั้น”

“เรื่องนั้นช่างมันเถอะ ฉันบอกตรง ๆ ที่ฉันมาที่นี่เพราะฉันอยากเจออี้เฉินเธอรู้จักใช่ปะ ฉันขอเข้าไปหาเขาได้ไหม”

“ประทานโทษนะคะคุณผู้หญิง เธอรู้ใช่ไหมว่าคุณอี้เฉินคือใคร แล้วเธอจะมาหาเขาในฐานะอะไรไม่ทราบ”

“แฟนคลับ”

“ต่อให้เธอจะเป็นแฟนคลับตัวยงหรืออะไรก็ช่าง แต่เวลานี้คือเวลาส่วนตัวคุณอี้เฉินไม่สะดวกให้พบ ถ้าเธอไม่ใช่พนักงานทำความสะอาดก็ออกไปจากที่นี่ซะ! แล้วก็หุบปากให้สนิทถ้าเรื่องรั่วออกไปว่าคุณอี้เฉินอยู่ที่ไหนเธอไม่ได้อยู่สงบสุขแน่!”

“ฉันไม่ปากมากหรอกน่า แต่ฉันขอแค่ได้เห็นสามีฉันสักนิดนึงก็ยังดี! นิดเดียวก็ได้! นิ๊ดดดดดเดียวก็ได้นะ นะ”

“นี่เธอเป็นผู้หญิงประเภทไหนเนี่ย! ไม่ได้!”

“นิดเดียว! แค่เห็นหน้านิดเดียวเอง~ สัญญาจะไม่บอกใคร นะ นะ”

“ถ้าเธอยังไม่ออกไปจากที่นี่! ตอนนี้! ฉันจะโทรแจ้งตำรวจข้อหาบุกรุก!”

///

“ข้างนอกมีอะไรกันหรอ”

ผมเอ่ยถามไอ้พี่ต้วนผู้ชายหน้าหล่อเจ้าของคลับที่เป็นเพื่อนสนิท เพราะว่าได้ยินเสียงโวยวายจากข้างนอกมาหลายรอบ และไม่มีท่าทีว่าจะสงบลงง่าย ๆ

“ไม่มีอะไร เสียงของพนักงานทำความสะอาดที่จ้างมาชั่วคราวพูดคุยเสียงดังนิดหน่อย”

“กูว่าไม่หน่อยนะ มึงไม่ออกไปดูหน่อยหรอ”

“ก็กูออกไปดูเมื่อกี้แล้วไง ถ้ากูออกไปอีกรอบกูไล่ตะเพิดกลับบ้านหมดแน่”

‘นิดเดียวเอง~ ขอแค่เห็นหน้าของอี้เฉินนิดเดียวก็ได้’

ถึงแม้ว่าผมจะฟังภาษาไทยไม่ค่อยเข้าใจสักเท่าไหร่ แต่เสียงที่ผมได้ยินอยู่ตอนนี้ผมมั่นใจว่าเป็นเสียงของผู้หญิงคนหนึ่งที่กำลังพูดถึงผมอย่างแน่นอน

ผมหันหน้ามองเพื่อนทั้งสามคนที่ยังนั่งกระดกน้ำสีอำพันเข้าปากด้วยท่าทางไม่ทุกข์ไม่ร้อนประดุจนั่งแดกเหล้าอยู่บนเทือกเขาหิมาลัย

“กูมีเพื่อนเป็นดาราดังนี่กูก็ปวดหัวนะ ไหนมึงบอกว่าไม่มีใครรู้ว่ามึงมาไทยวันนี้ไง”

“กูเลื่อนไฟลต์บินกะทันหัน ไม่มีใครรู้แน่นอนว่ากูมาวันนี้”

“ไม่รู้ห่าอะไรล่ะ! ข้างนอกนั่นน่ะแฟนคลับมึงแน่นอน ไม่โผล่หน้าหล่อ ๆ ของมึงไปดูหน่อยหรอ”

“แฟนคลับ? ไม่ไหว ๆ ตามมาขนาดนี้กูไม่รู้เลยว่าแฟนคลับหรือโรคจิต! ถ้ากูถูกฉุดไปข่มขืนจะทำไง”

“โอ้โหไอ้คุณอี้! มึงช่างกล้าพูด”